Γράφει η Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή
Όλα ξεκίνησαν, το 2012 όταν ο Tom Volf βρισκόταν στη Νέα Υόρκη και ενώ δεν είχε καμία σχέση με την όπερα, καθώς περνούσε απέξω από το Metropolitan Opera, κάποιος τον πλησίασε λέγοντάς του: «Η γυναίκα μου δυστυχώς αρρώστησε και δεν μπόρεσε να έρθει, ορίστε, πάρτε το εισιτήριό της». «Δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω και μπήκα», δηλώνει ο ίδιος. Παρακολούθησε το «Maria Stuarda» και ένιωσε μαγεμένος. `Ετσι ξεκίνησε η αγάπη του για την όπερα. ‘Οταν μάλιστα ανακάλυψε τη Μαρία Κάλλας, η αγάπη αυτή μετατράπηκε σε ένα ακόρεστο πάθος. Αυτό τον οδήγησε στο να ξεκινήσει να αναζητά υλικά για την κορυφαία Ελληνίδα σοπράνο.
Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο της κορυφαίας σοπράνο, ο Tom Volf ανέλαβε ένα σπουδαίο έργο. Να συγκεντρώσει, να οργανώσει χρονολογικά όλες τις επιστολές και τα απομνημονεύματα της Μαρίας Κάλλας και να δημιουργήσει ένα βιβλίο που δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για την αυτοβιογραφία της. Ο λόγος για το :“Μαρία Κάλλας: Γράμματα και αναμνήσεις”. Μέσα από αυτό μπορεί να γνωρίσει κανείς πολλές πτυχές από τη ζωή της Ελληνίδας καλλιτέχνιδας που έκανε περήφανους τους Έλληνες με το μοναδικό της ταλέντο και έργο.
Είχε το προνόμιο να κρατήσει στα χέρια του περισσότερες από 300 επιστολές της και επιπλέον τις δύο απόπειρες που έκανε η ίδια να γράψει την αυτοβιογραφία της. Όσο για το υλικό του βιβλίου είναι κατά το 99% αδημοσίευτο.
O Tom Volf είναι επίσης δημιουργός της ταινίας Maria by Callas, επιμελητής της φερώνυμης έκθεσης, ένας άνθρωπος που αναγνωρίζεται σήμερα ως ένας από τους κατεξοχήν ειδικούς σε οτιδήποτε σχετικό με τη ζωή και τη σταδιοδρομία της κορυφαίας σοπράνο.
Ο ιδρυτής και η ψυχή του Fonds de Dotation Maria Callas, που κύριο μέλημά του είναι η συγκέντρωση και η διαφύλαξη των προσωπικών αρχείων της Κάλλας, απαντά σε σημαντικά ερωτήματα που αφορούν στη ζωή της Μαρίας Κάλλας, στη συνεργασία του με τη μούσα του Μόνικα Μπελούτσι αλλά και στα σχέδιά του για το μέλλον.
Αξίζει να διαβάσετε τη συνέντευξη που ακολουθεί.
