Ο πατέρας της Μarie-Chantal, είναι ένας από τους πιο αυτοδημιούργητους ανθρώπους διεθνώς, ο οποίος έχοντας ισχυρές φιλοδοξίες, έθεσε ψηλά τον πήχη αγγίζοντας τελικά τη κορυφή.
Ο Robert Miller δημιούργησε τον τεράστιο πλούτο του από τα duty free, ωστόσο η κυριαρχία των επιχειρήσεων δεν ήταν ποτέ αρκετή για τον γιο αυτού του πωλητή από τη μικρή πόλη της Μασαχουσέτης. Αρχικά, ο Miller ήθελε να εξασφαλίσει τη θέση του στην παγκόσμια ελίτ — και με τη βοήθεια κάποιας στρατηγικής σκέψης, πίστης στον αριστοκρατικό τρόπο και των τριών πολύ κατάλληλων θυγατέρων του, έγραψε τη δική του μεγάλη αμερικανική ιστορία.
Μελετώντας εκείνους που έχουν καταξιωθεί στη ζωή τους κι έχουν αποκτήσει πολλά χρήματα, όλοι έχουν έναν κοινό στοιχείο: τη φιλοδοξία. Αυτή είναι και η περίπτωση του Robert Miller, του δισεκατομμυριούχου μεγιστάνα των Duty Free.
Από ένα συνηθισμένο ξεκίνημα κατάφερε να γίνει ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο και να δει τις κόρες του παντρεμένες με γόνους των μεγαλύτερων και πιο αριστοκρατικών οικογενειών. Από πολλές απόψεις είναι μια παραδοσιακή αμερικανική ιστορία, μια ιστορία ανόδου μέσω μεγάλου πλούτου σε μεγάλη κοινωνική θέση.
Γεννημένος το 1933 στη μικρή πόλη Κουίνσι της Μασαχουσέτης, ο Μille rήταν γιος ενός πωλητή μιας εταιρείας πετρελαίου και μιας πρώην γκουβερνάντας. Μετά από μια ασυνήθιστη ακαδημαϊκή καριέρα κέρδισε μια θέση στο Πανεπιστήμιο Cornell με υποτροφία. Μεταξύ των πολύ εύπορων φοιτητών, εκείνος αναγκαζόταν να εργαστεί ως σερβιτόρος. Μόλις αποφοίτησε, αναζήτησε την περιπέτεια στη Βαρκελώνη, όπου εργάστηκε στη ρεσεψιόν στο ξενοδοχείο Ritz.
Εκεί τον βρήκε ο συνάδελφος απόφοιτος της διοίκησης ξενοδοχείων Cornell Chuck Feeney. Μαζί έστρεψαν τις ενέργειές τους στο έργο του Feeney να πουλήσει αλκοόλ στο ναυτικό των ΗΠΑ. Με τη βοήθεια του ταμιευτηρίου των 3.000 δολαρίων του Miller, μεταπήδησαν στα αρώματα, τις κάμερες και τα ραδιόφωνα και μπήκαν στον εκκολαπτόμενο κλάδο των πωλήσεων αφορολόγητων ειδών. Το 1960 ίδρυσαν τα Duty Free Shoppers, ανοίγοντας δύο παραχωρήσεις αεροδρομίων στη Χονολουλού και στο Χονγκ Κονγκ. Αυτά προορίζονταν για την άφιξη της ιαπωνικής αγοράς, η οποία άνοιξε το 1964 με την άρση των μεταπολεμικών ταξιδιωτικών περιορισμών της χώρας, απελευθερώνοντας μια πλημμύρα πλούσιων, αχόρταγων για πολυτέλεια αγοραστών. Η ευφυΐα του Miller και του Feeney τους είδε να προσλαμβάνουν ξεναγούς που θα οδηγούσαν αυτούς τους ταξιδιώτες για πρώτη φορά κατευθείαν στα καταστήματα του DFS πριν καν κάνουν check in στα ξενοδοχεία τους. Η DFS επεκτάθηκε σε όλο τον Ειρηνικό, συμπεριλαμβανομένης της δυτικής ακτής των ΗΠΑ, παραμένοντας ο ηγέτης σε μια αγορά 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η κλίμακα της επιχείρησης ήταν εκπληκτική: στο Σαϊπάν πλήρωσαν ουσιαστικά το κτίριο του αεροδρομίου. Ο Miller και ο Feeney κατείχαν ο καθένας μερίδιο 40 τοις εκατό ετήσιου κέρδους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων, επιπλέον των οποίων ήρθαν περαιτέρω επενδύσεις στην Ασία και την Αυστραλία.
