Στις 9 Οκτωβρίου του 1974 έφυγε από τη ζωή ο ο Γερμανός βιομήχανος και μέλος του Ναζιστικού Κόμματος που άρχισε να δείχνει ότι νοιάζεται για τους Εβραίους εργάτες του ως ανθρώπινα όντα όταν έφτιαξε ένα υποστρατόπεδο στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου το 1943.
Ο Oskar Schindler ήταν Γερμανός βιομήχανος και μέλος του Ναζιστικού Κόμματος o οποίος έσωσε τις ζωές 1.200 Εβραίων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.
Δεν ήταν άγιος. Απάτησε τη γυναίκα του, έπινε υπερβολικά και κατασκόπευε για την Abwehr, το σκέλος της αντικατασκοπείας της Wehrmacht (του γερμανικού στρατού), στην Τσεχοσλοβακία.
Ωστόσο, οι κατασκοπευτικές δραστηριότητες του Oskar για λογαριασμό της Γερμανίας, αν και ήταν λυπηρές για τους εχθρούς της Γερμανίας, αργότερα τον έφεραν σε θέση να σώσει πολλές ζωές.
Μετά την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία το 1939, ο Oskar Schindler δημιούργησε ένα εργοστάσιο σμάλτου στην Κρακοβία που χρησιμοποιούσε έναν συνδυασμό Εβραίων εργατών που είχαν συλληφθεί από τους Γερμανούς και ελεύθερους Πολωνούς εργάτες. Το αρχικό του ενδιαφέρον, φυσικά, ήταν να βγάλει χρήματα. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να νοιάζεται για τους Εβραίους εργάτες του, ιδιαίτερα αυτούς με τους οποίους ερχόταν σε επαφή σε καθημερινή βάση. Επιπλέον, η βοήθεια προς τους Εβραίους έγινε ένας τρόπος να πολεμήσουν ενάντια σε αυτό που θεωρούσε καταστροφικές και βάναυσες πολιτικές που προέρχονταν από τον Hitler και τα SS. Ο Schindler άρχισε να δείχνει ότι νοιάζεται για τους Εβραίους εργάτες του ως ανθρώπινα όντα όταν έφτιαξε ένα υποστρατόπεδο στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου το 1943. Πριν, οι φρουροί των SS τους πήγαιναν από το στρατόπεδο Plaszow όπου έμεναν στο εργοστάσιο τη μέρα και πίσω στο σπίτι αργά το βράδυ. Αν και ο Schindler είπε στους αξιωματούχους ότι τους ήθελε πιο κοντά για να μπορούν να εργάζονται περισσότερο, η ποιότητα της ζωής τους βελτιώθηκε επίσης, κάτι που ωφέλησε τα αποτελέσματά του, ενώ βοήθησε και τους εργαζόμενους.
Μεταξύ των πιο σημαντικών διορθώσεων στο ιστορικό αρχείο που περιέχεται στο βιβλίο του David Crow:
“O Oskar Schindler δεν δημιούργησε τη «Λίστα του Schindler». Το 1944, με τη Γερμανία να απειλείται στρατιωτικά, η εξόντωση Εβραίων αυξήθηκε σε πολλά μέρη, αλλά εμφανίστηκε επίσης μια στρατηγική για τη μετακίνηση εργοστασίων που θεωρούνταν ζωτικής σημασίας για την πολεμική προσπάθεια. Ο Oskar Schindler έπεισε τις γερμανικές αρχές ότι το εργοστάσιό του ήταν ζωτικής σημασίας και ότι χρειαζόταν εκπαιδευμένους εργάτες. Αλλά ο Schindler ούτε έγραψε ούτε υπαγόρευσε τη λίστα με το ποιος θα πήγαινε στη μεταφορά, όπως απεικονίστηκε δραματικά στην ταινία του Steven Spielberg.”
