Στις 15 Ιουνίου του 1946 γεννήθηκε ο Έλληνας ερμηνευτής με την παγκόσμια καριέρα
Γράφει η Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή
Λίγοι καλλιτέχνες της ποπ των τελευταίων 50 χρόνων πέτυχαν τέτοια παγκόσμια αναγνώριση όπως ο Ντέμης Ρούσσος o oποίος πούλησε περισσότερους από 60 εκατομμύρια δίσκους στη μακρά καριέρα του.
Ένα από τα πιο επιτυχημένα τραγούδια του με διάρκεια είναι το ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ του Forever and Ever του 1973. Το άλμπουμ έφτασε στο Νο 2 των βρετανικών charts το 1974. Ακολούθησε το Happy to Be On an Island in the Sun, που στόχευε έξυπνα στη βρετανική αγάπη για τις διακοπές στη Μεσόγειο, και ένα top 10 hit το 1975 , όπως και το συνοδευτικό άλμπουμ. Ο Ρούσσος είπε: «Ο λόγος της μεγάλης μου επιτυχίας στην Αγγλία ήταν ότι οι Βρετανοί άρχισαν να θέλουν να πάνε διακοπές στην Ελλάδα και την Ισπανία. Η μουσική μου ήρθε στην ώρα της. Ήταν ρομαντική μεσογειακή μουσική που απευθυνόταν σε όλους αυτούς τους ανθρώπους».
“Ελλάδα η πρώτη χώρα μου, Γαλλία η δεύτερη. Ευχαριστώ και τις δύο. Ανήκω και στις δύο εξίσου”. ήταν τα λόγια του σπουδαίου ερμηνευτή όταν παρασημοφορήθηκε από το γαλλικό κράτος. Ένας καλλιτέχνης που έγραψε τη δική του ιστορία…
Γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1946 στην Αλεξάνδρεια, όπου μεγάλωσε με τους γονείς του, Γιώργο και Όλγα, οι οποίο ήταν Έλληνες της Αιγύπτου. Η μητέρα του ήταν γνωστή τραγουδίστρια με το παρατσούκλι Nelly Mazloum και ο πατέρας του μηχανικός και κλασικός κιθαρίστας. Στα παιδικά του χρόνια ο Ρούσσος σπούδασε μουσική και ήταν μέλος της βυζαντινής εκκλησιαστικής χορωδίας της Αλεξάνδρειας. Η κρίση του Σουέζ άφησε την οικογένειά του σε πτώχευση και έτσι μετακόμισαν όλοι στην Ελλάδα.Οι φωνητικές ικανότητές του αναγνωρίστηκαν σε νεαρή ηλικία και έγινε σολίστ με τη χορωδία της ελληνορθόδοξης εκκλησίας στην Αλεξάνδρεια. Έπαιζε επίσης κιθάρα και τρομπέτα.
Η αυξανόμενη ξενοφοβία στην Αίγυπτο οδήγησε την οικογένειά του να μεταναστεύσει στην Αθήνα το 1961. Εκεί ο Ντέμης ασχολήθηκε με το μπάσο και ως έφηβος τραγούδησε και έπαιζε σε μια σειρά ποπ συγκροτημάτων, συμπεριλαμβανομένων των Idols και We Five. Μεταξύ των συναδέλφων του ερμηνευτών ήταν ο δεξιοτέχνης των πλήκτρων Βαγγέλης Παπαθανασίου (γνωστός και ως Vangelis) και ο ντράμερ Λουκάς Σιδεράς, με τον οποίο σχημάτισαν τους Aphrodite`s Child το 1967.
Το τρίο αποφάσισε ότι έπρεπε να έρθει πιο κοντά στο κέντρο της διεθνούς μουσικής βιομηχανίας και ξεκίνησε για Λονδίνο. Δυστυχώς, επέστρεψαν από το Ντόβερ λόγω προβλημάτων βίζας. Όταν αποσύρθηκαν στο Παρίσι, μπόρεσαν να περάσουν με επιτυχία σε οντισιόν για στελέχη της δισκογραφικής εταιρείας Philips. Οι πρώτες ηχογραφήσεις τους καθυστέρησαν λόγω της γενικής απεργίας του Μαΐου του 1968, αλλά αργότερα εκείνη τη χρονιά, το Rain and Tears από τους Aphrodite`s Child κυκλοφόρησε σε όλη την Ευρώπη. Με σύνθεση του Βαγγέλη Παπαθανασίου και στίχους του Γάλλου στιχουργού Boris Bergman, το τραγούδι είχε μικρή επιτυχία στη Βρετανία, αλλά προκάλεσε αίσθηση σε πολλές άλλες χώρες.
