Στις 5 Ιουλίου του 1991, ο Μandela εκλέγεται πρόεδρος του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου. O πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής- ένας μαχητής της ελευθερίας, ένα σύμβολο της ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μια εικόνα της ειρήνης που άλλαξε τη φύση της Νότιας Αφρικής και του κόσμου για πάντα- επέστρεψε στην ενεργό πολιτική δράση, καθώς εκλέγεται αντιπρόεδρος του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου, την κύρια οργάνωση των μαύρων που αγωνίζεται για την ισότητα και την ισονομία στη χώρα.
Γράφει η Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή
Ο Nelson Mandela είναι ένας από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς του 20ου αιώνα. Έζησε μια ζωή με κακουχίες και βάσανα στα χέρια του πολιτικού φυλετικού διαχωρισμού καθεστώτος στη Νότια Αφρική. Η επιθυμία του για δικαιοσύνη τον καθιέρωσε ως μια ηγετική φυσιογνωμία στο Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, στρέφοντας τη διεθνή προσοχή στα δεινά των μη λευκών στη Νότια Αφρική. Ήταν ένα πρόσωπο που χαρακτήριζε τον αγώνα για την υπέρβαση των ρατσιστικών πολιτικών που έχουν εδραιωθεί στη σύγχρονη κοινωνία σε όλο τον κόσμο.
Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής ήταν ένας μαχητής της ελευθερίας, ένα σύμβολο της ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μια εικόνα της ειρήνης που άλλαξε τη φύση της Νότιας Αφρικής και του κόσμου για πάντα.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Nelson Mandela στα νεανικά του χρόνια.
Γεννημένος στη φυλή Madiba του λαού Xhosa στις 18 Ιουλίου 1918, ο Rolihlahla Mandela ήταν γιος της Nonqaphi Nosekeni και του Nkosi Mphakanyiswa Gadla Mandela. Όταν ήταν 12 ετών, ο πατέρας του πέθανε και ο Rolihlahla έγινε ο φύλακας του βασιλιά του λαού Thembu, Jongintaba Dalindyebo, ο οποίος ενστάλαξε στoν νεαρό Rolihlahla ιστορίες της γενναιότητας των προγόνων τους.
Όταν πήγε για πρώτη φορά στο σχολείο, του δόθηκε το όνομα «Nelson» σύμφωνα με την παράδοση να δίνουν στα παιδιά χριστιανικά ονόματα εκτός από τα παραδοσιακά τους ονόματα. Τελειώνοντας το σχολείο, παρακολούθησε το University College of Fort Hare στην επαρχία του Ανατολικού Ακρωτηρίου, όπου σπούδασε για Bachelor of Arts. Δεν τελείωσε το πτυχίο του καθώς αποβλήθηκε επειδή συμμετείχε σε φοιτητική διαμαρτυρία.
Όταν επέστρεψε στο σπίτι, ο βασιλιάς ήταν έξαλλος και κανόνισε να παντρευτεί, μαζί με την ξαδέρφη του Justice. Ανικανοποίητοι με την προοπτική ενός πρώιμου γάμου, ο Nelson και η Justice κατέφυγαν στο Γιοχάνεσμπουργκ, όπου ο Nelson βρήκε δουλειά ως επιθεωρητής ορυχείων. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Γιοχάνεσμπουργκ, έκανε τα άρθρα του σε ένα δικηγορικό γραφείο και γνώρισε επίσης έναν άλλο ακτιβιστή κατά του απαρτχάιντ Walter Sisulu. Ολοκλήρωσε το πτυχίο του μέσω αλληλογραφίας με το Πανεπιστήμιο της Νότιας Αφρικής και το 1943, ο Mandela επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Fort Hare για την αποφοίτησή του.
Πολιτική Δραστηριότητα και δεκαετία του 1940
Ένα φυλλάδιο από τις γενικές εκλογές του 1948, μέσω του Πανεπιστημίου της Νότιας Αφρικής, Πρετόρια
Το 1943, ο Nelson Mandela άρχισε να σπουδάζει για το LLB του στο Πανεπιστήμιο του Witwatersrand, όπου ήταν ο μόνος μαύρος φοιτητής και έτσι υποβλήθηκε σε ρατσισμό. Οι απόψεις του υποκινούνταν όλο και περισσότερο από τον θυμό και το αίσθημα δικαιοσύνης και στις πρώτες μέρες του πολιτικού ακτιβισμού του, είχε την άποψη ότι οι μαύροι δεν έπρεπε να ενωθούν με άλλες φυλετικές ομάδες σε ένα ενιαίο μέτωπο κατά του ρατσισμού. ο αγώνας για τους μαύρους ήταν μόνο δικός τους.
