Σε όλους μας λείπει λίγο η ανθρώπινη παρουσία. Και ένα χάδι, που και που
Τον Τζάακ τον γνώρισα πριν από τρία και μισό χρόνια περίπου. Τότε δεν λεγόταν Τζάακ. Λεγόταν κάπως αλλιώς, αλλά δεν θυμάμαι πως. Ένα βράδυ μου τηλεφώνησε η «μαμά» του η Αγγελική, που έχει μεγάλη αγάπη για τις γάτες. Είχε και μερικές στο σπίτι της. Αλλά εκείνη την εποχή θα ερχόταν να μείνει και η αδελφή της μαζί της, οπότε μια και είχε κι αυτή τα δικά της γατιά, δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν τόσα γατιά στο σπίτι. Είχα τότε μόλις δώσει τον Ρες, ένα SiberianHuskie, στην Ντόλυ, που είχε κήπο σπίτι της, γιατί δεν γινόταν πια να έχω έναν μεγαλόσωμο σκύλο στο διαμέρισμα μου. Οπότε είπα «γιατί όχι», μια και γενικά έχω μεγάλη αγάπη στα ζώα. Όχι στα ανθρώπινα, στα κανονικά. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πάλι να αποκτήσω μια γάτα. Αρχικά επρόκειτο να πάρω την μαμά του Τζάακ, που κι αυτή λεγόταν κάπως, αλλά δεν θυμάμαι πως. Εκεί λοιπόν που κοιτάζαμε την μαμά, ήρθε κοντά και ο Τζάακ, που τότε ήταν δυο-τριών μηνών, ίσως και λιγότερο. «Δεν παίρνεις και τον γιό της μαζί; Δεν θα είναι ωραίο να χωριστούν» μου είπε η Αγγελική. Δεν είχα σκοπό τότε να βρεθώ με δυο γάτες, αλλά δεν βαριέσαι. Εξ άλλου τα πράγματα γίνονται όπως πρόκειται να γίνουν και εγώ επρόκειτο να πάρω και τον Τζάακ. Δεν το ήξερα από πριν. Εκ των υστέρων τα μαθαίνουμε αυτά. Μερικές φορές και εκ των προτέρων.
Έβαλα λοιπόν τα δυο γατιά στο κλουβάκι τους και μετά από κάποια ώρα, βρισκόμουν σπίτι. Άνοιξα την πόρτα στο κλουβάκι, αλλά τίποτα. Είχαν στριμωχτεί και τα δυο στο πίσω μέρος του κλουβιού και δεν έλεγαν να βγουν. Θα είχαν τρομάξει από την αλλαγή περιβάλλοντος. Κι εμείς τρομάζουμε καμιά φορά, όταν αλλάζουν οι συνθήκες. Ζούμε σε κύκλους στην ζωή μας που αποτελούνται από κάποιες «σταθερές», άλλες πιο σημαντικές κι άλλες πιο ασήμαντες. Κάποια στιγμή όλοι αυτοί οι κύκλοι τελειώνουν. Και όταν ένας κύκλος τελειώσει, συχνά βρισκόμαστε σε κάποιο χάος, που αποτελεί τον καινούργιο μας κύκλο, αλλά ακόμη δεν το ξέρουμε. Και συχνά μας λείπουν και κάποια πρόσωπα ή καταστάσεις, που ανήκαν στον προηγούμενο κύκλο, αλλά όχι και στον καινούργιο. Με τον καιρό συνηθίζουμε.
Ο Τζάακ και η μαμά του δεν ήξεραν που βρισκόντουσαν. Είπα λοιπόν να βγω από το σπίτι ώσπου να συνηθίσουν το καινούργιο τους περιβάλλον, γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί να φοβόντουσαν κι εμένα. Έτσι λοιπόν πήγα ένα μεταμεσονύκτιο σινεμά όπως κάνω συχνά. Έχω συνηθίσει να πηγαίνω μόνος μου σινεμά , αργά το βράδυ συνήθως, και μου κάνει περίεργο να πάω σινεμά με παρέα.