Είστε ο δημιουργός του βιβλίου: «Μαρία Κάλλας: Γράμματα και Μνήμες» που σημαίνει ότι έχετε μελετήσει σε βάθος τη ζωή της κορυφαίας σοπράνο. Τι σας εντυπωσίασε περισσότερο σε αυτήν;
Πράγματι υπάρχει τεράστιος όγκος υλικού στο βιβλίο, που καλύπτει ολόκληρη τη ζωή της, ανάμεσα στα ημιτελή απομνημονεύματα και τις επιστολές από το 1946 έως το 1977. Δεν υπάρχουν μόνο πολλές πληροφορίες για τα συναισθήματα και τις σκέψεις της, ακόμα και για τις πιο προσωπικές, αλλά επίσης πολλές πληροφορίες για τις απόψεις της για την καριέρα και την τέχνη της. Υποθέτω ότι ένα από τα πράγματα που με εξέπληξαν περισσότερο ήταν οι ανοιχτές επιστολές που έγραφε η ίδια και έστελνε σε εφημερίδες ή περιοδικά για να δικαιολογήσει τα διάφορα «δήθεν» σκάνδαλα. Σε αυτά τα γράμματα προσπαθεί τόσο σκληρά να αποκαταστήσει την αλήθεια, προσπαθώντας να καταπολεμήσει τα πολυάριθμα ψέματα και τα κουτσομπολιά για εκείνη, και με συγκινεί πολύ ο τρόπος που γράφει και εκφράζεται, διαβάζεις αυτά τα γράμματα και σχεδόν την ακούς να τα λέει! Μια άλλη πτυχή που με συγκίνησε είναι οι σχέσεις με κάποιους ξεχωριστούς ανθρώπους που παρέμειναν στενοί ανταποκριτές σε όλη της τη ζωή, όπως ο νονός της Λεωνίδας Λαντζούνης και η δασκάλα της Elvira De Hidalgo. Υποθέτω ότι αυτό είναι που κάνει αυτό το βιβλίο τόσο ξεχωριστό και διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο δημοσιευμένο στο παρελθόν: είναι το γεγονός ότι, ενώ όλες αυτές οι επιστολές και τα απομνημονεύματα συγκεντρώνονται και οργανώνονται χρονολογικά, έχουμε πραγματικά την εντύπωση ότι διαβάζουμε την «αυτοβιογραφία» της, που στην πραγματικότητα ήταν κάτι που προσπάθησε να πετύχει στη ζωή της. Νιώθω προνομιούχος που συνέβαλα σε αυτό το επίτευγμα 44 χρόνια μετά τον θάνατό της.
” Ή είσαι γεννημένος καλλιτέχνης ή δεν είσαι. Και παραμένεις καλλιτέχνης, αγαπητέ, ακόμα κι αν η φωνή σου είναι χαμηλότερη από τα πυροτεχνήματα. Ο καλλιτέχνης είναι πάντα εκεί”, είπε κάποτε η Μαρία Κάλλας. Θα ήθελα να σχολιάσετε.
Είναι απολύτως αλήθεια. Πιστεύω ότι ισχύει γενικά για κάθε πραγματικό καλλιτέχνη – στην πραγματικότητα η Μαρία έλεγε συχνά “πραγματική καλλιτέχνις” για να κάνει τη διαφορά. Και για την ίδια ήταν πράγματι αλήθεια, καθώς το 1973-74, όταν έκανε την τελευταία της περιοδεία συναυλιών σε όλο τον κόσμο, η φωνή της δεν ήταν όντως η ίδια όπως παλιά, είχε κάποιες δυσκολίες, ειδικά στο υψηλές νότες, ωστόσο η τέχνη της ήταν ακόμα εκεί 100%, η ερμηνεία της, η κατανόηση της μουσικής και των χαρακτήρων που ερμήνευε, αυτό ήταν που έκανε αυτές τις συναυλίες τόσο συναρπαστικές για το κοινό, επειδή έρχονταν να δουν έναν “πραγματικό καλλιτέχνη” ανεξάρτητα από κάποια φωνητικά ελαττώματα. Επίσης πιστεύω ότι η “πραγματική τέχνη” δεν αφορά την τελειότητα, αλλά μάλλον τις ατέλειες, αρκεί να υπάρχει αλήθεια και ειλικρίνεια, ακεραιότητα και αυθεντικότητα. Όλα αυτά ήταν ισχυρά χαρακτηριστικά της Κάλλας, σε όλη της τη ζωή και καριέρα.
