“Είμαι επαναστάτης γιατί δεν υπάρχει ποιητής αν δεν είναι επαναστάτης”
Federico Garcia Lorca
Ο Federico Garcia Lorca ήταν Ισπανός ποιητής, θεατρικός και πεζογράφος που ήταν μέρος της Γενιάς του `27. Είναι ο πιο επιδραστικός και δημοφιλής ποιητής στην ισπανική λογοτεχνία του 20ού αιώνα. Ως θεατρικός συγγραφέας, θεωρείται ότι έγραψε μερικά από τα καλύτερα έργα του 20ου αιώνα, μαζί με τους Valle- Inclan και Buero Vallejo.
Γεννήθηκε στη Γρανάδα το 1898. Από την ηλικία των 2 ετών ο έδειξε ευκολία στην εκμάθηση λαϊκών τραγουδιών και συνήθιζε να αναπαριστά θρησκευτικές λειτουργίες σε μικρογραφία. Η υγεία του ήταν αδύναμη και δεν περπάτησε μέχρι τα τέσσερά του χρόνια. Διάβαζε τα έργα του Victor Hugo και του Cervantes, αλλά δεν ήταν πολύ καλός μαθητής.
Από το 1906 έως το 1909 η οικογένεια έζησε στην Αλμερία. Τελείωσε το απολυτήριο και παράτησε τη Νομική Σχολή το 1918 για να μετακομίσει στην Residencia de Estudiantes de Madrid, όπου έμεινε για δέκα χρόνια. Μετά από αυτό, επέστρεψε στη Γρανάδα για να τελειώσει το πτυχίο του στη Νομική, αν και δεν άσκησε ποτέ τη δικηγορία, προτιμώντας τη λογοτεχνία.
Η νότια τοποθεσία της Γρανάδας, η λαογραφία, η Ανατολή και η άγρια γεωγραφία είναι όλα αποτυπωμένα στα Garcia Lorca, όπου τα ρομαντικά και τα επικά θέματα συγχωνεύονται ανεπαίσθητα. Η μητέρα του τον ενθάρρυνε πάντα να γράφει και το 1917 έγραψε τα πρώτα του άρθρα για τον Jose Zorrilla, στην επέτειο του θανάτου του.
Ο Lorca έζησε στην Ισπανία κατά την Aσημένια Εποχή της ισπανικής λογοτεχνίας, η οποία είχε πλούσια πνευματική ζωή, και όπου πολλοί συγγραφείς όπως ο Benito Perez Galdos, ο Miguel de Unamuno ή ο José Ortega y Gasset εξέφρασαν τις ξεχωριστές απόψεις τους για την κρίσιμη κατάσταση της Ισπανίας. Ο Ανδαλουσιανός ποιητής επηρεάστηκε επίσης σε μεγάλο βαθμό από τους Lope de Vega, Juan Ramón Jiménez, Antonio Machado, Manuel Machado, Ramón del Valle-Inclan, Azorín και τη δημοφιλή Cancionero, μια συλλογή λαογραφικών ποιημάτων.
Το 1918 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, «Impressiones y paisajes», και το 1920 το θεατρικό του «El maleficio de la mariposa» κυκλοφόρησε το 1920. Το 1921 ήταν η χρονιά της έκδοσης του «Libro de poemas» και των κουκλοθεατρικών κωμωδιών. «La niña que riega la Albahaca» και «El príncipe preguntón». Η πρώτη του εικαστική έκθεση ήταν στη Βαρκελώνη το 1927.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο σύχναζε ενεργά κοντά τους ποιητές της γενιάς του που κατοικούσαν ακόμη στην Ισπανία γύρω από την Residencia de Estudiantes: Jorge Guillén, Pedro Salinas, Gerardo Diego, Dámaso Alonso, Rafael Alberti και πάνω από όλα τον Bunuel και τον Dali, στους οποίους είχε αφιερώσει το «Oda a Salvador Dali» του. Το 1928 άρχισε να συνεισφέρει στο λογοτεχνικό περιοδικό «Gallo», που κυκλοφίρησε μόνο 2 τεύχη.
Το 1929 o Lorca έφυγε για τη Νέα Υόρκη. Εκείνη την εποχή είχε εκδώσει επίσης τα “Canciones” (1927) και “Primer romancero gitano” (1928). αυτό είναι το πιο προσιτό και δημοφιλές βιβλίο του. Σε αυτό το ταξίδι γράφει το «Poeta en Nueva York», ένα από τα πιο διάσημα βιβλία του. Το 1930 ταξιδεύει στην Κούβα, όπου έγραψε ένα σημαντικό μέρος των κειμένων του. Την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Ισπανία και ανακάλυψε ότι η φολκλορική του φάρσα «La zapatera prodigiosa» εκπροσωπούνταν στη Μαδρίτη.
