φωτογραφία εξωφύλλου : «Nose to Nose» του Douglas Gimesy
Νικητής Ανθρώπου/Φύσης
«Από το 2006, οι προγραμματιστές έχουν κατασκευάσει δεκάδες νέες υποδιαιρέσεις στα περίχωρα της Μελβούρνης της Αυστραλίας, μετατρέποντας τους θαμνώδεις εκτάσεις που κάποτε προστάτευαν καγκουρό, βόμπατ, ιπτάμενες αλεπούδες και άλλα άγρια ζώα σε περιποιημένους προαστιακούς δρόμους. Καθώς το δομημένο περιβάλλον εισβάλλει στη φύση, ένας αυξανόμενος αριθμός εκτοπισμένων ζώων χτυπιέται από αυτοκίνητα. Όσοι επιζήσουν μπορεί, αν είναι τυχεροί, να βρεθούν στη φροντίδα ενός καταφυγίου αποκατάστασης άγριας ζωής όπως το Joey and Bat Sanctuary κοντά στη Μελβούρνη.
Ο φωτογράφος Douglas Gimesy τεκμηριώνει τη δουλειά στο ιερό πέρυσι, όταν συνάντησε έναν γυμνό μύτη (Vombatus ursinus) του οποίου η μητέρα είχε σκοτωθεί από ένα αυτοκίνητο. Ένας καλός Σαμαρείτης σκέφτηκε να ελέγξει τη θήκη του νεκρού μαρσιποφόρου και βρήκε τον τεσσάρων μηνών Τζόι μέσα, ακόμα ζωντανό.
Ο Gimesy παρακολούθησε έναν νεαρό φοιτητή κτηνίατρου να ταΐζει με μπουκάλι το ορφανό γουόμπατ. Όταν τελείωσε το τάισμα, η μαθήτρια άγγιξε τη μύτη της στο μικρό ζωάκι σε μια τρυφερή στιγμή μεταξύ των ειδών. Η όσφρηση των Wombats συναγωνίζεται αυτή των κυνηγόσκυλων και οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα ζώα χρησιμοποιούν την περίπλοκη μύτη τους για να πλοηγούνται τη νύχτα και να μυρίζουν τα κόπρανα άλλων wombats. Ίσως επειδή η μύτη της είναι τόσο ευαίσθητη, η Gimesy είπε ότι το baby wombat σε αυτή τη φωτογραφία φαινόταν να απολαμβάνει ιδιαίτερα την αίσθηση της επαφής δέρμα με δέρμα ή μύτη με μύτη.
Μερικοί από τους κορυφαίους φωτογράφους προστασίας της φύσης στον κόσμο συγκεντρώθηκαν για να κρίνουν τη διάσημη Ακαδημία Επιστημών της Καλιφόρνια Διαγωνισμoύ Φωτογραφίας BigPicture. Η H Cristina Mittermeier, Suzi Eszterhas, και η Αmi Vitale είναι μερικά μόνο από τα μεγάλα ονόματα που κέρδισαν.Οι νικητήριες φωτογραφίες είναι ταυτόχρονα απόδειξη της βιοποικιλότητας του κόσμου μας, καθώς και των μοναδικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή.
O Corey Arnold, που αναδείχθηκε νικητής του Μεγάλου Βραβείου, έχει μια μοναδική οπτική για τη φύση. Ως εμπορικός ψαράς και ως φωτογράφος, συχνά εξερευνά την περίπλοκη σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσης. Είτε δείχνει ένα μοναχικό κογιότ να τρέχει πάνω από μια πεζογέφυρα στο Σικάγο είτε μια αμερικανική μαύρη αρκούδα να κάνει παρέα στην πίσω βεράντα κάποιου, η νικητήρια φωτογραφία του Arnold είναι μια ενδιαφέρουσα ματιά στο πώς συνυπάρχουν άνθρωποι και ζώα.
Πολλές από τις άλλες νικήτριες φωτογραφίες γιόρτασαν τις συγκινητικές σχέσεις που μπορούν να αναπτυχθούν μεταξύ ανθρώπων και ζώων. O Douglas Gimesy για παράδειγμα έδειξε μια στιγμή τρυφερότητας μεταξύ μιας φοιτήτριας κτηνίατρου στην Αυστραλία και ενός ορφανού μωρού βομπάτ. Αυτή η ειδική ματιά στο δέσιμο είναι ένας συγκινητικός φόρος τιμής στο έργο που κάνουν τα κέντρα αποκατάστασης άγριας ζωής.
