Από τα καφέ μέχρι τα καμπαρέ, ο καλλιτέχνης δημιούργησε μερικές από τις πιο εμβληματικές εικόνες της σύγχρονης ζωής του Παρισιού. Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1901 ο Henri de Toulouse-Lautrec έφυγε από τη ζωή.
Θεωρείται ένας από τους πιο εκκεντρικούς, διάσημους ζωγράφους της Μετα-Ιμπρεσιονιστικής περιόδου.
Χαράκτης, εικονογράφος και σχεδιαστής, ο οποίος κατέγραψε όσο κανένας άλλος την πολύχρωμη και θεατρική παριζιάνικη ζωή στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο χαρισματικός Henri de Toulouse-Lautrec αποτύπωσε ιδιαίτερες εικόνες μέσα από τα έργα του. Συναρπαστικές, κομψές και καμιά φορά προκλητικές καθώς παρουσίαζε την παρακμιακή ζωή εκείνης της εποχής.
Στους πίνακές του είναι κυρίαρχη η επίπεδη απόδοση των μορφών που θυμίζει έντονα τις γιαπωνέζικες στάμπες και τα καμπυλόγραμμα περιγράμματα.
Στο Moulin Rouge, Henri de Toulouse-Lautrec, 1892-95
Ο μεταιμπρεσιονιστής ζωγράφος, art nouveau εικονογράφος και χαράκτης περνούσε τον περισσότερο χρόνο του συχνάζοντας στα καφέ και τα καμπαρέ της γειτονιάς της Μονμάρτρης και οι πίνακές του σε αυτά τα μέρη είναι διάσημα στοιχεία της ζωής του Παρισιού στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Η εξωτερική εμφάνιση της πόλης του Παρισιού κατά τη διάρκεια της Belle Époche είναι απατηλή.
Τα πρώτα χρόνια
Γυναίκα και άνδρας στη ράχη του αλόγου, του Henri de Toulouse-Lautrec, 1879-1881
Ο Henri de Toulouse-Lautrec γεννήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1864 στο Albi, Tarn στη Νότια Γαλλία. Ενώ ο καλλιτέχνης μνημονεύεται ως ακραίος της κοινωνίας, γεννήθηκε στην πραγματικότητα σε μια αριστοκρατική οικογένεια. Ήταν το πρωτότοκο παιδί του Κόμη Alphonse και της Κόμισσας Adele de Toulouse Lautrec Monfa. O μικρός Henri είχε επίσης τον τίτλο του Comte όπως ο πατέρας του και έγινε τελικά ο αξιότιμος Κόμης του Toulouse-Lautrec. Ωστόσο, η νεαρή ζωή του μικρού Henri θα τον οδηγούσε σε έναν πολύ διαφορετικό δρόμο.
Η μητέρα και ο πατέρας του ήταν πρώτα ξαδέλφια, οι γιαγιάδες του ήταν αδελφές και δυστυχώς υπέφερε από προβλήματα υγείας που αποδίδονταν μερικές φορές στο οικογενειακό ιστορικό συγγένειας.
Οι σύγχρονοι γιατροί αποδίδουν την κατάστασή του σε μια άγνωστη γενετική διαταραχή, συχνά γνωστή ως σύνδρομο Toulouse-Lautrec.
Ο Henri είχε επίσης έναν μικρότερο αδελφό που γεννήθηκε το 1867, ο οποίος επέζησε μόνο μέχρι το επόμενο έτος. Μετά την καταπόνηση ενός άρρωστου παιδιού και τις δυσκολίες να χάσει ένα άλλο, οι γονείς του χώρισαν και μια νταντά ανέλαβε τον κύριο ρόλο της ανατροφής του.