Γύρισα κατά τις 2 το βράδυ. Κοίταξα το κλουβάκι και τα γατιά δεν ήταν μέσα. Αλλά δεν ήταν και πουθενά αλλού. Το σπίτι που έμενα τότε ήταν σχετικά μικρό, αλλά τα γατιά δεν ήταν πουθενά. «Κάπου θα κρύβονται» σκέφτηκα και πήγα να κοιμηθώ. Το άλλο πρωί τα γατιά εξακολουθούσαν να είναι άφαντα. «Λίγο περίεργο αυτό» σκέφτηκα και βγήκα έξω, γιατί είχα κάτι δουλειές. Το μεσημέρι που γύρισα, τα γατιά πουθενά. «Αυτό είναι ακόμη πιο περίεργο» σκέφτηκα και είπα να πάρω έναν μικρό ύπνο στον καναπέ, μια και νύσταζα. Λατρεύω ύπνο στον καναπέ. Καθώς είχε αρχίσει να με παίρνει ο ύπνος άκουσα ένα νιαούρισμα. Αλλά από που; Έμοιαζε να μην έρχεται από πουθενά. Έμοιαζε να έρχεται από το ταβάνι, αλλά ήταν κάπως θαμπό. «Ίσως είναι Poltergeist οι γάτες» σκέφτηκα και είπα να ξανακοιμηθώ. Μετά από λίγο πάλι το νιαούρισμα. Κοίταξα το ταβάνι, μήπως και…
Δεν ήταν στο ταβάνι. Μετά από λίγο το νιαούρισμα ακούστηκε κάπου μέσα από τον τοίχο στο πλάι. Κοίταξα τριγύρω και τα μάτια μου πήγαν στο τζάκι. Έσκυψα και ψηλά πάνω στο τζάκι, μέσα στην καμινάδα, είδα τον Τζάακ. Η μαμά του δεν φαινόταν πουθενά. Είχε προφανώς πάει πιο πάνω.
Και κάπως έτσι ο Τζακ πήρε το όνομα του. Τζακ και Τζακυ. Ο Τζακ και η μαμά του. Από το τζάκι που είχαν κρυφτεί.
Τις επόμενες μέρες ξεθάρρεψαν… Κάπως…Έφυγαν από το τζάκι και εγκαταστάθηκαν πίσω από ένα έπιπλο βιβλιοθήκης. Όσο ήμουν στο σπίτι δεν έβγαιναν έξω, αλλά όταν γύριζα έβλεπα ότι είχαν φάει το φαγητό που τους άφηνα. Ο Τζακ άρχισε να ξεθαρρεύει περισσότερο και μετά από μερικές μέρες άρχισε να βγαίνει από την βιβλιοθήκη και να έρχεται κοντά μου.
Οι γάτες είναι σαν τις γυναίκες. Δεν τις επιλέγουμε εμείς. Μας επιλέγουν εκείνες.
Δυο βδομάδες αργότερα καθώς είχε φτιάξει ο καιρός, μια μέρα άφησα ανοιχτή την μπαλκονόπορτα και όπως φαίνεται όσο έλειπα βγήκαν και οι δυο στην βεράντα που είχε το σπίτι. Όταν γύρισα και κατάλαβα ότι ήταν έξω βγήκα κι εγώ. Ο Τζακ είχε πάει σε μια γωνία της βεράντας, αλλά η Τζάκι δεν ήταν πουθενά. Είχε πηδήξει από το μπαλκόνι. Η Αγγελική η «μαμά» της στεναχωρέθηκε πολύ όταν έμαθε ότι η Τζάκι είχε χαθεί και για δυο βδομάδες την έψαχνε στους δρόμους γύρω από το σπίτι, να την βρει. Τελικά την βρήκε μετά από δυο βδομάδες σ’ ένα εστιατόριο. Η Τζάκι μπορεί να είχε αποπροσανατολιστεί με το καινούργιο της σπίτι, αλλά ήταν μία survivor. Ήταν όμως φανερό ότι δεν ήθελε να είναι μαζί μου και σε πρώτη ευκαιρία θα ξαναπήδαγε από το μπαλκόνι. Έτσι η Αγγελική την κράτησε. Και έτσι έμεινα με τον Τζακ. Που σε λίγο είχε ξεθαρρέψει τελείως και έκανε τα γνωστά που κάνουν οι γάτες όταν ξεθαρρεύουν. Περπατούσε δηλαδή πάνω στα πλήκτρα του κομπιούτερ όταν έγραφα.