“Έζησα για την τέχνη, έζησα για τον έρωτα”, είπε η Κάλλας. Για εσάς ποια είναι η κινητήρια δύναμή σας και τι σας εμπνέει να δημιουργήσετε;
Δεν “είπε” αλλά μάλλον “τραγουδούσε” αυτές τις λέξεις – δηλαδή στην Τόσκα. Για μένα αυτές είναι οι κινητήριες δυνάμεις. Τέχνη & Αγάπη. Τα οποία συχνά συνεργάζονται. Για να κάνει κανείς σπουδαία Τέχνη, χρειάζεται να έχει μεγάλη αγάπη για αρχή. Η αγάπη/το πάθος είναι το καύσιμο για δημιουργία. Για μένα έμπνευση ήταν η Μαρία Κάλλας, αφού την ανακάλυψα το 2013. Ήταν αυτή η αγάπη για εκείνη, που τροφοδότησε όλη τη δημιουργία με τα χρόνια, της ταινίας (Maria by Callas) τα βιβλία, η παράσταση (με τη Monica Bellucci) , η έκθεση, και τώρα η κατασκευή μουσείου στο Παρίσι. Είναι ένα έργο αγάπης πρώτα και κύρια, και μια επιθυμία να μοιραστώ αυτή την αγάπη με άλλους, να εμπνεύσω τους ανθρώπους, όπως ενέπνευσε και εμένα. Να φέρει περισσότερη ομορφιά στη ζωή των ανθρώπων. Αυτό ήταν το έργο της ζωής της και κατά κάποιο τρόπο το συνεχίζω μέσα από τη δουλειά μου για αυτήν. Και πιστεύω ότι ο κόσμος χρειάζεται την ομορφιά μάλλον περισσότερο από ποτέ.
«Συναντήσατε» τη Μαρία Κάλλας στα πέντε χρόνια της έρευνάς σας για εκείνη. Γνωρίσατε τη Μόνικα Μπελούτσι που την υποδύθηκε στο έργο σας μέσα από τη συνεργασία σας. Όπως γνωρίζετε αυτές οι δύο γυναίκες που έζησαν διαφορετικές ζωές και έζησαν σε διαφορετικές περιόδους, αλλά και οι δύο υπηρετούν την τέχνη, ποια είναι τα κοινά στοιχεία που μπορεί να βρείτε στην προσωπικότητά τους και ποιες οι διαφορές τους.
Πράγματι, έχω ζητήσει από το 2019 η Μόνικα να ενσαρκώσει τα λόγια της Μαρίας, που προέρχονται από τις επιστολές και τα απομνημονεύματά της. Έχουμε δημιουργήσει κάτι πολύ όμορφο και αυθεντικό πιστεύω, και έκτοτε έχουμε εμφανιστεί σε πολλές πόλεις, και θα το κάνουμε για άλλη μια χρονιά (μετά την Αθήνα η περιοδεία μας μεταφέρει σε Ιταλία, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο και σύντομα Ρωσία και Νέα Υόρκη) . Είναι προνόμιο που μπόρεσα να σκηνοθετήσω κάποιαν σαν τη Μόνικα για το ντεμπούτο της στη σκηνή και ένιωσα αμέσως ότι ήταν το σωστό άτομο γιατί ένιωθα ότι υπήρχε μια «χημεία» μεταξύ των δύο (Μαρία και Μόνικα), πιστεύω Αυτό είναι κάτι που μπορεί να δει κανείς κοιτάζοντας απλώς την αφίσα με το πορτρέτο που έχω δημιουργήσει. Είναι δύο γυναίκες της Μεσογείου, που και οι δύο έχουν αποκτήσει παγκόσμια φήμη και αναγνώριση, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να ζήσουν μια ολοκληρωμένη προσωπική ζωή και συνδυάζοντας και τα δύο κάτι που δεν είναι εύκολο. Σίγουρα υπάρχει κάτι που κάνει τη Μόνικα να έχει βαθιά απήχηση στα λόγια της Κάλλας και να τα ζωντανεύει στη σκηνή με έναν πολύ συγκινητικό τρόπο.