Equestrienne (Στο τσίρκο Fernando), του Henri de Toulouse Lautrec, 1887-88
Όταν ο Toulouse-Lautrec μετακόμισε με τη μητέρα του στο Παρίσι σε ηλικία οκτώ ετών, άρχισε να σχεδιάζει. Το σκίτσο και η σχεδίαση καρικατούρων ήταν η κύρια απόδραση του νεαρού Henri. Η οικογένειά του είδε το ταλέντο του και του επέτρεψε να ασχοληθεί με το σχέδιο και τη ζωγραφική, εξασφαλίζοντάς του άτυπα μαθήματα τέχνης από τους φίλους του πατέρα του. Ήταν στους πρώιμους πίνακές του που ο Toulouse-Lautrec ανακάλυψε ένα από τα αγαπημένα του θέματα, τα άλογα, τα οποία επισκεπτόταν συχνά σε όλη του τη ζωή, όπως φαίνεται στους μεταγενέστερους «Πίνακες του Τσίρκου».
H δημιουργία ενός καλλιτέχνη
Στην ηλικία των δεκατριών ετών, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο δύσκολα για τον νεαρό Henri όταν έσπασε και τα δύο μηριαία οστά του τα επόμενα χρόνια και κανένα από τα σπασίματα δεν επουλώθηκε σωστά λόγω μιας άγνωστης γενετικής διαταραχής. Οι σύγχρονοι γιατροί έχουν κάνει εικασίες σχετικά με τη φύση της διαταραχής και πολλοί συμφωνούν ότι πιθανότατα επρόκειτο για πυκνοδυσόστωση, η οποία συχνά ονομάζεται σύνδρομο Toulouse-Lautrec. Ανησυχώντας για την υγεία του, η μητέρα του τον έφερε πίσω στο Albi το 1975 για να μπορεί να ξεκουραστεί στα ιαματικά λουτρά και να δει γιατρούς που ήλπιζαν να βελτιώσουν την ανάπτυξή του. Αλλά δυστυχώς, οι τραυματισμοί σταμάτησαν οριστικά την ανάπτυξη των ποδιών του, έτσι ώστε ο Henri ανέπτυξε έναν πλήρη ενήλικο κορμό, ενώ τα πόδια του παρέμειναν σε παιδικό μέγεθος για το υπόλοιπο της ζωής του.
Τα πόδια του έπαψαν να μεγαλώνουν έτσι ώστε ως ενήλικας, ήταν εξαιρετικά κοντός – μόλις 1,42 μέτρα. Ανέπτυξε κορμό μεγέθους ενήλικα διατηρώντας ωστόσο τα πόδια του μεγέθους παιδιού.
Ανίκανος να λάβει μέρος σε πολλές δραστηριότητες, ο Toulouse-Lautrec βυθίστηκε στις τέχνες από μικρή ηλικία. Αφού αρχικά απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις στο κολέγιο, πέρασε με τη δεύτερη προσπάθεια και ολοκλήρωσε τις σπουδές του.
Εξαιτίας της διαταραχής του, ο νεαρός Lautrec ένιωθε συχνά απομονωμένος από τους συνομηλίκους του. Δεν μπορούσε να συμμετάσχει σε πολλές δραστηριότητες με άλλα αγόρια της ηλικίας του και τον απέφευγαν και τον εκφοβίζονταν λόγω της εμφάνισής του.
Ανίκανος να λάβει μέρος σε πολλές δραστηριότητες, ο Toulouse-Lautrec βυθίστηκε στις τέχνες από μικρή ηλικία. Αφού αρχικά απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις στο κολέγιο, πέρασε με τη δεύτερη προσπάθεια και ολοκλήρωσε τις σπουδές του.