«Coyote Crossing» του Corey Arnold
Νικητής του Μεγάλου Βραβείου
«Πώς πέρασε το κογιότ το δρόμο; Εάν το κογιότ (Canis latrans) είναι μεταξύ των 4.000 περίπου που ζουν στην περιοχή του μετρό του Σικάγο, η απάντηση μπορεί να είναι ότι χρησιμοποίησε μια γέφυρα για να μην χτυπηθεί από αυτοκίνητο. Σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι συγκρούσεις με μηχανοκίνητα οχήματα ευθύνονται για τουλάχιστον ένα εκατομμύριο θανάτους σπονδυλωτών την ημέρα και το Σικάγο δεν αποτελεί εξαίρεση: τα κογιότ της Windy City συνήθως ζουν μόνο περίπου τρία χρόνια, σε σύγκριση με 10 χρόνια κατά μέσο όρο σε άλλα μέρη της άγριας φύσης και έως και 18 χρόνια στην αιχμαλωσία. Η πιο συνηθισμένη αιτία θανάτου τους είναι το χτύπημα από αυτοκίνητο.
Όμως, όπως πολλά άγρια ζώα που ζουν σε πυκνοκατοικημένα αστικά περιβάλλοντα – συμπεριλαμβανομένων αυτών που παρουσιάζονται στη βραβευμένη με το Μεγάλο Βραβείο φωτογραφική ιστορία του Corey Arnold – τα κογιότ έχουν βρει έξυπνους τρόπους να συνυπάρχουν με τους ανθρώπους. Στο Σικάγο, όπου ο Άρνολντ επισήμανε μαζί με επιστήμονες από το ερευνητικό πρόγραμμα για τα αστικά κογιότ της κομητείας Κουκ, τα κογιότ χρησιμοποιούν τακτικά τρένα σαν αυτό για να παρακάμψουν πολυσύχναστους αυτοκινητόδρομους. Αλλάζουν επίσης τα συνήθη πρότυπα συμπεριφοράς τους για να κυνηγούν κυρίως τη νύχτα, όταν είναι λιγότερο πιθανό να συναντήσουν ανθρώπους και φαίνεται να αποφεύγουν τα σκουπίδια υπέρ των ζωντανών ελαφιών, κουνελιών και τρωκτικών του Σικάγο. Δεδομένα ραδιοφωνικής παρακολούθησης από τις μελέτες του ερευνητικού προγράμματος έδειξαν ότι ακόμη και στην τρίτη μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή της Αμερικής, τα κογιότ και οι άνθρωποι αλληλοεπικαλύπτονται σε καθημερινή βάση – μια απόδειξη της αξιοσημείωτης επιμονής αυτών των κυνηγών, ακόμη και μετά από αιώνες διώξεων στις Ηνωμένες Πολιτείες.
«Life on the Edge» του Amit Eshel
Φιναλίστ επίγειας άγριας ζωής
«Τα αγριοκάτσικα της Νουβίας (Capra nubiana) ζουν στην κόψη της επιβίωσης, σε ερήμους με λιγοστή βλάστηση και σκληρά κλίματα. Ζουν επίσης στην κυριολεκτική άκρη των βράχων, με λίγο χώρο και απότομους γκρεμούς για παρέα. Μια τέτοια ιλιγγιώδης τοπογραφία βοηθά στην αποτροπή αρπακτικών όπως οι λεοπαρδάλεις και οι λύκοι. Στο Φυσικό Πάρκο Avdat του Ισραήλ, οι επιστήμονες παρακολούθησαν τα αγριοκάτσικα της Νούβιας να αφήνουν τα νεογέννητά τους στα βράχια πολύ απότομα για να τα φτάσουν τα περισσότερα θηλαστικά, και μετά να επιστρέφουν για τροφή μέχρι τα μικρά να γίνουν αρκετά ευκίνητα για να διασχίσουν μόνα τους τους απότομους βράχους.