Μερικούς μήνες αργότερα άλλαξα σπίτι. Έφερα και τον Τζακ βέβαια, αλλά δυσκολεύτηκε αρχικά να προσαρμοστεί στο καινούργιο σπίτι και έτσι, παλιά μου τέχνη κόσκινο, κάπου κρύφτηκε στο καινούργιο σπίτι. Τότε και καθώς έψαχνα να τον βρω διαπίστωσα ότι καθώς τον φώναζα, τραβούσα κάπως το «α» που γινόταν διπλό «α», δηλαδή «α-α». Τζα-ακ.
Κι έτσι ο Τζάακ μετονομάστηκε. Από Τζακ, έγινε Τζάακ.
Και περνούσαμε καλά.
Μετά από δυο μήνες στο καινούργιο σπίτι χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η Ντόλυ. «Αρούλη σου έχω ένα δώρο» μου είπε. «Τι δώρο Ντόλυ;» ρώτησα. «Μια πολύ όμορφη γατούλα να κάνει παρέα στον Τζάακ”. Κι έτσι στην ζωή μας μπήκε η Μίνι. Τρεις μέρες πριν και καθώς η Ντόλυ γυρνούσε σπίτι, αργά το βράδυ, βρήκε μπροστά στην πόρτα της ένα τόσο δα ψόφιο γατάκι. Δηλαδή νόμιζε ότι ήταν ψόφιο. Μόλις το πήρε στο χέρι της για να το βάλει κάπου, το γατάκι έβγαλε έναν ήχο που μόλις ακουγόταν. Η Μίνι ήταν ακόμη ζωντανή. Η Ντόλυ παρά το ότι έχει αλλεργία με τις γάτες, το πήρε για τρεις μέρες στον κόρφο της και η Μϊνι ξαναζωντάνεψε. Αλλά κόντεψε να στείλει την Ντόλυ που μετά από τρεις μέρες με την Μϊνι στον κόρφο της, είχε αρχίσει να παίρνει ένα χρώμα προς το ερυθροδερμέ. Στην Ντόλυ χρωστούσα, μια και είχε αναλάβει τον Ρες. Όταν χρωστάμε , πρέπει να ξεπληρώνουμε. Μπορεί να μην μπορούμε άμεσα, αλλά καλό είναι να το θυμόμαστε και όταν βρούμε την ευκαιρία να ξεπληρώνουμε. Και τα καλά και τα κακά χρέη.
Και μετά όπως είπαμε τα πράγματα γίνονται, γιατί επρόκειτο να γίνουν. Έτσι βρέθηκε η Μίνι στο σπίτι μου, μόλις λίγων ημερών. Από την ταλαιπωρία που είχε περάσει έμοιαζε περισσότερο με ποντίκι, παρά με γάτα έτσι μικροκαμωμένη που ήταν. Μικροκαμωμένη και με δυο τεράστια αυτιά. Και με νυχτερίδα έμοιαζε. Σε άσπρο, καφέ και μαύρο. Η Μίνι που είχε αρχίσει σιγά-σιγά να συνέρχεται, μετά από μερικές μέρες με ακολουθούσε όπου πήγαινα στο σπίτι. Έχω την εντύπωση πως από τότε η Μίνι νομίζει πως είμαι η μαμά της. Η οποία «μαμά», εγώ δηλαδή, μιλάει περίεργα και περπατάει με τα δυο πόδια. Η Μίνι από το πρώτο βράδυ άρχισε να έρχεται στο κρεβάτι μαζί μου. Μέχρι τότε ο Τζάακ κοιμόταν κάθε βράδυ κάπου στο κρεβάτι. Μόλις όμως διαπίστωσε ότι ήταν και η Μίνι στο κρεβάτι, δεν ξανάρθε. Οι γάτες όπως είπαμε είναι σαν τις γυναίκες. Ζηλεύουν. Δηλαδή και οι άντρες ζηλεύουν αλλά καμιά φορά κάνουν πως δεν ζηλεύουν. Εξαρτάται από το είδος τους συναισθήματος και την σχέση. Μερικά συναισθήματα είναι από μόνα τους κτητικά. Όπως ο Έρωτας φερ’ ειπείν. Όλοι ζηλεύουμε. Μερικοί λίγο πάρα πάνω από μερικούς άλλους, αλλά στον Έρωτα όλοι ζηλεύουν. Το θέμα είναι τι κάνουμε με αυτό. Η αντίδραση μας στο κάθε ερέθισμα είναι αυτό που μας κάνει διαφορετικούς. Υπάρχουν δυο τρόποι να αντιμετωπίζουμε τις ασύμφορες καταστάσεις.
