Η Σύγκρουση των Πολιτισμών, συναντά την Σύγκρουση των Συστημάτων, στο Ισραήλ και την Γάζα (κατ’ αρχάς), σε έναν πόλεμο με άγνωστη διάρκεια και άγνωστο τέλος. Όταν τελειώσει – αν τελειώσει – ο κόσμος θα είναι διαφορετικός.
Εκείνο το πρωινό της 7ης Οκτωβρίου, οι νεαροί και οι νεαρές, που διασκέδαζαν σ’ αυτό το μοιραίο πάρτι, δεν γνώριζαν, ότι μετά από λίγο οι ζωές τους θα γίνονταν η “καύσιμη ύλη” , για κάτι τόσο μεγάλο και τόσο βαθύ που θα ξεκινούσε εκείνη τη μέρα, που ανάλογα με το πως θα εξελιχθεί, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Άβυσσος.
Μια Άβυσσος που θα καταπιεί πολύ περισσότερες ανθρώπινες ζωές, από δυο κόσμους, που αν όχι σ’ αυτήν την συγκυρία, νομοτελειακά θα φτάσουν κάποια στιγμή μέχρι την τελική σύγκρουση.
Όταν εκείνο το πρωί ακούστηκε ο ήχος από τις ρουκέτες που εκτοξεύονταν από την Χαμάς και από την περιοχή της Γάζας προς το Ισραήλ, αυτοί που διασκέδαζαν στο πάρτι δεν έδωσαν και ιδιαίτερη σημασία. Οι κάτοικοι του Ισραήλ εδώ και χρόνια γνωρίζουν ότι ζουν σε εμπόλεμη ζώνη και είναι συνηθισμένοι στον ήχο των πυραύλων και στις σειρήνες, όπως και στον ήχο των αεροπλάνων που θα απογειωθούν από το Ισραήλ για να βομβαρδίσουν για μια ακόμη φορά τη Γάζα, για αντίποινα.
Μόνο όταν άρχισαν να ακούγονται οι ήχοι από το κροτάλισμα των Καλάσνικοφ σε κάποια απόσταση και συγχρόνως είδαν το ουρανό να γεμίζει πτητικές μηχανές με τους οπλισμένους άνδρες της Χαμάς επάνω τους, κατάλαβαν ότι κάτι διαφορετικό εξελισσόταν εκείνη την ημέρα και άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι να γλυτώσουν την ζωή τους.
Αλλά ήταν αργά. Αυτό που εξελίχθηκε τις επόμενες ώρες και που οι λεπτομέρειες, αποκαλύφθηκαν τις επόμενες ώρες και ημέρες, προκάλεσαν φρίκη σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν μια τερατώδης σφαγή, που αν στο μέλλον – αν ο κόσμος μας συνεχίσει να υπάρχει – οι επόμενες γενιές θα το βλέπουν σε ντοκυμαντέρ, που θα περιγράφουν πως ξεκίνησε μια ακόμη μεγάλη σύγκρουση. Αλλά ακόμη δεν ξέρουμε πόσο μεγάλη θα γίνει αυτή η σύγκρουση και αν μετά το τέλος της θα μπορούμε να βλέπουμε ντοκυμαντέρ και αν θα υπάρχουν τηλεοράσεις. Πιθανόν να μην έχει φτάσει ακόμη αυτή η ώρα, αλλά αργά ή γρήγορα στη διάρκεια αυτού του αιώνα, θα φτάσει.
Στην αρχή κανείς δεν μπορούσε να κατανοήσει γιατί έγινε αυτή η τερατώδης σφαγή από την Χαμάς, καθώς τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις του Ισραήλ με τον Αραβικό κόσμο είχαν βελτιωθεί αισθητά και μάλιστα μέσα στο επόμενο διάστημα το Ισραήλ επρόκειτο να υπογράψει μια ιστορική συμφωνία με την Σαουδική Αραβία και με τα υπόλοιπα κρατίδια του Κόλπου, ενώ συγχρόνως επρόκειτο να αρχίσουν συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους για μια σημαντική συμφωνία, όπου το Ισραήλ, κάτω από την πίεση των Αμερικανών, θα έκανε σημαντικές υποχωρήσεις σε σχέση με τις παλιότερες σκληρές θέσεις του.
