«Μου έχουν πει πως κανείς δεν λέει τη λέξη “πείνα” σε τραγούδι, όπως εγώ, ούτε τη λέξη “αγάπη”. Ίσως να ’ναι που θυμάμαι τι σημαίνουν τούτες οι λέξεις»
Μπίλι Χόλιντει… Γεννήθηκε στο γκέτο της Βαλτιμόρης από έφηβους γονείς. Ο πατέρας της τους εγκατέλειψε όταν εκείνη ήταν ακόμα σε παιδική ηλικία. Την προστασία της οικογένειας την ανέλαβε η φτωχή μητέρα της.
“Ήμουν ήδη γυναίκα στα 6 μου χρόνια. Μεγαλόσωμη με μεγάλα στήθη. Τότε ήταν που άρχισα να ξενοδουλεύω.Έβγαζα ένα κομμάτι ψωμί, σφουγγαρίζοντας σκάλες.” γράφει η Μπίλι Χόλιντει στην αυτοβιογραφία της “Η κυρία τραγουδάει τα μπλουζ”.
Στα 10 της μόλις χρόνια, καθάριζε σκάλες σε ένα πορνείο. Εκεί κέρδιζε μερικά μόλις σεντς, τα οποίο όμως δεν διεκδικούσε ποτέ. Ωστόσο, η κυρία του οίκου της επέτρεπε να ακούει τις ηχογραφήσεις του Λούις Άρμστρονγκ και της Μπέσι Σμιθ.
Τότε ξεκίνησαν όλα…
Έφηβη φυλακίστηκε για πορνεία και στα 16 της εγκατέλειψε το σχολείο για να πάει στη Νέα Υόρκη να ζήσει μαζί με τη μητέρα της- η οποία την είχε αφήσει να τη φροντίζουν συγγενείς.
“Με το που ξανασυνάντησα τη μαμά και βρήκαμε δικό μας σπίτι στο Χάρλεμ, άρχισε το κραχ. Αυτό τουλάχιστον μας έλεγαν. Το κραχ δεν ήταν κάτια νέο για εμάς τις δύο. Πάντα το είχαμε.”
Η φτώχεια τους ήταν σε τόσο μεγάλο βαθμό που τους τυραννούσε. Μια νύχτα, ενώ η Μπίλι Χόλιντει περπατούσε στους δρόμους για να βρει τρόπο να εξοικονομήσει το νοίκι της, ζήτησε από τον ιδιοκτήτη ενός κλαμπ να της επιτρέψει να χορέψει για να κερδίσει χρήματα. Απέτυχε όμως.
Ο πιανίστας τη ρώτησε αν ήξερε να τραγουδάει. “Μου φάνηκε ο μόνος τρόπος να κερδίσω χρήματα. Του ζήτησα λοιπόν, να μου παίξει το Trav`lin` All Alone. Το μαγαζί είχε λουφάξει. Αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα, θα ακουγόταν σαν μπόμπα. Με το που τελείωσα, όλοι εκεί μέσα έχυναν δάκρυα μες στην μπύρα τους κι εγώ έβγαλα μόνο από την πίστα 38 δολάρια.”
«Παίζαμε σε μια ατέλειωτη σειρά από ξεφτιλισμένα μαγαζιά, σε ζόρικες νέγρικες αίθουσες χορού στον Νότο, όπου το ουίσκυ από καλαμπόκι το φέρνανε κρυφά απέναντι από τις σιδηροδρομικές γραμμές, οπότε, μπαμ, ξαφνικά σταμάταγε αυτό το μαγγανοπήγαδο και μας αγκαζάρανε σε κάποιο μεγάλο ξενοδοχείο λευκών. Δεν είχαμε τις σωστές φορεσιές, τα σωστά ρούχα ή μηχανήματα –οι μάγκες στην ορχήστρα δεν είχανε καν τα πνευστά που έπρεπε και που χρειάζονταν–, ήμασταν όλοι ξεχαρβαλωμένοι, έχοντας διανύσει χιλιάδες μίλια άυπνοι, χωρίς πρόβες και χωρίς προετοιμασία, παρ’ όλα αυτά απαιτούσαν από μας να σκίσουμε». γράφει για τα πρώτα χρόνια της καριέρας της…
Ηχογραφεί με τον Τέντι Ουίλσον και την μπάντα του, ξεκινά εμφανίσεις στο φημισμένο θέατρο Apollo, γνωρίζεται με τον Κάουντ Μπέισι και το λευκό Άρτι Σο. Εκείνος μάλιστα, τόλμησε να την προσλάβει ως τραγουδίστρια στην μπάντα του, αποτελούμενη από λευκούς.
Η Μπίλι Χόλιντει, τραγουδά μαζί του σε κλαμπ κι ενθουσιάζει το κοινό, αλλά κάποιος φωνάζει:”Άσε τη μαύρη πόρνη να πει ένα ακόμα τραγούδι”.
Δεν είχε να παλέψει μόνο με τις αναμνήσεις από τα άθλια παιδικά της χρόνια, τους άτυχους έρωτές της… είχε και τον ρατσισμό…
Εκείνη, ήξερε πολύ καλά πώς να μάχεται για την αξιοπρέπεια της φυλής της.
Τραγουδά στο Cafe Society της Νέας Υόρκης, με τη χαρακτηριστική λευκή γαρδένια στα μαλλιά της. Πρόκειται για τα δύο πιο σημαντικά τραγούδια της ζωής της. Το God bless the child και το Strange Fruit. Το δεύτερο καθαρά αντιρατσιστικό.
«Μερικές φορές μ’ έκανε να νιώθω τέτοια θλίψη που έριχνα ένα κλάμα άλλο πράγμα. Κι άλλες φορές ο ίδιος ο παναθεματισμένος ο δίσκος [σ.σ. Μπέσι Σμιθ και Λούις Άρμστρονγκ, από τους αγαπημένους της> μ’ έκανε τόσο ευτυχισμένη που ξεχνούσα πόσο χρήμα, που είχα βγάλει με ιδρώτα, μου στοίχιζε η μουσική βραδιά στο σαλόνι». αναφέρει στη βιογραφία της.
Έως τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του `40, η Χόλιντει είναι περιζήτητη για να δίνει παραστάσεις στο κλαμπ της Νέας Υόρκης. Η προσωπική της ζωή είναι τόσο τραυματική. Εθισμένη στο αλκοόλ, στη μαριχουάνα, στο όπιο, ενώ κάποιες φορές κάνει και χρήση ηρωίνης.
Το 1947 μπαίνει σε κλινική αποτοξίνωσης. Όταν βγαίνει, συλλαμβάνεται για χρήση ναρκωτικών. Φυλακίζεται για εννιάμισι μήνες και δέκα μέρες μετά την αποφυλάκισή της πραγματοποιεί μια υπέροχη εμφάνιση στο Carnegie Hall. Το τέλος της όμως ήταν κοντά… Η Κυρία που τραγουδούσε με τη φωνή της καρδιάς της, έφυγε από τη ζωή μόλις στα 44 της χρόνια…