«Έφυγα από την Ελλάδα πικραμένη. Οι υπεύθυνοι δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν το ταλέντο μου όσο πραγματικά του άξιζε. Πέρασα τη νύχτα μελετώντας, αλλά έμεινα στο περιθώριο. Ωστόσο, δεν κρατάω κακία σε κανέναν… “Είπε κάποτε η Κάλλας. Πιστεύετε ότι υπάρχει αξιοκρατία στην Ελλάδα και οι κατάλληλες ευκαιρίες ή οι συνθήκες στο εξωτερικό είναι πιο ευνοϊκές.
Όταν διαβάζεις το βιβλίο μου με τα Γράμματα & Αναμνήσεις της ( Πατάκης) αφηγείται την ιστορία της πρώτης της καριέρας στην Ελλάδα και πώς, από φθόνο, κάποιοι συνάδελφοί της την έδιωξαν από την Όπερα. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε, όχι ειδικά στην Ελλάδα. Μόνο που εδώ ξεκίνησε, και είναι η χώρα της καταγωγής της («το αίμα μου είναι ελληνικό» είπε). Αλλά ήταν ήδη κάτι το ιδιαίτερο, μια απίστευτη καλλιτέχνις, ακόμα και σε τόσο μικρή ηλικία (23 όταν έφυγε από την Ελλάδα) και ήδη κάποιοι τη θαύμαζαν ενώ Άλλοι ζήλευαν για το ταλέντο και την επιτυχία της. Πιστεύω όμως ότι έκανε ακόμα την Ελλάδα περήφανη σε όλο τον κόσμο, και μετά από αυτή τη διεθνή καριέρα και φήμη επέστρεψε για να εμφανιστεί στο ελληνικό κοινό, το 1957 στο Ηρώδειο, και το 1960-61 στην Επίδαυρο.Πάντα υπήρχε μια βαθιά σχέση μεταξύ αυτής και αυτής της χώρας και του ελληνικού λαού. Ακόμη και τα τελευταία χρόνια της ζωής της, το 1976-77, οι πιο στενοί της φίλοι που παρέμειναν μαζί της ήταν Έλληνες, ανάμεσά τους και η διάσημη πιανίστα Βάσω Δεβετζή, που ήταν η σίγουρη και το πρόσωπο της εμπιστοσύνης της.
Προς τιμήν σας, στο ξενοδοχείο St George Lycabettus θα δημιουργηθεί το δωμάτιο Maria Callas του Tom Volf, στο οποίο θα παρέχετε έστω και μια αληθινή επιστολή της Κάλλας. Πώς αισθάνεστε για αυτήν την πρωτοβουλία;
Είναι ακόμα ένα έργο, αλλά ήταν χαρά και τιμή να σχεδιάσω μια σουίτα Callas στην Αθήνα, σε ένα τόσο όμορφο μέρος όπως ο Λυκαβητός.
Ετοιμάζετε το Μουσείο Μαρία Κάλλας στο Παρίσι. Είναι υπέροχο που υπάρχουν άνθρωποι σαν εσάς που θα τιμήσουν με αυτόν τον τρόπο τον μεγάλο καλλιτέχνη. Θα ήθελα να μας δώσετε μια ιδέα για το πώς θα σχεδιαστεί το μουσείο.