Τέτοια χρήματα εγείρουν ερωτήματα, κυρίως τι να τα κάνουμε. Αυτή είναι σπάνια μια απόφαση που λαμβάνεται μόνη της, και βοηθώντας τον Miller ήταν η σύζυγός του, Marie-Chantal. Γεννημένη ως María Clara Pesantes στον Εκουαδόρ, κόρη εργάτη οικοδομών, ήταν μια καλλονή με φιλοδοξία να ταιριάζει με τον άντρα της. Το ζευγάρι ισχυρίστηκε ότι ήταν άμεσος απόγονος των αυτοκρατόρων των Ίνκας και ακολούθησε αυτή τη γραμμή σε ένα πάρτι στο οποίο έκανε την είσοδό της με αερόστατο με πλήρη στολή Αμερικανίδας πριγκίπισσας. Ο Μiller, επίσης, άρχισε να εντοπίζει την καταγωγή του σε διάφορους ευρωπαίους βασιλικούς, συμπεριλαμβανομένου του William της Σκωτίας. Ήταν ένα σημάδι για τα πράγματα που θα έρθουν.
Παντρεμένοι το 1965, οι Millers απέκτησαν τρία παιδιά, γεννημένα στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Χονγκ Κονγκ. Η πρώτη, η Pia, έφτασε το 1966, στη συνέχεια η Marie-Chantal δύο χρόνια αργότερα, και τελικά η Alexandra το 1972. Μετά από διάφορα ελίτ οικοτροφεία, συμπεριλαμβανομένης της ελβετικής ακαδημίας δικτύωσης μελλοντικών δισεκατομμυριούχων Le Rosey, συνέχισαν ο καθένας να σπουδάζει ιστορία της τέχνης στο ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής πριν αναλάβουν τρόπαιο συζύγους. Η Pia ήταν η πρώτη που παντρεύτηκε, παίρνοντας τον Christopher Getty, τον εγγονό του δισεκατομμυριούχου πετρελαίου John Paul από την τρίτη σύζυγό του — Αμερικάνο βασιλικό, σίγουρα, με ένα όνομα που θα κατατάσσεται μεταξύ των Rockefeller, Astor και Vanderbilt, και με τα χρήματα για να το στηρίξουν. Οι άλλοι δύο, ωστόσο, κοίταξαν προς την Ευρώπη. Το 1995, η Alexandra, η νεότερη, παντρεύτηκε τον Alexander von und zu Fürstenberg, γιο του πρίγκιπα Egon. Η αριστοκρατική ιστορία της οικογένειας χρονολογείται από τον 14ο αιώνα και το πριγκιπικό της καθεστώς από τον 18ο, αν και αυτό ήταν ένα σπίτι που ήταν ήδη συνηθισμένο στα νέα χρήματα και ακόμη και στη διείσδυση του νέου κόσμου, κυρίως η μητέρα του Alexander, η Diane, η κόρη σχεδιαστή μόδας ενός Εβραίου καταστηματάρχη. από τις Βρυξέλλες. Ο γάμος στη Νέα Υόρκη κάλυψε τρεις ημέρες και περιλάμβανε μια μπάλα με μαύρη γραβάτα με θέμα το Χονγκ Κονγκ στο Battery Park, όπου σερβίρονταν ποτά σε έναν χειμερινό κήπο από μπαμπού και το δείπνο, ευγενική προσφορά του σεφ τεσσάρων αστέρων Daniel Boulud, σε ένα κινεζικό περίπτερο. .
Η μεγαλύτερη από τις τρεις, ωστόσο, ήταν η Marie- Chantale. Tο 1995 παντρεύτηκε τον διάδοχο πρίγκιπα Παύλο, πρωτότοκο γιο του βασιλιά Κωνσταντίνου της Ελλάδας. Αυτή τη φορά η τελετή πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο, στον ελληνορθόδοξο καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας, μπροστά στη μεγαλύτερη συγκέντρωση ευρωπαίων βασιλικών από τον γάμο του πρίγκιπα Καρόλου και της Diana Spencer. Εκείνοι που εξακολουθούν να υπηρετούν, από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Δανία και την Ισπανία, ενώθηκαν από εκείνους που ήταν μόνο βασιλικοί κατ` όνομα, από τον βασιλιά και τη βασίλισσα των Βελγών μέχρι τον Τσάρο και την Τσαρίτσα των Βουλγάρων, δίπλα σε παγκόσμιους μεγιστάνες όπως ο Aga Khan και Rupert Murdoch. Προηγήθηκε δεξίωση στο Claridge`s από την Elizabeth II, ενώ το δείπνο της πρόβας διοργανώθηκε στο Wrotham Park στο Κεντ και το διαχειρίστηκε ο Robert Isabell, διοργανωτής εκδηλώσεων για την οικογένεια Kennedy, ο οποίος αναδημιουργούσε τον Παρθενώνα, συμπεριλαμβανομένης μιας αψίδας διακοσμημένης με τεφροδόχους που κρατούσαν 100.000 κίτρινα και πορτοκαλί τριαντάφυλλα που πέταξαν από τον Ισημερινό προς τιμήν της Marie-Chantal Sr. Η δεξίωση, για 1.400 άτομα, έλαβε χώρα στο Hampton Court, κάποτε το σπίτι του Henry VIII. Σύμφωνα με το Vanity Fair, ήταν «ίσως οι πιο εξωφρενικές δεξιώσεις πριν από το γάμο και για τον γάμο που είχε δει ποτέ η Αγγλία».
