Η πάντα κομψή Έφη Αχτσιόγλου άνοιξε πρώτη σήμερα την κούρσα της διαδοχής στον Σύριζα . Είτε εκλεγεί η ίδια, είτε κάποιος άλλος θα πρέπει κατ΄ αρχάς να μπορεί να χειριστεί τις διάφορες τάσεις του κόμματος και κυρίως να μπορέσει νε εκμοντερνίσει ένα κόμμα που ήρθε στην εξουσία κάτω από ειδικές συνθήκες και έμεινε κολλημένο σ’ αυτές και σε έναν απαρχαιωμένο και ξύλινο πολιτικό λόγο.
Από τον Άρη Τερζόπουλο
Η ¨Έφη Αχτσιόγλου προσήλθε σήμερα το μεσημέρι, όπως είχε ανακοινώσει στις αίθουσες του Ωδείου Αθηνών για να ανακοινώσει την υποψηφιότητα της, στην κούρσα της διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα, για την ηγεσία του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Η επιλογή του Ωδείου δεν ήταν προφανώς τυχαία. Ήθελε να τονίσει την αλλαγή πορείας, με νέες συνήθειες.
Φορώντας ένα κομψό κοστούμι σε “σπασμένο λευκό” και από μέσα ένα ταιριαστό μαύρο πουκάμισο, που κατέληγε σε κάτι σαν ελαφρύ φουλάρι. λόγω νεανικού παρουσιαστικού θα μπορούσε κανείς να την περάσει και για απόφοιτο Λυκείου, καθώς δεν δείχνει με τίποτα ότι πλησιάζει τα σαράντα. Για την ακρίβεια είναι 38 ετών, μια και γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1985. Δύσκολα θα μπορούσε να πιστέψει κανείς ότι είναι ήδη και μητέρα ενός αγοριού που απέκτησε από την σχέση της με τον Δημήτρη Τζανακόπουλο, με τον οποίον έχουν υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης.
Από τότε που εμφανίστηκε στα πολιτικά πράγματα ως Διευθύντρια του Πολιτικού Γραφείου του Υπουργού Εργασίας Γιώργου Κατρούγκαλου, για να εκλεγεί στην συνέχεια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Σύριζα και στην συνέχεια να αναλάβει το Υπουργείο Εργασίας από τις 5 Νοεμβρίου 2016 ως τις 9 Ιουλίου 2019, η Έφη Αχτσιόγλου, ξεχώρισε γρήγορα για την ωραία της εμφάνιση και το ιδιαίτερα κομψό ντύσιμο της, τόσο που πολλοί έλεγαν ότι είναι σαν την “μύγα μέσ’ το γάλα” στο περιβάλλον του Σύριζα που δεν φημίζεται και για τις καλές του γνώσεις σε σχέση με την εμφάνιση.
Όπως και να το κάνουμε η εντυπωσιακή εμφάνιση της έχει παίξει ιδιαίτερο ρόλο, στην εξέλιξη της και αυτό δεν είναι κακό, όπως ίσως θα σχολίαζαν κάποιοι κακεντρεχείς.
Ωστόσο και παρά την νεανική και κομψή της εμφάνιση η Έφη Αχτσιόγλου δεν μπόρεσε κι αυτή να αποφύγει τις “λακούβες” που δημιούργησε, η πεπαλαιωμένη ιδεολογία του Σύριζα, ιδίως στην αντιπολιτευτική περίοδο του Σύριζα και όταν κυβερνούσε η Νέα Δημοκρατία.
Αν η ίδια καταφέρει να αναδειχθεί ηγέτης του Σύριζα, θα πρέπει να μπορεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία, τις διαφορετικές απόψεις μέσα στο κόμμα της και τις τάσεις αμφισβήτησης της που πιθανόν θα υπάρξουν μέσα στο κόμμα της. Κάτι που είχε καταφέρει μόνο εν μέρει ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς δεν κατάλαβε ποτέ πόση ζημιά του έκαναν οι συνήθως “μπρουτάλ” εκφράσεις του Παύλου Πολλάκη.
Επίσης θα πρέπει να μπορέσει να βρει ένα νέο στίγμα για το κόμμα της, που σε μεγάλο μέρος είναι προσκολλημένο σε μιάν άλλη εποχή, όπου η διάκριση ανάμεσα σε “Αριστερά” και “Δεξιά” ήταν αρκετή, μαζί με κάποιες πετυχημένες ατάκες, να εξασφαλίσει σε κάποιον μια αξιοπρεπή πολιτική καριέρα.
