Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1968, 50 γυναίκες —μία εκπροσωπούσε κάθε πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών— ετοιμάστηκαν να κριθούν για την ομορφιά τους από εκατομμύρια μάτια σε όλη τη χώρα, στον 41ο ετήσιο διαγωνισμό Μις Αμερική.
Αλλά εκείνη τη χρονιά ήταν όλα διαφορετικά.
Καθώς οι διαγωνιζόμενες περνούσαν απέναντι από τη σκηνή, οι διαδηλωτές άνοιξαν ένα σεντόνι που μετατράπηκε σε πολιτική δήλωση από τα δοκάρια που έγραφαν με μεγάλα γράμματα «Women`s Liberation». Οι γυναίκες φώναξαν «No More Miss America!» πάνω από το πλήθος στην πρώτη διαδήλωση κατά της Μις Αμερική. Αν και δεν τους έπιασε η κάμερα, τα λόγια τους κυκλοφόρησαν στις εφημερίδες της επόμενης μέρας, παρασύροντας το δεύτερο κύμα φεμινισμού στο mainstream. 
Καθώς οι διαδηλωτές φώναζαν από τα δοκάρια μέσα στην παράσταση, έξω εκατοντάδες γυναίκες κατέλαβαν το Atlantic City Boardwalk, κρατώντας ταμπέλες που έγραφαν «Μπορεί το μακιγιάζ να κρύψει τις πληγές της καταπίεσής μας;» και «Όλες οι γυναίκες είναι όμορφες». Μια γυναίκα που κρατούσε κατσαρόλες και τηγάνια και ένα μωρό σφουγγάρισε τον πεζόδρομο, ενώ μια άλλη αλυσοδέθηκε σε μια γιγάντια μαριονέτα της Μις Αμερική για να συμβολίσει πώς φυλακίζονται οι γυναίκες σύμφωνα με τα πρότυπα ομορφιάς. Οι διαδηλωτές στεφάνωσαν ακόμη και ένα πρόβατο για να συμβολίσουν το πώς ο διαγωνισμός αντιμετώπισε τις γυναίκες σαν ζώα σε έναν θεμιτό διαγωνισμό της κομητείας σε ένα πλήθος που γελούσαν κι έκαναν γκριμάτσες στους θεατές. Οι διαδηλωτές πέταξαν γυναικεία αντικείμενα που θεωρούσαν σύμβολα καταπίεσης, όπως «σουτιέν, ζώνες, μπικουτί, ψεύτικες βλεφαρίδες, περούκες και αντιπροσωπευτικά τεύχη του Cosmopolitan, Ladies` Home Journal, Family Circle κ.λπ.». σε ένα γιγάντιο «σκουπιδοτενεκέ της ελευθερίας» που σκόπευαν να βάλουν φωτιά. Αν και δεν τους επιτρεπόταν να ανάψουν φωτιά στην κορυφή του εύφλεκτου πεζόδρομου, ο μύθος του καυστήρα σουτιέν γεννήθηκε αργότερα, σε ένα άρθρο του New York Post για τη διαμαρτυρία .
Η διαμαρτυρία αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μια συνάντηση των Radical Women της Νέας Υόρκης. Η ομάδα ακτιβιστών σχολίασε μια ταινία για το ρόλο που παίζουν τα πρότυπα ομορφιάς στην καταπίεση των γυναικών. Η ταινία χρησιμοποίησε ως παράδειγμα τον διαγωνισμό με μαγιό. Τότε ήταν που η φεμινίστρια ακτιβίστρια, Carol Hanisch, αποφάσισε ότι το να συμμετάσχει στον σχεδόν 50χρονο εμβληματικό διαγωνισμό μπορεί να ήταν ο τέλειος τρόπος για να ωθήσει αυτή τη συζήτηση γύρω από την ομορφιά στα μάτια του κοινού.
Τους μήνες πριν από το διαγωνισμό, οι διαδηλωτές διαφήμισαν τη διαδήλωσή τους ως αλλαγή για να αντισταθούν σε «μια εικόνα που καταπιέζει τις γυναίκες σε κάθε τομέα στον οποίο υποτίθεται ότι μας εκπροσωπεί». Εξέδωσαν επίσης ένα δελτίο τύπου που περιλάμβανε 10 λόγους για το μίσος τους για τον διαγωνισμό, ως ανοιχτή πρόσκληση προς τις γυναίκες τον Αύγουστο.
Η ομάδα καταδίκασε τον καταναλωτισμό γύρω από τη χορηγία του προγράμματος και το πώς εκτιμούσε τη γυναικεία ομορφιά πριν από την προσωπικότητά της. Ένιωσαν ότι ο διαγωνισμός ενίσχυε «το εξευτελιστικό σύμβολο Mindless-Boob-Girlie». Την οργή τους προκάλεσαν επίσης τα ρατσιστικά πρότυπα του διαγωνισμού που εμπόδιζαν τις έγχρωμες γυναίκες να φορέσουν το στέμμα. Οι διαδηλωτές απέρριψαν επίσης τα διπλά μέτρα και σταθμά που απαιτούσε από τις γυναίκες να είναι «σέξι και υγιείς, ευαίσθητες αλλά ικανές να αντεπεξέλθουν, σεμνές αλλά και εκνευριστικά τρυφερές». Το χειρότερο από όλα, ένιωσαν ότι ο διαγωνισμός απογύμνωσε τις φωνές των διαγωνιζομένων, ωθώντας τις γυναίκες να είναι «μη προσβλητικές» και «μελαγχολικές». 
