Σαν να τους έχει καταλάβει μια ξαφνική υστερία οι γνωστοί και διάσημοι του πλανήτη επένδυσαν 610 δις δολάρια, στην έρευνα για την αντιμετώπιση των γηρατειών και του θανάτου
Διάβασα χθες στο Πρώτο Θέμα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, γραμμένο με πολλές και κατατοπιστικές πληροφορίες από τον Γιώργο Καραγιάννη.
Σύμφωνα με το άρθρο αυτό σχεδόν όλοι οι διάσημου Υπερπλούσιοι του πλανήτη, όπως ο Τζεφ Μπέζος, ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ο Γιούρι Μίλνερ, ο Κρίστιαν Ανγκερμάγερ, ο Σέργκεϊ Μπριν και ο Λάρι Πέιτζ και πάρα πολλοί άλλοι που τα ονόματα τους δεν είναι τόσο ευρέως γνωστά, αποφάσισαν ξαφνικά να επενδύσουν τεράστια ποσά που συνολικά φτάνουν τα 610 δις δολάρια, μέσα στην επόμενη διετία, σε εταιρείες που αναζητούν τρόπους για να καταπολεμήσουν τα γηρατειά με θεραπείες και καινούργια φάρμακα, να παρατείνουν την διάρκεια της ζωής για όσα χρόνια, μπορέσουν, με τελικό σκοπό ίσως να την παρατείνουν για πάντα.
Η πρώτη γνωστή ιστορία για κάποιον διάσημο και πλούσιο, που προσπάθησε με τον δικό του τρόπο, να “ξεγελάσει” τον θάνατο, ήταν το 1966, όταν πέθανε ο Γουώλτ Ντίσνευ. Τότε είχε κυκλοφορήσει η φήμη, που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, ότι ο Γουώλτ Ντίσνεϋ, είχε ζητήσει λίγο πριν από τον θάνατο του να καταψύξουν το σώμα του λίγο πριν πεθάνει, με την ελπίδα, ότι ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον η επιστήμη θα είχε βρει τρόπους να αντιμετωπίσει τον θάνατο και να “ξαναζωντανέψει”.
Στην Καλιφόρνια, που στην δεκαετία του 1970 είχε δημιουργηθεί το κίνημα New Age, με διάφορους κρυστάλλους και άλλα “μαγικά” που ίσως θα μπορούσαν να θεραπεύσουν τις αρρώστιες του σώματος που έχουν σαν αιτία τις πληγές της ψυχής, ήταν ίσως μια πρώτη αρχή, όσων θα ήθελαν να κρατήσουν το σώμα τους, όσο γίνεται περισσότερο νέο.
Στις τελευταίες δυο τρεις δεκαετίες αυτό το κάπως ερασιτεχνικό New Age κίνημα πήρε άλλη μορφή. Έγινε ιδεολογία, που σαν βάση της είχε την άποψη, ότι είναι πολύ άδικο να πεθαίνουμε, επειδή “ζούμε” σε ένα σώμα, που γίνεται ευάλωτο και ασθενές με το πέρασμα του χρόνου. Μια ιδεολογία, που δεν ήθελε να αποδεχθεί την ανθρώπινη μοίρα.
Πριν από δυο-τρία χρόνια ένας δημοσιογράφος από το Δουβλίνο, που ήταν υπεύθυνος σύνταξης για τα βιβλία του περιοδικού Slate, ο Μαρκ Ο’ Κόνελ έγραψε ο ίδιος ένα βιβλίο με τίτλο ” Ο άνθρωπος του μέλλοντος” που σαν υπότιτλο είχε την φράση “Η προσπάθεια να επιμηκύνουμε τη ζωή μας και να λύσουμε το πρόβλημα του θανάτου”.
Ο Μαρκ Ο’ Κόνελ, έκανε μια τεράστια έρευνα για το θέμα, γνώρισε τους “γκουρού” αυτού του νέου κινήματος που έχει πάρει το όνομα “Τρανσουμανισμός”, ή “Διανθρωπισμός” αν θέλουμε να το πούμε στα ελληνικά.
Στην στήλη του για τα βιβλία στην Καθημερινή, ο Μανώλης Ανδριωτάκης είχε γράψει για το βιβλίο του Ο’ Κόνελ :
Στην έρευνα του ο Ο’ Κόνελ είχε ανακαλύψει δυο διακριτές τάσεις του “Διανθρωπισμού”.
