Ίσως να ξανάρθεις όταν θα έχω πια όταν, θα έχω πια χαθεί, τραγουδούσε στην πολυαγαπημένη του Λίλιαν. Μια γλυκόπικρη ιστορία κρύβεται πίσω από το νανούρισμά του, που ερμήνευσε με τη Χαρούλα Αλεξίου. Ο Νίκος Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949.
Ένας αντισυμβατικός καλλιτέχνης τόσο στα έργα όσο και στη ζωή του. Ο Νίκος Άσιμος. Ήταν στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής κυρίως του ελληνικού ροκ. Ωστόσο τραγούδησε και πολιτικά, μπαλλάντες και λαϊκά. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θεώρησαν τα τραγούδια που έγραψε προκλητικά. Ο Άσιμος ήταν ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο. Αρχικά αριστερός και στην πορεία απέκτησε αναρχική συνείδηση.
Κάποια στιγμή ομως ξεπέρασε και τον αναρχισμό, καθώς δεν επιθυμούσε να του “κολλούν ταμπέλες”.
Τα τραγούδια του είναι ιδιαίτερα. Εκείνο όμως που ξεχωρίζω είναι “Το παπάκι“. Πρόκειται για ένα από τα πιο ευαίσθητα ελληνικά τραγούδια που έχουν γραφτεί.
Η ιστορία του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και είναι πολύ συγκινητική…
Για την ακρίβεια, είναι νανούρισμα το οποίο τραγουδούσε ο Άσιμος στην κόρη του όταν την κοίμιζε στο θρυλικό υπόγειο της Αραχώβης 41 στα Εξάρχεια. Ο ίδιος δεν σκόπευε να το ηχογραφήσει. Η Χάρις Αλεξίου ήταν εκείνη που τον παρακάλεσε να το κάνει πρόβα στο στούντιο.
Ο Άσιμος δέχθηκε και ο ηχολήπτης ξεκίνησε να το γράφει. Ο Άσιμος ενθουσιάστηκε από την υπέροχη ερμηνεία της Αλεξίου. Τότε, άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα στον χώρο της ηχογράφησης, άρχισε να περπατάει από πίσω της και να τη συνοδεύει βουρκωμένος. Η Χαρούλα Αλεξίου ήταν κι εκείνη συγκινημένη… Γεννήθηκε, λοιπόν, αυθόρμητα ένα από τα πιο ευαίσθητα τραγούδια που γράφτηκε…
Ο Νίκος Άσιμος και η αγαπημένη του Λίλιαν, το Μάιο του 1976 απέκτησαν μια κόρη, την οποία ονόμασαν και αυτή Λίλιαν. Δυστυχώς το ζευγάρι χώρισε με τον ερχομό της μικρής…
Ο αγαπημένος καλλιτέχνης φρόντιζε τη Λίλιαν μέχρι που έφυγε από τη ζωή το 1988. Η Νιουνιού ήταν τότε μόλις 12 ετών. Μπορεί να τη λάτρευε, ωστόσο δεν τα πήγαινε καλά με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες και δεν την αναγνώρισε ποτέ. Μετά το θάνατό του, την αναγνώρισε ο πατέρας του, ως νόμιμο παιδί του γιού του. Όταν μεγάλωσε, έγινε κι εκείνη μια καλλιτέχνιδα του δρόμου….
Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα
να μου κάνει πα, πα, πα
Και ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει
που όλο μου κουνάει τ’ αφτιά
Και δε μου καίγεται καρφί
αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς
Ίσως να ξανάρθεις όταν θα έχω πια
όταν, θα έχω πια χαθεί
κι ή θα μ’ έχουν θάψει ή θα έχω μα
ή θα έχω μαραθεί
Και ας μη σου καίγεται καρφί
Και ας συνήθισες και ας συνήθισες και εσύ
