Ένας φωτογράφος στη νότια Ισπανία απαθανάτισε αυτό που πιστεύεται ότι είναι ο πρώτος λευκός ιβηρικός λύγκας, ένα μεγάλο αιλουροειδές τόσο σπάνιο που μοιάζει σχεδόν μυθικό.
Ένα από τα σπανιότερα αιλουροειδή στον κόσμο, ο ιβηρικός λύγκας απομακρύνθηκε από το χείλος της εξαφάνισης, αφού ο πληθυσμός του έπεσε κάτω από τα 100 πριν από δύο δεκαετίες.
Ο φωτογράφος Άνχελ Ιδάλγο κατάφερε να καταγράψει έναν Ιβηρικό λύγκα με λευκισμό, μια γενετική πάθηση που προκαλεί μερική ή ολική έλλειψη χρωστικής στο δέρμα, αν και όχι στα μάτια, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των αλμπίνο ζώων.
A photographer in southern Spain captured what is believed to be the first-ever white Iberian lynx, a leucistic big cat so rare it seems almost mythical. Already one of the world’s rarest cats, the Iberian lynx was pulled back from the brink of extinction after its population… pic.twitter.com/rLQrMfbCNq
— Breaking911 (@Breaking911) October 29, 2025
Η γενετική αυτή ανωμαλία μαρτυρεί την καλή πρόοδο των σχεδίων διατήρησης του Lynx pardinus (Ιβηρικού λύγκα) στις δύο χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου (Πορτογαλία, Ισπανία), μετά τις πρώτες απελευθερώσεις το 2011, όταν το είδος βρισκόταν στα πρόθυρα της εξαφάνισης.
Το λευκό φάντασμα του μεσογειακού δάσους. Έτσι περιέγραψε ο Άνχελ Ιδάλγο, ερασιτέχνης φωτογράφος της φύσης, την πιο πρόσφατη ανακάλυψή του, ενώ εξέταζε τις εικόνες από μία από τις κάμερές του για φωτοπαγίδευση, που είχε τοποθετήσει στα βάθη μιας από τις οροσειρές της Χαέν, στη νότια Ισπανία.
Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης «Ahora Jaén», αυτή η πρωτοφανής ανακάλυψη σημειώθηκε στις 22 Οκτωβρίου στην επαρχία Χαέν, όπως μεταδίδει το Euronews.
Παρά τις προσπάθειες διατήρησης των ισπανικών και πορτογαλικών αρχών, ο Ιβηρικός λύγκας εξακολουθεί να κατατάσσεται ως «ευάλωτο» είδος από τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN).
Το Ισπανικό Υπουργείο Οικολογικής Μετάβασης εκτιμά ότι ο πληθυσμός του ζώου ξεπέρασε τα 2.000 άτομα το 2023, κατανεμημένα στις δύο χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου.
Τα ζώα έχουν εξαπλωθεί σε γεωγραφικές περιοχές όπως η Σιέρα Μορένα, τα Όρη του Τολέδο, η ισπανοπορτογαλική λεκάνη του Γουαδιάνα και η Ντονιάνα, καθώς και σε άλλα σημεία όπου επανεισάγονται — περιοχές που μέχρι πριν από λίγα μόλις χρόνια θα θεωρούνταν αδιανόητο να φιλοξενήσουν το είδος, όπως η Σιέρα Παλεντίνα.