Τα αρσενικά του είδους αναπτύσσουν κέρατα με καμπυλότητα προς τα πίσω που μπορεί να έχουν μήκος μεγαλύτερο από ένα μέτρο (έως 4 πόδια). Χρησιμοποιούν αυτά τα εντυπωσιακά όπλα για να αμυνθούν από τα αρπακτικά και για να ανταγωνιστούν με άλλους για τα δικαιώματα αναπαραγωγής, όπως απαθανάτισε ο φωτογράφος Amit Eshel σε αυτήν την εικόνα δύο αρσενικών που συγκρούονται στην έρημο Zin του Ισραήλ. Παρά τη βία τέτοιων συναντήσεων και το επισφαλές στάδιο στο οποίο μάχονται, τα αρσενικά αγριοκάτσικα σπάνια πέφτουν μέχρι θανάτου. Η ευκινησία, η ταχύτητα και η άνεση των αγριόγιδων με την άβυσσο φαίνεται να τα προστατεύουν ακόμη και στον πυρετό της μάχης.
Ωστόσο, ενώ η ικανότητα του αγριοκάτσικου της Νουβίας να πλοηγείται σε απότομο έδαφος μπορεί να το προστατεύει από φυσικούς θηρευτές και αντίπαλα αρσενικά, είναι αποδεδειγμένα μικρή παρηγοριά ενάντια στην καταπάτηση των ανθρώπων. Αρχαία σχέδια σπηλαίων και υπολείμματα οστών υποδηλώνουν ότι τα αγριοκάτσικα της Νουβίας κάποτε κυμαίνονταν στα βουνά της βορειοανατολικής Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Σήμερα, μόνο 5.000 περίπου προσκολλώνται στη ζωή σε κατακερματισμένους πληθυσμούς διασκορπισμένους σε όλη την Αίγυπτο, τη χερσόνησο του Σινά και την Αραβική Χερσόνησο. Οι πιο υγιείς πληθυσμοί βρίσκονται στο Ισραήλ—αν και μέρος του λόγου της επιτυχίας τους είναι ότι οι αραβικές λεοπαρδάλεις (Panthera pardus nimr) που κάποτε θηράμαζαν τα αγριοκάτσικα έχουν εξολοθρευτεί σε μεγάλο βαθμό από τη χώρα».
«Εκπληκτικό Κεφαλόποδα» του Χενγκ Κάι
Φιναλίστ Aquatic Life
«Εκτός του ότι είναι οπτικά μαγευτική, η ιριδίζουσα συμμετρία αυτού του χταποδιού κουβέρ παίζει βασικό ρόλο στην επιτυχία του κεφαλόποδου ως αρπακτικό. Τέσσερα είδη χταποδιών (γένος Tremoctopus) περιφέρονται σε τροπικές και υποτροπικές θάλασσες —συμπεριλαμβανομένων του Κόλπου του Μεξικού, του Ινδικού Ωκεανού, του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Ύφαλου και της Μεσογείου— αναζητώντας ψάρια και καρκινοειδή για φαγητό.
Οι περισσότερες παρατηρήσεις χταποδιών κουβέρ προέρχονται από θηλυκά, όπως αυτή που φωτογραφήθηκε στις Φιλιππίνες. Τα θηλυκά μπορούν να φτάσουν τα 3 μέτρα (6 πόδια) μήκος – περισσότερες από 40.000 φορές μεγαλύτερα από τα αρσενικά σε μέγεθος καρυδιού – και να φορούν μια χαρακτηριστική σαρκώδη «κουβέρτα» ντυμένη πάνω από τα πλοκάμια τους, που τα κάνει να φαίνονται ακόμα μεγαλύτερα. Εάν απειληθεί, ένα θηλυκό μπορεί να ρίξει την κουβέρτα του σε μια στιγμή για να αποσπάσει την προσοχή του αρπακτικού της και να δραπετεύσει, και στη συνέχεια να μεγαλώσει μια νέα. Θα ρίξει επίσης μελάνι, θα αλλάξει χρώμα και γενικά θα ξεπεράσει τους συνανθρώπους της στους ωκεανούς μέχρι να μπορέσει να ζευγαρώσει και να γεννήσει χιλιάδες αυγά.
Αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει αυτά τα κεφαλόποδα, ωστόσο, είναι μια μοναδική μέθοδος κυνηγιού: Επειδή τα κουβέρτα χταπόδια έχουν ανοσία στις τοξίνες των μεδουσών, συνήθως κόβουν το χέρι από μια μέδουσα ή ακόμα και έναν Πορτογάλο άνδρα του πολέμου (Physalia physalis) και στη συνέχεια μεταφέρουν το κομμένο εξάρτημα για χρήση ως όπλο για εντυπωσιακά θηράματα».