H ζωή στο Παρίσι
Moulin Rouge: La Goulue & Ambassadeurs Posters by Henri de Toulouse-Lautrec, 1800
Ο Toulouse Lautrec επέστρεψε στο Παρίσι το 1882 για να συνεχίσει να ασχολείται με την τέχνη του. Οι γονείς του ήλπιζαν ότι ο γιος τους θα γινόταν ένας μοντέρνος και σεβαστός ζωγράφος πορτρέτων και τον έστειλαν να σπουδάσει κοντά στον διάσημο πορτρετίστα Leon Bonnat. Όμως η αυστηρή ακαδημαϊκή δομή του εργαστηρίου του Bonnat δεν ταίριαζε στον Ηenri. Το 1883, πήγε για να σπουδάσει στο στούντιο του καλλιτέχνη Fernand Cormon για πέντε χρόνια, του οποίου η διδασκαλία ήταν πιο χαλαρή από πολλούς άλλους δασκάλους. Εδώ γνώρισε και έγινε φίλος με άλλους ομοϊδεάτες καλλιτέχνες όπως ο Vincent Van Gogh. Eνώ βρισκόταν στο στούντιο του Cormon, ο Toulouse-Lautrec είχε την ελευθερία να περιπλανηθεί και να εξερευνήσει το Παρίσι και να εμπνευστεί για να αναπτύξει το δικό του προσωπικό καλλιτεχνικό στυλ.
Ήταν εκείνη τη στιγμή που ο Τουλούζ-Λωτρέκ σύρθηκε για πρώτη φορά στην παρισινή γειτονιά της Μονμάρτρης. Η Fin-de-siecle Montmartre ήταν μια μποέμ γειτονιά με χαμηλό ενοίκιο και φθηνό κρασί που προσέλκυε τα περιθωριακά μέλη της παριζιάνικης κοινωνίας. Ήταν το κέντρο καλλιτεχνικών κινημάτων όπως το παρακμιακό, το παράλογο, το γκροτέσκο και κυρίως το Bohemian.
Η Μονμάρτρη έγινε έτσι το σπίτι των αντικομφορμιστών καλλιτεχνών, συγγραφέων, φιλοσόφων και ερμηνευτών του Παρισιού – και με τα χρόνια ήταν τόπος έμπνευσης για εξαιρετικούς καλλιτέχνες όπως ο Edgar Degas, o August Renoir, o Vincent Van Gogh, o Pablo Picasso, o Henri Matisse.
Το Moulin Rouge είναι ένα καμπαρέ κοντά στη Μονμάρτη, στο Παρίσι. Το αρχικό σπίτι, που κάηκε το 1915, ιδρύθηκε το 1889. Πήρε το όνομά του από τον κόκκινο ανεμόμυλο που στερέωσε τη στέγη του.Το Moulin Rouge είναι περισσότερο γνωστό ως η γενέτειρα της σύγχρονης μορφής του χορού can-can. Kαθώς ο Toulouse- Lautrec ανέλαβε τη δημιουργία μιας σειράς αφισών για την προώθηση του καλλιτεχνικού στούντιο, το Moulin Rouge κρατούσε πάντα μια θέση μόνο για εκείνον.
Το κλαμπ ήταν ένα από τα πιο διάσημα καμπαρέ στη Μονμάρτη που ψυχαγωγούσε όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Τα εντυπωσιακά σόου, το πρωτοποριακό και μοναδικό εσωτερικό και οι παγκοσμίου φήμης χορευτές που έπαιζαν εκεί ήταν τα βασικά συστατικά για την άμεση και διαρκή επιτυχία αυτού του τόπου. Το Moulin Rouge εξακολουθεί να είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες σήμερα.
Εκεί σύχναζαν οι αγαπημένοι του διασκεδαστές και οι φίλοι του. Χρησιμοποιώντας το χάρισμα της παρατηρητικότητας, κατάφερε να αποτυπώσει όλα όσα έβλεπε στους πίνακές του. Δημιούργησε αρκετά έργα που συνδέονταν με το Moulin Rouge. Εκτός από το At Moulin Rouge, άλλα έργα περιλαμβάνουν το At the Moulin Rouge, The Dance το 1890 και την αφίσα Moulin Rouge: La Goulue το 1891.