Όμως τόσο ο πόλεμος όσο και η ειρήνη, εκτός από όλα τα άλλα, στηρίζονται ή δημιουργούν οικονομικές ευκαιρίες. Υπάρχουν πόλεμοι που γίνονται. για να ενισχυθεί απλώς η πολεμική βιομηχανία κάποιας συγκεκριμένης χώρας, ή άλλες φορές και των δυο αντιμαχομένων πλευρών και επίσης οι φαρμακοβιομηχανίες ή ο κατασκευαστικός τομέας. Άλλες φορές πάλι οι πόλεμοι γίνονται για να αυξηθούν οι τιμές του πετρελαίου. Τα πράγματα δεν είναι όπως πάντα όπως φαίνεται και τα πάντα στηρίζονται σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, καθώς οι μάζες παρασύρονται περισσότερο από τις εντυπώσεις παρά από την αλήθεια.
Η προσέγγιση του Ισραήλ με τον αραβικό κόσμο δεν συνέφερε ούτε το Ιράν, ούτε την Τουρκία για διαφορετικούς λόγους, αλλά περισσότερο από όλα δεν συνέφερε την Χαμάς. Oι οργανώσεις όπως η Χαμάς, η Χεζμπολάχ και άλλες παρόμοιες σε όλον τον κόσμο, μπορεί να αυτοαποκαλούνται “επαναστατικές” ή “απελευθερωτικές”, “αντιστασιακές” ή οτιδήποτε άλλο, αλλά στην ουσία, από όπου και να το δεις είναι στρατοί, μικροί ή μεγάλοι. Και όπως και ο ίδιος ο πόλεμος όπως και οι στρατοί που τον κάνουν, μικροί ή μεγάλοι, χρειάζονται ένα πράγμα, ανεξάρτητα από τον λόγο που δημιουργήθηκαν. Χρειάζονται Χρήμα. Και μάλιστα πολύ χρήμα. Από αυτή τη μεριά οι σχετικές οργανώσεις, μια και περνούν από τα χέρια τους, τεράστια ποσά κάνουν πολύ πλούσιους και τους ηγέτες τους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πολύ πλούσιοι έχουν γίνει και οι ηγέτες της Χαμάς, πολλοί από τους οποίους ζουν στο Κατάρ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Η Χαμάς ιδρύθηκε το 1987 από τον σεΐχη Αχμέντ Γιασίν και τον Μοχάμεντ Ταχά της Παλαιστινιακής πτέρυγας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, κατά την έναρξη της πρώτης Ιντιφάντα με βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας και άλλες επιθέσεις κατά ισραηλινών αμάχων και των δυνάμεων ασφαλείας.
Η Χαμάς ανήκει στον αδιάλλακτο χώρο των Παλαιστινίων, που δεν νομίζουν ότι το Παλαιστινιακό μπορεί να λυθεί με διαπραγματεύσεις, αλλά με πόλεμο μέχρι την εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη και την κατάληψη των εδαφών που τώρα κατέχει το κράτος του Ισραήλ, από τους Παλαιστίνιους.