«Magical Mushroom» του J Fritz Rumpf
Νικητής Art of Nature
«Είναι κύματα που πέφτουν στην ακτή; Ένα τοπίο με αυλακωτά φαράγγια; Η τοπογραφία ενός μακρινού πλανήτη; Οι άνθρωποι που βλέπουν τη φωτογραφία του J Fritz Rumpf για πρώτη φορά έχουν μεταφέρει κάθε είδους φαντασιώσεις στα υπνωτικά μοτίβα του, αλλά κανείς, λέει ο Rumpf, δεν έχει μαντέψει σωστά αυτό που κοιτάζουν: τα βράγχια ενός μύκητα από το γένος Lactarius, πιο γνωστό ως μανιτάρια γάλακτος για το γαλακτώδες υγρό που μοιάζει με λάτεξ που στάζει όταν κόβεται.
Ο Rumpf έψαχνε για μανιτάρια στα Λευκά Όρη της Αριζόνα ένα απόγευμα του Αυγούστου όταν το πήρε αυτό. Αβέβαιος αν ήταν βρώσιμο, το επέστρεψε στο δάσος — και έτυχε να προσέξει τα χρώματα των βραγχίων του. Από τα δεκάδες είδη καπακιών γάλακτος που αναπτύσσονται στα νοτιοδυτικά της Αμερικής, πολλά «μaυρίζουν» όταν οι χημικές ουσίες στα καρποφόρα σώματά τους εκτίθενται στον αέρα, μετατρέποντάς τους στο σκοτεινό γαλαζοπράσινο που τράβηξε το μάτι του Rumpf.
Τα καπάκια γάλακτος κάνουν τη μαγεία τους και με άλλους τρόπους. Στον υπόγειο κόσμο κάτω από τα δάση, τα μυκητιακά νημάτιά τους – που ονομάζονται μυκόρριζες – σχηματίζουν ένα δίκτυο κυττάρων που αναπτύσσεται με και γύρω από τις ρίζες των δέντρων. Οι μυκόρριζες του γάλακτος βοηθούν τα δέντρα-ξενιστές τους να έχουν πρόσβαση σε νερό και θρεπτικά συστατικά και σε αντάλλαγμα λαμβάνουν υδατάνθρακες. Καθώς οι επιστήμονες μαθαίνουν περισσότερα για αυτή τη συμβιωτική σχέση, ανακαλύπτουν πολλούς τρόπους με τους οποίους τα καπάκια γάλακτος και άλλοι μύκητες είναι απαραίτητα για την υγεία των δασών και άλλων οικοσυστημάτων σε όλο τον κόσμο».
«Όλα τα παιδιά μου» του Marcus Westberg
Φιναλίστ Ανθρώπου/Φύσης
«Οι χιμπατζήδες (Pan troglodytes) μοιράζονται σχεδόν το 99 τοις εκατό του DNA τους με τους ανθρώπους. Στο καταφύγιο Lwiro Primate Sanctuary στο Εθνικό Πάρκο Kahuzi-Biega στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, αυτός ο γενετικός δεσμός ίσως αντανακλάται στις σχέσεις που σχηματίζονται μεταξύ των ορφανών χιμπατζήδων και των ανθρώπων που τους φροντίζουν. Οι άγριοι χιμπατζήδες συνήθως μένουν κοντά στη μητέρα τους μέχρι την ηλικία των 5 ετών, οπότε όταν μια μητέρα σκοτώνεται από λαθροκυνηγούς, ο χωρισμός μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στους νεαρούς, αναπτυσσόμενους χιμπατζήδες. Πολλοί από τους ορφανούς χιμπατζήδες που μεταφέρθηκαν στο καταφύγιο από υπαλλήλους της άγριας ζωής του Κονγκό φτάνουν κουβαλώντας τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά τραύματα.