Τα σημερινά προβλήματα δεν λύνονται ούτε με ατάκες, ούτε με παρωχημένες απόψεις, ούτε με δάνεια πάνω στα δάνεια, όπως συνήθιζε να κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Η σημερινή εποχή είναι πολύ πιο περίπλοκη και τα προβλήματα που εμφανίζονται δεν έχουν συχνά εύκολες λύσεις. Ο συνδυασμός της τεχνοκρατικής γνώσης, με την πολιτική οξυδέρκεια, είναι μια συνταγή για το μέλλον, χωρίς πάντα να μπορεί να εξασφαλίσει την αποτελεσματικότητα.
Ο επόμενος ηγέτης του Σύριζα επίσης θα πρέπει να γνωρίζει ότι τα προβλήματα μπορεί να αντιμετωπιστούν σε κάποιο βαθμό, μαζί με τα πάρα πάνω μόνο και με σκληρή δουλειά, κάτι στο οποίθο δεν μας έχει συνηθίσει το στελεχιακό δυναμικό του Σύριζα, που ήταν προσηλωμένο στα πολλά λόγια και στην λιγότερη δουλειά.
Επίσης θα ήταν καλό για έναν ηγέτη να μπορεί να αναγνωρίζει τα όποια λάθη του άμεσα, να τα αντιμετωπίζει επίσης άμεσα και σωστά.
Και να μην ξεχνά ότι μπορούμε να μάθουμε και από τους αντιπάλους μας.
Το βασικό κόμπλεξ του Σύριζα ήταν ότι πάντα θεωρούσε τους πολιτικούς αντιπάλους ως “εχθρούς” και αυτό οδήγησε σε έναν “τοξικό” λόγο, που ως τώρα παραμένει ένα από τα σημαντικότερα ελαττώματα του…
Σε γενικές γραμμές θα ήταν καλό να καταλάβει ότι τα όρια του κόμματος ανάμεσα στην ριζοσπαστική Αριστερά μέχρι το Κέντρο είναι πολύ ξεχειλωμένα και μόνο μια σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση θα μπορούσε να οδηγήσει κάπου, καθώς έχει να σκεφθεί ότι υπάρχει επίσης και ένας “αντίπαλος” που λέγεται Πασόκ.
Ας πούμε η φράση που είπε στην ομιλία της : “Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μέσα στη μακρά του πορεία έχει εξελιχθεί πολιτικά. Ξεκινώντας ως κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, επιλέξαμε να εκπροσωπήσουμε τους προοδευτικούς πολίτες που εμπνέονται από τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συμπεριληπτικής ανάπτυξης και της δημοκρατίας.” δεν είναι ιδιαίτερα σαφής και κατά το συνήθειο των αριστερών κομμάτων μοιάζει να εξαιρεί αυτούς που δεν ψηφίζουν Σύριζα από τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας. Ο δε όρος “συμπεριληπτική ανάπτυξη”, μάλλον χρειάζεται ερμηνεία από το μαντείο των Δελφών.
Είπαμε και στον πρόλογο αυτού του άρθρου ότι ο ξύλινος λόγος δεν προσφέρει πολλά πλέον.
Ας δούμε όμως όλα όσα είπε η Έφη Αχτσιόγλου στην ομιλία με την οποία ανακοίνωσε την υποψηφιότητα της.
Αναλυτικά όσα είπε η Έφη Αχτσιόγλου από το Ωδείο Αθηνών
«Σας κάλεσα σήμερα εδώ για να ανακοινώσω την υποψηφιότητά μου για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Βρισκόμαστε μπροστά σε στιγμές κρίσιμων αποφάσεων. Το αποτέλεσμα των διπλών εκλογών ανέθεσε στα χιλιάδες μέλη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ κρίσιμες αποφάσεις. Οφείλουμε να αποτιμήσουμε με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και ειλικρίνεια τις αιτίες του αποτελέσματος.
Οφείλουμε επίσης να εργαστούμε αποτελεσματικά, με επιμονή, για να δώσουμε εκ νέου την προοπτική ενός ισχυρού ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Η υποψηφιότητά μου, ωστόσο, για τη θέση της προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και της αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκ των πραγμάτων δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αφορά την Ελλάδα, αφορά την κοινωνία. Αφορά την Αριστερά και τα κινήματα της νέας εποχής, αφορά και κάθε δημοκράτη προοδευτικό πολίτη. Αφορά την πάγια και κοινή μας επιδίωξη το κοινωνικό ζήτημα να βρεθεί στο επίκεντρο των συζητήσεων στην Ευρώπη. Αφορά το όραμά μας για μια κοινωνία ισότητας, ανθρωπιάς και ελπίδας για να μην καθορίζονται οι ορίζοντες του καθενός και της καθεμιάς από τις κοινωνικές συνθήκες της γέννησής του.