Μετά την ίδρυση της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας, συν-σκηνοθέτησε την ομάδα του εθνικού θεάτρου “La Barraca”, όπου μπόρεσε να εκμεταλλευτεί όλους τους διαθέσιμους πόρους για να γράψει, να σκηνοθετήσει και να διασκευάσει μερικά από τα έργα της Ισπανικής Χρυσής Εποχής. Την περίοδο αυτή έγραψε τα «Bodas de Sangre», «Yerma» και «Doña Rosita la soltera».
Το 1963 ταξίδεψε στην Αργεντινή για να προωθήσει τη σκηνοθεσία μερικών από τα έργα του από τη θεατρική ομάδα της Lola Membrive και να δώσει μια σειρά από συνέδρια. Η παραμονή του στην Αργεντινή είχε μεγάλη επιτυχία: η σκηνοθεσία του «La dama boba» του Lope de Vega προσέλκυσε πάνω από 60 χιλιάδες κόσμο.
Το 1933 συνίδρυσε επίσης την «Asociación de Amigos de la Unión Soviética» και μεταξύ εκείνης της χρονιάς και του 1936 έγραψε το «Divan de Tamarit» και το «Llanto por Ignacio Sánchez Mejías», που συγκίνησαν ολόκληρο τον ισπανόφωνο κόσμο, και το «La casa de Bernarda Alba». Εργαζόταν στο “La destruccion de Sodoma” όταν ξεκίνησε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος.
Οι πρεσβευτές της Κολομβίας και του Μεξικού περίμεναν ότι θα μπορούσε να πέσει θύμα επίθεσης και του πρόσφεραν μια απόδραση μέσω της εξορίας, αλλά ο Federico Garcia Lorca αρνήθηκε όλες τις προσφορές και έφυγε για τη Γρανάδα για να περάσει το καλοκαίρι. Εκείνες τις δύσκολες πολιτικές στιγμές, κάποιος τον ρώτησε για τις πολιτικές του προτιμήσεις. H απάντησή του ήταν ότι αισθάνεται Καθολικός, κομμουνιστής, αναρχικός, ελευθεριακός, παραδοσιακός και μοναρχικός ταυτόχρονα. Δεν εντάχθηκε ποτέ σε κανένα από τα πολιτικά κόμματα και ποτέ δεν έκανε διακρίσεις ή διέκοψε τη σχέση του με κάποιον φίλο του για πολιτικούς λόγους. Μάλιστα, ήταν αρκετά φιλικός με τον Primo de Rivera, για τον οποίο είπε: “…Jose Antonio. Άλλο ένα καλό παιδί. Το ήξερες ότι τρώω μαζί του κάθε Παρασκευή; Κανονικά βγαίνουμε μαζί σε ένα ταξί με τις κουρτίνες κλειστό, γιατί δεν του ταιριάζει να με δουν, και δεν μου ταιριάζει να με δουν μαζί του».
Είπε επίσης ότι ένιωθε εντελώς Ισπανός και ότι δεν θα μπορούσε να ζήσει έξω από τα γεωγραφικά του όρια, αλλά μισούσε τους Ισπανούς που ήταν Ισπανοί μόνο και μόνο για χάρη του. O Garcia Lorca διαβεβαίωσε ότι ήταν φίλος και αδελφός με όλους και ότι δεν πίστευε στα πολιτικά σύνορα.
Μια ανώνυμη πληροφορία στις 16 Αυγούστου 1936 έδωσε τη θέση της στη σύλληψή του ενώ βρισκόταν στο σπίτι ενός φίλου του. Ο Lorca εκτελέστηκε στο δρόμο για την Αλφακάρ από το Βίζναρ και το σώμα του εξακολουθεί να είναι θαμμένο σε έναν ομαδικό τάφο κάπου στη διαδρομή. Ο συγγραφέας εκτελέστηκε επειδή ήταν Ρεπουμπλικανός και ομοφυλόφιλος, κάτι που εκείνη την περίοδο θεωρείτο ασυγχώρητο έγκλημα.Ο τάφος του δε βρέθηκε ποτέ.
Κάποτε, στη Νέα Υόρκη ο Λόρκα έγραψε ένα προφητικό ποίημα για το τέλος του…
“Έπειτα κατάλαβα ότι είχα δολοφονηθεί
Με έψαξαν σε καφετέριες, νεκροταφεία και εκκλησίες….
αλλά δεν με βρήκαν. Δε με βρήκαν ποτέ;
