Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2008 έφυγε από τη ζωή ο άντρας με τα ωραιότερα γαλάζια μάτια του κινηματογράφου. Ο τελευταίος μύθος του Χόλιγουντ. Ένα αφιέρωμα για τη ζωή του.
Κάποιοι τον θυμούνται για τα υπέροχα, λαμπερά γαλάζια μάτια του και την γοητευτική του εμφάνιση. Άλλοι, για τη φιλανθρωπική του δράση και τις φυσικές σάλτσες για σαλάτες που έφτιαχνε. Ο Paul Newman ήταν ένας άνθρωπος του οποίου η καριέρα στο σόου μπίζ διήρκεσε για γενιές. Στη σκηνή, στην τηλεόραση και στη μεγάλη οθόνη, ο αείμνηστος ηθοποιός έπαιξε με επιτυχία σε μια σειρά από ρόλους. Ένας μύθος που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή πριν φύγει από τη ζωή από την επάρατη νόσο και περάσει στο Πάνθεον των αθανάτων. Ο ηθοποιός με τα πολυάριθμα βραβεία για το έργο του, ανάμεσα στα οποία : ένα Όσκαρ Α` Ανδρικού Ρόλου, 2 τιμητικά Όσκαρ, 6 Χρυσές Σφαίρες, ένα Βραβείο SAG, ένα BAFTA, ένα Έμμυ και το βραβείο Jean Herscholt για το φιλανθρωπικό του έργο το 1993. Ο πολύπλευρος, αντιφατικός χαρακτήρας του, καθιστά την εικόνα του σταρ επιφανειακή. Ισχυρίστηκε ότι ήταν πιο ευτυχισμένος πίσω από το τιμόνι ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου και σημείωσε ότι η αθλητικότητά του βρήκε την τέλεια διέξοδο σε αυτό το άθλημα. Ως παραγωγός και συνιδρυτής πολλών εταιρειών, ήταν υπεύθυνος για πολλές από τις δικές του ταινίες και σκηνοθέτησε έξι μεγάλου μήκους- τέσσερις από αυτές με πρωταγωνίστρια τη δεύτερη σύζυγό του, Joan Woodward.
Ήταν ένας αξιόλογος παραγωγός-σκηνοθέτης, πρωταθλητής αγώνων αυτοκινήτων, πολιτικός ακτιβιστής και φιλάνθρωπος. Υπολογίζεται ως το άτομο που είχε μοιράσει τα περισσότερα χρήματα – σε σχέση με τον δικό του πλούτο – από οποιονδήποτε άλλο Αμερικανό κατά τον 20ό αιώνα.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Paul Νewman γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1925 στο Shaker Heights του Οχάιο, ένα προάστιο του Κλίβελαντ, σε μια αρκετά εύπορη οικογένεια.
Ο πατέρας του, Arthur, διατηρούσε ένα επιτυχημένο κατάστημα αθλητικών ειδών. Ήταν Εβραίος και η μητέρα του προερχόταν από οικογένεια Σλοβάκων Καθολικών, από το πάλαι ποτέ Βασίλειο της Ουγγαρίας. Ο Paul θεωρούσε τον εαυτό του Εβραίο, υποστηρίζοντας πως αυτό αποτελούσε “μεγαλύτερη πρόκληση”. Η μητέρα του, Teresa, εργαζόταν στο οικογενειακό κατάστημα και μεγάλωσε τα δυο παιδιά της (Paul και Arthur) με μεγάλη φροντίδα και στοργή. Σε εκείνη οφείλει ο Paul το ότι έγινε ευγενικός, φιλότιμος, φιλόμουσος, φιλομαθής. Από μικρός άρχισε να δείχνει ένα πρώιμο ενδιαφέρον για το θέατρο, το οποίο ενθάρρυνε η μητέρα του. Στα επτά του χρόνια πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην υποκριτική, σε μια σχολική παράσταση.
Το 1943 αποφοίτησε από το λύκειο και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο σπουδάζοντας οικονομικά. Ήξερε να εκτιμά τις απλές καθημερινές χαρές της ζωής… Όλα έμοιαζαν να του έρχονται εύκολα. Θεωρούσε τον εαυτό του ιδιαίτερα τυχερό και συχνά μιλούσε σε συνεντεύξεις του για την “Τύχη του Νewman”, που αρκετές φορές τον είχε φέρει στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή ή τον γλίτωσε από δύσκολες καταστάσεις. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν υπηρετούσε ως ασυρματιστής στον Ειρηνικό Ωκεανό και γλίτωσε το θάνατο παρά τρίχα. Το αεροπλάνο του έμεινε μια μέρα καθηλωμένο λόγω προβλήματος του πιλότου, ενώ τα υπόλοιπα της μοίρας μεταφέρθηκαν σε άλλο αεροπλανοφόρο – το οποίο δέχθηκε επίθεση από καμικάζι.