Η μία έχει στηριχθεί στην φήμη για τον Γουώλτ Ντίοσνεϋ. Αυτήν την στιγμή λειτουργούν στην Καλιφόρνια τεράστιες μονάδες, κατεψυγμένων πρώην πλούσιων, που περιμένουν την στιγμή που η πρόοδος της επιστήμης θα τους επιτρέψει να επανέλθουν στην ζωή. Εννοείται ότι ελάχιστοι μπορούν να αντέξουν το “ενοίκιο” που πρέπει να πληρώνουν για το κατεψυγμένο σώμα τους. Επειδή μάλιστα υπήρχαν αυτά τα προβλήματα κόστους συν τα προβλήματα “χώρου” που καταλάμβαναν οι “κατεψυγμένοι”, βρέθηκε μια μάλλον ανατριχιαστική λύση. Επειδή υποθέτουμε ότι το “σημείο” που “κατοικούμε” στο σώμα μας είναι ο εγκέφαλος μας, αυτά τα “καταψυκτήρια” σε συμφωνία με όσους υποψήφιους το προτιμούσαν, διατηρούν κατεψυγμένο μόνο το κεφάλι, του υποψηφίου, οπότε ο “πελάτης” εξοικονομεί χρήμα, ενώ ο χώροι κατάψυξης εξοικονομούν χώρο. Αυτή η περίσταση στηρίζεται στο ότι ήδη η επιστήμη έχει φτάσει στο σημείο να “δημιουργεί” ανθρώπινα όργανα, οπότε υποθέτουμε ότι σε κάποιο σύντομο μάλλον θα έχει την δυνατότητα να αναδημιουργήσει ολόκληρα σώματα. Οπότε μαζί με το παλιό κεφάλι, παίρνεις και ένα καινούργιο σώμα.
Η άλλη τάση στηρίζεται στην καθαυτό επιστημονική έρευνα. Το “κλειδί” για αυτές τις έρευνες, είναι να βρεθεί λύση στο βασικό πρόβλημα που μας οδηγεί στο γήρας και στον θάνατο. Και αυτό είναι ότι τα ανθρώπινα κύτταρα, ακολουθούν μια βασική “εντολή” στο σύστημα τους, που τους επιτρέπει να διαιρεθούν, δηλαδή να αναπαραχθούν μόνο “τόσες” φορές. Και αυτό μας οδηγεί στην γήρανση και στον θάνατο.
Σε κάποιο επιστημονικό άρθρο που διάβασα πρόσφατα, έλεγε πως σε πειράματα που έγιναν σε ποντίκια, οι επιστήμονες κατάφερον να ξεπεράσουν το όριο του διαχωρισμού των κυττάρων, που άρχισαν να αναπαράγονται για πολύ περισσότερο χρόνο. Στις φωτογραφίες αυτού του άρθρου έδειναν δυο ποντίκια της ίδιας ηλικίας. Το ένα ποντίκι που είχε υποβληθεί στην θεραπεία έμοιαζε τελείως νέο με κατάμαυρο τρίχωμα, ενώ το άλλο που δεν είχε υποβληθεί στην θεραπεία, ήταν εμφανώς γερασμένο. Μένουν όμως πολλά να γίνουν ακόμη και γι’ αυτήν την έρευνα, όπως το πως θα εξελιχθεί η συνέχεια της ζωής του “ευεργετημένου” ποντικιού.
Γιατί όμως όλοι οι Υπερπλούσιοι του πλανήτη, είναι σαν να ανακάλυψαν ξαφνικά ότι υπάρχει το γήρας και ο θάνατος ;
Είναι θέμα μιας ιδιαίτερης συγκυρίας.
Όλοι μας συνειδητοποιούμε την ύπαρξη του θανάτου, γύρω στην ηλικία των δέκα ετών. Η ιδέα του θανάτου, δεν είναι αποδεκτή από το σύστημα μας, γιατί είμαστε τα μόνα όντα του πλανήτη, που έχουν συνειδητοποιημένη την “έννοια” της ύπαρξης μας, οπότε η ιδέα της “ανυπαρξίας” μας, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να “συμφιλιωθεί” με το βασικό μας ένστικτο, το ένστικτο της επιβίωσης, που μας λέει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε τον θάνατο. Η θρησκείες δεν είναι ανθρώπινα διανοητικά εφευρήματα. Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίζει ότι υπάρχει και μετά θάνατον ζωή. Η Θρησκεία ανήκει στα βασικά μας ένστικτα. Δεν είναι θέμα επιλογής.
Στα νεανικά μας χρόνια, επειδή έχουμε πολλές δεκαετίες μπροστά μας, όλα αυτά με κάποιο τρόπο, τα απωθούμε συνειδητά ή ασυνείδητα. Είναι και η ορμή της νεανικής φύσης, που μας κάνει να απωθούμε κάποια πράγματα. Η ζωή μα ζητάει να ζήσουμε και το δεύτερο βασικό μας ένστικτο, μας ζητάει να αναπαραχθούμε.