Eντάχθηκε στο Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο το 1943 και βοήθησε στην ίδρυση του Συνδέσμου Νέων του ANC το 1944, όπου ο Mandela υπηρέτησε στην Εκτελεστική Επιτροπή. Ο χρόνος του στο ANCYL σημαδεύτηκε από έντονες συζητήσεις σχετικά με το αν έπρεπε να θεωρηθούν οι μη λευκοί ως μέρος του αγώνα και το ζήτημα εάν οι κομμουνιστές πρέπει να εκπροσωπούνται στο ANCYL. Ο Nelson Mandela αντιτάχθηκε και στα δύο.
Το 1944, γνώρισε και παντρεύτηκε μια νοσοκόμα, την Evelyn Mase, και οι δυο τους απέκτησαν δύο παιδιά, το δεύτερο από τα οποία πέθανε από μηνιγγίτιδα εννέα μήνες μετά τη γέννησή της.
Στις εθνικές εκλογές του 1948 στη Νότια Αφρική, στις οποίες μόνο οι λευκοί μπορούσαν να ψηφίσουν, το ανοιχτά ρατσιστικό Εθνικό Κόμμα ανέλαβε την εξουσία. Το ANC ακολούθησε μια προσέγγιση «άμεσης δράσης» και αντιστάθηκε στους νόμους του απαρτχάιντ μέσω μποϊκοτάζ και απεργιών. Ο Mandela βοήθησε στην καθοδήγηση του ANC σε μια πιο ριζοσπαστική και επαναστατική πορεία. Λόγω της αφοσίωσής του στην πολιτική, απέτυχε το τελευταίο του έτος στο Πανεπιστήμιο Witwatersrand τρεις φορές, και τον Δεκέμβριο του 1949, του αρνήθηκαν το πτυχίο.
1950 – 1964
Nelson Mandela το 1952 από τον Jürgen Schadeberg, μέσω της Washington Post
Το 1950, έγινε ηγέτης του ANCYL. Συνέχισε να εκφράζει την αντίθεσή του στην πολυφυλετική αντίθεση στο καθεστώς του απαρτχάιντ, αλλά η φωνή του ήταν μειοψηφία μέσα στο κόμμα. Αυτό άλλαξε, ωστόσο, καθώς οι απόψεις του Mandela άλλαξαν. Η σοβιετική υποστήριξη των απελευθερωτικών πολέμων τον οδήγησε να ξανασκεφτεί τη δυσπιστία του για τον κομμουνισμό και άρχισε να διαβάζει κομμουνιστική λογοτεχνία. Αυτό τον οδήγησε επίσης να αποδεχθεί την πολυεθνική αντίσταση ενάντια στο απαρτχάιντ.
Το 1952, αναδείχθηκε ως μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες σε μια εκστρατεία μη βίαιης περιφρόνησης που είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική αύξηση των μελών του ANC. Αυτή τη στιγμή, εξελέγη αρχηγός του κεφαλαίου Transvaal του ANC. Αργότερα το ίδιο έτος, συνελήφθη μαζί με άλλους 20, κατηγορήθηκε για «νόμιμο κομμουνισμό» βάσει του νόμου για την καταστολή του κομμουνισμού και καταδικάστηκε σε εννέα μήνες σκληρής εργασίας. Ωστόσο, η ποινή του τέθηκε με αναστολή για δύο χρόνια. Του απαγορευόταν επίσης να μιλάει με περισσότερα από ένα άτομα τη φορά, γεγονός που του έκανε πολύ δύσκολο να κάνει τη δουλειά του εντός του ANC.
Το 1953, τελείωσε τελικά τα προσόντα του στη νομική και άνοιξε μια πρακτική με τον Oliver Tambo να γίνει το πρώτο δικηγορικό γραφείο μαύρων στη χώρα. Η σχέση του με τη γυναίκα του υπέφερε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και εκείνη τον κατηγόρησε για μοιχεία. Απέφευγε περαιτέρω την εμμονή του με την πολιτική.