Ένα από τα καλύτερα έργα του Henri de Toulousse-Lautrec : Στο Μοulin Rouge, o χορός
Ο Γάλλος καλλιτέχνης του 19ου αιώνα, Henri de Toulouse-Lautrec, έγινε διάσημος για τα έργα του που δείχνουν τη νυχτερινή ζωή στο Moulin Rouge, στο Παρίσι. Στη Μονμάρτη ζωγράφισε ένα από τα καλύτερα και πιο γνωστά έργα του με τίτλο : “Στο Moulin Rouge, ο χορός”.
Το έργο του Toulouse-Lautrec “Στο Μoulin Rouge, ο χορός”, πρόκειται για μια ελαιογραφία ζωγραφισμένη το 1890. Είναι το δεύτερο από μια σειρά έργων του καλλιτέχνη που απεικονίζει το διάσημο καμπαρέ. Ο Toulouse- Lautrec χρησιμοποιεί ένα στυλ που περιγράφεται ως μετα-ιμπρεσιονιστικό. Οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι- ανάμεσά τους ο φίλος του, Edgar Degas- επηρέασαν το στυλ ζωγραφικής του.
Άνδρες με σκούρα παλτά και καπέλα κουβεντιάζουν μεταξύ τους ενώ οι γυναίκες επιδεικνύουν τα φανταχτερά καπέλα τους και τις φτερωτές στολές. Στο κέντρο οι άνθρωποι χορεύουν. Παρατηρούμε μεγάλους, ανοιχτούς χώρους ανάμεσα στις φιγούρες και τις πλάγιες σανίδες δαπέδου, δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε κι εμείς να “γλιστρήσουμε” στον πίνακα και να χορέψουμε μαζί τους.
Σε πρώτο πλάνο, βλέπουμε μια μυστηριώδη γυναίκα ντυμένη στα ροζ να εμφανίζεται στο προφίλ, με τα μάτια κατεβασμένα και να κοιτάζει τους χορευτές. Ακίνητη και αυτόνομη, η σιλουέτα της κάνει το βλέμμα μας να στραφεί προς τις ρυθμικές φιγούρες του χορευτή. Είναι εντυπωσιακές οι σκιές του χορευτή στο πάτωμα σαν “απήχηση” του σχήματος που έχουν τα σώματά τους. Ο άντρας χορευτής ήταν ένας γνωστός ερμηνευτής με το παρατσούκλι Valentine the Boneless. Εμφανίζεται εδώ διδάσκοντας σε μια νεαρή γυναίκα έναν τολμηρό νέο χορό. Απέναντί τους χορεύει καν- καν κι άλλη μια γυναίκα ντυμένη με καφέ ρούχα.
Μια αφιέρωση που ανακαλύφθηκε πρόσφατα από τον Lautrec στο πίσω μέρος του πίνακα έχει ως εξής: «Οι οδηγίες των νέων από την Valentine”χωρίς κόκαλα”».Αυτό σημαίνει ότι ο άντρας στα αριστερά της γυναίκας που χορεύει, είναι η μια διάσημη χορεύτρια του Moulin Rouge, η Valentine, η οποία διδάσκει την πρόσφατη προσθήκη στο καμπαρέ.
Στο βάθος διακρίνουμε τον μπάρμαν στο μακρύ, οριζόντιο μπαρ, που σερβίρει ποτά σε κυρίους που φορούν ψηλά, μαύρα καπέλα. Πίσω από τη ράβδο υπάρχουν τέσσερις κάθετες κολόνες και τρεις πολυέλαιοι που φωτίζουν τα δέντρα που βρίσκονται παραπέρα. Μέσα σε αυτή τη σκηνή, ο δημιουργός έχει ζωγραφίσει πολλά αριστοκρατικά πρόσωπα- ανάμεσά τους ο ποιητής Edward Yeats, ο ιδιοκτήτης του καμπαρέ, και ο πατέρας του ζωγράφου. Κάθε πορτρέτο-είτε ολόκληρο το πρόσωπο, είτε προφίλ, είτε τρία τέταρτα, ή ακόμα και από πίσω-περιγράφει με ευαισθησία ένα συγκεκριμένο άτομο.