Όλα αυτά αλλάζουν όταν φθάσουμε στην ηλικία ανάμεσα στα πενήντα και στα εξήντα.
Ξαφνικά διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε πια αυτοί που ήμασταν. Το σώμα μας έχει γίνει αλλιώτικο από αυτό που ήταν και το μέλλον δεν είναι τόσο ευρύ πια.
Για τους Υπερπλούσιους του πλανήτη η ζωή είναι πολύ διαφορετική, από ότι για τους κανονικούς ανθρώπους. Ζουν κυριολεκτικά σε έναν άλλον πλανήτη από ότι εμείς οι υπόλοιποι. Ο πολύ μεγάλος πλούτος δίνει στους ιδιοκτήτες του μια ιδέα “αυτοθέωσης” τους. Γι’ αυτό και οι αρχαίοι Ρωμαίοι που γνώριζαν πόσο εύκολα μπορεί να την “ψωνίσει” κάποιος από την μεγάλη επιτυχία, όταν κάποιος Ρωμαίος στρατηγός γύριζε στην Ρώμη, όπου του γινόταν αποθεωτική υποδοχή, έβαζαν και ένα ιερέα δίπλα του στο άρμα που κάθε τόσο του ψιθύριζε “Μην ξεχνάς ότι είσαι θνητός”.
Αυτό το “σύμπλεγμα” της “θεοποίησης” τους, δεν μπορούσαν εύκολα να διαχειριστούν και οι ροκ σταρς και οι κινηματογραφικοί αστέρες στις δεκαετίες του πενήντα του εξήντα και του εβδομήντα και γι’ αυτό πολλοί κατέφευγαν και στα ναρκωτικά ή σε άλλες ακρότητες, που τελικά τους στοίχισαν την ζωή.
Ο πρώτος γνωστός Υπερπλούσιος μια παλιότερης εποχής, έζησε μαρτυρικά και έντρομος τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του, ήταν ο Φίλιππος Νιάρχος, που κλεισμένος στο σαλέ του στην Ελβετία, είχε διαπιστώσει ότι η τεράστια περιουσία που είχε αποκτήσει, δεν ήταν αρκετή για να του χαρίσει κάποια αιώνια ζωή, ή έστω κάποιες δεκαετίες πάρα πάνω.
Οι σημερινοί Υπερπλούσιοι της “νέας Γενιάς” πέρασαν κι αυτοί την περίοδο της δικής τους “θεοποίησης”, όταν το εφευρετικό μυαλό τους στις σύγχρονες τεχνολογίες, τους επέτρεψε να αποκτήσουν τεράστιες περιουσίες και να γίνουν διάσημοι σε όλον τον κόσμο.
Και ξαφνικά μια μέρα συνειδητοποίησαν κι αυτοί, ότι έχουν φτάσει σε μια ηλικία ανάμεσα στα πενήντα και τα εξήντα, ή και λίγο πάρα πάνω και ότι ο χρόνος μετρά για αυτούς όπως και για όλους τους άλλους ανθρώπους.
Ο Τζεφ Μπέζος εκτός από τις επενδύσεις του σε σχετικές με την επιμήκυνση της ζωής έρευνες, το έριξε και στην γυμναστική – και καλά έκανε – με αποτέλεσμα έχει αρχίζει να μοιάζει με ήρωα ταινίας δράσης. Η καλή γυμναστική και σωστή διατροφή παραμένει ακόμη ο μόνος τρόπος, να διατηρήσουμε και το σώμα μας και το πνεύμα μας σε σχετικά καλή φόρμα.
Μπορεί αυτές οι επενδύσεις να έχουν και σαν σκοπό το κέρδος, αλλά η βασική κινητήριος δύναμη για τους περισσότερους είναι να επεκτείνουν το δικό τους προσδόκιμο ζωής. Και οι περισσότεροι έχουν διαπιστώσει ότι όσο μεγάλο γιοτ και να έχεις, δεν καλυτερεύει και πολύ την ζωή σου από ένα σημείο και πέρα.
Ο μόνος Υπερπλούσιος που είναι ενάντια σ’ αυτήν την καινούργια τάση είναι ο Έλον Μασκ που δηλώνει ότι δεν φοβάται να πεθάνει :
«Δεν πιστεύω πως θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να κάνουμε τους ανθρώπους να ζουν για πραγματικά μεγάλο χρονικό διάστημα. Θα προκαλούσε ασφυξία στην κοινωνία, επειδή η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αλλάζουν μυαλά -γερνώντας-, απλά πεθαίνουν. Ετσι, αν δεν πεθαίνουν, θα μείνουμε κολλημένοι με παλιές ιδέες και η κοινωνία δεν θα εξελιχθεί».
.