Ο Miller έδωσε στις τρεις κόρες του με προίκα 200 εκατομμυρίων δολαρίων. Διίστανται οι απόψεις για το αν αυτή ήταν η δράση ενός πατέρα πρόθυμου και ικανού να προσφέρει οτιδήποτε επιθυμούσαν οι κόρες του, ή ενός άνδρα αποφασισμένου να εξασφαλίσει τη θέση του στην κοινωνία.
Σίγουρα οι κόρες του πήγαιναν σε σχολεία και κολέγια που θα τις έφερναν σε επαφή με την υψηλή κοινωνία . Καθοριστικός παράγοντας στους γάμους της Pia και της Marie-Chantal ήταν ένας χρηματιστής που εργάστηκε για τον Robert, έναν Αλέκο Παπαμάρκου, ικανός να συνδυάζει τις επιχειρηματικές και κοινωνικές του επαφές, στις οποίες περιλαμβανόταν η πρώην βασιλική οικογένεια της πατρίδας του, Ελλάδα.
Το 1996, μετά από 30 καλά και σχετικά ειρηνικά χρόνια, η συνεργασία του Μiller και του Feeney διαλύθηκε ανάμεσα σε κάποια σκληρότητα. Ο Feeney, διαισθανόμενος ότι η αγορά αφορολογήτων ειδών επρόκειτο να παρακμάσει, αποφάσισε να ξεπουλήσει στην πολυτελή mega-corp Louis Vuitton Moët Hennessy και πήρε μαζί του τους δύο ανήλικους συνεργάτες της DFS. Ο Miller αντιτάχθηκε βίαια στη συμφωνία και αρνήθηκε να πουλήσει το μερίδιό του. Για εκείνον, αυτό ήταν κάτι λιγότερο από χρήματα παρά κύρους: «Δεν θα είναι πλέον η εταιρεία μου», είπε, «δεν θα είναι το μωρό μου». Ο Feeney πήρε περισσότερα από 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά ο Miller στάθηκε σταθερός, μόνο για να δει την οικονομική κρίση στην Ασία να επιταχύνει μια τεράστια πτώση στις επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα, είχε τα κεφάλια του με το αφεντικό της LVMH, Bernard Arnault. Αυτό που ξεκίνησε ως αδιαφορία – η DFS ήταν «μη βασική», είπε ο Arnault, προς μανία του Miller – κατέληξε στο δικαστήριο, με τον Miller να τον κατηγορεί για «ένα σχέδιο εκμετάλλευσης των περιουσιακών στοιχείων μερικώς εξαγορασμένων εταιρειών προς όφελος της LVMH χωρίς να ανησυχεί για το βέλτιστο συμφέρον των μετόχων μειοψηφίας». Η διαμάχη είχε τρομερή επίδραση στην υγεία του Miller, τόσο ψυχική όσο και σωματική, αλλά ως εκ θαύματος το θέμα επιλύθηκε, με την DFS να διατηρεί ένα επίπεδο ανεξαρτησίας που την έθεσε σε καλή θέση για την άφιξη της κινεζικής αγοράς. Ο Miller τους περιγράφει τώρα ως «πολύ καλούς συνεργάτες» και ο Arno προσέλαβε ακόμη και την Pia, την κόρη του Miller, ως πρέσβειρα των καταστημάτων Sephora της LVMH.
