Η όμορφη Tate, οκτώμισι μηνών έγκυος, παρακάλεσε τους δολοφόνους της να της γλιτώσουν το αγέννητο παιδί της, αλλά μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου ενώ εκληπαρούσε τους δολοφόνους της.
Τη νύχτα της 9ης Αυγούστου 1969, στο Λος Άντζελες, τέσσερα μέλη της “αίρεσης του Charles Manson” δολοφόνησαν άγρια την 26χρονη ηθοποιό και σύζυγο του Roman Polanski, Sharon Tate. Ο φίλος και πρώην εραστής της, Jay Sebring, ο Πολωνός συγγραφέας Wojciech Frykowski, ο κληρονόμος της αυτοκρατορίας του καφέ Abigail Folger και ο 18χρονος Steven Parent, ο οποίος επισκεπτόταν το σπίτι Polanski-Tate στο Benedict Canyon εκείνο το βράδυ για να προσπαθήσει να πουλήσει ένα ρολόι-ραδιόφωνο στον φύλακα του ακινήτου, πυροβολήθηκαν μέχρι θανάτου από τον ακόλουθο του Manson, Tex Watson. (Ένα παντρεμένο ζευγάρι στο Los Feliz, ο Leno και η Rosemary LaBianca, δολοφονήθηκαν από μέλη της αίρεσης Manson την επόμενη νύχτα.)
Οι φρικτές λεπτομέρειες των δολοφονιών Μanson και οι εφιαλτικές τους συνέπειες, οι δίκες που μοιάζουν με τσίρκο, η διαρκής γοητεία Manson και η ομάδα των κοινωνιοπαθών, είναι γνωστές. Οι περισσότεροι άνθρωποι με έστω και παροδική γνώση της αγριας δολοφονίας γνωρίζουν, για παράδειγμα, ότι η όμορφη Tate, οκτώμισι μηνών έγκυος, παρακάλεσε τους δολοφόνους της να της γλιτώσουν το αγέννητο παιδί της, αλλά μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου ενώ παρακαλούσε τους δολοφόνους της, και μετά η οπαδός του Manson, Susan Atkins, βούτηξε μια πετσέτα στο αίμα της Tate και τη χρησιμοποίησε για να γράψει «ΓΟΥΡΟΥΝΙ» στην εξώπορτα του σπιτιού. Όλα τα άλλα θύματα της εξαχρείωμένης αίρεσης του Manson υπέστησαν εξίσου φρικτούς θανάτους.
Η δεκαετία του `60 στιγματίστηκε από εκείνο το αιματηρό τέλος τις δύο καλοκαιρινές νύχτες του `69.
Ας θυμηθούμε την Sharon Tate με μια σειρά από φωτογραφίες της, του Polanski και των φίλων τους, με φωτογράφο τον Bill Ray του LIFE στο Swinging London το 1968.
«Όταν κοιτάζω πίσω», είπε πρόσφατα ο Bill Ray στο LIFE.com , «αυτό που θυμάμαι είναι ότι ο [συγγραφέας] Tommy Thompson και εγώ δουλεύαμε σκληρά κάθε μέρα κατά τη διάρκεια αυτής της αποστολής, και κάθε βράδυ ήμασταν έξω για πάρτι με τη Sharon και τον Roman. Ο Jay Sebring ήταν εκεί. Ο Brian Jones o o oποίος σύντομα θα πεθάνει και ο ίδιος, πνιγμένος στην πισίνα του, ήταν εκεί. Mia Farrow και Harold Pinter. Ω, ήταν μια υπέροχη στιγμή να βρίσκομαι στο Λονδίνο».
Ποια η γνώμη του Bill Ray για την Tate; « Πραγματικά, απλά υπέροχη. Πράγματι, χρόνια αργότερα, όλος αυτός ο χρόνος που πέρασε μαζί της και ο Roman έμοιαζε σαν μια ονειρική σεκάνς από ταινία. Η Sharon ήταν πάντα όμορφη και δεν ήταν ποτέ ιδιότροπη. Δεν την ένοιαζε από ποια γωνία τραβούσα, ποτέ δεν ζήτησε να πάρω αυτή ή εκείνη την πλευρά της. H Ιngrid Bergman όταν τη φωτογράφισα την ίδια εποχή, είχε παρόμοια ευκολία μαζί της. Αυτή και η Sharon είχαν αυτή την απίστευτη, φυσική ομορφιά και δεν ανησυχούσαν για τον αέρα που τους φυσούσε τα μαλλιά ή δεν έδειχναν τόσο τέλειες. Και αυτό, φυσικά, τις έκανε πολύ πιο ελκυστικές».
Όσο για τον Polanski, ο Ray θυμάται όχι μόνο ότι αυτός και η Tate έμοιαζαν να είναι βαθιά, ειλικρινά ερωτευμένοι, αλλά ότι η ένταση του σκηνοθέτη και το σκοτεινό του χιούμορ ήταν έμφυτες πτυχές του ταλέντου του, αδιαχώριστες από τις εμπειρίες της ζωής του. Ο Polanski, τελικά, είχε υποστεί περισσότερους τρόμους ως αγόρι στην κατεχόμενη από τους Ναζί Πολωνία (η μητέρα του σκοτώθηκε στο Άουσβιτς, ο πατέρας του επέζησε από το Μαουτχάουζεν. Ο ίδιος ο Polanski, συχνά μόνος του, βρισκόταν σε διαρκή κίνδυνο. Αλλά στο Λονδίνο, με την υπέροχη σύζυγό του στο πλευρό του, στενούς φίλους κοντά και δύο αναγνωρισμένα κλασικά κινηματογραφικά έργα, Repulsion και Το μωρό της Rosemary, ο Polanski ήταν ένα γοητευτικό, αν και συχνά εσωστρεφές, θέμα.
Όλα αυτά τα χρόνια αργότερα, οι φωτογραφίες που τράβηξε ο Ray στην Tate και τον Polanski και των φίλων τους στο Λονδίνο το 1968 φαίνονται σαν πορτρέτα ενός χαμένου κόσμου, ενώ η γνώση που έχουμε για τη φρίκη που θα κολουθούσε προσθέτει μια σκοτεινή, άκρη σε αυτό που, εκείνη την εποχή, έπρεπε να έχει.
