Νιώθω τόσο τυχερή κι ευγνώμων που μέσα από τα μάτια των παιδιών μου, μπορώ να ζήσω τη ζωή από την αρχή. Να ζήσω και πάλι όλες τις υπέροχες πρώτες φορές.Όπως την πρώτη μέρα στο σχολείο…
“Ας θυμόμαστε ότι :Ένα βιβλίο, ένα στυλό, ένα παιδί και ένας δάσκαλος μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο!”
Malala Yousaezan
Στα χέρια μου κρατώ ένα μικρό θησαυρό… Είναι το ημερολόγιο που έγραψε η μαμά μου για εμένα, από τη μέρα της γέννησής μου μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Τα φύλλα του έχουν πια αλλάξει χρώμα… Ένδειξη ότι πέρασε αρκετός καιρός από τότε…
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες, φτάνω στη μέρα που πήγα για πρώτη φορά στο σχολείο… Η μαμά μου περιγράφει πόσο περήφανη και συγκινημένη ένιωθε που είχα πια μεγαλώσει και ήμουν μια μικρή “μαθήτρια”. Ωστόσο, ήρθε η στιγμή του έντονου προβληματισμού της όταν αρνήθηκα να την αποχωριστώ…
“Έτρεμαν τα χειλάκια της όταν κατάλαβε ότι θα την έπαιρνε η δασκάλα με τα άλλα παιδάκια μέσα στην τάξη κι εγώ θα έπρεπε να φύγω.` γράφει… `Κι εσύ μαμά μου, πού θα πας τώρα;` τη ρωτάω με τρεμάμενη φωνή κι εκείνη μου απαντά: `Θα πάω σπίτι, να σου μαγειρέψω για το μεσημέρι και μέχρι να παίξεις, θα έχω έρθει να σε πάρω αγάπη μου.` Εγώ, που σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να φύγει, της απαντώ: ` Δεν θέλω να μου φτιάξεις φαγητό. Δεν πειράζει. Δε θα φάω τίποτα. Μείνε μαζί μου…`
Μέχρι να γίνω μαμά, κάθε φορά που έφερνα στο μυαλό μου αυτήν τη γλυκιά περιγραφή, δεν μπορούσα να αισθανθώ πόσο σημαντική και καθοριστική- τόσο για το παιδί όσο και για τη μαμά- είναι αυτή η μέρα.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, και ήρθε η στιγμή που θα ρύθμιζα και πάλι το ξυπνητήρι να χτυπήσει το πρωί για να ετοιμαστούμε για το σχολείο. ‘Έκτη δημοτικού φέτος το αγόρι μου και τρίτη δημοτικού η μικρή μου. Πότε πήγαιναν πρώτη φορά στο σχολείο και με είχε κατακλύσει εκείνη η γλυκιά αγωνία για να πάνε όλα καλά, γιατί όπως λένε :”κάθε αρχή και δύσκολη” ;
Πάντα ανησυχώ βέβαια εγώ. Όσα χρόνια και να περάσουν θα ανησυχώ. Άλλωστε, έτσι είναι οι μαμάδες… Ανησυχούμε για το κάθετί… κι ας το κρύβουμε…
Το μυαλό μου έκανε ένα γρήγορο flashback σε στιγμές που νοσταλγώ…
Είναι φορές που σκέφτομαι πως αν είχα μιαν ευχή που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, θα ήταν να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω έστω για λίγο. Για μια μέρα μόνο, να ζήσω εκείνη την υπέροχη ανεμελιά της παιδικής ηλικίας…
Και κάπου εδώ, συνειδητοποιώ ότι το “σήμερα” κάποια μέρα θα το θέλω πίσω… Μπορεί τώρα που τα παιδάκια μου είναι μικρά και είναι κάτω από “τις δικές μου φτερούγες” μου, να έχω μεγάλη ευθύνη… Ξέρω όμως, καλά, ότι μέχρι να μπουν στον πολύπλοκο κόσμο των μεγάλων, οι προβληματισμοί τους είναι μηδαμινοί… Αργότερα, καλώς ή κακώς, πολλά θα αλλάξουν…
Νιώθω τόσο τυχερή κι ευγνώμων που μέσα από τα μάτια των παιδιών μου, μπορώ να ζήσω τη ζωή από την αρχή… Να ζήσω και πάλι όλες τις υπέροχες “πρώτες φορές”…Όπως τη σημερινή…
Πόσο μπορεί να μεγαλώσει η αγκαλιά ενός ανθρώπου από τη χαρά; Πολύ… Πολλαπλασιάζεται…
Πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα… Καλή αρχή σε όλα τα παιδιά του κόσμου… Μαζί με αυτά και στους γονείς τους και τους δασκάλους τους…
