Ο Πυγμαλίωνας- που τιμήθηκε με Όσκαρ- εμπνευσμένο από το αρχαίο ελληνικό μύθο του Κύπριου βασιλιά που ερωτεύτηκε το άγαλμα που έφτιαξε. Ο George B. Shaw έφυγε από τη ζωή στις 2 Νοεμβρίου του 1950.
“Δεν ξέρω αν γεννήθηκα τρελός ή ελαφρόμυαλος, η αλήθεια είναι ότι η βασιλεία μου, δεν ήταν του κόσμου τούτου. Ένοιωθα απόλυτα κύριος και αυτεξούσιος μόνο στο βασίλειο της φαντασίας μου και μόνο κοντά στους μεγάλους νεκρούς γνώρισα αληθινή φιλική ατμόσφαιρα.” είπε κάποτε ο μεγάλος Ιρλανδός συγγραφέας, θέλοντας να αυτοχαρακτηριστεί. Πίστευε ότι η γενιά του κρατούσε από τον Μακντώφ- το γνωστό Σαιξπηρικό ήρωα του Μάκβεθ.
Το πεζογράφημα είναι το πρώτο είδος με το οποίο ασχολήθηκε. Πρώτο βιβλίο το Ιmmaturity (Ανωριμότητα). Παράλληλα, διάβαζε συνεχώς σε δημόσιες βιβλιοθήκες και στο αναγνωστήριο του Βρετανικού Μουσείου. Ακολούθησαν έργα με τα οποία έδειχνε τον προσηλυτισμό του στις αρχές του σοσιαλισμού- χωρίς, ωστόσο, ο ίδιος να το συνειδητοποιεί. Ανάμεσά τους: (Ο παράλογος κόμπος) The irrational Knot, (Η αγάπη μεταξύ των καλλιτεχνών) Love among artist, (Το επάγγελμα του Κάσελ Μπάιρον) Cashel Byron`s Profession. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι είχε ξεπεράσει το στάδιο του φιλελεύθερου υλιστή και το πέμπτο του έργο (Ένας ακοινώνητος σοσιαλιστής) An Unsocial Socialist, έδειχνε φανερά πια, τη νέα δημιουργική μέθοδό του.
“Προσπάθησα τότε να ζήσω σύμφωνα με τις οδηγίες ενός βιβλίου-φυλλαδίου, με τίτλο (Πως να ζείτε με έξι πένες την ημέρα). Ακολούθησα τις υποδείξεις του και ομολογώ πως κατάφερα με το στρογγυλό αυτό ποσό να ζήσω μία μόνο ημέρα, αλλά μόνο μία.” Του άρεσε η κοσμική ζωή κι ακολουθούσε μία εκκεντρική γραμμή σε όλες του τις εκδηλώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι είχε τη φήμη του παράξενου και του τρελού.
Συνολικά έγραψε πάνω από 60 θεατρικά, και υπήρξε επίσης δοκιμιογράφος και μουσικός κριτικός με σπουδαία επιρροή. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα είναι “Η Αγία Ιωάννα”, “Το επάγγελμα της κυρίας Γουώρεν” και “O Πυγμαλίων” (που διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο σε “Ωραία μου Kυρία”).
Είναι ο μόνος που έχει τιμηθεί τόσο με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1925 όσο και με Όσκαρ (1938, “Πυγμαλίων”). Το πνεύμα του… ιδιαίτερα καυστικό…
Ο Μπέρναρντ Σω έγραψε τον Πυγμαλίωνα το 1912, εμπνευσμένος από το αρχαίο ελληνικό μύθο του Πυγμαλίωνα. Του Κύπριου βασιλιά που ερωτεύτηκε το άγαλμα (Γαλάτεια) που έφτιαξε.
Το πρότυπο του Πυγμαλίωνα, διαχρονικά, αναφέρεται στον άνδρα που επιθυμεί να διαπλάσει τη γυναίκα σύμφωνα με τα δικά του πρότυπα. Στην ουσία, δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο γίνεται ο δημιουργός της από την αρχή.
Πλάθεται μια σχέση κόντρα στις κοινωνικές νόρμες και διακρίσεις. Αλλά, για την ακρίβεια, εκτός από τα τετριμμένα του αταίριαστου έρωτα, γεννιέται μια αλληλεξάρτηση και αλληλοβοήθεια.
Στο έργο του Σω, ο Άγγλος γλωσσολόγος Χίγκινς συναντά μια πλανόδια πωλήτρια λουλουδιών στους δρόμους του Λονδίνου. Ακούγοντας την Κόκνεϊ προφορά της, αποφασίζει να αποδείξει στο φίλο του Πίκερινγκ ότι μπορεί να την διδάξει να συμπεριφέρεται ως κυρία της καλής κοινωνίας. Όταν ο Χίγκινς τα καταφέρνει διαπιστώνει, ότι έχει ερωτευτεί το δημιούργημά του. Ο Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω συμμετείχε όχι μόνο και στη συγγραφή του σεναρίου της μεταφοράς του δημιουργήματός του, αλλά είχε και τον πρώτο λόγο όσον αφορά την παραγωγή της ταινίας.
Αρχικά, μέσα από διάφορες χιουμοριστικές καταστάσεις προσπαθούν να κρύψουν τον έρωτά τους από τους άλλους και το κυριότερο από τον ίδιο τους τον εαυτό. Φτάνουν όμως στο σημείο όπου η “Eλίζα” χρειάζεται τον “Χίγκινς” για να μάθει αλλά και εκείνος χρειάζεται εκείνη για να “ξεκλειδώσει” τα συναισθήματά του… Να αφεθεί και να συνειδητοποιήσει…