Αντίθετα, ο Marcel Goldberg, ένας Εβραίος «υπάλληλος» διορισμένος στον νέο διοικητή του Plaszow Arnold Buscher, έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο στην κατάρτιση του καταλόγου μεταφορών. Είναι γενικά αποδεκτό ότι ο Buscher, ένας αξιωματικός των SS, «δεν θα μπορούσε να ενδιαφερθεί, εντός ορισμένων αριθμητικών ορίων, ποιος μπήκε στη λίστα», σύμφωνα με τον Thomas Keneally. Συμφωνήθηκε επίσης ότι ο Goldberg ενεπλάκη σε ένα ορισμένο ποσό διαφθοράς σχετικά με το ποιούς πρόσθεσε στη λίστα και, επιπλέον, ότι δεν υπήρχε μόνο μία «λίστα», αλλά μάλλον διαφορετικές λίστες που προέκυψαν σε μια σειρά μηνών.
Η σκηνή στην ταινία Schindler`s List με τον Oskar Schindler να σκέφτεται ονόματα ή να απαιτεί από τον Itzhak Stern να βρει περισσότερα ονόματα απλά δεν συνέβη, σύμφωνα με τον Crowe. «Στην πραγματικότητα, ο Oskar Schindler δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τη δημιουργία της περίφημης λίστας μεταφορών του. Παραδέχτηκε τόσα πολλά στον γιατρό Stanley Robin μετά τον πόλεμο».
Το άτομο που έδωσε στον πραγματικό Schindler την ιδέα να βάλει τους Εβραίους να δουλέψουν ως ουσιαστικά σκλάβους εργάτες στο εργοστάσιό του, σώζοντάς τους έτσι, ήταν ένας Εβραίος Πολωνός πρώην συνιδιοκτήτης εργοστασίου ονόματι Abraham Bankier — ένας κρίσιμος ρόλος που δεν είναι στην ταινία.
Μετά την εισβολή των Ναζί στην Πολωνία το φθινόπωρο του 1939, αφαίρεσαν από τους Εβραίους πολίτες τις περιουσίες τους και τους εξανάγκασαν να ζήσουν σε γκέτο. Από εκεί, οι SS τους χρησιμοποιούσαν ως δωρεάν εργατικό δυναμικό- μεταξύ άλλων σε εργοστάσια όπως του Schindler στην Κρακοβία. Καθώς όλο και περισσότεροι Γερμανοί άντρες πήγαιναν στο στρατό, τα εργοστάσια βασίζονταν όλο και περισσότερο στους εργάτες-σκλάβους. Όταν ξεκίνησε ο Schnindler, ο συλλογισμός του δεν ήταν καθόλου αλτρουιστικός. Έκανε έναν πλούσιο τρόπο ζωής που έπρεπε να χρηματοδοτήσει και θα έβγαζε περισσότερα χρήματα ως ιδιοκτήτης εργοστασίου παρά στον στρατό. Ο Bankier “πούλησε” στον Schindler την ιδέα ότι οι Εβραίοι εργάτες θα ήταν φθηνότεροι από τους Πολωνούς εργάτες που δεν ήταν Εβραίοι.
«Ήταν η πρώτη σημαντική χειρονομία που έκανε στην οποία προσπαθούσε πραγματικά να βοηθήσει (τους Εβραίους εργάτες του) να έχουν λίγο καλύτερη ζωή», λέει ο Crowe. «Το φαγητό ήταν καλύτερο. Άντρες και γυναίκες δεν χωρίστηκαν. Δεν άφησε τους φρουρούς των SS να μπουν στο στρατόπεδο. μπορούσαν να μείνουν σε σκοπιές, αλλά δεν μπορούσαν να μπουν».