Ο Newman υπηρέτησε στο Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στις επιχειρήσεις στον Ειρηνικό Ωκεανό . Επιθυμούσε να γίνει πιλότος κι ακολούθησε το πρόγραμμα V-12 του Γέιλ. Το σχέδιο αυτό όμως ανετράπη όταν ένας γιατρός διέγνωσε ότι ο Πωλ είχε αχρωματοψία. Αναγκαστικά συνέχισε σε στρατόπεδο εκπαίδευσης και κατόπιν εκπαιδεύτηκε ως ασυρματιστής και σκοπευτής. Μετά τη λήξη του πολέμου παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο , Jacqueline Witte, με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον Scott και δύο κόρες – τη Susan και τη Stephanie. Τότε εργαζόταν στο κατάστημα του πατέρα του και μετά το θάνατό του το ανέλαβε πλήρως. Ωστόσο δεν του άρεσε καθόλου αυτή η δουλειά κι άρχισε να ασφυκτιά. Επιθυμούσε να γίνει ηθοποιός και ξεκίνησε να σπουδάζει στη Δραματική Σχολή του Πανεπιστημίου του Γέιλ. Άρχισε αμέσως να ξεχωρίζει για το ταλέντο του και συνέχισε στο περίφημο Actors Studio του Λι Στράσμπεργκ. Έκανε πολλή τηλεόραση εκείνη τη δεκαετία, κάνοντας το 1952, το ντεμπούτο του σε ένα επεισόδιο της σειράς επιστημονικής φαντασίας “Tales of Tomorrow”.
Η επιτυχία
Το ντεμπούτο του έγινε σε θέατρο του Μπρόντγουεϊ, στην αυθεντική παραγωγή του έργου του William Inge με τίτλο “Picnic”. Συμμετείχε αργότερα στο ανέβασμα των παραστάσεων “The Desperate Hours” και “Γλυκό Πουλί της Νιότης” με την Jeraldine Page. Επίσης πρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική εκδοχή του τελευταίου και πάλι με την ίδια πρωταγωνίστρια, την Page.
Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν το 1954 στο “Ασημένιο Δισκοπότηρο” (1954), το οποίο ακολουθούν οι αναγνωρισμένοι ρόλοι στις ταινίες “Εμείς οι Ζωντανοί” (1956), “Λυσσασμένη Γάτα” (1958), μαζί με την Elizabeth Taylor και “The Young Philadelphians” (1959). Ο Paul Newman θα λέγαμε ότι θεωρείται από τους λίγους ηθοποιούς που έκαναν με επιτυχία τη μετάβαση από τον κινηματογράφο της δεκαετίας του ’50 σε αυτόν των δεκαετιών ’60 και ’70.
Το 1955 συμμετείχε σε ένα δοκιμαστικό για την ταινία “Ανατολικά της Εδέμ” για τον ρόλο του Aron Trask, ενώ ο James Dean για αυτόν του μεγαλύτερου αδερφού του, Cal Trask. Ο Dean κέρδισε το ρόλο του Cal, αλλά το κομμάτι του Newman δόθηκε στον Richard Davalos. Την ίδια χρονιά συμπρωταγωνίστησε με την Eva Marie Saint και τον Frank Sinatra σε μια ζωντανή και έγχρωμη μετάδοση του θεατρικού έργου του Thornton Wilder με τίτλο “Η πόλη μας”.
Το γυναικείο κοινό δεν μπορούσε παρά να τον ερωτευτεί και μάλιστα κεραυνοβόλα. Εκείνος όμως δεν ενθουσιαζόταν με αυτό. Έμοιαζε να μην τον αφορά. Τον ενοχλούσε ιδιαίτερα να είναι αναγκασμένος να το σκάει κρυφά από τα ξενοδοχεία για να αποφύγει τα πλήθη που παραληρούσαν. Φορούσε διαρκώς γυαλιά και όταν κάποιος του ζήτησε να δει τα διάσημα μάτια του, εκείνος απήντησε αφοπλιστικά : “αν τα βγάλω θα μου πέσουν τα παντελόνια”.