Η φρικιαστική επίθεση του Σαββάτου 7 Οκτωβρίου είχε διπλό σκοπό. Αφ΄ενός να διακόψει την προσέγγιση του Ισραήλ με τον αραβικό κόσμο, που είχε για την αντίληψη τους φτάσει σε επικίνδυνο κρίσιμο σημείο, μια και η προσέγγιση αυτή θα έκανε αχρείαστη την ύπαρξη της Χαμάς και από την άλλη να παρασύρει αναγκαστικά το Ισραήλ σε πόλεμο, που όχι μόνο θα έβαζε φρένο σε οποιαδήποτε προσέγγιση, αλλά θα ανάγκαζε όλα τα αραβικά κράτη να πάρουν το μέρος των Παλαιστινίων και επίσης θα ξεσήκωνε τα φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα με διαδηλώσεις σε όλον τον κόσμο, καθώς το Ισραήλ θα αντιδρούσε σκληρά στην επίθεση που δέχτηκε. Αυτό ήδη η Χαμάς το έχει πετύχει φέρνοντας και πάλι το Παλαιστινιακό στην επικαιρότητα σε όλον τον κόσμο και δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα κλίμα αντισημιτισμού. ένα “σπορ” πολύ διαδεδομένο, από την εποχή το Χίτλερ και περιστασιακά και σε προηγούμενους αιώνες σε διάφορες χώρες. Ο επικοινωνιακός πόλεμος έχει μεγάλη σημασία και αυτό φάνηκε από το περιστατικό με την αποτυχημένη εκτόξευση της ρουκέτας από την Ισλαμική Τζιχάντ, που έπεσε στο πάρκινγκ του νοσοκομείου, σκοτώνοντας ένα άγνωστο αριθμό ανθρώπων. Το Al Jajeera πήρε αμέσως την είδηση και την μετέτρεψε σε ευκαιρία, αποδίδοντας το χτύπημα στο Ισραήλ και κάνοντας λόγο για 1000 νεκρούς, κάτι το οποίο παρέλαβαν αμέσως τα τουρκικά Μέσα Ενημέρωσης, για να μεταδοθούν στην συνέχεια, χωρίς κανέναν έλεγχο και από όλα σχεδόν τα δυτικά Μέσα Ενημέρωσης. Έντονες διαδηλώσεις ξέσπασαν σε όλον τον κόσμο, πολύ πιο έντονες, από ότι όλο το προηγούμενο διάστημα. Παρ΄ολο που τα πλάνα της επόμενης μέρας έδειχναν ένα μικρό κρατήρα μισού μέτρου. και πολλά αυτοκίνητα καμένα σε ένα μάλλον μικρό πάρκινγκ, η ζημιά είχε γίνει.
Η Χαμάς εδώ και χρόνια χρηματοδοτείται και από την Σαουδική Αραβία, αλλά κυρίως από το Ιράν και την Τουρκία.
Η επίθεση της Χαμάς ήταν τέτοιου μεγέθους που χρειάστηκε τουλάχιστον δυο χρόνια προετοιμασίας.
Και σ’ αυτό το σημείο έχει πολλά να μας πει μια συνάντηση που είχαν τον Ιούλιο του 2022, στην Τεχεράνη, ο Πούτιν, με τον τον ηγέτη του Ιράν Αγιατολάχ Χαμενεΐ και τον Τουρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν, όταν είχε ήδη ξεκινήσει πριν έξι μήνες η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Την εποχή δηλαδή που η προετοιμασία της Χαμάς για την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, είχε αρχίσει να οργανώνεται συστηματικά
Μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. Ο Πούτιν, ο Αγιατολάχ Χαμνεΐ και ο Ερντογάν, στην συνάντηση τους τον Ιούλιο του 2022, στην Τεχεράνη
Από το μέγεθος και τα 1400 θύματα της επίθεσης της Χαμάς, ήταν σαφές τόσο για το Ισραήλ όσο και για τις ΗΠΑ, ότι το θέμα δεν ήταν από τα συνηθισμένα που λύνονται σε κάποιες μέρες ή εβδομάδες, αλλά για κάτι πολύ μεγαλύτερο. Και αυτό φαίνεται και από την άμεση κινητοποίηση του 6ου στόλου, που έχει στείλει ως τώρα δυο αεροπλανοφόρα στην περιοχή και από την επιστράτευση 300.000 εφέδρων από το Ισραήλ.
Εξ άλλου και οι δυο πλευρές συμφωνούν σε δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Ότι αυτό που επίκειται είναι πολύ μεγάλο και θα διαρκέσει πολύ χρόνο και που όταν τελειώσει ο χάρτης της περιοχής θα έχει αλλάξει.
Το αρχικό πλάνο της Χαμάς όταν εξαπέλυσε την αιφνιδιαστική επίθεση, στηριζόταν στο ότι το Ισραήλ οργισμένο και πληγωμένο από την επίθεση, θα απαντούσε άμεσα, όχι μόνο με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, αλλά και με χερσαία μεγάλης κλίμακας επίθεση, οπότε θα έμπλεκε εκεί σε μια πραγματική κόλαση και σε μια μεγάλη στρατιωτική ήττα, καθώς η Χαμάς τελείως προετοιμασμένη για αυτό το ενδεχόμενο, θα είχε στήσει χιλιάδες θανάσιμες παγίδες, με τους μαχητές της να εξορμούν από κάθε κατεύθυνση. Συγχρόνως με ένα μεγάλο μέρος του στρατού εγκλωβισμένο στην Γάζα, η Χεζμπολάχ θα έκανε μια ακόμη πιο δυναμική επίθεση στον βορά από τον Λίβανο και στην ανατολή από την Συρία.