Ή μένουμε ή φεύγουμε.
Είναι καλό σαν γενική πορεία ζωής, να μην δεχόμαστε να χαρακτηριστεί η δική μας ζωή από τις επιλογές οποιουδήποτε άλλου. Δεν είναι εύκολο πάντα. Αλλά είναι η σωστή επιλογή.
Μου πήρε κάποιο χρόνο για να καταλάβω την συμπεριφορά του Τζάακ. Κάποια στιγμή κατάλαβα τι υπήρχε στον βασικό πυρήνα της ζωής του. Ο Τζάακ ήταν απλώς περήφανος, με την καλή έννοια. Δεν αγρίεψε ποτέ στην Μίνι, που του είχε πάρει την θέση δίπλα μου. Εξακολουθούσε να είναι όπως ήταν με μένα. Απλώς δεν ερχόταν ποτέ το βράδυ στο κρεβάτι. Ο Τζάακ είναι ένας περήφανος γάτος. Ούτε θύμωσε , ούτε κάκιασε, ούτε κομπλεξαρίστηκε. Απλώς έφυγε.
Λίγους μήνες αργότερα η Μίνι μεγάλωσε και τα πράγματα άλλαξαν. Ο Τζάακ ξέχασε πως υπήρχα στο σπίτι και είχε μόνο μάτια για την Μίνι. Κανένα πια από τα δυο δεν μου έδινε σημασία είτε ήμουν στο σπίτι, είτε όχι.
Ήταν ένα ωραίο ρομάντζο.
Νομίζω πως ο Τζάακ ολοκληρώθηκε εκείνο τον καιρό. Και η Μϊνι. Και βέβαια κάποια στιγμή έγινε το μοιραίο. Λίγους μήνες αργότερα η κοιλιά της Μίνι φούσκωσε και τρεις σχεδόν μήνες αργότερα, άλλα πέντε γατάκια έφτασαν στο σπίτι. Ο Τζάακ έμοιαζε να μην καταλαβαίνει τι είχε συμβεί. Μάλλον ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε γέννα και νεογέννητα και δεν καταλάβαινε τι ήταν αυτό που είχε συμβεί και γιατί η Μίνι δεν του έδινε πια σημασία. Η Μίνι άλλαξε τελείως με την γέννα. Δεν άφηνε τον Τζάακ να πλησιάσει ούτε στα δέκα μέτρα. Μόλις έβλεπε τον Τζάακ να εμφανίζεται τον έπαιρνε στο κυνήγι. Αυτό ήταν λιγάκι παράδοξο γιατί ο Τζάακ ήταν ένας ωραίος μεγάλος γάτος και η Μίνι ήταν σχεδόν η μισή του στο μέγεθος. Αλλά αγρίευε τόσο και τον κυνηγούσε τόσο άγρια που τελικά ο Τζάακ αναζήτησε καταφύγιο ψηλά, στα ντουλάπια της κουζίνας.
Κάποια βραδιά λίγες μέρες αργότερα, είχαμε ένα ατύχημα. Η Μίνι έτσι όπως ήταν κουρασμένη από τα πέντε γατάκια που την βύζαιναν – έκανε και ζέστη – αποκοιμήθηκε ένα βράδυ στο παράθυρο του δωματίου μου. Το πρωί όταν ξύπνησα η Μίνι δεν ήταν πουθενά. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω ότι είχε πέσει από το παράθυρο καθώς είχε αποκοιμηθεί. Κάπου οκτώ μέτρα ύψος. Την βρήκα λίγες αργότερα στον κήπο στο διπλανό σπίτι. Η Μίνι ήταν καλά, αλλά είχε σπάσει το πίσω αριστερό της πόδι.