Το 1955, το ANC οργάνωσε το Συνέδριο του Λαού, μέσω του οποίου οι άνθρωποι καλούνταν να στείλουν ιδέες για μια Νότια Αφρική μετά το απαρτχάιντ. Με βάση αυτές τις ιδέες, o χάρτης της Ελευθερίας δημιουργήθηκε στο οποίο η ισότητα και η δημοκρατία ήταν οι βασικές έννοιες. Ο Χάρτης της Ελευθερίας αργότερα αποτέλεσε το θεμέλιο για το σημερινό σύνταγμα της Νότιας Αφρικής.
Αφίσα Mkhonto we Sizwe, μέσω της συλλογής African Ephemera, Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα
Κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης δεκαετίας, η ζωή του Mandela διέπεται από μια μακρά δικαστική μάχη. Κατηγορήθηκε για προδοσία και, μετά από πέντε χρόνια, τελικά κρίθηκε αθώος. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η σύζυγός του υπέβαλε τελικά αίτηση διαζυγίου, αναλαμβάνοντας την επιμέλεια των παιδιών και ο Nelson ξεκίνησε μια νέα σχέση με τη Winnie Madikizela, κοινωνική λειτουργό με την οποίο παντρεύτηκε το 1958.
Στις αρχές της δεκαετίας του `60, ο Mandela συνίδρυσε το uMkhonto we Sizwe (“The Spear of the Nation”), την ένοπλη πτέρυγα του ANC που ανέλαβε βομβαρδιστικές εκστρατείες για να καταστρέψει τις υποδομές της Νότιας Αφρικής. Έφυγε επίσης από τη Νότια Αφρική, ταξίδεψε σε πολλές αφρικανικές χώρες και επισκέφθηκε το Λονδίνο, συγκεντρώνοντας μεγάλη διεθνή υποστήριξη.
Το 1962, αφού έλαβε μια πληροφορία από τη CIA, η αστυνομία της Νότιας Αφρικής συνέλαβε τον Νelson Mandela. Μετά την επιδρομή στο αγρόκτημα Liliesleaf όπου κρυβόταν, η αστυνομία βρήκε σημαντική τεκμηρίωση uMkhonto we Sizwe. Ο Mandela κατηγορήθηκε για δολιοφθορά και απόπειρα βίαιης ανατροπής της κυβέρνησης. Αρχικά καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη.
Η φυλάκιση του Mandela: 1964 – 1990
Το νησί Robben με φόντο το Κέιπ Τάουν και το Table Mountain, μέσω του περιοδικού The Smithsonian
Ο Mandela μεταφέρθηκε στη φυλακή στο νησί Ρόμπεν, όπου πέρασε τα επόμενα 18 χρόνια συνθλίβοντας πέτρες, δουλεύοντας στο λατομείο ασβέστη και δούλευε στο LLB του μέσω αλληλογραφίας. Του επετράπη ένα γράμμα και μία επίσκεψη κάθε έξι μήνες και, καθώς οι εφημερίδες ήταν απαγορευμένες, περνούσε πολύ χρόνο στην απομόνωση επειδή κατείχε λαθραία αποκόμματα ειδήσεων.
Σκέφτηκε επίσης να μελετήσει την ιστορία των Αφρικανών και των Αφρικανέρ, παρόλο που ήταν η γλώσσα και ο πολιτισμός των απαγωγέων του. Ως επί το πλείστον, περνούσε το χρόνο του σε ένα υγρό κελί οκτώ επί επτά πόδια. Παρά το γεγονός ότι είχε πολλά να θυμώσει (δεν του επέτρεψαν να παρευρεθεί στις κηδείες της μητέρας του ή του μεγαλύτερου γιου του), κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο νησί Robben, ο Μandela είχε θετική επιρροή στους γύρω του. Έκανε μια διαρκή φιλία με τον φύλακα των φυλακών του και η κατάστασή του ως κρατούμενος βελτιώθηκε δραματικά.