Το Ισραήλ όμως δεν αντέδρασε με τον τρόπο που περίμενε η Χαμάς. η Χεζμπολάχ και το Ιράν (και η Τουρκία). Αντιθέτως προχώρησε με ένα πλάνο που έμοιαζε να έχει μελετηθεί από καιρό και αυτό κάνει πολλούς να αμφιβάλουν κατά πόσο οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ δεν είχαν “μυριστεί” τίποτα για την κολοσσιαίου μεγέθους προετοιμασία της Χαμάς για το αποτρόπαιο χτύπημα της.
Άρχισε να βομβαρδίζει συστηματικά το βόρειο τμήμα της Γάζας και τώρα που έχουν περάσει δυο βδομάδες βλέπουμε ολόκληρες γειτονιές να έχουν ισοπεδωθεί σαν να έγινε σεισμός δέκα ρίχτερ.
Οι δυστυχείς Παλαιστίνιοι που εδώ και χρόνια έχουν υποφέρει τα πάνδεινα, έγιναν για άλλη μια φορά “παράπλευρες απώλειες’. Γύρω στους 4-5.000 χιλιάδες έχουν μέχρι στιγμής σκοτωθεί από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς και από αυτούς 1.500 περίπου είναι παιδιά και 700 περίπου είναι γυναίκες, Ένα πραγματικό δράμα, ενώ συγχρόνως 600-700.000 χιλιάδες Παλαιστίνιοι έφυγαν από την βόρεια Γάζα και πήγαν στην νότια, όπου υπάρχει κάπως μεγαλύτερη ασφάλεια. Με τόσους ανθρώπους μαζεμένους σε τόσο μικρό χώρο έχει ξεσπάσει και μια ανθρωπιστική κρίση, καθώς στερούνται τα πάντα και κυρίως τα βασικά. Νερό, τροφή και φάρμακα.
Πότε μια τραγωδία “ισοφαρίζει” μιαν άλλη τραγωδία ;
Η απελευθέρωση των δύο πρώτων ομήρων, των ισρηλοαμερικανίδων Τζούντιθ Ραανάν και τη κόρης της Νάταλι το βράδυ της Παρασκευής, όπως και μια μάλλον μικρού μεγέθους ανθρωπιστική βοήθεια όταν οι Ισραηλινοί σε συνεννόηση με τους Αιγύπτιους, άνοιξαν για λίγο την Ράφα, για να περάσουν 20 φορτηγά, έφερε για λίγο σε δεύτερη μοίρα τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Το Ισραήλ δηλώνει κάθε μέρα ότι όπου νά’ ναι αρχίζει η χερσαία επιχείρηση, αλλά ακόμη δεν έχει αρχίσει και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιο θα είναι το τελικό σχέδιο ακόμη κι αν η χερσαία επιχείρηση πραγματοποιηθεί, παρά τους σοβαρούς κινδύνους ενός τέτοιου εγχειρήματος, ακόμη κι αν καταφέρει να εξουδετερώσει την Χαμάς. Μετά τι γίνεται;…
Από την άλλη μεριά η Χεζμπολάχ που από μέρες απειλεί να επιτεθεί, αν οι Ισραηλινοί συνεχίσουν για μια ακόμη μέρα τους βομβαρδισμούς της Γάζας, ακόμη περιορίζονται σε κάποιες σποραδικές επιθέσεις, ενώ το Ισραήλ έχει εκκενώσει τα χωριά στα σύνορα με τον Λίβανο.
