Από κριτικός τέχνης μέχρι συλλέκτης, αλλά και εμπνευστής, ο μεγάλος ψυχαναλυτής Sigmund Freud είχε μια βαθιά επίδραση στην εικαστική τέχνη.

Θεωρείται ένας από τους πλέον βαθυστόχαστους αναλυτές του 20ου αιώνα που μελέτησε και προσδιόρισε έννοιες όπως το ασυνείδητο, η απώθηση και η παιδική σεξουαλικότητα.

Οι επιστημονικές θεωρίες του και οι τεχνικές θεραπείας που ανέπτυξε θεωρήθηκαν ιδιαίτερα καινοτόμες και αποτέλεσαν αντικείμενα έντονης αμφισβήτησης όταν παρουσιάστηκαν στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Μέχρι και σήμερα προκαλούν έντονο προβληματισμό και αντιπαραθέσεις οι θεωρίες του.

Η επίδραση του Freud δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, αλλά απλώθηκε σε πολλούς τομείς της επιστήμης (ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία) και της τέχνης.

O «πατέρας της ψυχανάλυσης», ο Αυστριακός νευρολόγος Sigmund Freud άλλαξε για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας. Πιστεύοντας ότι η ενήλικη συμπεριφορά μας καθοδηγείται από απωθημένες παιδικές εμπειρίες αγάπης, απώλειας, σεξουαλικότητας και θανάτου, έγραψε εκτενώς για το θέμα, καθώς και ασκώντας ψυχαναλυτική θεραπεία με πολλούς ασθενείς που βρίσκονται σε αγωνία. Σήμερα,  οι περισσότερες από τις ιδέες του έχουν γενικά αντικατασταθεί από μια πιο ορθολογική, επιστημονική προσέγγιση της ανθρώπινης ψυχολογίας. Μέσα στις τέχνες, η δημιουργικότητα και η εφευρετικότητα των θεωριών του Sigmund Freud συνεχίζουν να γοητεύουν και να εμπνέουν αμέτρητους δημιουργικούς στοχαστές.

H θεωρία του Freud για το ασυνείδητο ήταν που πυροδότησε το ενδιαφέρον του σουρεαλιστικού κινήματος στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο κίνημα, συμπεριλαμβανομένου του Salvador Dali, του Rene Magritte, του Max Ernst, ξεκίνησαν να απελευθερωθούν από αυτό που έβλεπαν ως τους περιορισμούς του λογικού νου. Μέσα από τη δουλειά τους, αυτοί οι καλλιτέχνες προσπάθησαν να φέρουν στην επιφάνεια τις υποσυνείδητες σκέψεις τους.

Ο ρόλος του Sigmund Freud στις τέχνες

Ο Sigmund Freud στο γραφείο του στο Λονδίνο, περιτριγυρισμένος από την τεράστια συλλογή σπάνιων αρχαιοτήτων του

Η ενασχόληση του Freud με τις τέχνες κατά τη διάρκεια της ζωής του περιελάμβανε ποικίλες δραστηριότητες. Έγραψε εκτενώς για τη ζωή και την προσωπικότητα των καλλιτεχνών, ιδιαίτερα εκείνων της Αναγέννησης. Ο Freud ήταν επίσης άπληστος συλλέκτης έργων τέχνης. Σε όλη του τη ζωή, συγκέντρωσε ένα τεράστιο αρχείο με περισσότερες από 2.500 αρχαιότητες από αρχαίους πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο. Έκανε τη συλλογή του στο γραφείο του στη Βιέννη και αργότερα στο Λονδίνο. Ήταν τέτοια η έκταση της συλλογής του, που το σπίτι του στο Λονδίνο μετατράπηκε σε Μουσείο Freud το 1986, για να παρουσιάσει το εντυπωσιακό του αρχείο στον κόσμο.

Μπορεί η προσωπική προτίμηση του Freud να ήταν για την αρχαία τέχνη,  ωστόσο οι ψυχαναλυτικές θεωρίες του είχαν διαρκή επίδραση στην πρωτοπορία των αρχών του 20ου αιώνα. Oι θεωρίες του Freud περιέκλειαν το πνεύμα των καιρών και οι τεχνικές ανάλυσης των ονείρων και ελεύθερης συσχέτισης είχαν ιδιαίτερα βαθιά επίδραση στο διεθνές σουρεαλιστικό κίνημα.  Ακόμη και σήμερα, οι καλλιτέχνες συνεχίζουν να βρίσκουν γόνιμο υλικό πηγής στις συναρπαστικές θεωρίες του Freud. O  εγγονός του δε, Lucien Freud, είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς ζωγράφους του 21ου αιώνα.