Ο Lautrec τακτοποίησε τα χρώματα του με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Oι περιοχές του ροζ και του κόκκινου κάνουν μια διαγώνια γραμμή από τη γυναίκα με τα ροζ στο προσκήνιο, μέσα από τα κόκκινα πόδια της χορεύτριας στη μέση και πιο πίσω στο κόκκινο παλτό και τα πορτοκαλο-κόκκινα μαλλιά του σερβιτόρου. Ο καλλιτέχνης έχει δημιουργήσει την αίσθηση μιας πραγματικής αίθουσας χορού με πολλούς ανθρώπους να κινούνται. Είναι τόσο περιγραφικός που μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι ακούμε την κραυγαλέα μουσική και τη μουρμούρα του πλήθους. Ακόμα και να φανταστούμε τη μυρωδιά του αέρα γεμάτου καπνό.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο εν λόγω πίνακας άρεσε τόσο πολύ στον ιδιοκτήτη του Moulin Rouge που τον κρέμασε πάνω από το μπαρ. Το έργο είναι αυτή τη στιγμή εμφανίζεται στο Μουσείο Τέχνης της Φιλαδέλφειας.
Οι μούσες του Toulouse-Lautrec
Alone, από τη σειρά Elles, του Henri de Toulouse-Lautrec, 1896,
Το Παρίσι του 19ου αιώνα ήταν μια επεκτεινόμενη πόλη, με μια μαζική εισροή εργατών από τη βιομηχανική επανάσταση. Ανίκανη να προσφέρει, η πόλη έγινε το σπίτι της φτώχειας και της εγκληματικότητας. Οι άνθρωποι που χτυπήθηκαν από αυτό οδηγήθηκαν στο να βγάλουν τα προς το ζην με πιο άσχημους τρόπους, και έτσι ένας παριζιάνικος υπόκοσμος αναπτύχθηκε στη Μονμάρτρη -την καλλιτεχνική μούσα του Lautrec. Οι πόρνες, οι τζογαδόροι, οι πότες, όσοι αναγκάζονταν να ζουν στα περίχωρα της πόλης με βάση τα μέσα τους τράβηξαν την προσοχή καλλιτέχνη.
Ήταν εδώ που ο Τουλούζ-Λωτρέκ είχε την πρώτη του συνάντηση με μια ιερόδουλη και άρχισε να συχνάζει στους οίκους ανοχής της Μονμάρτρης. Ο καλλιτέχνης εμπνεύστηκε από τα κορίτσια. Ζωγράφισε μια σειρά από έργα, περίπου πενήντα πίνακες και εκατό σχέδια, με πρότυπά του τις ιερόδουλες της Μονμάρτρης. Το 1896, ο εκτέλεσε τη σειρά Elles που ήταν μια από τις πρώτες ευαίσθητες απεικονίσεις της ζωής στον οίκο ανοχής. Σε αυτούς τους πίνακες, προκάλεσε τη συμπάθεια για τις απομονωμένες και μοναχικές γυναίκες με τις οποίες μοιράστηκε τόσες πολλές εμπειρίες.
Elles, του Henri de Toulouse-Lautrec, λιτογραφίες, 1896
Ο Toulouse-Lautrec εμπνεύστηκε επίσης από τα καμπαρέ της Μονμάρτρης. Η γειτονιά φιλοξενούσε μια περιβόητη νυχτερινή ζωή, με αίθουσες παραστάσεων όπως το Moulin de la Galette, το Chat Noir και το Moulin Rouge που ήταν γνωστά για τις σκανδαλώδεις παραστάσεις, που πολλές φορές χλεύαζαν και κριτικάρουν τη σύγχρονη ζωή. Αυτές οι αίθουσες ήταν ένα μέρος για να αναμειγνύονται οι άνθρωποι. Ενώ το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας είχε περιφρονήσει τον καλλιτέχνη, ένιωθε ευπρόσδεκτος σε μέρη όπως τα καμπαρέ. Μάλιστα, όταν το διαβόητο Moulin Rouge άνοιξε το 1889, του ανέθεσαν να δημιουργήσει τις αφίσες για τις διαφημίσεις τους.