Paul Newman & Joan Woodward – ένας μεγάλος έρωτας μέχρι το τέλος
Στα πλατό του φιλμ “Μακρύ καυτό καλοκαίρι” μια μοιραία συνάντηση αλλάζει τη ζωή του και βάζει οριστικό τέλος στον πρώτο του γάμο. Ο έρωτάς του με την πανέμορφη Joan Woodward ήταν κεραυνοβόλος.
Παντρεύτηκαν το 1958 και απόκτησαν τρεις κόρες, την Eleanor, την Melissa και την Claire. Ο γάμος τους διήρκησε πενήντα χρόνια. Πρωτοφανές φαινόμενο για το Χόλιγουντ. Η απόφασή τους να αποφύγουν να μείνουν στην καρδιά της κινηματογραφικής βιομηχανίας και να προτιμήσουν τη σχετική απομόνωση στο Κονέκτικατ, ίσως βοήθησε τελικά τη σχέση τους. Την ημέρα του γάμου τους, ο Paul έγραψε ένα γράμμα προς την αγαπημένη του, στο οποίο ανέδειξε υπέροχα τα μυστικά ενός πετυχημένου γάμου:
“H ευτυχία στο γάμο δεν είναι κάτι το οποίο απλώς τυχαίνει. Ένας καλός γάμος πρέπει να οικοδομηθεί, να δημιουργηθεί. Στα πλαίσια του έγγαμου βίου τα μικρά πράγματα γίνονται μεγάλα. Ποτέ δεν είναι αργά να κρατιόμαστε χέρι – χέρι. Να λέμε ‘σ’ αγαπώ’ τουλάχιστον μία φορά την ημέρα. Να μην πηγαίνουμε για ύπνο μαλωμένοι. Σε καμία περίπτωση να μην λαμβάνουμε τις πράξεις του άλλου ως δεδομένες. Το φλέρτ και η φροντίδα δεν πρέπει να τελειώνουν αμέσως μετά τον μήνα του μέλιτος. Πρέπει να διαρκούν μια ζωή. Ίδιοι σκοποί και στόχοι. Δίπλα δίπλα να περπατάμε στη ζωή. Να σχηματίζουμε έναν κύκλο αγάπης που θα κρατήσει όλη την οικογένεια. Να κάνουμε κάτι ο ένας για τον άλλον, όχι ως καθήκον ή θυσία, αλλά για λόγους αγάπης. Με πάθος να προφέρουμε λόγια ευγνωμοσύνης και χαράς. Δεν χρειάζεται να ‘βλέπουμε’ φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι του συζύγου ή να φανταζόμαστε τη σύζυγο ως άγγελο με φτερά. Δεν χρειάζεται να εξιδανικεύουμε ο ένας τον άλλον. Είναι όμως απαραίτητο να αναπτύξουμε την ευελιξία, την υπομονή, την κατανόηση και την αίσθηση του χιούμορ. Να μάθουμε να συγχωρούμε και να ξεχνάμε. Να δημιουργούμε ο ένας στον άλλον μία ατμόσφαιρα όπου ο καθένας θα μπορεί να αναπτύσσεται. Να βρίσκουμε χρόνο για πνευματική ανάπτυξη (συζητήσεις για πνευματικά θέματα). Είναι αναγκαία η εξερεύνηση από κοινού, για το καλό και για το όμορφο. Σχέση στην οποία η ανεξαρτησία είναι κοινή και για τους δύο, η εξάρτηση είναι αμοιβαία, αμοιβαίες και οι υποχρεώσεις. Η ουσία δεν είναι απλώς να παντρευτούμε το σωστό άτομο. Η ουσία είναι να είμαστε τα σωστά άτομα και απαραίτητα ο ένας για τον άλλον.”
Σίγουρα υπήρξαν και δυσκολίες κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου τους. Η Joan έπρεπε να συνηθίσει να ζει στη σκιά της φήμης του συζύγου της. Ο Paul έλεγε χαριτολογώντας όταν τον ρωτούσαν πώς κατάφερνε να μένει πιστός στη σύζυγό του: “για ποιό λόγο να ψάχνω για χάμπουργκερ έξω, όταν έχω μπριζόλα στο σπίτι μου;” Και η σύζυγός του εκνευριζόταν απίστευτα κάθε φορά που άκουγε αυτό.
Παρά τα όποια μικροπροβλήματα όμως, ήταν ένα πραγματικά υπέροχο ζευγάρι, εκτός αλλά και εντός οθόνης.
Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο Newman δούλεψε με λίγους σημαντικούς σκηνοθέτες στις καλύτερες ταινίες τους. Η συνεργασία του με τους Alfred Hitchcock, Martin Scorsese, John Huston και Robert Altman ήταν στις μικρότερες ταινίες τους. Η μεγάλη εξαίρεση ήταν ο σεναριογράφος Robert Rossen, του οποίου η κλασική προσαρμογή του μυθιστορήματος The Hustler (1961) του Walter Tevis, έδωσε στον Newman τον πιο περίπλοκο πρώιμο ρόλο του και σηματοδότησε μια καμπή στην καριέρα του. Ως Fast Eddie, ο Newman αποκρυστάλλωσε την προσωπικότητά του στην οθόνη – ένα μείγμα ευαλωτότητας και ανδρείας, εγκληματικότητας και λύτρωσης. Γι’αυτόν τον ρόλο απέσπασε βραβείο BAFTA καλύτερου ηθοποιού. Όταν έπαιξε ξανά τον Eddie δίπλα στον Tom Cruise στο “The Color of Money” (1986) έλαβε το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου. Αν και ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου έξι φορές, το κέρδισε τελικά μόλις το 1987. Γι’αυτό το λόγο δήλωσε :“Είναι σαν να κυνηγάς μία γυναίκα για εκατό χρόνια και όταν σου λέει επιτέλους ναι, να νιώθεις ξαφνικά πολύ κουρασμένος”.
Εκτός από τον Rossen, ο Newman τα πήγε καλύτερα – ειδικά σε εμπορικούς όρους – με εύρωστα ταλέντα μεσαίου βάρους όπως ο Sidney Lumet, ο Martin Ritt και ο Richard Brooks σε ταινίες όπου αυτό που ο κριτικός Andrew Sarris περιέγραψε ως «τεταμένη σοβαρότητα» φαινόταν να ταιριάζει στη συμπεριφορά του ίδιου του Newman. Το “The Hustler” ξεκίνησε την περίοδο που έφερε φήμη και περιουσία στον Newman, σε ρόλους που έγιναν μέρος του θρύλου του κινηματογράφου – ανάμεσά τους Ritt`s Hud (1963), Harper (1966), Cool Hand Luke (1967) και Butch στο Butch Cassidy and the Sundance Kid (1969) με τον Robert Redford. Μέσα σε μια δεκαετία έπαιξε σε 18 ταινίες, καθώς και σκηνοθέτησε την πρώτη και καλύτερη ταινία του, Rachel (1968), με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Joan Woodward. Μάλιστα, της αφιέρωσε αυτήν την ταινία γιατί όπως είπε ο ίδιος : “σταμάτησε την καριέρα της για να γίνει σύζυγός μου”.
To απόγειο της φήμης του & ο χαμός του γιου του
Μέχρι τη δεκαετία του 1970 ο Newman είχε γίνει πιο απροκάλυπτα πολιτικός. Ήταν ένας από τους αφηγητές του ντοκιμαντέρ King: a Filmed Record… from Montgomery to Memphis (1970), για τον Martin Luther King, και επίσης εκείνη τη χρονιά πρωταγωνίστησε στο αντιριζοσπαστικό δεξιό δράμα WUSA. Η υποστήριξή του στο ντοκιμαντέρ του King ήταν μια πτυχή της υποστήριξής του για τα πολιτικά δικαιώματα. Έκανε επίσης εκστρατεία κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και είχε υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Eugene McCarthy το 1968 για την προεδρία. Ήταν σθεναρός στην αντίθεσή του με τον Richard Nixon και περήφανος που ήταν μεταξύ των κορυφαίων 20 στη λίστα των «πιο μισητών» του Nixon.
Ο Newman δεν έχασε ποτέ τη δέσμευσή του στους φιλελεύθερους σκοπούς, αλλά όπως ο ακριβής σύγχρονος του Charlton Heston – του οποίου η λυσσαλέα υποστήριξη για το λόμπι των όπλων και η δεξιά, ήταν διαμετρικά αντίθετη με τη φιλοσοφία του Newman – διαπίστωσε ότι η απροκάλυπτη πολιτικοποίηση μερικές φορές ήταν λάθος.