Τα γραπτά του Sigmund Freud για την τέχνη

Μιχαήλ Άγγελος, Μωυσής, 1505

Ο Freud ήταν γοητευμένος από την τέχνη. Η ανατομία του μυαλού των δημιουργικών στοχαστών έγινε ένα σημαντικό σκέλος της πρακτικής του ως συγγραφέα, επιτρέποντάς του να αναζητήσει τις βαθύτερες ορμές που ανάγκασαν αυτές τις δημιουργικές ιδιοφυΐες. Έγραψε αναλυτικά δοκίμια για μεμονωμένα έργα τέχνης, συμπεριλαμβανομένου του “Mωυσή” του Michelangelo και μάλιστα δημοσίευσε ένα ολόκληρο βιβλίο για τον Leonardo da Vinci, με τίτλο Leonardo Da Vinci and a Memory of his Childhood, 1910. Σε αυτό εξερεύνησε την παιδική ηλικία του καλλιτέχνη, τη σεξουαλικότητα και τον τρόπο με τον οποίο ενημερώθηκε. στην τέχνη του ως ενήλικας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Freud επικρίθηκε μερικές φορές για την εισαγωγή υπερβολικού αυτοβιογραφικού περιεχομένου στα δοκίμια τέχνης του. Ο τρόπος ωστόσο που συνέδεσε εγγενώς τις ζωές των καλλιτεχνών με το έργο τους έχει αναμφίβολα διαμορφώσει τον τρόπο που κατανοούμε την τέχνη σήμερα.

Μια άλλη συναρπαστική θεωρία που ανέπτυξε ο Freud γύρω από την τέχνη ήταν η αντίληψή του για «ιδεατικούς μιμητικούς». O πατέρας της ψυχανάλυσης υποστήριξε ότι ένα έργο τέχνης θα μπορούσε να προκαλέσει μια ισχυρή ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ θεατή και έργου τέχνης, παρόμοια με την εμπειρία της ενσυναίσθησης. Θεωρούσε ότι αυτή η εμπειρία ήταν ένα θεμελιώδες μέρος της ζωής σε υψηλότερο επίπεδο πολιτισμού, αποκαλύπτοντας πόσο σημαντικό θεωρούσε τον ρόλο της τέχνης στην κοινωνία.

O Freud και ο σουρεαλισμός

Η ερμηνεία των ονείρων, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1899

Οι θεωρίες του Freud είχαν ιδιαίτερα βαθιά επίδραση στο σουρεαλιστικό κίνημα των αρχών του 20ού αιώνα. Το εμβληματικό κείμενό του “Η ερμηνεία των ονείρων” του 1899, ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για τους σουρεαλιστές καλλιτέχνες. Συνδεόμενοι με την πεποίθηση του Freud ότι τα όνειρα μπορούσαν να αποκαλύψουν κρυφά νοήματα για τις ενδόμυχες επιθυμίες μας, που συχνά ήταν ερωτικές ή σεξουαλικές, οι σουρεαλιστές ανακάλυψαν ένα ευρύ φάσμα τεχνικών, απελευθερώνοντας τον εκπληκτικά περίπλοκο, ασυνείδητο κόσμο των ονείρων στην τέχνη τους.