Η Rena Finder – η νεώτερη Εβραία επιζήσασα – που θυμάται ότι έφτιαχνε οβίδες για πυρομαχικά, λέει ότι ένιωθε ότι ο Schindler τους φρόντιζε καλά. «Χαμογελούσε και ρωτούσε πώς είσαι, σε χάϊδευε στο κεφάλι. Θυμάμαι ότι είχα πνευμονία και έμεινα στην κλινική για τρεις μέρες. Αν είχα αρρωστήσει στο Plaszow θα με είχαν σκοτώσει. Αν έμενες στην κλινική εκεί για περισσότερο από μια μέρα, θα πυροβολούσαν τον ασθενή. Αυτό δεν συνέβη στο εργοστάσιο του Oskar Schindler».
Θυμάται επίσης μια στιγμή που είχε πρόβλημα να χειριστεί ένα μηχάνημα, σε σημείο που σταμάτησε να λειτουργεί σωστά. «Έκλαιγα, τρόμαξα. Ο επιστάτης με κατηγόρησε για δολιοφθορά. Ο Schindler είπε ότι ένα μικρό κορίτσι δεν μπορούσε να χειριστεί αυτό το μηχάνημα και κανένας άλλος εκτός από έναν άντρα δεν πρέπει να χρησιμοποιεί αυτό το μηχάνημα. Ήμουν πεπεισμένη ότι στάλθηκε από τον παράδεισο».
Το καλοκαίρι του 1944, καθώς προχωρούσε ο Κόκκινος Στρατός των Σοβιετικών, οι ιδιοκτήτες εργοστασίων που κατασκεύαζαν κάποιο οπλισμό για τον γερμανικό στρατό μετέφεραν τα εργοστάσιά τους προς τα δυτικά. Ο Schindler μετέφερε τις επιχειρήσεις του από την Κρακοβία στο Brunnlitz, στη σημερινή Τσεχική Δημοκρατία.
Τότε ήταν που μπήκε η περίφημη λίστα: οι άνθρωποι σε αυτήν θα στέλνονταν στο Brunnlitz για να δουλέψουν, και έτσι θα σώζονταν.
Αλλά ο Schindler ήταν στην πραγματικότητα στη φυλακή όταν συντάχθηκε ο κατάλογος, αφού είχε τεθεί υπό κράτηση κατά τη διάρκεια έρευνας για το αν είχε δωροδοκήσει έναν διοικητή. Η σκηνή όπου αναφέρεται άμεσα στην ανάμειξή του «είναι εντελώς ψεύτικη», λέει ο Crowe.
Επιπλέον, υπήρχαν στην πραγματικότητα περισσότερες από μία λίστες. Τον Οκτώβριο του 1944, ένα στρατόπεδο Plaszow, ο Marcel Goldberg έφτιαξε δύο λίστες με άτομα που εγκρίθηκαν να πάνε στο Brunnlitz, που μπορούν να θεωρηθούν «λίστες του Schindler»΄. Η μία είχε τα ονόματα 300 γυναικών, η άλλη είχε τα ονόματα 700 ανδρών. Καθ` όλη τη διάρκεια του πολέμου, ο Goldberg- ένας από τους Εβραίους αιχμαλώτους που είχαν αναγκαστεί από τους Ναζί να είναι σε στρατόπεδο – είχε συντονίσει τη μεταφορά Εβραίων εργατών σκλάβων από το Plaszow σε άλλα στρατόπεδα εργασίας στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Δεν είναι ξεκάθαρο πώς ακριβώς επέλεξε ο Goldberg ποιος θα ήταν στις λίστες, αλλά πιστεύεται ότι συμπεριέλαβε άτομα που γνώριζε, ίσως φίλους φίλων. «Θα είχε ζητήσει επίσης συμβουλές από άλλους Εβραίους κρατούμενους που εργάζονταν στο γραφείο του στρατοπέδου, οι οποίοι θα τον βοηθούσαν να διαλέξει ανθρώπους», λέει ο Crowe, ο οποίος πιστεύει ότι μόνο το ένα τρίτο των ανθρώπων στους καταλόγους είχαν εργαστεί πριν για τον Schindler.
