Την αγάπη που δίνουμε, πρέπει να προσέχουμε σε ποιόν την προσφέρουμε. Να είναι κάποιος που ξέρει να την εκτιμά και να μπορεί να ανταποκριθεί.
Αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις εξάρτησης. Στο ενεργητικό μας, οι περισσότεροι- γυναίκες και άνδρες- έχουμε τουλάχιστον μια ανάλογη εμπειρία. Είναι η περίπτωση όπου αγαπάς υπερβολικά, γαντζώνεσαι πάνω στο λάθος άνθρωπο γιατί φοβάσαι – ίσως- τη μοναξιά και… βλέπεις “το άλλο σου μισό” στο πιο ακατάλληλο άτομο για εσένα…
Λένε ότι ο έρωτας είναι τυφλός. Τι γίνεται όμως όταν αφοσιώνεσαι κι εξιδανικεύεις κάποιον που στην ουσία αδιαφορεί για την ύπαρξή σου και διατηρεί μια καθαρά επιφανειακή σχέση;
Αρχίζεις να υποχωρείς, να ρίχνεις αρκετά τις απαιτήσεις σου, να συμβιβάζεσαι με λιγότερα, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς. Τον ωραιοποιείς κλείνοντας ερμητικά τα μάτια και δεν επιτρέπεις στην πραγματικότητα να σε διαψεύσει.
Μήπως θυμίζει και σ`εσένα κάτι αυτή η περίπτωση; Πριν λίγο καιρό, μια καλή μου φίλη, μού τηλεφώνησε και μου είπε κλαίγοντας, ότι ο “αγαπημένος” της – που τόσο καιρό τον είχε θεοποιήσει- “πιέστηκε” όταν εκείνη του ζήτησε να μιλήσουν για την πορεία της σχέση τους.
-“Τι του είπες, δηλαδή;” τη ρώτησα εγώ.
-“Για το πού θα οδηγηθεί αυτό που έχουμε! Τόσο καιρό είμαστε μαζί!” μου απάντησε εκείνη. Σε ελεύθερη μετάφραση, για το πότε θα τη ζητήσει σε γάμο…
-“Και τι σου είπε ο Mr X και σε έκανε να κλαις;” τη ρώτησα, ενώ υποψιαζόμουν τη συνέχεια… -“Να… Ότι δεν τον καταλαβαίνω, ότι τον πίεσα πολύ ενώ γνωρίζω ότι είναι σε δύσκολη φάση στα επαγγελματικά του και… ότι χρειάζεται χρόνο να σκεφτεί…” μου είπε με αναφιλητά…
Ένας κομψός τρόπος να “εξαφανιστεί” ο μέχρι χθες πρίγκιπας του παραμυθιού -στο μυαλό της φίλης μου φυσικά-.
Μια κλασική περίπτωση… Η πιο ανώδυνη εκδοχή, θα έλεγα… Το κατά φαντασίαν “άλλο σου μισό” νιώθει ότι “στριμώχνεις” και το πιθανότερο είναι να εξαφανιστεί προσωρινά, χωρίς εξηγήσεις και δικαιολογίες.
Η απόλυτη επικοινωνία είχε πάει περίπατο κι η ονειρεμένη της σχέση εξελίχθηκε στο απόλυτο δράμα…
“-Γλίτωσες!” ήταν η πρώτη μου αντίδραση.
-“Γλίτωσα; Μα τί λες; Έκανα όνειρα μαζί του! Θα μέναμε μαζί, θα κάναμε παιδιά…”
“-Έκανες… Όπως ακριβώς το είπες. Εκείνον τον ρώτησες αν ήθελε να ονειρευτεί μαζί σου; Eσύ ήσουν έτοιμο για το επόμενο βήμα, εκείνος οριακά ανεχόταν να έχει και αυτό που είχε τόσο καιρό μαζί σου…” προσπάθησα να της εξηγήσω.
Παύση για κάποια δευτερόλεπτα… Κυριευμένη από το “ενοχικό σύνδρομο” και από αμέτρητα “αν” συνεχίζει με υπαρξιακά ερωτήματα…
-“Ναι αλλά τον θέλω πίσω! Γιατί τον πίεσα; Γιατί δεν το καταλάβαινα περισσότερο; Γιατί δεν τον περίμενα όταν θα ένιωθε έτοιμος; Γιατί…; Πώς είναι δυνατό να συμβαίνει αυτή η νοσηρή κατάσταση σε εμένα; Πώς, την πάτησα έτσι;”
Κι εγώ της εξηγώ : “Δεν κάνει εκείνος για εσένα. Σου αξίζει κάποιος που θα θέλει αυτό που θέλεις κι εσύ, που δε θα `ζητιανεύεις` αγάπη και προσοχή αλλά θα σου δίνεται απλόχερα, όπως τη δίνεις κι εσύ. Για κάποιον που αξίζει. Ποιος ο λόγος να σπαταλάς το χρόνο σου με κάποιον που δεν είναι πρόθυμος να τον περάσει μαζί σου;”
Την αγάπη που δίνουμε, πρέπει να προσέχουμε σε ποιόν την προσφέρουμε. Να είναι κάποιος που ξέρει να την εκτιμά και να μπορεί να ανταποκριθεί … Και ας μην ξεχνάμε ότι όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει πάντα μια άλλη…