La Blanchisseuse ή Η πλύστρα
Το ιμπρεσιονιστικό ύφος του σταδιακά μετακινήθηκε προς το πιο φυσικό που παρουσιάστηκε σε πρώιμα έργα όπως το το La Blanchisseuse, (η πλύστρα) που εκτελέστηκε το 1886 όταν ήταν μόλις είκοσι τριών ετών. Έμενε στη Μονμάρτρη για τρία χρόνια μέχρι τότε, και εκτός από την επιθυμία να απεικονίσει την πιο σκληρή πλευρά της ζωής στο Παρίσι, ο καλλιτέχνης εκφράζει τη συμπάθειά του για τα βάσανα της πλύστρας, ακολουθώντας ένα αγαπημένο θέμα του Edgar Degas. Ήταν επίσης ταλαντούχος σχεδιαστής ο οποίος δούλευε γρήγορα με ελεύθερες πινελιές και μια παλέτα κλασικών αποχρώσεων.
Αυτό το πορτρέτο που ανήκει σε ιδιωτική συλλογή, είναι ένα από τα πολλά που απεικονίζουν την Carmen Gaudin, ένα αγαπημένο μοντέλο.
Ο Toulouse-Lautrec ήταν πολύ νέος όταν ζωγράφισε το “The Laundress”. Νέος και αβέβαιος για τις ικανότητές του ο Henri ήταν ακόμα στο εργαστήριο του Fernand Cormon με υπευθυνότητα και ακολούθησε όλες τις συμβουλές του δασκάλου του. Στα πρωινά μαθήματα, ο Cormon, -εμπνευσμένος από τα τελευταία αρχαιολογικά ευρήματα, προσπαθώντας να αποσπάσει από τους μαθητές μνημειώδεις σκηνές από τη ζωή των πρωτόγονων ανθρώπων και να ολοκληρώσει το μάθημα- του συνέστησε να βγει έξω και να κάνει σκίτσα ακριβώς στη μέση της καθημερινότητας της Μονμάρτρης . Η εξωσχολική εργασία που έβαζε ο Cormon, άρεσε στον Lautrec. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ακαδημαϊκές σπουδές.
Οι εργασίες για το σπίτι ήταν μια πραγματική ευχαρίστηση. Οι καλλιτέχνες μοιράστηκαν γενναιόδωρα με τον νεοφερμένο Lautrec μια λίστα με τα πιο εκλεκτά χαμηλά μέρη και γωνιές της Μονμάρτρης. Μόλις βγήκε από το εστιατόριο, ο Lautrec λέγεται ότι παρατήρησε το αδύνατο κορίτσι με τα φλεγόμενα κόκκινα μαλλιά και δεν μπόρεσε να αντισταθεί: “Τι καλά! Τυπική ιερόδουλη! Θα ήθελα πολύ να την αποτυπώσω!” Η Carmen Gaudin δεν ήταν μια ιερόδουλη, αλλά μια απλή εργάτρια, πράα και ταπεινή, και μετά έγινε κάτι άλλο. Ένα υπεύθυνο μοντέλο- το πρότυπο πολλών από τα πορτρέτα του Lautrec.