Πολλοί σουρεαλιστές υιοθέτησαν τις τεχνικές του Freud του ελεύθερου συνειρμού και του αυτόματου σχεδίου, δουλεύοντας με τρόπο που πίστευαν ότι μπορούσε να απελευθερώσει ασυνείδητες σκέψεις. Αυτά περιελάμβαναν αυτόματη γραφή χωρίς πρόβλεψη ή σχέδιο και ζωγραφική με ελεύθερη ροή, αυτοσχέδιες μεθόδους. Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα είναι τα ελεύθερα γραμμικά σχέδια του Paul Klee, του Max Ernst και του Joan Miro.  Ο Ernst έκανε τρίψιμο, ξύσιμο και κολάζ που βασίστηκαν στην τύχη, το παιχνίδι και το ατύχημα. Το κολάζ ήταν μια δημοφιλής τεχνική που επέτρεπε στους καλλιτέχνες να εργάζονται γρήγορα, συνδυάζοντας εικόνες από συγκρουόμενες πηγές με περίεργους και απροσδόκητους τρόπους. O Γάλλος ποιητής Andre Breton, ο οποίος ηγήθηκε της παριζιάνικης σουρεαλιστικής ομάδας, ονόμασε αυτές τις ιδέες, «Σκέψη που εκφράζεται απουσία οποιουδήποτε ελέγχου ασκούμενου από τη λογική, και έξω από κάθε ηθική και αισθητική σκέψη». Αυτές οι ιδέες διαμόρφωσαν τη διαισθητική τέχνη των Αμερικανών αφηρημένων εξπρεσιονιστών στη δεκαετία του 1950, συμπεριλαμβανομένων των Jackson Pollock και Willem de Kooning.

Max Ernst, The Fugitive, 1925, MoMA

Dorothea Tanning

Μερικοί σουρεαλιστές εμπνεύστηκαν από τα δικά τους όνειρα και εφιάλτες για να επικαλεστούν έναν φροϋδικό κόσμο, δημιουργώντας εκπληκτικά ζωντανές απεικονίσεις μιας παράξενης, εναλλακτικής πραγματικότητας. Αν και αναφέρεται συχνά ως σουρεαλίστρια καλλιτέχνιδα, η Dorothea Tanning δεν εργάστηκε στον ίδιο κύκλο με τους ιδρυτές του κινήματος. Μόλις ο Σουρεαλισμός είχε ήδη αποκτήσει δημοτικότητα, κερδίζοντας μια παράσταση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης το 1936, που η Tanning μυήθηκε στα έργα του Magritte και του Ernst. Το 1942, η Tanning ζωγράφισε την αυτοπροσωπογραφία Birthday. Σε αυτό, η καλλιτέχνιδα στέκεται με σιγουριά με ένα γυμνό στήθος, ανακατωμένα μαλλιά και μια φούστα από οργανικό υλικό. Το ασυγκίνητο βλέμμα της καλλιτέχνιδας παρά την κατάσταση της γύμνιας της, το παράξενο φτερωτό πλάσμα σκυμμένο μπροστά της και ο διάδρομος των ατελείωτων θυρών ακριβώς πίσω της θυμίζουν έναν ονειρικό κόσμο. Αυτό το έργο, που στεγάζεται στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Τέχνης της Φιλαδέλφειας, θεωρείται από τους ιστορικούς τέχνης ως μια κομβική στιγμή στο έργο του καλλιτέχνη, εμποτισμένη με συμβολικό νόημα γύρω από την αναγέννηση και τη σεξουαλικότητα που σηματοδότησε την εισαγωγή του Tanning στο σουρεαλιστικό κίνημα.

Dorothea Tanning, “Birthday”, 1942.

Ένα από τα εντυπωσιακά έργα της Dorothea Tanning, είναι το  “Eine Kleine Nachtmusik”, 1943, μια οικιακή σκηνή μετατρέπεται σε φρικτό εφιάλτη. Ενώ στα έργα του Salvador Dali, αντικείμενα τεντώνονται, παραμορφώνονται και μετατρέπονται σε τερατώδη όντα. Ο Dali ισχυρίστηκε ότι οι εικόνες του προέρχονταν από τα οραματικά του όνειρα, τα οποία θα έβλεπε τη στιγμή που αποκοιμιόταν, αποκαλώντας αυτή τη φάση «τον ύπνο με ένα κλειδί».

H εμμονή της μνήμης, Salvador Dali

Jackson Pollock

Ενώ το σουρεαλιστικό κίνημα είναι χωρίς αμφιβολία το καλλιτεχνικό κίνημα που συνδέεται στενότερα με τις θεωρίες του Freud, ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός είναι ένα άλλο κίνημα που τελικά επηρεάστηκε από τη μελέτη της ψυχανάλυσης. Αν και οι Αμερικανοί αφηρημένοι εξπρεσιονιστές ζωγράφοι δεν ένιωθαν τόσο άνετα με τους φανερούς συμβολισμούς όπως αυτός που παρουσιάζεται στο έργο των σουρεαλιστών, οι ζωγράφοι του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού εμπνεύστηκαν αναμφίβολα από το ενδιαφέρον του κινήματος για το ασυνείδητο.

