Γράφει η Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο που θα εκτιμήσει το καλό και τίμιο κορίτσι, είναι τώρα πια…είδος προς εξαφάνιση.
“Έκανα τα πάντα για εκείνον. Του είχα δοθεί ολοκληρωτικά κι εκείνος στο τέλος με πέταξε.” μου είπε μια φίλη μου σε μια στιγμή αληθινής εξομολόγησης για την πικρία και την απογοήτευση που ένιωσε από τον μεγάλο της έρωτα.
Στάθηκα και την κοίταζα με λύπη, συμπόνοια για ό,τι της συνέβη, αλλά και με απορία… “Γιατί άραγε να μην εκτιμάται η σωστή συμπεριφορά όπως θα έπρεπε;” Στο μυαλό μου ήρθε μια φράση που είχα διαβάσει πριν αρκετά χρόνια : “Η καλοσύνη δε μας βοηθάει πολύ στη ζωή μας.” Aυτό ήταν το motto της Γερμανίδας ψυχολόγου Ούτε Έρχαρτ στο best seller- `90s βιβλίο της “Τα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, τα κακά πάνε παντού.”
“Το σωστό είναι να είσαι καλός, ευθύς, ειλικρινής, δίκαιος. Ότι δίνεις, παίρνεις κι όπως φέρεσαι, σου φέρονται. ”
Αυτά μου έλεγαν οι δικοί μου γονείς. Ίσως και οι δικοί σου… Αν αυτά άκουγες, κι εσύ, τα περισσότερα τα έχεις αφομοιώσει σε τέτοιο βαθμό, που είναι αρκετά δύσκολο να τα αποβάλλεις μεγαλώνοντας. Μέχρι που μια μέρα συνέρχεσαι μια και καλή, και συνειδητοποιείς πως η πραγματικότητα είναι τόσο διαφορετική. Mαθαίνεις ότι μπορεί να αγαπάς, να είσαι δοτική και καθόλα σωστή -στη φαινομενικά ονειρεμένη σου σχέση- αλλά εκείνος, να μην ανταποκρίνεται όπως σου αξίζει.
Πολλές από εμάς, μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να είμαστε “καλά κορίτσια” προορισμένα για σωστές επιλογές, μακριά από απαγορευμένες ζώνες και παραστρατήματα. Λες και ενσωματώθηκε ένας “αυτόματος μηχανισμός” στο μυαλό που σε καθοδηγεί στο τί είναι “comme il faut” και τι όχι. Η “οικογένεια της διαφήμισης του Βιτάμ” με τις αγκαλιές, τις αγάπες και τα χαμόγελα ανάμεσα στους ζευγάρι και τα παιδιά του, ήταν στόχος ζωής… Το ιδανικό – ουτοπικό δηλαδή…
Ωστόσο, σήμερα πια, υπάρχει μια απεγνωσμένη επιθυμία του ασθενούς φύλου να πει “τέρμα” στο “φρόνιμο” κορίτσι, κρύβοντάς το βαθιά μέσα τους. Σε ποιο κορίτσι αναφέρομαι; Σε εκείνο που έχει εκπαιδευτεί να τα καταφέρνει όλα και να λέει “ναι” με χαμόγελο υποταγής – πολλές φορές- ακόμα και όταν όλα φορτώνονται στη δική της πλάτη…
Τι προτρέπει η Γερμανίδα ψυχολόγος; “Γίνετε κακές για να πετύχετε” λέει αρχικά, εξηγώντας: “Δεν προτείνω στις γυναίκες να γίνουν ξαφνικά στρίγκλες, καβγατζούδες, νευρωτικές, υστερικές. Αυτό που τους λέω είναι πώς θα γίνουν δυναμικές και με όρεξη για τη ζωή. Πώς θα απαλλαγούν από το σύνδρομο της φρονιμάδας και θα χρησιμοποιήσουν το θυμό για να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους αποτελεσματικά.”
Ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω μου, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα. Οι νεότερες κοπέλες -κυρίως εκείνες που δεν έχουν ακόμα παντρευτεί και δημιουργήσει οικογένεια- έχουν την τάση να είναι πιο συμβατικές με τις διάφορες σχέσεις και καταστάσεις. Πιο ανεκτικές…
Η ριζική αλλαγή έρχεται μετά τα 35- 40 τους χρόνια, όταν έχουν πια αποκτήσει περισσότερες εμπειρίες και δεχθεί “χαστούκια” στη ζωή τους. Ίσως, γιατί κάπου εκεί έχει ξεχειλίσει το ποτήρι της “ανοχής” τους και επιλέγουν να ευχαριστιούνται την κάθε στιγμή…
Η Ούτε Έρχαρτ αναφέρεται σε εκείνες τις παγίδες της σκέψης που δυσκολεύουν τη ζωή της γυναίκας. Στα καταστροφικά “κουτάκια” που πάνω σε αυτά χτίζει το παρόν και το μέλλον της, χάνοντας όμως την ουσία : την ευτυχία της.
Νομίζω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι εποχές έχουν αλλάξει. Πριγκιπόπουλα δεν υπάρχουν…Οι Σταχτοπούτες μας εγκατέλειψαν, οι Κοκκινοσκουφίτσες μένουν πια αλλού… και τα `καλά` σενάρια γράφονται μόνο για `κακά` κορίτσια…