Είναι επίσης ένα έργο σε εξέλιξη, στοχεύουμε να το ανοίξουμε το 2023, έτος της εκατονταετηρίδας της γέννησής της, πολύ κοντά στο διαμέρισμά της στο Παρίσι όπου έζησε τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής της και την πόλη που τόσο αγάπησε πολύ. Έχουμε μια σημαντική συλλογή μέσω του Fonds de Dotation Maria Callas (γνωστός και ως Callas Foundation) στην οποία συνεισέφεραν οι στενότεροι φίλοι της, όπως η Ferruccio & Bruna, το βούτυρο και η καμαριέρα της, που ζουν μαζί της για 25 χρόνια και την οποία θεωρούσε ως τη μοναδική της οικογένεια. Συνεργαζόμαστε επίσης στενά με τον δήμο Αθηναίων και το δικό τους μελλοντικό μουσείο στην Κάλλας. Εργαζόμαστε για μια στενή σύνδεση μεταξύ των δύο, με ορισμένα αντικείμενα που θα μπορούσαν να ταξιδέψουν από το Παρίσι στην Αθήνα και αντίστροφα.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δυστυχώς ανέτρεψε τα σχέδια και τις ζωές πολλών ανθρώπων. Σε τι βαθμό σας έχει επηρεάσει στη δουλειά σας;
Νομίζω ότι μας επηρεάζει όλους βαθιά. Πρώτα και κύρια επειδή είμαστε όλοι άνθρωποι και μπορούμε να νιώσουμε τα βάσανα των άλλων ανθρώπων. Επηρεάζει τη δουλειά μου έμμεσα, κάνοντας με να δουλέψω ακόμα πιο σκληρά για να φέρω λίγη ομορφιά στον σημερινό κόσμο, γιατί πιστεύω ότι η ομορφιά και η τέχνη είναι τα αντίδοτα του φόβου και της βίας. Στο μέτριο επίπεδό μου δεν μπορώ να κάνω «μεγάλα πράγματα, αλλά μικρά πράγματα με μεγάλη αγάπη» (παραθέτοντας τη Μητέρα Τερέζα).
Αν έπρεπε να διαλέξετε μια Ελληνίδα για να υποδυθεί τη Μαρία Κάλλας, ποια θα ήταν και γιατί.
Λοιπόν, Μαρία Ναυπλιώτου σίγουρα. Είναι μια σπουδαία ηθοποιός, και αξιόλογη γυναίκα. Είχα την τιμή να ακούσω τα γράμματα της Κάλλας στα ελληνικά για πρώτη φορά ερμηνευμένα από εκείνη και τη Βιβλιοθήκη Λίλιαν Βουδούρη στο Μέγαρο κατά την παρουσίαση του βιβλίου μου τον περασμένο Οκτώβριο. Και στο τέλος, όταν η Ναυπλιώτου διάβασε το τελευταίο γράμμα, όλοι στην αίθουσα δάκρυσαν – συμπεριλαμβανομένου και εμένα!
Η Στέλλα Άντλερ είπε κάποτε ότι «η ζωή σκοτώνει και συνθλίβει την ψυχή και η τέχνη σου θυμίζει ότι έχεις». Θα ήθελα να σχολιάσετε.
Ο σκοπός της Τέχνης είναι να εξυψώσει την ψυχή. Όπως είπε η Μαρία Κάλλας, και πρόσθεσε «προς εκείνους τους ουρανούς όπου όλα είναι αρμονικά». Δεν ξέρω καλύτερο ορισμό της Τέχνης.
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Εκτός από το μουσείο Κάλλας, συνεχίζουμε την περιοδεία με τη Μόνικα σε όλο τον κόσμο μέχρι τον επόμενο χρόνο. Και έχω και κάποια έργα στην Ελλάδα, άσχετα με την Κάλλας, και με ενθουσιάζει πολύ η ιδέα να ανεβάζω παραστάσεις, είτε θεάτρου είτε όπερας, στην Ελλάδα, με Έλληνες καλλιτέχνες που με εμπνέουν πάρα πολύ!
Text in English
Tom Volf | Τhe world needs beauty probably more than ever
Interview with Tom Volf, the creator of the documentary film Maria by Callas and author of the book `Maria Callas: Letters and Memories`, is today recognized as one of the foremost experts in everything related to the life and career of the leading soprano
It all started in 2012 when Tom Volf was in New York and although he had no relation with opera, as he was walking outside the Metropolitan Opera, someone approached him saying: “Unfortunately my wife got sick and she can’t come here, you can get her ticket “. “I had nothing else to do and I got in,”he says. He watched “Maria Stuarda” and felt enchanted. This is how his love for opera began. In fact, when he discovered Maria Callas, this love turned into an insatiable passion. This led him to start looking for documents for the great Greek soprano.
