Μια εξήγηση γιατί μετά από 4 χρόνια, η Νέα Δημοκρατία αύξησε τα
ποσοστά της αντί να υποστεί φθορά.
Η Νέα Δημοκρατία ιδρύθηκε το 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η ίδρυσή της ήταν
αμφίσημη: ο ιδρυτής της ήθελε να κόψει κάθε σύνδεση με το παρελθόν της Ε.Ρ.Ε. και να
εμφανίσει ένα σύγχρονο, μεταδικτατορικό κομματικό σχηματισμό με βασικό στόχο την ένταξη
της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Νέα Δημοκρατία πρωταγωνίστησε στην πολιτική σκηνή με διάφορους αρχηγούς: τον
‘Εθνάρχη’, τον Γεώργιο Ράλλη, τον Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη,
τον Μιλτιάδη Έβερτ, τον Κώστα Καραμανλή, τον Αντώνη Σαμαρά. Όλοι οι αρχηγοί εκλέγονταν
από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος, όπως προέβλεπε το καταστατικό. Μετά την
παραίτηση του Κώστα Καραμανλή το 2009, το καταστατικό τροποποιήθηκε ώστε ο Πρόεδρος
να εκλέγεται από τα μέλη του κόμματος.
Μετά την ήττα της ΝΔ το 2015, ο Σαμαράς παραιτήθηκε και άφησε προσωρινό πρόεδρο τον
Ευάγγελο Μεϊμαράκη με εντολή να διεκπεραιώσει τις διαδικασίες για εκλογή νέου Προέδρου.
Σε εκείνες τις εκλογές που τελικά έγιναν το 2016, δόθηκε δικαίωμα συμμετοχής στη διαδικασία
εκλογής Προέδρου σε κάθε πολίτη που ήθελε να συμμετάσχει. Τελικοί αντίπαλοι ήταν ο
Ευάγγελος Μεϊμαράκης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Οι εκτιμήσεις έκλιναν προς τον πρώτο,
αλλά ο αέρας ανανέωσης που απέπνεε ο δεύτερος, έστειλαν πολλούς πολίτες στη διαδικασία
που ανέτρεψε τα πρωγνωστικά και έφερε τον δεύτερο στη θέση του Προέδρου του κόμματος.
Στην ουσία ήταν μια σύγκρουση μεταξύ του παλιού (Μεϊμαράκης) με το καινούργιο
(Μητσοτάκης). Και αυθόρμητα, οι πολίτες ενεργοποιήθηκαν και επέλεξαν το καινούργιο.
Πολλοί ήξεραν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ
στην Κυβέρνηση, αλλά οι εσωκομματικές ίντριγκες και τα κατεστημένα συμφέροντα. Ο
Κυριάκος έπρεπε να απαλλαγεί από αυτά, χωρίς να κλωνιστεί η ενότητα του κόμματος.
Έδιωξε παλαιοκομματική καμαρίλα που εξέφραζαν οι Γιακουμμάτοι και οι Ντινόπουλοι,
διέγραψε τους ρουσφετολόγους όπως ο Κύρτσος, περιόρισε τις αρμοδιότητες ανθρώπων που
θεωρούσαν εαυτούς ‘σάρκα εκ της σαρκός’ του κόμματος.
Σαν Υπ. Εσωτερικών είχε μιλήσει για απολύσεις Δ. Υπαλλήλων – τουλάχιστον των επίορκων.
Λογικό, το ότι βρήκε απέναντί του την ‘συνδικαλιστική αλληλεγγύη’ της ‘ιερής αγελάδας των
Δ.Υ.’. Σαν βουλευτής δεν είχε ψηφίσει τον Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τον
άνθρωπο που σαν Υπ. Εσωτερικών το 2008, όταν καιγόταν η Αθήνα ανεξέλεγκτα από
οποιουσδήποτε ήθελαν να κάψουν οτιδήποτε, σε εκείνη την μεταμεσονύκτια σύσκεψη εξήλθε
και είπε: ‘ η ΕΛ.ΑΣ είναι παρούσα’. Και οι πολίτες μείναμε με το στόμα ανοιχτό: δηλαδή αν
ΔΕΝ ήταν παρούσα, τι περισσότερο θα έκαιγαν; Από τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δώσει
το στίγμα του: ο Παυλόπουλος δεν κάνει για ΠτΔ. Κάτι που μάλλον επιβεβαιώθηκε κατά τη
διάρκεια της θητείας του.
Αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα ότι αφ’ ενός οι εσωκομματικές ισορροπίες δεν ήταν τόσο
σημαντικός παράγοντας στη λήψη αποφάσεων, αφ’ ετέρου πως η άποψή του για το κόμμα
ήταν περισσότερο κεντρώα παρά προς την λαϊκή δεξιά.
Όταν έγινε Κυβέρνηση πήρε ριζοσπαστικές αποφάσεις: Εξωκοινοβουλευτικοί ή και στελέχη
από άλλους πολιτικούς χώρους χρίστηκαν Υπουργοί, διαψεύδοντας εκτιμήσεις εσωτερικών
μνηστήρων που ‘έραβαν υπουργικά κοστούμια΄. Το μεγάλο χτύπημα ήρθε με την πρόταση για
το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας: η κα Σακελλαροπούλου, διακεκριμμένη
δικαστικός μεν, κάθε άλλο ενταγμένη στον πολιτικό χώρο της Νέας Δημοκρατίας, δε. Η
σημειολογία της κίνησης, τεράστια: η Πολιτεία δεν είναι πεδίο ικανοποίησης κομματικών
υποχρεώσεων, αλλά αντικειμενικής αντιμετώπισης. Και αυτό είναι κάτι ξένο για το ‘κομματικό
γίγνεσθαι’ των Ελληνικών κομμάτων, όπου κάθε πολιτευτής ονειρεύεται κάποια θέση ως
ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του προς το κόμμα. Τα έβαλε με μια αόρατη ομάδα που
αυτοπροσδιορίζεται ‘Καραμανλικοί’ και η οποία θεωρεί πως πρέπει να έχει λόγο σε κάθε
εξέλιξη στο Κόμμα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έφερε άγνωστα ήθη και έθιμα στο Ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
Συνεργάστηκε με ‘φίλιες δυνάμεις’ που είχαν ένα κοινό όραμα για κάποιες εξελίξεις στην
λειτουργία της Κυβέρνησης και σχεδίασε ‘την μεγάλη εικόνα’. Το Ταμείο Ανάκαμψης έρχεται
για να δημιουργήσει την ‘Ελλάδα 2.0’, εκσυγχρονίζει διαδικασίες και εξελίσσει θεσμούς.
Επουδενί αλάνθαστος, ισορροπιστής όποτε ενδείκνυται, οραματιστής όσο πρέπει.
Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφτιαξε το 1974 ένα κόμμα για να βάλει τη χώρα στην
Ευρωπαϊκή Ένωση των 10 μελών, ο Κυρικάκος Μητσοτάκης εκσυγχρονίζει το κόμμα για να
έχει σημαντική θέση μέσα σε μια Οργάνωση 27 χωρών.
Τα παραπάνω είναι ίσως μια εξήγηση γιατί μετά από 4 χρόνια, η Νέα Δημοκρατία αύξησε τα
ποσοστά της αντί να υποστεί φθορά.