Η θεραπεία στο καταφύγιο είναι αμφίδρομη: Μερικοί από τους φροντιστές που ταΐζουν, αγκαλιάζουν και βοηθούν στην αποκατάσταση των χιμπατζήδων είναι και οι ίδιοι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης που έχουν βρει ανεξαρτησία και δουλειά δουλεύοντας με χιμπατζήδες. Ο φωτογράφος Marcus Westberg, ο οποίος πέρασε εβδομάδες στο καταφύγιο, είπε ότι οι φροντιστές αντιμετωπίζουν τους χιμπατζήδες ως τρυφερά αν είναι ανθρώπινα παιδιά, και οι νεαροί χιμπατζήδες, παρομοίως, συχνά συμπεριφέρονται σαν παιδιά – εναλλακτικά παιχνιδιάρικοι, άτακτοι και ευάλωτοι.
Οι γενετικές και οικολογικές μας συνδέσεις με άλλα πλάσματα εκτείνονται πέρα από τους μεγάλους πιθήκους — και αναμφισβήτητα η φροντίδα μας θα έπρεπε επίσης. «Το να βλέπεις τους ανθρώπους ως εντελώς ξεχωριστούς από άλλα είδη… είναι τόσο ηθικά όσο και πραγματολογικά λάθος», είπε ο Westberg. «Μοιάζουμε περισσότερο από όσο φανταζόμαστε».
«Spotted» από τον Donglin Zhou
Νικητής επίγειας άγριας ζωής
«Με την πρώτη ματιά, αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια μητέρα λεοπάρδαλη του χιονιού (Panthera uncia) που παίζει με το γατάκι της, αλλά μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει την έλλειψη ευδιάκριτων κηλίδων στη θολή γούνα της μικρότερης γάτας. Το πλήρως ανεπτυγμένο αιλουροειδές είναι στην πραγματικότητα μια γάτα του Παλλάς, ή μανούλα (Otocolobus manul), μια αγριόγατα σε μέγεθος σπιτόγατου της οποίας η περιοχή σε όλη την Κεντρική Ασία επικαλύπτεται με τα βουνά, τη στέπα και τις ψηλές ερήμους που ευνοούνται από την πιο γνωστή ξαδέρφη της, τη λεοπάρδαλη του χιονιού. .
Παρά το γεγονός ότι μοιράζονται παρόμοια προτίμηση για ψυχρά κλίματα και μεγάλα υψόμετρα, υπάρχουν ελάχιστα επιστημονικά στοιχεία για λεοπαρδάλεις του χιονιού που λεηλατούν τις γάτες του Παλλάς. Έτσι, όταν η φωτογράφος Donglin Zhou είδε μια λεοπάρδαλη του χιονιού να πλησιάζει κρυφά μια γάτα της μητέρας Pallas στο οροπέδιο Κουινχάι-Θιβέτ, έμεινε έκπληκτη. «Και τα δύο είδη είναι δύσκολο να τα δεις ανά πάσα στιγμή», είπε. «Πόσω μάλλον μαζί».
Χωρίς να αγνοεί τη λεοπάρδαλη του χιονιού που σέρνεται πίσω της, κάθε ίνα του σώματος της γάτας της Παλλάς ήταν επικεντρωμένη στο κυνήγι του οροπεδίου pikas (Ochotona curzoniae) για τα δύο μηνών γατάκια που περίμεναν σε ένα κοντινό άντρο. Η Zhou είχε περάσει μέρες βλέποντας τη μητέρα γάτα να ταΐζει τα γατάκια της και ήταν συντετριμμένη όταν είδε τη στοργική μητέρα να αρπάζεται από μια λεοπάρδαλη του χιονιού. Μόλις την είδε στα σαγόνια της λεοπάρδαλης, είπε, «τα δάκρυα δεν μπορούν να σταματήσουν να έρχονται στα μάτια μου».
Αφού η λεοπάρδαλη του χιονιού έφυγε από τη σκηνή, η Zhou, ο οδηγός της και οι δασοφύλακες αποφάσισαν να αφήσουν μερικά σκοτωμένα σημεία έξω από το άντρο για τα τρία γατάκια. Για τρεις εβδομάδες, φύλαγαν και τάιζαν τα γατάκια, έως ότου οι μικροσκοπικές γάτες του Παλλάς ήταν έτοιμες να εγκαταλείψουν την ασφάλεια του κρησφύγετού τους και να αρχίσουν να φροντίζουν μόνες τους, καταδιώκοντας πίκα και αποφεύγοντας τον κίνδυνο στο άγριο, ανεμοδαρμένο οροπέδιο που είχε ήδη κατακτήσει τη μητέρα τους .»