Όλα μοιάζουν να βρίσκονται σε ένα τέλειο αδιέξοδο. Καμιά πλευρά δεν μπορεί να κάνει πίσω και καμία δεν μπορεί να εύκολα να προχωρήσει. Συνήθως κάτι τέτοια αδιέξοδα, που συνοδεύονται με τόση οργή και από τις δυο πλευρές, λύνονται δυστυχώς μόνο με πόλεμο, όπως μας διδάσκει η Ιστορία. Και αυτές οι μέρες με τις πολλές επαφές και διαπραγματεύσεις για να αποφευχθεί το χειρότερο θυμίζουν τις εποχές πριν από τον Πρώτο και πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για εμάς που παρακολουθούμε από κάποια απόσταση την τραγωδία που μεγαλώνει στην Μέση Ανατολή είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι νόμιζε η Χαμάς ότι θα πετύχει με την τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, όπως και να καταλάβουμε ποιο είναι το συνολικό σχέδιο του Ισραήλ με τους βομβαρδισμούς και την πιθανή εισβολή στην Γάζα.
Ίσως μια θεωρητική και ιστορική ματιά σ’ αυτά που συμβαίνουν, μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι το Ισραήλ και η Γάζα είναι το σημείο που συναντώνται η “Σύγκρουση των Πολιτισμών” με την Σύγκρουση των Συστημάτων”.
Το 1996, λίγα χρόνια μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ, ο συγγραφέας και ιστορικός Σάμιουελ Χάντιγκτον είχε γράψει ένα βιβλίο που έγινε και το μπεστ σέλλερ εκείνης της εποχής, με τίτλο “Η Σύγκρουση των Πολιτισμών” και στο οποίο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, προέβλεπε ότι η επόμενη μεγάλη σύγκρουση θα ήταν μια σύγκρουση διαφορετικών πολιτισμών εστιάζοντας κυρίως στον Πολιτισμό της Δύσης και στον Πολιτισμό του Ισλάμ.
Δεν χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να επιβεβαιωθεί η θεωρία του Χάντινγκτον. Το χτύπημα στους δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης από την τρομοκρατική οργάνωση Αλ Κάιντα, οδήγησε στην εισβολή της Δύσης – που γενικά καθοδηγείται από τον αμερικάνικο παράγοντα – αρχικά στο Αφγανιστάν και μετά στο Ιράκ. Παρά την αρχική επικράτηση της Δύσης στους δυο αυτούς πολέμους, το αποτέλεσμα ήταν και ένας ασύμμετρος πόλεμος από την μεριά τρομοκρατικών οργανώσεων του Ισλάμ με χτυπήματα σε διάφορα σημεία της Δύσης. Τελικά η Δύση συνολικά αποσύρθηκε και από αυτές της δυο περιοχές και το συμπέρασμα στο οποίο θα κατέληγε οποιοσδήποτε είναι ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τα δεδομένα ενός πολιτισμού με το ζόρι, ακόμη κι όταν νομίζεις ότι το κάνεις για το καλό του. Τελικά τόσο το Αφγανιστάν όσο και το Ιράκ, βρίσκονται στην ίδια ή ίσως και σε χειρότερη κατάσταση από ότι ήταν πριν, με το χάσμα ανάμεσα στους δυο αυτούς πολιτισμούς να είναι ακόμη μεγαλύτερο καθώς κάθε τόσο αναζωπυρώνεται, από διάφορες αιτίες, όπως είναι η συνεχής αντιπαράθεση του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους.
Στην πραγματικότητα η Σύγκρουση των Πολιτισμών άρχισε αιώνες πριν, από τότε που οι πληθυσμοί της Μέσης Ανατολής, γύρω στον 7ο-8ο αιώνα υιοθέτησαν την θρησκεία του Ισλάμ και από τότε βρίσκεται σε συνεχή αντιπαράθεση με τον Χριστιανικό πολιτισμό της Δύσης, με διάφορα επεισόδια και νίκες και ήττες εκατέρωθεν. Η επέκταση των Αράβων κατ’ αρχάς και στην συνέχεια των Οθωμανών, οι Σταυροφορίες και πολλά άλλα, που κατέληξαν στην πτώση του Βυζαντίου, και που από τότε είναι το σύνορο των δυο αυτών πολιτισμών.
Τελικά και παρά την παγκοσμιοποίηση που έφερε τους δυο αυτούς πιο κοντά, με μεγάλες οικονομικές επενδύσεις εκατέρωθεν και την μεγάλη μετανάστευση πληθυσμών του Ισλάμ σε χώρες της Δύσης, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι δύο αυτοί πολιτισμοί δεν φαίνεται ότι στο εγγύς μέλλον θα μπορέσουν να καλύψουν το χάσμα που τους χωρίζει. Η δε σύγκρουση του Ισραήλ με την Χαμάς, απειλεί να φέρει τους δυο αυτούς πολιτισμούς στην μεγαλύτερη σύγκρουση της ιστορίας τους.