Τις επόμενες μέρες, η Μίνι εξακολούθησε να παίρνει τον Τζάακ στο κυνήγι με τον νάρθηκα στο πόδι.
Είναι απίστευτο το τι μπορεί να κάνει το ένστικτο.
Λίγους μήνες αργότερα, τα τέσσερα από τα πέντε γατάκια βρήκαν καινούργιο σπίτι και έτσι στο δικό μου σπίτι υπήρχε τώρα ο Τζάακ, η Μϊνι και η κόρη τους η Μίου Μίου.
Λίγους μήνες αργότερα η κατάσταση είχε γίνει λίγο αλλοπρόσαλλη και ήταν δύσκολο να καταλάβεις τις ψυχολογικές ισορροπίες. Η Μίνι ανέβαινε συχνά στο προσκέφαλο του κρεβατιού και πηδούσε στο κεφάλι μου την ώρα που κοιμόμουν. Τους πήρε μήνες για να βρουν κάποια ισορροπία μεταξύ τους αλλά και με μένα. Όταν αυτό έγινε, φάνηκε από το ότι το βράδυ ερχόντουσαν και τα τρία στο κρεβάτι, αλλά το καθένα είχε την ξεχωριστή του θέση.
Αλλά δεν επρόκειτο να διαρκέσει. Η Μίου Μίου έγινε μια ωραία γατούλα και ο Τζάακ άρχισε να την φλερτάρει, ενώ η Μίνι που την είχα ήδη στειρώσει, είχε κατ’ αρχάς παχύνει και για πρώτη φορά είχε γίνει οξύθυμη. Τόσο που κάποια στιγμή εξαφανίστηκε. Αυτή τη φορά δεν έπεσε. Πήδηξε μόνη της από το παράθυρο. Δεν την έψαξα.
Γενικά δεν αναζητώ τα πράγματα που φεύγουν. Κι αυτό γιατί ό,τι πρόκειται να φύγει, φεύγει και ότι πρόκειται να μείνει, μένει.
Η Μϊνι γύρισε κάποια στιγμή από μόνη της. Ήταν βράδυ και σκοτάδι, όπως άνοιξα την πόρτα του σπιτιού και προφανώς δεν την αντιλήφθηκα έτσι όπως μπήκε τρέχοντας σπίτι. Μόλις άνοιξα το φως, είδα πως είχα πάλι τρία γατιά.
Ούτε κι αυτό επρόκειτο να κρατήσει. Τίποτα δεν κρατάει. Όλα αλλάζουν.
Οι γάτες ως γνωστόν δεν έχουν προβλήματα αιμομιξίας κι έτσι κάποια στιγμή η κοιλίτσα της Μίου Μίου άρχισε να φουσκώνει, από τον Τζάακ που ήταν συγχρόνως πατέρας και εραστή της. Όταν γέννησε η Μίου, τα δυο γατάκια που επέζησαν ήταν συγχρόνως και κόρες και εγγονές του Τζάακ, ενώ συγχρόνως ο Τζάακ ήταν και μπαμπάς και παππούς τους.
Τώρα στο σπίτι ήταν ο Τζάακ, η Μίνι, η Μίου, η Ψί και η Φί.
Ήταν τότε που ο Τζάακ άρχισε να αλλάζει. Ήταν φανερό ότι ατή η μπερδεμένη οικογενειακή κατάσταση με τι συζύγους, κόρες και εγγονές, δεν ήταν το καλύτερο του. Τις περισσότερες ώρες καθόταν στο παράθυρο κοιτάζοντας τον κήπο από ψηλά. Τον είχα μάθει πια τον Τζάακ. Ήταν φανερό ότι ετοιμαζόταν για αναχώρηση.
Και κάποια στιγμή,, ένα βράδυ που γύρισα σπίτι, ο Τζάακ δεν ήταν πια εκεί. Είχε πηδήξει από το παράθυρο. Την άλλη μέρα ξαναγύρισε. Αλλά το επόμενο πρωί, ήταν πάλι κοντ΄΄α στην πόρτα και όταν άνοιξα βγήκε μαζί μου και εξαφανίστηκε στον κήπο και στα διπλανά σπίτια. Αυτό συνέχισε για κάποιο διάστημα. Και μετά όπως το περίμενα οι επιστροφές του άρχισαν να γίνονται σε όλο και μεγαλύτερη χρονική απόσταση. Όσο πήγαινε αργούσε και περισσότερες μέρες να γυρίσει.