Στο απόγειο της φήμης του ο Νewman σχημάτισε μια από τις πολλές εταιρείες παραγωγής με τις οποίες επρόκειτο να συνδεθεί. Η Barbra Streisand, ο Sidney Poitier, ο Steve McQueen και αργότερα ο Dustin Hoffman τον συνόδευσαν για να δημιουργήσουν την εταιρία παραγωγής “First Artists “το 1969. Ο καθένας συμφώνησε να κάνει τρεις ταινίες και ο Newman εκπλήρωσε την υπόσχεσή του.
Αφού οι First Artists ολοκληρώθηκαν, ο Newman βρέθηκε να αναζητά ρόλους που ταίριαζαν σε ένα αστέρι που ήταν τώρα στην όμορφη μέση ηλικία.
Η ταινία “Harry and son” που του έδωσε τη μοναδική συγγραφική του αξία, ήταν ένα πολύ φορτισμένο οικογενειακό δράμα για τη δύσκολη σχέση μεταξύ του Harry και του έφηβου γιου του.
Το θέμα ήταν σχεδόν πολύ κοντά στον Newman, του οποίου το πρώτο παιδί Scott είχε πεθάνει από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών και αλκοόλ, το 1978. Ο Newman ένιωθε βαθιά στενοχωρημένος από τον θάνατό του και το εν λόγω έργο σήμαινε περισσότερα για τον δημιουργό του παρά για το γενικό κοινό.
Αυτό το σκληρό γεγονός τον ευαισθητοποίησε αρκετά ώστε να στραφεί στη φιλανθρωπία. Δημιούργησε τότε μια κατασκήνωση για παιδιά που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες και αργότερα δώρισε σε φιλαθρωπικούς σκοπούς όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις της επιτυχημένης σειράς προιόντων “Newmans own”, που ξεκίνησε από ένα salad dressing και εξελίχθηκε σε κολοσσό των εταιριών είδων διατροφής. Το συνολικό ποσό των κερδών ήταν πρωτοφανές για το Χόλιγουντ… 120 εκατομμύρια δολάρια…
Το πάθος για την ταχύτητα
Ο Newman είχε μεγάλο πάθος για την ταχύτητα και τα γρήγορα αυτοκίνητα. Έλαβε μέρος σε πολλούς αγώνες, με αποκορύφωμα τη δεύτερη θέση που κατέλαβε το 1979 στο ονομαστό ράλι των 24ων Ωρών του Λεμάν. Έδειξε για πρώτη φορά ενδιαφέρον για τους αγώνες αυτοκινήτων. “το πρώτο πράγμα στο οποίο ανακάλυψα ποτέ ότι είχα κάποια χάρη” είχε πει ενώ έκανε προπόνηση και πραγματοποιούσε γυρίσματα για την ταινία το “Ο Νικητής”.
Το 1982 ίδρυσε – αρχικά ως ένα μέτριο εγχείρημα – την εταιρεία Newman`s Own, παράγοντας προϊόντα όπως σάλτσες ζυμαρικών με βάση τις δικές του συνταγές στο σπίτι. Αφιέρωσε όλα τα κέρδη της εταιρείας – περίπου 250 εκατομμύρια δολάρια μέχρι σήμερα – σε σκοπούς σε όλο τον κόσμο.
Το 1995, σε ηλικία 70 ετών, έλαβε μέρος στον 24ωρο αγώνα αντοχής Daytona – έγινε ο γηραιότερος που ολοκλήρωσε ποτέ τον αγώνα, κλείνοντας την επιτυχία του το 1979 όταν αυτός και ο συνοδηγός του τερμάτισαν δεύτεροι στον 24ωρο αγώνα Le Mans. Μετά την Daytona, συμφώνησε να εγκαταλείψει τους επαγγελματικούς αγώνες και προς ανακούφιση της γυναίκας του επέλεξε το Volvo του.
Η τελευταία του εμφάνιση ήταν στο τηλεοπτικό δράμα κύρους Empire Falls, σε σκηνοθεσία Fred Schepisi από το βραβευμένο μυθιστόρημα του Richard Russo, συγγραφέα τόσο του Twilight όσο και του Nobody`s Fool. Ήταν εκτελεστικός παραγωγός και κέρδισε ένα Emmy.