Αφορά το δικαίωμα στα κοινά αγαθά, το δικαίωμα στη μόρφωση και την εργασία σε συνθήκες αξιοπρέπειας. Αφορά τους νέους ανθρώπους, για να δημιουργούν και να πρωταγωνιστούν στην πατρίδα μας. Αφορά τις γυναίκες και το αυτονόητο δικαίωμά τους να ορίζουν οι ίδιες τη ζωή τους.
Αφορά την ανάγκη για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα επενδύει στην έρευνα και την καινοτομία, θα υποστηρίζει την προσπάθεια του κάθε εργαζόμενου, ελεύθερου επαγγελματία, επιστήμονα, αγρότη και επιχειρηματία.
Αφορά τις προκλήσεις που θέτει η κλιματική κρίση και τις δυνατότητες που γεννά ο στόχος της πράσινης μετάβασης και της ενεργειακής δικαιοσύνης.
Αφορά τις δυνάμεις του πολιτισμού. Αφορά τους ανθρώπους που υψώνουν τείχος στη μισαλλοδοξία, στην ομοφοβία, στον ρατσισμό και την άκρα δεξιά.
Για να κάνουμε, όμως, πράξη το όραμά μας για μια κοινωνία υψηλών προσδοκιών χρειαζόμαστε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Έναν ΣΥΡΙΖΑ αποτελεσματικό, σύγχρονο, μεθοδικό, ικανό να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις, που θα αναδεικνύει τη συλλογική προσπάθεια και θα αξιοποιεί τη συλλογική μας ευφυΐα. Στη διαδρομή αυτή δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Έχουμε μαζί μας μία πολύτιμη συλλογική παρακαταθήκη. Δύο κορυφαίες στιγμές υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα.
Τότε που μέσα στην κρίση αναλάβαμε τη διακυβέρνηση, αναλάβαμε την ευθύνη να βγάλουμε τη χώρα από το τέλμα της χρεοκοπίας. Το πετύχαμε, όχι χωρίς παραλείψεις ή λάθη, αλλά στηρίζοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Τότε που πήραμε την απόφαση να διευρύνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον μετατρέψουμε σε ένα μεγάλο μαζικό κόμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μέσα στη μακρά του πορεία έχει εξελιχθεί πολιτικά. Ξεκινώντας ως κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, επιλέξαμε να εκπροσωπήσουμε τους προοδευτικούς πολίτες που εμπνέονται από τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συμπεριληπτικής ανάπτυξης και της δημοκρατίας.
Κάναμε το πρώτο βήμα, τώρα όμως χρειάζονται πολλά περισσότερα.
Βήματα που θα κάνουμε όλοι μαζί όχι με το άγχος της δικαίωσης των προσωπικών διαφορετικών μας διαδρομών ή εμπειριών, αλλά επιτυγχάνοντας μια νέα σύνθεση, ώστε να συγκροτήσουμε μια νέα κοινή ταυτότητα, ώστε να διαμορφώσουμε μια νέα πολιτική παράδοση.
Οι αντίπαλοί μας κατασκευάζουν το δίλημμα «προς το κέντρο ή προς την αριστερά;». Δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα για εμάς. Ξέρουμε πολύ καλά με ποιους είμαστε.
Είμαστε με τους πολλούς, είμαστε με το δίκιο.
Αυτό που θέλουμε σήμερα είναι να είμαστε η δύναμη της δημιουργικής αντιπολίτευσης, έτσι όπως οι καιροί και οι νέες συνθήκες το απαιτούν.
Ώστε να γίνουμε αύριο η ρεαλιστική και αποτελεσματική διακυβέρνηση υπέρ των πολλών.
Κατανοώ τη δυσκολία, όμως υπάρχουν δυνατότητες.
Ξέρω ότι πολλοί έχουν απογοητευτεί, όμως η προσδοκία είναι ζωντανή.
Πιστεύω βαθιά ότι αυτή τη διαδρομή αξίζει να την περπατήσουμε. Πιστεύω βαθιά ότι μπορούμε».