Και κάποια στιγμή εξαφανίστηκε για τα καλά πριν από τέσσερις περίπου μήνες.
Εμφανίστηκε δυο φορές σ’ αυτό το διάστημα. Αργά το βράδυ, την ώρα που γύριζα σπίτι, και καθώς αναγνωρίζει τον ήχο της μηχανής του αυτοκινήτου, ο Τζάακ ήταν στον απέναντι κήπο και νιαούριζε. Δεν ξέρω τι έλεγε. Ήταν ένα φιλικό νιαούρισμα. Υποθέτω πως έλεγε πως δεν είχε ξεχάσει τον καιρό που περάσαμε μαζί, αλλά η ζωή τα είχε φέρει αλλιώτικκα. Όταν δοκίμασα να τον πλησιάσω όμως, το έσκασε και εξαφανίστηκε στους απέναντι κήπους. Μετά χάθηκε για καιρό.
Ο Τζάακ ξαναγύρισε πριν τρεις μέρες. Στον απέναντι κήπο πάλι. Αυτή τη φορά δεν πήγα κοντά του. Κάθισα στο πεζούλι και περίμενα. Σιγά-σιγά ο Τζάακ άρχισε να πλησιάζει και στο τέλος ήρθε τελείως κοντά μου. Τον χάιδεψα και μου φάνηκε πως αυτό του είχε λείψει γιατί φαινόταν να το απολαμβάνει. Ήταν μια χαρά. Δεν φαινόταν να του έχει λείψει το φαγητό, αλλά η φωνή του ήταν κάπως βραχνή. Στο τέλος τον πήρα αγκαλιά και άρχισα να ανεβαίνω σπίτι.
Όταν άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο σπίτι στο σαλόνι ήταν και οι τέσσερις γάτες που είχαν ακούσει το νιαούρισμα του Τζάακ και κοιτούσαν με ορθάνοιχτα μάτια. Ο Τζάακ μόλις αντίκρισε την κατάσταση μπροστά του φρίκαρε τελείως. Πετάχτηκε από την αγκαλιά μου και άρχισε να τρέχει. Αλλά εξ ίσου φρίκαραν και τα γατιά στο σπίτι. Για ένα λεπτό περίπου, στο σαλόνι μου έτρεχαν πέντε φρικαρισμένες γάτες, χωρίς να ξέρουν ποιος κυνηγούσε ποιον. Δεν ήταν αυτό. Μάλλον δεν ήξερες ποιος πήγαινε να το σκάσει από ποιον. Ο Τζάακ κατέληξε τελικά πάνω από τα ράφια της κουζίνας, ενώ οι υπόλοιπες είχαν χωθεί κάτω από τους καναπέδες.
Ο Τζάακ δεν κατέβηκε όλο το βράδυ από το ράφι. Και μόνο το επόμενο μεσημέρι, το βρήκα στο παράθυρο πάλι να κοιτάζει προς τα έξω. «Έλα Τζάακ» του είπα «πάμε… Δεν είναι για σένα αυτή η κατάσταση». Άνοιξα την πόρτα και ο Τζάακ εξαφανίστηκε και πάλι.
Δεν ξέρω τι θέλει ο Τζάακ. Οι δυο κόρες-εγγονές του θα βρουν κάποιο άλλο σπίτι. Κάποιος-κάποια θα ενδιαφερθεί και εξ άλλου θα γίνει αυτό που πρόκειται να γίνει.
Δεν ξέρω τι θέλει ο Τζάακ. Τα έχει καταφέρει μια χαρά εκεί έξω. Επιβιώνει μια χαρά. Έχω την εντύπωση πως του λείπει λίγο η ανθρώπινη παρουσία. Και ένα χάδι που και που.
Σε όλους μας λείπει λίγο η ανθρώπινη παρουσία. Και ένα χάδι, που και που.
Εκτός από εκείνους που δεν τους λείπει ούτε αυτό. Είναι ζήτημα ιδιοσυγκρασίας.