Οι Aphrodite`s Child είχαν περισσότερα σινγκλ στην ηπειρωτική Ευρώπη και συνέχισαν να ηχογραφούν το άλμπουμ 666 (που έγινε το 1970 αλλά κυκλοφόρησε το 1972), βασισμένο σε θρησκευτικά κείμενα από την αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη, αλλά λίγο αργότερα η φιλοδοξία του Παπαθανασίου να δημιουργήσει κινηματογραφική μουσική προκάλεσε τη διάσπαση του γκρουπ. Ο Παπαθανασίου και ο Ρούσσος θα συνεργάζονταν περιστασιακά τα επόμενα χρόνια, ιδιαίτερα το 1981 όταν ο Ρούσσος τραγούδησε το Race to the End- μια φωνητική εκδοχή του θέματος του Βαγγέλη από το Chariots of Fire, σε στίχους του Jon Anderson του προοδευτικού ροκ συγκροτήματος Yes.
Ο Ρούσσος ξεκίνησε μια σόλο καριέρα με το άλμπουμ Fire and Ice (1971), του οποίου το πρώτο single We Shall Dance ήταν καλοκαιρινή επιτυχία σε όλη την Ευρώπη, αν και όχι στη Βρετανία. Το 1972 περιόδευσε στην Ισπανία, την Ιταλία, την Ολλανδία, τη Γερμανία και την Ελλάδα. Την επόμενη χρονιά πήγε στη Νότια Αμερική. Αν και τα τραγούδια του Ρούσσου γράφονταν γενικά στα αγγλικά, συνήθως από τον γεννημένο στην Αθήνα Λάκη Βλαβιανό, τα ηχογράφησε συχνά στα γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά, ακόμη και, σε μια περίπτωση, στα ιαπωνικά.
Το 1973, ο Ρούσσος κυκλοφόρησε το Forever and Ever, το οποίο έγινε η πρώτη βρετανική επιτυχία του μετά από εκτεταμένες τηλεοπτικές εμφανίσεις, συμπεριλαμβανομένης της εκπομπής της Νανά Μούσχουρη και μιας παιδικής εκπομπής. Το 1976 ένα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης του BBC, The Roussos Phenomenon, σε παραγωγή John King, πυροδότησε περαιτέρω ενδιαφέρον για τον τραγουδιστή. Η Philips εξέδωσε έναν ομώνυμο δίσκο τεσσάρων τραγουδιών (συμπεριλαμβανομένης μιας έκδοσης του Forever and Ever), το οποίο έγινε το πρώτο EP που έφτασε στην κορυφή του βρετανικού σινγκλ chart. Λίγους μήνες αργότερα, το σινγκλ When Forever Has Gone δεν μπόρεσε να φτάσει στη κορυφή εξ αιτίας του Dancing Queen των Abba, που είχε γκατασταθεί μόνιμα εκεί για μήνες.
Οι κριτικοί είχαν συχνά παρατηρήσει το βάρος του Ρούσσου και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν ζύγιζε σχεδόν 150 κιλά , ο Ρούσσος είχε αρχίσει να ανησυχεί. Αφού δοκίμασε πολλές δίαιτες, βρήκε μια που τον βοήθησε να χάσει 50 κιλά σε 10 μήνες. Το 1982, περιέγραψε αυτή τη διαδικασία στο βιβλίο A Question of Weight.
Το 1985, ο Ρούσσος ταξίδευε με την πτήση 847 της TWA από την Αθήνα στη Ρώμη, όταν καταλήφθηκε από τρομοκράτες της Χεζμπολάχ και πέταξε στη Βηρυτό. Οι περισσότεροι από τους επιβάτες κρατήθηκαν όμηροι για 17 ημέρες, αλλά ο Ρούσσος και άλλοι Έλληνες πολίτες που επέβαιναν στο πλοίο αφέθηκαν ελεύθεροι.
Παρόλο που η δημοτικότητά του στη Βρετανία μειώθηκε από την κορυφή της δεκαετίας του `70, ο Ρούσσος συνέχισε να ηχογραφεί και να εμφανίζει σε όλο τον κόσμο μέχρι λίγο πριν τον θάνατό του. Ακόμη και οι δύσπιστοι κριτικοί αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν τη διαρκή δημοτικότητά του. Όπως είπε ένας κριτικός του Guardian στη συναυλία του στο Royal Festival Hall το 2002 : «Καθώς χορεύει στη σκηνή σαν ευχαριστημένος θείος σε έναν πονηρό γάμο, είναι αδύνατο να τον αντιπαθήσουμε και –όπως πάντα– είναι μοναδικός».