Ο Jackson Pollock, ο καλλιτέχνης συνώνυμος των πινάκων drip, αναζήτησε ακόμη και μερικές συνεδρίες ψυχανάλυσης με έναν γιατρό στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Το έργο τέχνης του χρησιμοποιήθηκε ως ένας τρόπος για να εκφράσει ο καλλιτέχνης την εσωτερική του κατάσταση κατά τη διάρκεια αυτών των συνεδριών.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ορισμένα από τα πιο διάσημα έργα του Pollock συνδέονται με την ιδέα του αυτοματισμού. Αυτή η «αυτόματη» μέθοδος δημιουργίας τέχνης καταστέλλει το συνειδητό μυαλό και επιτρέπει στο υποσυνείδητο να πάρει τον έλεγχο. Ο αυτοματισμός ήταν ένα σημαντικό μέρος του σουρεαλιστικού κινήματος. Μέσω αυτής της μεθόδου ο Pollock δημιούργησε μερικούς από τους πιο διάσημους πίνακές του.

Wassily Kandinsky

O Ρώσος ζωγράφος Wassily Kandinsky πιστώνεται συχνά ότι δημιούργησε τα πρώτα εντελώς αφηρημένα έργα, φαινομενικά χωρίς καμία αναφορά στον υλικό κόσμο. Ωστόσο, το έργο του καλλιτέχνη δεν ξεκίνησε έτσι: το πρώιμο έργο του Kandinsky επηρεάστηκε από ιμπρεσιονιστές όπως ο Claude Monet.  Μόλις ο καλλιτέχνης αναζήτησε την καλλιτεχνική ανάπτυξη μέσα από τη δική του ενδοσκόπηση, το στυλ του έγινε όλο και πιο αφηρημένο.

Ως καλλιτέχνης, ο Kandinsky ένιωθε ότι ήταν καθήκον του να γνωρίζει τις νέες ανακαλύψεις και τις ταχέως μεταβαλλόμενες ιδέες. Εξαιτίας αυτού, ο καλλιτέχνης μελέτησε τα πάντα, από τους νόμους της φυσικής του Αϊνστάιν μέχρι τη φροϋδική ψυχολογία. Ο τελευταίος επηρέασε τον τρόπο δημιουργίας τέχνης του καλλιτέχνη, αν και ποτέ δεν ευθυγραμμίστηκε επίσημα με τον σουρεαλισμό.

Τα απαλά, εύπλατα σχήματα που υπάρχουν σε πολλά από τα έργα του Kandinsky, όπως στη Σύνθεση VII, θυμίζουν τις βιομορφικές φιγούρες στο έργο του σουρεαλιστή ζωγράφου Joan Miro. Ο Kandinsky επιθυμούσε η τέχνη του να μεταφέρει την εσωτερική του ταυτότητα και το βάθος του παγκόσμιου ανθρώπινου συναισθήματος, όπως ακριβώς ο στόχος των σουρεαλιστών να χρησιμοποιήσουν την τέχνη για να εκφράσουν το ασυνείδητο.

Wassily Kandinski, “Composition VII”, 1913. 

Jean-Paul Riopelle

Ως ο πρώτος Καναδός ζωγράφος που κέρδισε ευρεία διεθνή αναγνώριση, το έργο του Jean-Paul Riopelle έχει επηρεαστεί από πολλά διαφορετικά καλλιτεχνικά κινήματα μέσα στις δεκαετίες. Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι η Riopelle ήταν μέλος των Les Automatistes, μιας ομάδας καλλιτεχνών του Κεμπέκ που κοίταζαν τους σουρεαλιστές και τη χρήση του αυτοματισμού στη δεκαετία του 1940.

