Στις 6 Οκτωβρίου του 1889 άνοιξε τις πύλες του στο Παρίσι το θρυλικό καμπαρέ
Μετά την ήττα του Ναπολέοντα Γ` στον Γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870 και την επακόλουθη οικονομική ύφεση που υπέστη το έθνος μέχρι το 1896, η Γαλλία προσπάθησε να απορρίψει το παρελθόν και να επουλώσει τα σημάδια της βουτώντας σε μια ξέγνοιαστη περίοδο εορτασμού και επιπολαιότητα στην οποία η ευφορία έδιωξε, τουλάχιστον προς το παρόν, τη φρίκη του πολέμου. Αυτή η μεθυστική αίσθηση αισιοδοξίας έγινε αισθητή σε όλη τη χώρα, αλλά αγκαλιάστηκε πλήρως στο Παρίσι, μια πόλη γνωστή για τις απελευθερωμένες συμπεριφορές. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Ευρώπη απολάμβανε μια θετική δυναμική που περιλάμβανε επιστημονικές καινοτομίες, καλλιτεχνικές και λογοτεχνικές ανακαλύψεις, περιφερειακή ειρήνη και κοινωνική, πολιτική και οικονομική πρόοδο. Η ίδια η γαλλική πρωτεύουσα βρισκόταν στη μέση της αναδιάρθρωσης και του εκσυγχρονισμού. Οι Παριζιάνοι της μεσαίας τάξης εκμεταλλεύτηκαν τη νέα ευημερία τους και είχαν τον ελεύθερο χρόνο και το διαθέσιμο εισόδημα για να περάσουν σε καφετέριες, καμπαρέ και αίθουσες μουσικής. Αυτή ήταν η περίοδος που έγινε γνωστή ως Belle Epoque. Κεντρική σε αυτή τη χρυσή εποχή των 40 ετών ήταν η συνοικία της Μονμάρτρης, η οποία έγινε εμβληματική της εποχής.
Αυτό ήταν το σκηνικό στο οποίο το Moulin Rouge άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του στο κοινό στις 6 Οκτωβρίου 1889. Τοποθετημένο στους πρόποδες της ζωντανής συνοικίας της Μονμάρτρης, το καμπαρέ γνώρισε άμεση επιτυχία. Ήταν το όραμα δύο επιχειρηματιών με τα δάχτυλά τους στον παλμό του Παρισιού που τα έκανε όλα δυνατά. Ο Joseph Oller και ο Charles Zidler δημιούργησαν έναν χώρο πολύχρωμης και τολμηρής διασκέδασης που θα μπορούσαν να επισκέπτονται άνθρωποι όλων των κοινωνικών στρωμάτων, από τους πολύ πλούσιους έως τους πιο ταπεινούς εργάτες. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρική. Οι αστοί με γούστο για ξεφτίλα πήγαιναν εκεί για να αδελφοποιηθούν με τις κυρίες της νύχτας. Οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς μπορούσαν να πίνουν μέσα σε ένα συναρπαστικό και περιβάλλον συγκεντρώνοντας υλικό για να εμπνευστούν τα σπουδαιότερα έργα τους.
Η εμφάνιση του Moulin Rouge (ήταν άμεσα αναγνωρίσιμη ανάμεσα στα άλλα κτίρια της γειτονιάς. Έτσι παραμένει και σήμερα. Ένας ανεμόμυλος με μεγάλα περιστρεφόμενα πτερύγια βαμμένα εξ ολοκλήρου σε κόκκινο χρώμα ήταν διακοσμημένος με τις φιγούρες ενός μυλωνά και της συζύγου του, που φαινόταν να ανταλλάσσουν βλέμματα γνώσης. Μέσα, ο τόπος ενσάρκωνε όλη την αίγλη και την παρακμή της Belle Epoque στην Πόλη του Φωτός. Οι τοίχοι ήταν κρεμασμένοι με καθρέφτες που αντανακλούσαν το φως των τεράστιων πολυελαίων που κρέμονταν από την οροφή. Πίσω από το κτίριο υπήρχε ένας επίσημος κήπος για να απολαύσετε τις ηλιόλουστες μέρες, στον οποίο κυριαρχούσε ένα κολοσσιαίο μοντέλο ελέφαντα που είχε απομείνει από την Παγκόσμια Έκθεση του 1889. Μια χορεύτρια της κοιλιάς μέσα στο ζώο αποδείχτηκε πραγματικός γυριστής κεφαλής για τους δείπνους. Η υπερβολική διακόσμηση, που ξεπήδησε από την πυρετώδη φαντασία του Γάλλου καλλιτέχνη Adolphe Willette, δεν έμοιαζε τελείως με τίποτα άλλο. Πουθενά δεν θα μπορούσε να ταιριάξει όσο με το Moulin Rouge.
Όπως ταίριαζε σε έναν ναό αφιερωμένο στη μουσική και τον χορό, το Moulin Rouge παρουσίασε τα ταλέντα των πιο διάσημων χορευτών της εποχής. Αλλά ήταν μια μορφή Quadrille που δημιουργήθηκε το 1850 στο Mabille Ball από την Celeste Mogador που αποτέλεσε τη βάση του χορού που θα γινόταν συνώνυμο με το Paris, το γαλλικό Cancan. Εκείνη την εποχή το Quadrille ήταν εξαιρετικά της μόδας, ειδικά όταν εκτελούνταν στη μουσική του Jacques Offenbach. Περιέργως, όμως, ήταν στην άλλη πλευρά της Μάγχης, στο Λονδίνο, που δημιουργήθηκε το γαλλικό Can Can όπως το ξέρουμε. Ο ιδιοκτήτης της μουσικής αίθουσας Τσαρλς Μόρτον ζήτησε από ένα χορευτικό θίασο να το εκτελέσει το 1861, με αποτέλεσμα να προκληθεί έξαρση στον κόσμο του χορού.
Χαρούμενα σκανδαλώδης και γοητευτικά τολμηρή, η Γαλλική Cancan ήταν μια φρενίτιδα από μαύρες κάλτσες, γυμνά πόδια, καλτσοδέτες, σλιπ, δαντέλες, ψηλές κλωτσιές και στροβιλιστικές φούστες που θεωρούνταν αρκετά σοκαριστικό εκείνη την εποχή. Όπως ήταν φυσικό, ενθουσίασε τους θαμώνες του Moulin Rouge. Πολλοί χορευτές όπως η La Goulue, η Miss Jenny και η Nini Pattes-en-l`air έγιναν σύμβολα του παριζιάνικου καμπαρέ, προσελκύοντας τους πελάτες σε αναζήτηση διακοσμήσεων και συγκινήσεων. Η ξέφρενη σκηνή αποτυπώθηκε πολλές φορές από τον μεγάλο Γάλλο ζωγράφο, Henri de Toulouse Lautrec σε μερικά από τα πιο διάσημα έργα του.