«Πιάσε με αν μπορείς» του Xiaoping Lin
Winged Life Winner
«Ως μέλος της οικογένειας των ερωδιών, ο μικρός τσικνιάς (Egretta garzetta) είναι συνήθως ένας κρυφός κυνηγός, που στέκεται ακίνητος σε ρηχά νερά ή περιμένει σε ένα πετεινό να κολυμπήσουν ανυποψίαστα ψάρια. Ή το πουλί ανακατεύει τα κίτρινα πόδια του για να τρομάξει το θήραμα, το οποίο στη συνέχεια τρυπάει με το κοφτερό ράμφος του. Αυτός ο τσικνιάς σε μια λίμνη κοντά στο Xiamen της Κίνας, ωστόσο, πιάστηκε απρόσεκτος όταν το μικρό ψάρι που κοιτούσε κυνηγήθηκε από το νερό – από ένα πολύ μεγαλύτερο ψάρι.
Ο φωτογράφος Xiaoping Lin χρησιμοποίησε συνεχή λήψη υψηλής ταχύτητας για να απαθανατίσει τον ξαφνιασμένο τσικνιά καθώς σηκωνόταν πάνω από τα κύματα που αναδεύονταν. Η εικόνα της φευγαλέας δράσης που προκύπτει μόνιμα παγωμένη σε μια παλέτα λευκών και ασημένιων είναι «σαν ένα ποίημα», είπε ο Lin.
Πράγματι, οι τσικνιάδες εμφανίζονται στην κινεζική ποίηση τουλάχιστον από τον 11ο αιώνα π.Χ. Εμφανίζονται τρεις φορές στην πρώτη γνωστή συλλογή κινεζικής ποίησης, το Shih ching. Για αιώνες μετά, οι ποιητές τα συνέκριναν με νιφάδες χιονιού και παγετό και τα χρησιμοποιούσαν ως σύμβολα αγνότητας και παροδικότητας. Παρά αυτή την ευλάβεια, ορισμένα είδη τσικνιάς κυνηγήθηκαν στα πρόθυρα της εξαφάνισης ή της τοπικής εξάλειψης τον 19ο αιώνα για να κυνηγήσουν τα μοντέρνα λοφία τους. Σήμερα, αν και ο πληθυσμός του μικροτσικνιάς είναι σταθερός, είδη όπως ο κινέζικος τσικνιάς (Egretta eulophotes) εξακολουθούν να αγωνίζονται να ανακάμψουν εν μέσω της συνεχιζόμενης απώλειας οικοτόπων».
«Blades and Spines» της Kate Vylet
Νικητής Aquatic Life
«Η γνωστή ιστορία για τους αχινούς και τα δάση με φύκια έχει ως εξής: Πρώτον, οι θαλάσσιες ενυδρίδες που τρώνε αχινούς κυνηγήθηκαν σχεδόν μέχρι εξαφάνισης κατά μήκος μεγάλου μέρους της Δυτικής Ακτής. Στη συνέχεια, τη δεκαετία του 2010, η ασθένεια της σπατάλης των θαλάσσιων αστεριών σκότωσε αστέρια ηλίανθου που σέρνουν αχινούς (Pycnopodia helianthoides), προκαλώντας την έκρηξη του πληθυσμού των αχινών. Τα κύματα καύσωνα της θάλασσας επηρέασαν επίσης τα γιγάντια φύκια (Macrocystis pyrifera). Μαζί, αυτοί οι παράγοντες άφησαν έρημους «αχινούς» όπου κάποτε είχαν ευδοκιμήσει πλούσια υποθαλάσσια δάση. Μεταξύ 2008 και 2019, περίπου το 95 τοις εκατό των δασών με φύκια εξαφανίστηκαν από τη Βόρεια Καλιφόρνια.
Οι οικολόγοι δοκιμάζουν τώρα μια ποικιλία τακτικών για να αναβιώσουν τα χαμένα δάση, από την αναπαραγωγή αστεριών ηλίανθου σε αιχμαλωσία μέχρι το σχεδιασμό ενός ρομπότ που συνθλίβει αχινούς μέχρι τη στρατολόγηση αυτοδυτών για τη συγκομιδή αχινών. Η φωτογράφος Kate Vylet, ωστόσο, ενοχλείται από την αφήγηση ότι οι αχινοί είναι οι κακοί σε αυτήν την ιστορία. «Οι αχινοί ανήκουν στο δάσος με φύκια όσο και τα ίδια τα φύκια», είπε ο Vylet.