Το κίνημα εμπνεύστηκε άμεσα από το έργο της ροής της συνείδησης του Γάλλου συγγραφέα Andre Breton, που θεωρείται ο ιδρυτής του σουρεαλισμού. Αυτή η ιδέα του να επιτρέπεται στο υποσυνείδητο κάποιου να υπαγορεύει αυτό που εμφανίζεται στον καμβά είναι στενά συνδεδεμένη με τις θεωρίες του Freud για το ασυνείδητο. Στο άτιτλο λάδι και μελάνι σε χαρτί, η ιδιότροπη χρήση της γραμμής και του χρώματος από τη Riopelle χρησιμεύει ως παράθυρο στο υποσυνείδητο μυαλό του καλλιτέχνη.

Jean-Paul Ropelle, «Χωρίς τίτλο». Πωλήθηκε για 23.000 € μέσω του Sotheby`s (Ιούνιος 2019).

Η επίδραση της φροϋδικής θεωρίας αναμφίβολα διαμόρφωσε την τροχιά του σουρεαλιστικού κινήματος, αλλά η επίδραση του έργου του εκτείνεται πολύ πέρα ​​από τον εσωτερικό κύκλο του Νταλί και του Μαγκρίτ. Η επιρροή του Φρόιντ μπορεί να γίνει αισθητή στη σφαίρα του αμερικανικού αφηρημένου εξπρεσιονιστή, της ρωσικής μοντέρνας τέχνης και περισσότερων εξερευνήσεων του 20ου αιώνα στην αφαίρεση.

Η εκπληκτική συλλογή τέχνης

Το 1986, το σπίτι του Freud στο Λονδίνο μετατράπηκε σε μουσείο τέχνης, δείχνοντας στον κόσμο την έκταση της τεράστιας συλλογής έργων τέχνης του. Εκατό χρόνια νωρίτερα, το 1896, ο νεαρός Freud ζούσε ακόμα στη Βιέννη, ενώ ο πατέρας του είχε μόλις φύγει από τη ζωή.  Εκείνη τη δύσκολη περίοδο της ζωής του,  άρχισε να συλλέγει αντικείμενα τέχνης. Ακόμα σχετικά άγνωστο και με περιορισμένο εισόδημα, οι πρώτες αγορές του Freud ήταν γύψινα αντίγραφα έργων τέχνης της Ιταλικής Αναγέννησης. Καθώς η καριέρα του άκμασε τα επόμενα χρόνια, η συλλογή του Freud γινόταν όλο και πιο ποικιλόμορφη και περιπετειώδης. Ανέπτυξε μια ιδιαίτερη προτίμηση για σπάνιες αρχαιότητες, βλέποντας στους αρχαίους πολιτισμούς εγγενείς έννοιες για την ανθρώπινη κοινωνία, που με τη σειρά τους έφτασαν να πληροφορήσουν πολλά από τα γραπτά και τις θεωρίες του. Πολλά από τα αντικείμενα τέχνης του αγοράστηκαν από τις αγορές της Βιέννης, προερχόμενα από αρχαία βασίλεια σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, της Ελλάδας, της Ρώμης, της Ινδίας, της Κίνας και της Ετρουρίας.

Ο Sigmund Freud παρουσίασε αυτή την εκπληκτική συλλογή στο γραφείο του στη Βιέννη και αργότερα στο Λονδίνο, όταν αναγκάστηκε να ξεφύγει από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου. Στους τοίχους τακτοποιήθηκαν με έναν εκλεκτικό, τυχαίο τρόπο. Στο γραφείο του, είχε απλωμένα τα μικρότερα και πιο πολύτιμα αντικείμενά του, τα οποία λέγεται ότι του άρεσε να αγγίζει ή ακόμα και να τα κουβαλάει μαζί του ενώ δούλευε, ενώ τα ντουλάπια ήταν γεμάτα με αντικείμενα ταξινομημένα σε ομάδες, όπως ελληνικά πλοία και αγάλματα του Έρωτα. Ο Freud ήταν γοητευμένος με δύο πρόσωπα, τα οποία εμφανίζονται εξέχοντα στη συλλογή του και αντικατοπτρίζουν τις θεωρίες του για τους δυισμούς, όπως η ευχαρίστηση/πραγματικότητα, η ζωή/θάνατος και το συνειδητό/υποσυνείδητο.

