Στις 11 Αυγούστου του 2014, ο πολυγραφότατος βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός και κωμικός, έδωσε τέλος στη ζωή του.
Ο άνθρωπος που στην αριστουργηματική ταινία, “ Ο κύκλος των χαμένων ποιητών” γοήτευσε με το ρόλο και τις συμβουλές του κόντρα στο κατεστημένο & την αγάπη για ζωή, στην πραγματικότητα δεν έδωσε το σωστό μάθημα στον εαυτό του.
Ήταν 11 Αυγούστου του 2014 όταν ο αγαπημένος Αμερικανός ηθοποιός, και stand up κωμικός, Robin Williams βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, στα 63 του χρόνια. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, ήταν “αυτοκτονία από ασφυξία”. Ο Robert Williams έδινε τη μάχη του με την κατάθλιψη τα τελευταία χρόνια και είχε μάλιστα ξεκινήσει ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης.
Εκείνη την ημέρα που διάβασα για το τραγικό τέλος του, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η αριστουργηματική ταινία του 1989, “O Κύκλος των χαμένων ποιητών”.
Ο Williams σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του -αυτόν του αντικομφορμιστή καθηγητή John Keating που έλεγε “Carpe Diem” – “άδραξε τη μέρα”.
Ποιος ήταν ο Robin Williams
Στη μεγάλη οθόνη, ο Williams, ο οποίος γεννήθηκε στο Σικάγο το 1951, έκανε το ντεμπούτο του στην κωμωδία χαμηλού προϋπολογισμού του 1977 “Can I Do it `Til I Need Glasses?” Στη συνέχεια εμφανίστηκε σε ταινίες όπως «The World Σύμφωνα με τον Garp» (1982), «Moscow on the Hudson» (1984) και «Good Morning, Vietnam» (1987), για τις οποίες κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ, στην κατηγορία του καλύτερου ηθοποιού, για την ερμηνεία του ως disk jockey του ραδιοφώνου των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Williams έλαβε επίσης βραβεία Όσκαρ Α` Ανδρικού Ρόλου για τον ρόλο του ως επιδρώντος καθηγητής Αγγλικών στο “Dead Poets Society” και τον ρόλο του ως παραληρημένου άστεγου στο “The Fisher King” (1991).
Ανάμεσα στις άλλες ταινίες του ερμηνευτή είναι το «Aladdin» (1992), στο οποίο ερμήνευσε το μέρος του τζίνι, «Mrs. Doubtfire», στο οποίο υποδύθηκε μια βρετανίδα νταντά και το «Good Will Hunting», για το οποίο κέρδισε το Όσκαρ, στην κατηγορία του καλύτερου δεύτερου ανδρικού ρόλου, για τον ρόλο του ως θεραπευτής.
Ο Williams ακολούθησε αυτά τα έργα με ταινίες όπως «One Hour Photo» (2002), «The Night listener» (2006), η σειρά «Happy Feet» (2006-11) και η σειρά «Night at the Museum» (2006-14) .
Mε τον γιο του Zachary Pym Williams και τη σύζυγό του, Valerie Velardi.
Συμμετείχε σε μια σειρά φιλανθρωπικών σκοπών, όπως η συνδιοργάνωση τηλεμαραθωνίων, μαζί με τον Billy Crystal και τη Whoopi Goldberg, για την Comic Relief, μια οργάνωση που βοηθά τους άστεγους. Ο ηθοποιός ήταν επίσης τακτικός σε περιοδείες USO, διασκεδάζοντας αμερικανικά στρατεύματα σε όλο τον κόσμο. Στα stand-up ρουτίνες του, ο Williams μίλησε ανοιχτά για τις εμπειρίες του με την κατάχρηση ουσιών και τη νηφαλιότητα.