Το 1982, μεταφέρθηκε στη φυλακή Pollsmoor στο Κέιπ Τάουν μαζί με μερικούς άλλους κρατούμενους που ήταν επίσης εικονίδια αγώνα. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Pollsmoor, η κυβέρνηση του απαρτχάιντ αγωνίστηκε να περιορίσει τις βίαιες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα ζητώντας τον τερματισμό του απαρτχάιντ. Ήταν ξεκάθαρο σε πολλούς ότι η γραφή ήταν στον τοίχο για το απαρτχάιντ και μπόρεσε να οργανώσει συναντήσεις για να μιλήσει με εξέχοντες Νοτιοαφρικανούς πολιτικούς για μια πορεία προς τα εμπρός για τη χώρα.
Το 1988, άρχισε να υποφέρει από ένα σοβαρό κρούσμα φυματίωσης και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για θεραπεία. Μετά από τρεις μήνες στο νοσοκομείο, μεταφέρθηκε σε ένα σπίτι στη φυλακή Victor Verster κοντά στην πόλη Paarl. Εκεί πέρασε τους υπόλοιπους 14 μήνες της ποινής του μέχρι να αποφυλακιστεί στις 11 Φεβρουαρίου 1990, λόγω διεθνών και τοπικών πιέσεων.
Αρχές της δεκαετίας του `90 και το τέλος του Απαρτχάιντ
Ο Mandela και η σύζυγός του στο Κέιπ Τάουν στις 11 Φεβρουαρίου 1990, μετά την αποφυλάκιση του Μαντέλα, μέσω Reuters μέσω της The Sun
Μετά την αποφυλάκισή του, ο ξεκίνησε μια διεθνή περιοδεία, συναντώντας πολλούς παγκόσμιους ηγέτες και αναζητώντας πληροφορίες για τις μελλοντικές σχέσεις μεταξύ της Νότιας Αφρικής και της διεθνούς κοινότητας. Τον Μάιο, ηγήθηκε μιας πολυφυλετικής αντιπροσωπείας για να συζητήσει το μέλλον της Νότιας Αφρικής με μια αντιπροσωπεία 11 ανδρών Αφρικανέρ που έστειλε η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής. Προσέφερε κατάπαυση του πυρός και διέταξε το uMkhonto we Sizwe να σταματήσει όλες τις εχθροπραξίες. Μετά από αυτό, το ANC διοργάνωσε μια διάσκεψη και εξέλεξε τον Νέλσον Μαντέλα ως ηγέτη, μαζί με μια πολυφυλετική και μεικτής εκτελεστικής επιτροπής.
Από το 1991 έως το 1992, η σχέση του Mandela με τη Winnie έγινε ολοένα και πιο τεταμένη. Δικαζόταν για απαγωγή και επίθεση και, σε αντίθεση με τον Nelson, που είχε ασπαστεί μια ειρηνική, πολυφυλετική ιδεολογία, η Winnie παρέμεινε μαχητική. Αφού καταδικάστηκε και καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλάκιση, οι δυο τους χώρισαν.
Ο Nelson και η Winnie φτάνουν στο Rand Court στο Γιοχάνεσμπουργκ, 1991, μέσω AP μέσω της Daily Mail
Τον Μάρτιο του 1992 διεξήχθη δημοψήφισμα στο οποίο μόνο λευκοί μπορούσαν να ψηφίσουν. Το 68,73% των λευκών ψήφισαν υπέρ του τερματισμού του απαρτχάιντ. Η μετάβαση της εξουσίας από τη λευκή μειονότητα ήταν πλέον αναπόφευκτη, αλλά το πώς θα συνέβαινε δεν ήταν καθόλου βέβαιο.
Η Νότια Αφρική βρισκόταν στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Οι αρχές της δεκαετίας του `90 χαρακτηρίστηκαν από έντονη βία μεταξύ υποστηρικτών του Κόμματος Ελευθερίας Inkatha και υποστηρικτών του ANC. Μέλη του υπερεθνικιστή, νεοναζί Afrikaner Weerstandsbeweging (AWB) συμμετείχαν σε τρομοκρατικές δραστηριότητες, ενώ ο Νέλσον Μαντέλα ξεκινούσε συνεχώς διάλογο για να αντιμετωπίσει το μέλλον της χώρας με τον πρόεδρο FW de Klerk, αλλά και με τη μη λευκή αντιπολίτευση που αντιτάχθηκε στο ANC. σχέδια.