Το αγαλματίδιο της Αθηνάς, της θεάς της σοφίας και του πολέμου, ήταν ένα από τα πιο πολύτιμα υπάρχοντά του Freud, το οποίο ήταν τοποθετημένο στο κέντρο του γραφείου του. Ένα αντίγραφο ενός ελληνικού πρωτοτύπου, η εκδοχή του Freud πιθανότατα χρονολογείται από τον 1ο ή 2ο αιώνα μ.Χ.  O ίδιος μετέφερε λαθραία μαζί του την Αθηνά όταν έφυγε από την Αυστρία στο Λονδίνο μετά τις ναζιστικές εισβολές του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, και εκείνη εξακολουθεί να βρίσκεται στο γραφείο του στο μουσείο του Freud στο Λονδίνο.

Οι θεωρίες του Sigmund Freud & η τέχνη

Louise Bourgeois,  Η καταστροφή του Πατέρα, 1974, Tate

Οι σουρεαλιστές έκαναν πολλά για να διαδώσουν τις θεωρίες του Freud στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Ένας από τους πιο εξέχοντες καλλιτέχνες που ακολούθησε την κληρονομιά τους ήταν η Γαλλίδα γλύπτρια Louise Bourgeois. Υποστήριξε ότι η καλύτερη τέχνη του 20ου αιώνα είχε ένα εξομολογητικό, αυτοβιογραφικό στοιχείο και ήταν «μια μορφή ψυχανάλυσης». Αναφέροντας τη δική της ταραγμένη παιδική ηλικία ως έμπνευση για μεγάλο μέρος της τέχνης της, υποβαλλόταν τακτικά σε ψυχανάλυση τέσσερις φορές την εβδομάδα για το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής της. Τα έργα τέχνης της είναι γεμάτα σεξουαλικά υπονοούμενα και αναφέρονται στις θεωρίες του Φρόιντ για το φύλο, ιδιαίτερα στην πεποίθησή του ότι έχουμε και αρσενικές και γυναικείες πτυχές στην ταυτότητά μας. Ο Janus Fleuri, 1968, έχει μια υβριδική σεξουαλικότητα σε δύο μέρη και το τρομακτικά γραφικό The Destruction of the Father, 1974, την οραματίζεται να καταστρέφει τον πατέρα της σε ένα πραγματικά φροϋδικό σενάριο.

Sarah Lucas, Au Naturel, 1994, Saatchi Gallery

Πολλοί από τους Νέους Βρετανούς Καλλιτέχνες τη δεκαετία του 1990 έπαιξαν με τις θεωρίες του Freud. Εκείνη που ξεχώρισε ήταν η Βρετανίδα γλύπτρια Sarah Lucas. Επαναλαμβάνοντας την ιδέα του Freud για το παράξενο με μια αναιδή, νεανική κλίση, η διάσημη εγκατάστασή της Au Naturel, 1994, μεταμορφώνει τα φαινομενικά κοινότοπα αντικείμενα που βρέθηκαν σε μια διάταξη γεμάτη με ωμές σεξουαλικές αναφορές. Άλλα έργα βασίζονται στις πρόστυχες σεξουαλικές γλώσσες των Hans Bellmer και Louise Bourgeois, φτιαγμένες από γεμιστά καλσόν γεμάτα με αφρό, τα οποία γίνονται σβώλους ή κρέμονται μεταλλάξεις που μοιάζουν με μέρη του σώματος ανδρών και γυναικών.

Sarah Lucas, Black and White Bunny, 1997, Tate

Μαζί με την εκτεταμένη συλλογή έργων τέχνης του Freud, το Μουσείο Freud πραγματοποιεί τακτικές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, καθώς και ανάθεση έργων σε συγκεκριμένο χώρο, τα οποία αποκαλύπτουν τη μακροχρόνια επιρροή του ψυχαναλυτή στις σύγχρονες πρακτικές τέχνης. Για να γιορτάσει τα 100 χρόνια από τη δημοσίευση του The Uncanny, το 2019 το μουσείο Freud ανέδειξε το “The Uncanny : A Centenary”, με έργα τέχνης του Hans Bellmer μαζί με σύγχρονους επαγγελματίες, όπως η Elizabeth Dearnley, η Martha Todd και η Karolina Urbaniak. αυτή η επίδειξη αποκάλυψε πώς οι ατελείωτα ανακυκλώσιμες θεωρίες του Freud συνεχίζουν να πυροδοτούν σπίθες έμπνευσης στην επόμενη γενιά.