Η Finder λέει ότι η μητέρα της άκουσε ότι o Goldberg έφτιαχνε μια λίστα με νέους ανθρώπους με «κοκαλιάρικα δάχτυλα» που ήταν κατάλληλοι για δουλειά στο εργοστάσιο. «Η μητέρα μου με έστειλε στον Marcel Goldberg», θυμάται. «Πήγα κοντά του και του είπα για τη μητέρα μου και ότι θέλω να είμαι στη λίστα και μας έβαλε στη λίστα».
Προτού οι 1.000 «Εβραίοι του Schindler» μπορέσουν να πάνε στο Brunnlitz, έπρεπε να «επιθεωρηθούν». Oι άνδρες στάλθηκαν στο στρατόπεδο Gross-Rosen και οι γυναίκες στάλθηκαν στο Άουσβιτς. Ενώ οι άνδρες υποβλήθηκαν γρήγορα σε επιθεώρηση, μερικές γυναίκες χάθηκαν στο σύστημα. Αυτή η φάση της ιστορίας είναι μια άλλη όπου η αλήθεια διαφέρει ελαφρώς από την ταινία. Ο Schindler έστειλε μια γραμματέα να ανακτήσει τις λίστες, αντί να πάει ο ίδιος – αλλά η αλήθεια της εμπειρίας είναι τόσο τρομακτική που ίσως καμία ταινία δεν θα μπορούσε να την αποτυπώσει με ακρίβεια, ανεξάρτητα από το πόσο προσεκτικοί ήταν με τη λεπτομέρεια.
«Όταν φτάσαμε στο Άουσβιτς, διψούσαμε τόσο πολύ. Προσπαθήσαμε να πιάσουμε τις νιφάδες χιονιού. Αλλά δεν έπεφτε χιόνι. ‘Ηταν στάχτη. Μετά μας είπαν να γδυθούμε για έλεγχο. Θυμάμαι, αφού μου ξύρισαν το κεφάλι, μας έβαλαν σε σκοτεινό δωμάτιο και κατέβηκε κρύο νερό. Ήμασταν εντελώς γυμνοί και θυμάμαι ότι κοιτούσα τη μαμά μου και δεν μπορούσα να την αναγνωρίσω. Είπα, «Τώρα δεν θα υποφέρουμε άλλο γιατί έχουμε ήδη πεθάνει». Είπε, «Δεν είμαστε νεκροί. Είμαστε ζωντανοί.» αποκάλυψε η Finder.
Το Brunnlitz λειτούργησε από τον Οκτώβριο του 1944 μέχρι τη γερμανική παράδοση τον Μάιο του 1945. Με βάση τους καταλόγους μεταφορών, ο Schindler κατάφερε να σώσει 1.098 άτομα με το να ανοίξει αυτό το εργοστάσιο .
Οι 1.000 προέρχονταν από τις δύο λίστες που έκανε ο Goldberg και ο Crowe πιστεύει ότι οι άλλοι 98 ήταν άνθρωποι που προέρχονταν από άλλα στρατόπεδα και ίσως μεταφέρθηκαν εκεί καθώς οι συμμαχικές δυνάμεις απωθούσαν τους Ναζί.
Με τα χρήματα που έβγαλε κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Schindler απέκτησε 18 φορτηγά με μαλλί, χακί υλικό, παπούτσια και δέρμα, τα οποία παρέδωσε στους εργάτες του. «Αυτά είναι τα χρήματά σου», θυμάται η Dinder να είπε. Μετά τον πόλεμο, τα τραπέζια άλλαξαν. Οι άνθρωποι που κάποτε ήταν Εβραίοι εργάτες του, τον βοήθησαν και τον υποστήριξαν μέσω μιας σειράς επιχειρηματικών αποτυχιών. Μπορεί να έφυγε από τη ζωή το 1974 στη Φρανκφούρτη σε ηλικία 66 ετών, αλλά για επιζώντες όπως ο Finder, η ευγνωμοσύνη παραμένει.
«Τον έστειλε ο Θεός για να μας φροντίσει», είπε.
