Ο Μάρλον Μπράντο υπήρξε ο κορυφαίος ηθοποιός της γενιάς του και επέβαλε ένα καινούργιο ανδρικό πρότυπο και ένα πρότυπο ηθοποιΐας…H ζωή του όμω χαράχτηκε με δράματα ενώ ο θάνατος του ήταν όπως ήθελε: μακριά από τα φώτα, με σιωπή και ανθρωπιά.
Ο Marlon Brando πέρασε το τελευταίο κομμάτι της ζωής του απομονωμένος στη βίλα του στο Beverly Hills, στη Mulholland Drive — ένα σπίτι που σπάνια εγκατέλειπε. Η πύλη παρέμενε κλειστή στον έξω κόσμο και ελάχιστοι είχαν το προνόμιο να την περάσουν. Δίπλα του, σταθερά, οι πιο πιστοί άνθρωποι: η οικονόμος του, Maria Ruiz, η προσωπική του νοσοκόμα, Carmen, και πού και πού ο εγγονός του, ο Tuki, γιος της Cheyenne, που αγαπούσε βαθιά.
Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας, το μυαλό του Brando παρέμενε κοφτερό. Περνούσε ώρες διαβάζοντας ξανά αγαπημένα σημειωμένα αποσπάσματα από Ντοστογιέφσκι, ακούγοντας παλιούς δίσκους jazz και βλέποντας σκηνές από δικές του ταινίες — κυρίως το “On the Waterfront” και τον “Νονό”. Όχι από ματαιοδοξία, αλλά για να αγγίξει συναισθήματα που είχε χρόνια θαμμένα.
Από τις αρχές του 2000 το σώμα του άρχισε να τον προδίδει. Πάλευε με διαβήτη, καρδιακή ανεπάρκεια και πνευμονική ίνωση. Η αναπνοή του γινόταν καθημερινός αγώνας. Η ρουτίνα του περιστρεφόταν γύρω από μια ηλεκτρική πολυθρόνα κοντά στο μεγάλο παράθυρο του σαλονιού. Τα πρωινά ξεκινούσαν αργά με τσάι και ειδική θεραπεία για την αναπνοή, το μεσημεριανό ήταν πάντα ελαφρύ — λίγα φρούτα, ίσως λίγο miso soup — και μετά… σιωπή.
Απεχθανόταν τα νοσοκομεία και ήθελε να πεθάνει στο σπίτι του. «Έπαιξα αρκετά σε σκηνές», είχε πει κάποτε στην Carmen. «Ας φύγω χωρίς θέατρο».
Η τελευταία του ταινία ήταν το “The Score” το 2001, δίπλα στον Robert De Niro και τον Edward Norton. Στα γυρίσματα συγκρούστηκε με τον σκηνοθέτη Frank Oz και τον αποκαλούσε ειρωνικά “Miss Piggy” λόγω του παρελθόντος του στα Muppets. Παρότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη, η ερμηνεία του Brando ξεχώρισε. Μετά από αυτή την ταινία αποσύρθηκε οριστικά.
Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, το 2003, είχε πει: «Δεν φοβάμαι τον θάνατο, φοβάμαι να με θυμούνται λάθος». Και κάπως έτσι έφυγε. Όχι ως μύθος της οθόνης, αλλά ως άνθρωπος που παραδόθηκε γαλήνια στη σιωπή.
Τις τελευταίες μέρες του σχεδόν δεν μιλούσε, σταμάτησε το φαγητό, έβλεπε μόνο το ηλιοβασίλεμα από το παράθυρο. Η τελευταία του φράση, λίγο πριν σβήσει στις 11:45 το βράδυ της 1ης Ιουλίου 2004, ήταν: «Τώρα το μόνο που θέλω είναι ύπνος».
Κανείς φωτογράφος δεν περίμενε έξω, κανένα φλας δεν άναψε. Μόνο ο γιος του στο πλάι του, η Carmen στο δωμάτιο και το θρόισμα των δέντρων έξω από το παράθυρο.
Κάποτε είχε τηλεφωνήσει στον φίλο του Quincy Jones και του είχε πει: «Γελάσαμε περισσότερο απ’ όσο κλάψαμε, έτσι δεν είναι;». Εκείνος θυμάται ακόμη: «Ήταν ένας αποχαιρετισμός μεταμφιεσμένος σε νοσταλγία».
Ο Brando πέθανε όπως ήθελε: μακριά από τα φώτα, με σιωπή και ανθρωπιά.