Forty-four years after the death of the leading soprano, Tom Volf undertook a great project. To collect, chronologically organize all the letters and memoirs of Maria Callas and create a book that gives the impression that it is her autobiography. It all concerns “Maria Callas: Letters and memories”. Through this one can get to know many aspects of the life of the Greek artist who made the Greeks proud with her unique talent and work.
He had the privilege of holding in his hands more than 300 of her letters and the two attempts she made to write her autobiography. As for the content of the book, it is 99% unpublished.
Tom Volf is also the creator of the film Maria by Callas, curator of the eponymous exhibition, a man who is now recognized as one of the foremost experts in everything related to the life and career of the great soprano.
The founder and soul of the Fonds de Dotation Maria Callas, whose main concern is the collection and preservation of Callas’ personal archives, answers important questions about the life of Maria Callas, his collaboration with his muse Monica Bellucci and his plans for the future.
It is worth reading the interview that follows.
You wrote the book:”Maria Callas: Letters and Memories” which means that you have studied in depth the life of the leading soprano. What impressed you most about her?
Indeed there is a tremendous amount of material in the book, covering her whole life, between the unfinished memoirs and the letters from 1946 to 1977. There is not only a lot of information about her feelings and thoughts, even the most personal ones, but also a lot of information about her views about her career and her art. I guess one of the things that surprised me the most were the open letters which she wrote herself and sent to newspapers or magazines to justify the various “so-called” scandals. In those letters she tries so hard to reestablish the truth, trying to fight the numerous lies and gossip about her, and I’m very touched by the way she writes and expresses herself, you read those letters and you could almost hear her speaking those words! Another aspect that moved me is the relationships with some special people which remained close correspondants throughout her whole life, for instance her godfather Leonidas Lantzounis, and her teacher Elvira De Hidalgo. I guess this is what makes this book so special and different from any other published before : it’s the fact that while all those letters and memoirs are compiled and organised chronologically we really have the impression of reading her “autobiography”, which was actually something she tried to achieve in her own lifetime. I feel privileged to have contributed in this achievement 44 years after her passing.
” Either you are a born artist or you are not. And you remain an artist, dear, even if your voice is lower than fireworks. The artist is always there,” Maria Callas once said. I would like you to comment.
It is absolutely true. It is I think in general true for any real artist – actually Maria would often say “real artist” to make a difference with the others. And for herself it was true indeed, as by 1973-74, when she undertook her last concert tour around the world, her voice was indeed not the same as it used to be, she had some difficulties, especially in the high notes, however her artistry was still there 100%, her interpretation, her understanding of the music and the characters she was interpreting, this is what made those concerts so thrilling for the audiences, because they came to see a “real artist” , regardless of some vocal flaws. Also I believe “real art” is not about perfection, but rather about the imperfections, as long as there is truth and honesty and integrity and authenticity. All of those were strong characteristics of Callas, throughout her life and career.
“I lived for art, I lived for love” Callas said. For you, what is your driving force and what inspires you to create?
She didn`t “say” but rather “sang” those words – that is in Tosca. For me those are the driving forces. Art & Love. Which often work together. To make great Art, one needs to have great Love to begin with. Love/passion are the fuel for creation. For me, the inspiration was Maria Callas, since I discovered her in 2013. It was that love for her, that fueled all the creation over the years, of the film (Maria by Callas) the books, the show (with Monica Bellucci), the exhibition, and now the construction of a museum in Paris. It is a work of love first and foremost, and a desire to share this love with others, to inspire people, as she inspired me. To bring more beauty in people`s life. This was her life`s work, and I`m in a way continuing that through my work about her. And I believe the world needs beauty probably more than ever.
You “met” Maria Callas during the five years of your research for her. You met Monica Bellucci who played her in your show through your collaboration. As you know these two women who experienced different lives and lived in different periods, but they both serve the art, what are the common elements you may find in their personality and what are their differences.