Οι γυναίκες εκείνη την περίοδο χρειάζονταν συχνά να εργάζονται ως πλύστρες τη μέρα και ως ιερόδουλες τη νύχτα για να επιβιώσουν οικονομικά, και αυτό είναι πιθανό να συμβαίνει εδώ. Ο Toulouse-Lautrec προσπάθησε να μεταφέρει τη σωματικά απαιτητική δουλειά της δείχνοντάς της να κάνει ένα διάλειμμα, όπως έκανε ο Degas με τους χορευτές του. Eίναι φανερό ότι αυτή η απεικόνιση μιας πλύστρας συνδυάζει τη στοργή και τη συμπόνοια που νιώθει ο καλλιτέχνης για τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται εκείνη.
Τα μαλλιά της γυναίκας έρχονται σε αντίθεση με τη λευκή της μπλούζα, ενώ και τα δύο τονίζονται από τη σκιά. Τα περιποιημένα αλλά δυνατά χαρακτηριστικά του προσώπου της κοιτάζουν από το παράθυρο τον έξω κόσμο, αλλά πιθανότατα και πέρα από αυτόν, ονειρευόμενη μια καλύτερη ζωή. Λίγο πριν ζωγραφίσει το La Blanchisseuse, χρησιμοποίησε το ίδιο μοντέλο, την Carmen Gaudin, για τον πίνακά του, ντύνοντάς την με ένα σκούρο ύφασμα.
Τον Νοέμβριο του 2005, αυτός ο πίνακας πέτυχε τιμή ρεκόρ σε δημοπρασία για ένα έργο του καλλιτέχνη όταν πουλήθηκε για 22,4 εκατομμύρια δολάρια από το Christies, στη Νέα Υόρκη.Το έργο του Lautrec, το οποίο ήταν η κορωνίδα της αναδρομικής έκθεσης του καλλιτέχνη στο Σικάγο, αποκτήθηκε από ανώνυμο αγοραστή. Το προηγούμενο ρεκόρ τιμής για πίνακά του ήταν 14,5 εκατ. δολάρια το 1997.
Το πρόωρο τέλος του καλλιτέχνη
Μετά από μια κατάρρευση το 1899 που προκλήθηκε από τον αλκοολισμό του, η οικογένειά του τον έβαλε σε ένα σανατόριο λίγο έξω από το Παρίσι για τρεις μήνες. Σχεδίασε τριάντα εννέα πορτρέτα τσίρκου ενώ ήταν αφοσιωμένος, και μετά την έξοδο από το σανατόριο , ταξίδεψε σε όλη τη Γαλλία συνεχίζοντας να κάνει τέχνη. Αλλά μέχρι το 1901, ο καλλιτέχνης υπέκυψε στον αλκοολισμό και τη σύφιλη που είχε προσβληθεί από μια πόρνη της Μονμάρτρης. Ήταν μόλις τριάντα έξι. Σύμφωνα με πληροφορίες, τα τελευταία του λόγια ήταν «Le vieux con!» (ο παλιός ανόητος!).
Υπαίθρια άποψη του Μουσείου Toulouse-Lautrec, Albi (Γαλλία)
Η μητέρα του Τουλούζ-Λωτρέκ κατασκεύασε ένα μουσείο στη γενέτειρά του, την Άλμπι, για να εκθέσει τα έργα τέχνης του γιου της, και το Μουσείο Τουλούζ-Λωτρέκ εξακολουθεί να έχει την πιο εκτεταμένη συλλογή έργων του σήμερα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο καλλιτέχνης δημιούργησε ένα εντυπωσιακό έργο από 5.084 σχέδια, 737 πίνακες ζωγραφικής, 363 εκτυπώσεις και αφίσες, 275 ακουαρέλες και διάφορα κεραμικά και γυάλινα κομμάτια – και αυτό είναι απλώς μια καταγραφή των γνωστών έργων του. Θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της μετα-ιμπρεσιονιστικής περιόδου και πρωτοπόρος στην τέχνη της πρωτοπορίας. Τα έργα του είναι μερικές από τις πιο εμβληματικές εικόνες της σύγχρονης παριζιάνικης ζωής.