Ωστόσο, κατά τη διάλυση της συνεργασίας του DFS, προέκυψε ότι ο Feeney είχε αφιερώσει καιρό πριν σχεδόν όλα τα περιουσιακά του στοιχεία και το εισόδημά του στο φιλανθρωπικό του ίδρυμα, The Atlantic Philanthropies, και έκτοτε έχει γίνει ένας ένθερμος αγωνιστής για δισεκατομμυριούχους σε όλο τον κόσμο για να αφιερώσουν την περιουσία τους στο καλές δουλειές, που λέγεται ότι επηρέασαν έντονα το Ίδρυμα Βill και Melinda Gates. Και ενώ ο Feeney έχει δώσει μεγάλο μέρος της εστίασής του στη δουλειά που σχετίζεται με τις ιρλανδικές ρίζες του – συμπεριλαμβανομένης, αμφιλεγόμενα, της υποστήριξης προς το Sinn Féin, τη Ρεπουμπλικανική οργάνωση με ισχυρούς δεσμούς με την I.R.A. — Ο Miller έχει αφιερώσει τα χρήματά του σε επιδιώξεις που συνδέονται πιο εύκολα με τον παραδοσιακό εχθρό αυτής της χώρας, την αγγλική αριστοκρατία.
Μαζί με τα σπίτια του στο Χονγκ Κονγκ, στο Γκστάαντ, στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι, οι Millers είχαν καιρό πριν μια ιδιοκτησία στο Λονδίνο. Το 1998, ωστόσο, αγόρασαν ένα καταφύγιο στο Γιορκσάιρ, το Gunnerside, από τον Earl Peel, απόγονο του μεγάλου βικτωριανού που ίδρυσε τη βρετανική αστυνομία. Καλύπτοντας 14.500 εκτάρια -ένα από τα μεγαλύτερα εξοχικά κτήματα στη χώρα και παρέχει πολλές ευκαιρίες στον Miller και τους φίλους να επιδοθούν σε παραδοσιακά αγγλικά χόμπι.
Aξίζει να σημειωθεί ότι στα 80ά του γενέθλια, που πραγματοποιήθηκαν στο σπίτι του Πρίγκιπα και της Πριγκίπισσας Παύλου στο Oxfordshire το 2013, ήταν ανάμεσα στους 400 καλεσμένους που διασκέδασε η Diana Ross, ανάμεσα σε μαρκίζες διακοσμημένες για την περίσταση με ανάλαφρα γλυπτά του Ingo Maurer.
Το άλλο μεγάλο πάθος του Miller είναι η ιστιοπλοΐα, την οποία παίρνει πολύ σοβαρά. Τα γιοτ του δεν είναι παλάτια τζιν αλλά ωκεάνια αγωνιστικά σκάφη, σχεδιασμένα για ανταγωνισμό υψηλότερου επιπέδου. Το 2003, το μονοσκάφος του Mari-Cha IV, με τον ίδιο και τον γαμπρό Παύλο στο πλήρωμα, ήταν το πρώτο που διέσχισε τον Ατλαντικό σε λιγότερο από επτά ημέρες. Το 2005, οδήγησε το ίδιο σκάφος στη νίκη στο Rolex Transatlantic Challenge, κατά τη διαδικασία που έσπασε το ρεκόρ διέλευσης από Δύση προς Ανατολή που ίσχυε για έναν αιώνα, παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες. «Το σκάφος και το πλήρωμα δέχθηκαν έναν ξυλοδαρμό», είπε στη συνέχεια και, σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, το πρόσθεσε, αποδεικνύοντας ότι ήταν καπετάνιος με υψηλά κίνητρα και απαιτητικός. Σαφώς, για τον Miller, η ιστιοπλοΐα δεν είναι απλώς μια επιδίωξη για συνταξιούχους δισεκατομμυριούχους, αλλά ένα μέσο για έναν σκοπό. Λίγα αθλήματα έρχονται με υψηλότερη θέση από την υπερατλαντική ιστιοπλοΐα, τελικά (με σκοποβολή, ίσως, ένα δεύτερο). Ήταν πάντα ένας σκληρός ανταγωνιστής και δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα ότι πέτυχε σε όλα όσα έχει αναλάβει. Γι` αυτόν, η κυριαρχία του κλάδου της επιχείρησής του για 50 χρόνια δεν ήταν αρκετή, όπως δεν ήταν αρκετή για τους βικτωριανούς βιομήχανους της Βρετανίας ή τους δισεκατομμυριούχους του πετρελαίου και των σιδηροδρόμων της Χρυσής Εποχής της Αμερικής. Για να αφήσει πραγματικά το στίγμα του, ο 89χρονος σήμερα Miller ήθελε το όνομά του δίπλα σε αυτά της παγκόσμιας ελίτ.
