The Sound of Music | Η αληθινή ιστορία του παραμυθένιου musical

Η ιστορία επιβίωσης μιας οικογένειας που μετανάστευσε από το Σάλζμπουργκ στην Αμερική είναι διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε. Η πρωταγωνίστρια, Julie Andrews, γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου του 1935. 

Αν έπρεπε να επιλέξω ένα μιούζικαλ που θα ήθελα οπωσδήποτε να δουν τα παιδιά μου, αυτό θα ήταν « Η Μελωδία της ευτυχίας». Μια ταινία που σε παιδική ηλικία – αλλά και αργότερα- είχα δει τόσες πολλές φορές που ακόμη θυμάμαι απ’έξω τόσο τα τραγούδια όσο και κάποιους από τους διαλόγους των ηρώων του…

Δεν είναι τυχαίο το ότι βραβεύτηκε με 5 βραβεία Όσκαρ μεταξύ των οποίων και με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας κι έσπασε το ρεκόρ εισπράξεων που κατείχε από το 1939 η ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος. Κράτησε, δε, την πρώτη θέση μέχρι και το 1975, χρονιά στην οποία η ταινία Τα σαγόνια του καρχαρία (Jaws, 1975) κατέρριψε το ρεκόρ εισπράξεων. Κατέχει την 3η θέση (μετά το Όσα Παίρνει ο Άνεμος και μετά το Ο Πόλεμος των Άστρων: Επεισόδιο 4 – Μια Νέα Ελπίδα (Star Wars Episode IV: A New Hope)) στη λίστα με τις εμπορικότερες ταινίες όλων των εποχών στις Η.Π.Α και τον Καναδά.

Γεννήθηκε μέσα από τη δραματική ιστορία επιβίωσης μιας οικογένειας που μετανάστευσε από το Σάλζμπουργκ στην Αμερική.

Μέσα από το μιούζικαλ γνωρίσαμε ότι η τακτοποιημένη ζωή του πλοιάρχου Γκέοργκ φον Τραπ και των επτά ορφανών παιδιών του αλλάζει ριζικά μόλις φτάνει στο σπίτι μια νεαρή, γοητευτική δόκιμη μοναχή, η Μαρία Αυγούστα, η οποία αναλαμβάνει καθήκοντα νταντάς τους…

Με το χαρισματικό όλο χαρά και ζωντάνια χαρακτήρα της, την πίστη της στο Θεό και με το κέφι, την αγάπη της για τη μουσική, αλλά και την ισχυρή θέλησή της, πετυχαίνει κάτι σπουδαίο για την οικογένεια: να κάνει ευτυχισμένα τα παιδιά του πλοιάρχου αλλά και τον ίδιο.

Ο πατέρας ερωτεύεται και παντρεύεται τη Μαρία και μαζί αντιμετωπίζουν τόσο τις όμορφες στιγμές όσο και τις τεράστιες δυσκολίες και τα εμπόδια που παρουσιάζονται στο δρόμο τους. Χάνουν κάποια στιγμή τα πλούτη τους, με το τραγούδι τους ωστόσο γίνονται μόνο διάσημοι, αλλά και περνούν στον κόσμο το πανανθρώπινο μήνυμα της ειρήνης και συναδέλφωσης με οδηγό τη μουσική.

Για να ξεφύγουν από το ναζιστικό κλοιό, φεύγουν από την πατρίδα τους, την Αυστρία και καταλήγουν στην Αμερική.

Οι περιπέτειες της οικογένειας Φον Τραπ, όμως, δεν είναι ακριβώς όπως γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε. Αυτή η εκδοχή έσωσε τη Fox από τη χρεοκοπία, στην οποία οδήγησε η πολυέξοδη «Κλεοπάτρα» της Ελίζαμπεθ Τέιλορ.

Η γλυκιά Μαρία προσελήφθη ως γκουβερνάντα όταν ένα από τα παιδιά πέρασε οστρακιά. Δεν παντρεύτηκε τον πλοίαρχο επειδή ερωτεύθηκε τον ίδιο αλλά την οικογένειά του. Οι καλόγριες της μονής τη συμβούλευσαν να τον παντρευτεί. ´Ηταν νέα, δυναμική, δραστήρια και κάπως κυκλοθυμική. Ο πλοίαρχος Τραπ δεν ήταν καθόλου αυταρχικός χήρος που πρόσταζε τα επτά άτακτα παιδιά του καλώντας τα με τη σφυρίχτρα, αλλά ένας γλυκός μπαμπάς που έπαιζε τρία μουσικά όργανα και σιχαινόταν τον Χίτλερ. Τα παιδιά ήταν δέκα και όχι επτά.

Τα παιδιά γνώριζαν μουσική αλλά η Maria εμπλούτισε τις γνώσεις τους. Παντρέυτηκαν έντεκα ολόκληρα χρόνια πριν φύγουν από την Αυστρία, το 1927. Το 1938 έφυγαν και μάλιστα παράτησαν όλα τα υπάρχοντά τους, περνώντας στην Ελβετία. Πήραν τρένα, πέρασαν από Ιταλία, Γαλλία και έφτασαν στο Λονδίνο.

Ωστόσο, οι βίζες παραμονής τους στην χώρα έληξαν και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις ΗΠΑ. Για καλή τους τύχη είχαν προσκλήσεις για συναυλίες από την Σκανδιναβία, όπου κατάφεραν να αποκτήσουν βίζα. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεσπά και λαμβάνουν πρόσκληση από την Αμερική. Συνεχίζουν να τραγουδούν και μετά από κάποια χρόνια ιδρύουν την φιλανθρωπική οργάνωση «Trapp Family Austrian Relief Inc.», όπου μέσω αυτής, η οικογένεια στέλνει χιλιάδες προμήθειες στην κατεχόμενη Αυστρία. Τα πρώτα δυο χρόνια ζούσαν όλοι στο λεωφορείο, με το όνομα της κομπανίας.

Την δεκαετία του ’50, εκδίδουν δίσκους, ενώ έως το 1957, που το «συγκρότημα» διαλύθηκε, είχαν καταφέρει να φτιάξουν ένα αρκετά μεγάλο κοινό στις ΗΠΑ αλλά και έξω από αυτές. Ο Τραμπ φεύγει από τη ζωή το 1947 ενώ η Maria ζει μέχρι το 1987.

Η αληθινή ιστορία είναι σίγουρα πιο ρεαλιστική από αυτήν της ταινίας. Το μιούζικαλ με την Julie Andrews και ο Christopher Plammer, μας άφησε μια γλυκιά, νοσταλγική γεύση που χαιρόμαστε να βλέπουμε ξανά και ξανά… Ίσως γιατί η σκληρή πραγματικότητα που ζούμε, «γεννά» την ανάγκη να «ταξιδεύουμε» σε παραμυθένιες ζωές και να ονειρευόμαστε για happy end…