Η ταινία – σταθμός στην καριέρα του : Ο κύκλος των χαμένων ποιητών
Πρόκειται για ένα έργο που σε ταξιδεύει σε κάτι καινούριο και με έκανε να πιστέψω ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Πάντα υπάρχει τρόπος να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε, να διαλέξουμε το μονοπάτι θα μας οδηγήσει εκεί που ονειρευόμαστε. Δυστυχώς, ο Robin Williams που είχε το χάρισμα άλλοτε να μας συγκινεί κι άλλοτε να μας κάνει να γελάμε μέχρι δακρύων, ακολούθησε το λάθος μονοπάτι… 
Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός καθηγητή Αγγλικών, του John Keating. Μας γυρνά πίσω, στο 1959, τότε που διδάσκει στο σχολείο, που ήταν και ο ίδιος μαθητής, στην Ακαδημία Whelton. Οι μαθητές του ήταν παιδιά συντηρητικών οικογενειών. Ο αντισυμβατικός καθηγητής τους μαθαίνει πώς να πάνε κόντρα στο κατεστημένο και πώς να απελευθερώσουν τις καταπιεσμένες επιθυμίες τους. Για εκείνη την εποχή , ο τρόπος διδασκαλίας του ήταν εξαιρετικά ανορθόδοξος. Ο Keating όμως είχε ένα μοναδικό τρόπο να μάθει στους νέους ότι την ποίηση δεν θα τη βρουν μόνο μέσα στα βιβλία αλλά και στη ζωή… Είναι πραγματικά εκπληκτικό ότι τα παιδιά θα το κάνουν με τον δικό του τρόπο, και η ζωή τους θα αλλάξει για πάντα.
Η “διδασκαλία” του ανατρεπτικού καθηγητή διαδραματίζεται σε μια άτυπη μυστική λέσχη λογοτεχνίας, που ονομάζεται “Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών”.
Ποιός μπορεί να ξεχάσει το “Oh captain, my captain” – το εκπληκτικό ποίημα του Walt Whitman που απήγγειλε ο Williams ανεβασμένος στο θρανίο…
“Ο καπετάνιε! Καπετάνιε μου! ” (O captain! My captain!):
Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου! Το φοβερό μας ταξίδι έχει τελειώσει.
Το πλοίο μας άντεξε σ’ όλες τις καταιγίδες, το έπαθλο που αναζητήσαμε κερδήθηκε.
Πλησιάζουμε στο λιμάνι, ακούω τις καμπάνες, τον λαό που πανηγυρίζει.
Τα μάτια καρφωμένα στ’ ασάλευτο σκαρί, στο βλοσυρό κι ατρόμητο καράβι.
Μα, ω καρδιά! Καρδιά! Καρδιά!
Ω κόκκινες του αίματος στάλες
Εκεί στη γέφυρα όπου ο Καπετάνιος μου κείτεται
πεσμένος, παγωμένος, νεκρός.
Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου! Σήκω και τα σήμαντρα άκου πως χτυπούν.
Σήκω- για σένα η σημαία ανεμίζει- για σένα η σάλπιγγα ηχεί.
Για σένα οι ανθοδέσμες και τα πλουμιστά στεφάνια- για σένα
το πλήθος στην ακρογιαλιά.
Εσένα ζητάει αυτή η κινούμενη μάζα που πάνω σου στρέφει τα
διψασμένα της βλέμματα.
Έλα Καπετάνιε! Πατέρα αγαπημένε!
Στο μπράτσο αυτό το κεφάλι σου γύρε!
Σαν όνειρο μου φαίνεται στη γέφυρα να κείτεσαι,
πεσμένος, παγωμένος, νεκρός.
Ο Καπετάνιος μου δεν αποκρίνεται, τα χείλη του είναι χλωμά κι αμίλητα,
Ο πατέρας μου το μπράτσο μου δε νιώθει, δεν έχει πια θέληση μήτε σφυγμό,
Το πλοίο αγκυροβόλησε σώο και αβλαβές το ταξίδι του έχοντας εκπληρώσει.
Από ταξίδι φοβερό της νίκης το καράβι επιστρέφει με κερδισμένο το σκοπό.
Ακρογιαλιές πανηγυρίστε! Καμπάνες ηχήστε!
Όμως εγώ πένθιμο σέρνω βήμα,
Στη γέφυρα που ο Καπετάνιος μου κείτεται
πεσμένος, παγωμένος, νεκρός.
Μετά τον θάνατο του Williams, πολλά συγκινητικά αφιερώματα δημιουργήθηκαν από την κοινότητα του Χόλιγουντ και όχι μόνο. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Barrack Obama είπε: «[Ήταν] ένας αεροπόρος, ένας γιατρός, ένα τζίνι, μια νταντά, ένας πρόεδρος, ένας καθηγητής, ένας μπανγκράνγκ Peter Pan και όλα τα ενδιάμεσα. Αλλά ήταν μοναδικός στο είδος του. Έφτασε στη ζωή μας ως εξωγήινος – αλλά κατέληξε να αγγίξει κάθε στοιχείο του ανθρώπινου πνεύματος».