Τα φώτα σβήνουν
Ήταν 83 ετών όταν ο Paul Newman φωτογραφήθηκε χαμογελαστός και φανερά αδυνατισμένος στο πλευρό της Martha Stewart, σε μια εκδήλωση στη Νέα Αγγλία. Ίσως είναι η πρώτη φορά που το κοινό δεν έβλεπε εκείνον τον αρρενωπό, δυνατό άντρα, το κινηματογραφικό είδωλο… Αλλά ένα θνητό ηλικιωμένο άντρα… Οι φήμες για καρκίνο το πνεύμονα είχαν μόλις ξεκινήσει…
Δυστυχώς, στην προκειμένη περίπτωση, όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Ο Paul ήταν ήδη άρρωστος αλλά ο εκπρόσωπος Τύπου του ηθοποιού – χρόνια καπνιστής – δεν επιβεβαίωσε αλλά ούτε διέψευσε τη φήμη. Προτίμησε να δηλώσει πως ο Paul “είναι μια χαρά”. Όταν οι δημοσιογράφοι τον εντόπισαν έξω από μια κλινική και τον ρώτησαν για την κατάσταση της υγείας του και αν ακολουθούσε κάποια θεραπευτική αγωγή, εκείνος απάντησε“ναι, για τριχόπτωση και για μυκητίαση…” Στις 25 Μαίου του 2007 ανακοίνωσε ότι θα αποσυρθεί πλήρως από την ηθοποιία , υποστηρίζοντας πως αισθάνεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να ασκεί την υποκριτική στο επίπεδο που θα επιθυμούσε. “Αρχίζεις να χάνεις τη μνήμη σου, αρχίζεις να χάνεις την αυτοπεποίθησή σου, αρχίζεις να χάνεις την εφευρετικότητά σου. Οπότε νομίζω πως αυτό είναι πια ένα κλεισμένο βιβλίο για μένα.”
Συνεργάτες όμως του ηθοποιού παραδέχτηκαν πως ο Newman τούς είχε εμπιστευθεί ότι ήταν άρρωστος.
Τον Ιούνιο του 2007, δώρισε 10 εκατομμύρια δολάρια από το φιλανθρωπικό του ίδρυμα στο Kenyon College από όπου είχε αποφοιτήσει όλα αυτά τα χρόνια πριν. Η δωρεά δημιούργησε τη μεγαλύτερη υποτροφία στην ιστορία του κολεγίου, αλλά ήταν μόνο μια ακόμη πράξη που του χάρισε τη δικαιολογημένη φήμη ως ένα από τα καλά παιδιά του Χόλιγουντ, καθώς και ως έναν από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του.
Tον Αύγουστο του 2008 έγινε γνωστό πως ο ηθοποιός είχε ολοκληρώσει τη θεραπεία του στο Sloan Kettering Cancer Center στη Νέα Υόρκη. Τότε επέστρεψε στο σπίτι του στο Γούεσπορτ του Κονέκτικατ. Επιθυμία του ήταν να περάσει εκεί τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, έχοντας δίπλα του τα αγαπημένα του πρόσωπα: τη σύζυγό του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του και στενούς φίλους…
Ο Τύπος έγραψε τότε για εκείνον : “Ο Paul Newman ήταν ένας από τους μεγάλους μύθους του κινηματογράφου – μόνο η Elizabeth Taylor έχει απομείνει εν ζωή από τη θρυλική “φουρνιά” του – και μια ξεχωριστή, ιδιαίτερη περίπτωση για την κινηματογραφική βιομηχανία. Από νωρίς είχε καταλάβει σε τί παγίδα μπορεί να εξελιχθεί η διασημότητα και έκανε ό,τι μπορούσε για να μη μολύνει την ιδιωτική του ζωή. Ζώντας μακριά από τις σειρήνες του Χόλιγουντ, κατάφερε να κρατήσει την οικογενειακή του ζωή ήρεμη και ευτυχισμένη, να αποδείξει το ταλέντο του και στη σκηνοθεσία, να ασχοληθεί με την πολιτική, να αφοσιωθεί στη φιλανθρωπία, αλλά και στις χαρές της ζωής, που στη δική του περίπτωση αντιπροσωπεύονταν από δραστηριότητες όπως η οδήγηση σε αγώνες ταχύτητας, στους οποίους συμμετείχε σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του…”
Κι αυτή ήταν κι η αλήθεια. Ο Paul Newman είχε το ταλέντο να ερμηνεύει άψογα όποιον ρόλο αναλάμβανε και να γοητεύει το κοινό του με την αρρενωπότητα και το ταλέντο του. Μια χαρισματική προσωπικότητα που έφυγε στις 28 Σεπτεμβρίου του 2008… Τα ωραιότερα μάτια γαλάζια μάτια του κινηματογράφου έσβησαν, η αυλαία έπεσε, κι ο μύθος τους πέρασε στην ιστορία…