Έγιναν παραχωρήσεις και συμβιβασμοί και στις 27 Απριλίου 1994 οι Νοτιοαφρικανοί προσήλθαν στις κάλπες για να ψηφίσουν στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές. Παρά τις εκκλήσεις για βία, η διαδικασία ήταν ειρηνική. Το ANC κέρδισε τις εκλογές και ο Νέλσον Μαντέλα έγινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής.
Προεδρία και μεταγενέστερα χρόνια
Κατά τη διάρκεια των πέντε χρόνων του ως πρόεδρος, ο Mandela έκανε βήματα προόδου στη δημιουργία μιας αίσθησης ενότητας στη Νότια Αφρική. Η νέα κυβέρνηση περιλάμβανε τον FW de Klerk (αρχηγό του Εθνικού Κόμματος) και τον Mangosuthu Buthelezi (αρχηγό του Κόμματος Ελευθερίας Inkatha).
Ο Nelson Mandela με τον Thabo Mbeki (πρόεδρος της Νότιας Αφρικής από το 1999 έως το 2008) και ο FW de Klerk το 1994 από τον Alexander Joe
Μετά από πολλές δεκαετίες διακυβέρνησης της μειονότητας, ωστόσο, ο κύριος στόχος του Mandela ήταν η συμφιλίωση. Έκανε μεγάλες προσπάθειες για να δείξει σεβασμό στη μειονότητα που είχε χάσει την εξουσία, επιτρέποντας σε πολλούς αξιωματούχους του NP θέσεις στη νέα κυβέρνησή του. Συναντήθηκε προσωπικά με πολλούς από τους ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικούς ρόλους στο καθεστώς του απαρτχάιντ και προέτρεψε τους μαύρους να υποστηρίξουν την κυριαρχούμενη από τους λευκούς εθνική ομάδα ράγκμπι (τους Springboks) κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ράγκμπι 1995, το οποίο φιλοξένησε και κέρδισε η Νότια Αφρική. Αυτό το γεγονός θεωρήθηκε ως ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για τη δημιουργία εθνικής ενότητας.
Ο Mandela ίδρυσε επίσης την Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης, η οποία ερεύνησε τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο πλαίσιο του απαρτχάιντ και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος και χορήγησε αμνηστία σε όσους μοιράζονταν τις ιστορίες τους.
Το έργο της αντιμετώπισης του ζητήματος των δεκαετιών στέρησης του δικαιώματος των μαύρων ήταν μνημειώδες και η κυβέρνηση Mandela αύξησε δραστικά τις κοινωνικές δαπάνες. Η κυβέρνηση ξεκίνησε μεγάλα προγράμματα για να φέρει τη στέγαση, τον ηλεκτρισμό και το νερό σε ένα τεράστιο, στερημένο δημογραφικό. Παρά την τεράστια πρόοδο, η πόλωση μεταξύ πλουσίων και φτωχών στη Νότια Αφρική εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο.
Το 1999, ο Νέλσον Μαντέλα παρέδωσε τα ηνία της προεδρίας στον Thabo Mbeki και συνταξιοδοτήθηκε επάξια, αν και εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται να ακουστεί η φωνή του. Στις 5 Δεκεμβρίου 2013, ο Mandela έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών μετά από μακρά μάχη με αναπνευστική ασθένεια. Το σώμα του ετάφη στη γενέτειρά του, το Qunu στο Ανατολικό Ακρωτήριο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Nelson Mandela είχε μια βαθιά επίδραση στη Νότια Αφρική και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ειρηνοποιός, μαχητής, οραματιστής και μάρτυρας, θεωρείται ο πατέρας της δημοκρατίας στη Νότια Αφρική. Το ταλέντο του ως πολιτικού είδε τη Νότια Αφρική να αποφεύγει έναν εμφύλιο πόλεμο και να μεταβαίνει ειρηνικά σε μια νέα εποχή στην οποία η Νότια Αφρική διατηρεί φιλικές σχέσεις με κάθε άλλο έθνος στον πλανήτη. Η κληρονομιά του είναι αυτή που εμπνέει ελπίδα, ιδίως λόγω του γεγονότος ότι στον αγώνα του για ελευθερία ενάντια στην καταπίεση, κέρδισε μια νίκη για όλους τους Νοτιοαφρικανούς.