Η Vylet επέστρεφε στην ακτή μια μέρα μετά την κατάδυση σε ένα ακμάζον δάσος με φύκια στα ανοικτά των ακτών του Carmel Bay της Καλιφόρνια, όταν είδε μια λεπίδα από χαλαρά φύκια να καταβροχθίζεται από μωβ (Strongylocentrotus purpuratus) και κόκκινους (Mesocentrotus franciscanus) αχινούς. Γι’ αυτήν, απεικόνισε τον ρόλο που μπορούν ακόμα να παίξουν οι αχινοί σε ένα ισορροπημένο οικοσύστημα και έστησε την κάμερά της για να απαθανατίσει τη φύση στη δουλειά σε όλες τις περίπλοκες άμπωτες και ροές της».
«Αναγέννηση» του Miquel Angel Artús Illana
Νικητής τοπίου, υδάτινων τοπίων και χλωρίδας
«Όπως πολλά οικοσυστήματα στο δυτικό μισό της Βόρειας Αμερικής, πολλά δάση στο Εθνικό Πάρκο Jasper στην Αλμπέρτα του Καναδά, επωφελούνται από τις φυσικές, χαμηλής έντασης δασικές πυρκαγιές. Οι πυρκαγιές αναπληρώνουν τα θρεπτικά συστατικά του εδάφους, εμποδίζουν τα δάση να γίνουν ομοιογενή και ενθαρρύνουν την ανάπτυξη θάμνων μούρων που λατρεύουν οι αρκούδες γκρίζλι (Ursus arctos) και άλλα άγρια ζώα. Ωστόσο, ξεκινώντας από το 1913, οι διαχειριστές πάρκων έχουν καταστείλει ενεργά τις πυρκαγιές. σε ένα πάρκο έκτασης 92.000 στρεμμάτων (227.000 στρέμματα), μόνο οκτώ πυρκαγιές τον 20ο αιώνα ξεπέρασαν τα 40 στρέμματα πριν τις σβήσουν οι πυροσβέστες. Οι διαχειριστές γης σε όλη την Αλμπέρτα υιοθέτησαν παρόμοιες πρακτικές.
Χωρίς φωτιά, τα δέντρα έγιναν αφύσικα πυκνά και νεκροί κορμοί συσσωρεύτηκαν στο δάσος. Οι προσβολές από σκαθάρια σάρωσαν την Αλμπέρτα τη δεκαετία του 2010, αφήνοντας περισσότερα από 2,4 εκατομμύρια εκτάρια (σχεδόν 6 εκατομμύρια στρέμματα) άψυχα, όρθια δέντρα.
Καθώς όλη αυτή η νεκρή ξυλεία συγκρούεται με τις θερμότερες, ξηρότερες συνθήκες που προκαλούνται από την κλιματική αλλαγή, έχουν εκραγεί ασυνήθιστα μεγάλες και έντονες πυρκαγιές. Αυτή την άνοιξη, για παράδειγμα, ο καπνός από τις γιγάντιες πυρκαγιές της Αλμπέρτα απλώθηκε σε όλη την ήπειρο. Και ενώ τα προσαρμοσμένα στη φωτιά δάση μπορούν να ανακάμψουν από δασικές πυρκαγιές χαμηλής έντασης, έρευνα από τα Βραχώδη Όρη έχει δείξει ότι τα σπορόφυτα δέντρων αγωνίζονται να κρατηθούν στον απόηχο των μεγάλων πυρκαγιών.
Σήμερα στο Εθνικό Πάρκο Jasper, όπως και αλλού στη δυτική Βόρεια Αμερική, οι διαχειριστές δασών προσπαθούν να αντιστρέψουν έναν αιώνα λανθασμένης διαχείρισης πυροδοτώντας ελεγχόμενα εγκαύματα και αφήνοντας μερικές πυρκαγιές να καίγονται. Το τοπίο που θα προκύψει μπορεί να φαίνεται διαφορετικό από τις επιφάνειες πράσινης ερυθρελάτης και πεύκου που έχουν συνηθίσει πολλοί επισκέπτες του πάρκου, αλλά όπως δείχνει αυτή η στοιχειωμένη εικόνα ενός καμένου ελατόδασους, μπορεί να είναι εξίσου σαγηνευτικά».