Indeed I have offered since 2019 for Monica to incarnate Maria’s words, originating from her letters & memoirs. We have created something very beautiful and authentic I believe, and we have since performed in many cities, and will do so for another year to come (after Athens the tour is taking us to Italy, Istanbul, London and soon Russia and New York). It is a privileged to have been able to direct someone like Monica for her debut on stage, and I had felt immediately that she was the right person because I felt there was a “chemistry” between the two (Maria and Monica), I believe this is something that can be seen by just looking at the poster with the portrait that I have created. They are two mediterranean women, both having achieved world fame and recognition, while at the same time trying to lead a fulfilled personal life, and combining both which is not easy. There is definitely something that makes Monica resonate deeply with Callas’s words and brings them to life on stage in a very moving way.
“I left Greece bitter. The people in charge did not want to recognize my talent as much as it really deserved. I spent the night studying, but I stayed on the sidelines. However, I do not hold a grudge against anyone … “Callas once said. Do you believe that there is meritocracy in Greece and the proper opportunities or the conditions abroad are more favorable.
When you read my book of her Letters & Memoirs (Patakis) she tells the story of her first career in greece, and how, out of envy, some of her colleagues kicked her out of the Opera. This could have happen anywhere, not especially Greece. Only this is the place where she started, and it is the country of her origins (“my blood is greek” she said). But she was already something special, an incredible artist, even at such a young age (23 when she left greece) and already some people admired her whereas others where jealous of her talent and success. But I believe that she still made Greece proud, and proud all around the world, and even after this international career & fame she came back to perform for the greek audiences, in 1957 at Herod Atticus, and in 1960-61 in Epidavros. There was always a deep connection between her and this country, and the greek people. Even in the last years of her life, in 1976-77 her closest friends who remained with her, were greek, among them the famous pianist Vasso Devetzi, who was her confident and person of trust.
In your honor, at the hotel St George Lycabettus will be created the room Maria Callas by Tom Volf, in which you will provide even a real letter of Callas. How do you feel about this initiative?
It is still a project, but I would be delighted and honored to design a Callas suite in Athens, in such a beautiful place as Lycabettus.
You are preparing the Maria Callas Museum in Paris. It is wonderful that there are people like you who will honor the great artist in this way. I would like you to give us an idea of how the museum will be designed.
It is also a work in progress, we are aiming at opening it in 2023, the year of the centennial of her birth, very close to her apartment in Paris where she lived the last 15 years of her life and the city that she loved so much. We have an important collection through the Fonds de Dotation Maria Callas (aka Callas Foundation) to which her closest friends contributed, such as Ferruccio & Bruna, her butter & maid, who live with her for 25 years and whom she considered as her only family. We are also working closely with the Athens municipality and their own future museum on Callas. We are working towards a close connection between the two, with some items that could travel from Paris to Athens, and vice versa.
The war in Ukraine has unfortunately upset the plans and lives of many people. To what extent has it affected you in your work?
I think it affects us all deeply. First and foremost because we’re all human and we can feel for the suffering of other human beings. It affects my work indirectly, by making me work even harder to bring some beauty in the current world, because I believe that beauty and art are the antidotes of fear and violence. At my modest level I cannot do « great things, but small things with great love » (quoting Mother Teresa).
If you had to choose a Greek woman to play Maria Callas, who would she be and why.
Well, Maria Nafpliotou certainly. She is a great actress, and remarkable woman. I had the honor of hearing Callas’s letters in greek for the first time ever interpreted by her, and the Lilian Voudouri Library at Megaron upon my book presentation last October. And at the end when Nafpliotou read the last letter, everyone in the room was in tears – me included !
Stella Adler once said that ” life kills and crushes the soul, and art reminds you that you have”. I would like you to comment.
The purpose of Art is to elevate the soul. As María Callas said, and she added « towards those skies where everything in harmony ». I don’t know a better definition of Art.
What are your plans for the future?
Aside of the Callas museum, we continue the tour with Monica all around the world until next year. And I also have some projects in Greece, unrelated with Callas, and I am very excited at the idea of staging shows, whether theater or opera , in Greece, with greek artists who inspire me very much !