Αν ο Χάντινγκτον ζούσε ακόμη ίσως θα προλάβαινε να γράψει και άλλο ένα βιβλίο με τίτλο “Η Σύγκρουση των Συστημάτων”, όπου οι δύο πλευρές που βρίσκονται σε αντιπαράθεση είναι από την μια μεριά οι Δημοκρατίες και από την άλλη οι Δικτατορίες, οποιουδήποτε τύπου.
Η σύγκρουση των Συστημάτων είναι μια ακόμη πιο παλιά ιστορία και ξεκίνησε από τότε που η αρχαία Αθήνα ανακάλυψε την Δημοκρατία ως καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης, σε αντίθεση με τις Τυραννίες, όπως λέγονταν τότε οι δικτατορίες, μια λέξη που με το πέρασμα του χρόνου, απέκτησε – δικαίως – άλλο νόημα.
Το πρώτο επεισόδιο στον πόλεμο των Συστημάτων, ήταν ο Πελοποννησιακός Πόλεμος που ξεκίνησε το 431 π. Χ ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη και τέλειωσε το 404 π.Χ. με την νίκη της Σπάρτης. Η νικήτρια Σπάρτη, παρά τις συμβουλές των συμμάχων της που την προέτρεπαν να καταστρέψει ολοσχερώς την Αθήνα για τιμωρία, σεβάστηκε την Αθήνα λόγω της συμβολής της στους πολέμους με τους Πέρσες και έτσι υπάρχει ακόμη η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας, που είχε προλάβει να χτίσει ο ηγέτης της Αθήνας, ο Περικλής, ο οποίος πέθανε από τον λοιμό που έπληξε την Αθήνα και συνετέλεσε πολύ στην ήττα της.
Από τότε και μέχρι σήμερα η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας, αποτελούν το διαχρονικό σύμβολο του πολιτισμού της Δύσης.
Στην συνέχεια η Δημοκρατία πήρε κάποια ασαφή μορφή στην αρχαία Ρώμη και εκεί υπήρχαν συνεχείς διαμάχες ανάμεσα στην Σύγκλητο – που ήταν κάποια μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης – και τους εκάστοτε δικτάτορες που επικρατούσαν. Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η Δημοκρατία στην ουσία εξαφανίστηκε και άρχισε με κάποιον τρόπο να αναβιώνει στην διάρκεια της ιταλικής Αναγέννησης όταν ανακάλυψαν εκ νέου τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα και όλους τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.
Η σύγχρονη αναβίωση της Δημοκρατίας έγινε στην Μεγάλη Βρετανία το 1649, όταν ο Βασιλιάς Κάρολος ηττήθηκε και στην συνέχεια θανατώθηκε, για να καθιερωθεί η κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Και παρ’ όλο που η Μεγάλη Βρετανία ονομάζεται Ηνωμένο Βασίλειο και έχει επικεφαλής τον εκάστοτε βασιλιά του, στην ουσία ο ρόλος του είναι τυπικός και δεν μπορεί να συμμετέχει στις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Κάτι σαν τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας που απέκτησαν άλλες δημοκρατικές χώρες, μόνο που φοράνε πιο εντυπωσιακές στολές γεμάτες με παράσημα.
Ακολούθησαν οι ΗΠΑ το 1787 και στην συνέχεια όλες οι χώρες της Δύσης (ανεξάρτητα με ποιο σημείο του κόσμου βρίσκονται) υιοθέτησαν το δημοκρατικό πολίτευμα.
Τόσο ο Πρώτος όσο και Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος με κάποιο ατελή τρόπο, εντάσσονται στην Σύγκρουση των Συστημάτων.
Αυτή η έννοια πήρε πιο καθαρή μορφή στις μέρες μας όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Και παρ’ όλο που ο Πούτιν έχει εκλεγεί αρχικά με δημοκρατικές διαδικασίες, στην ουσία η Ρωσία διοικείται δικτατορικά από τον Πούτιν και τους ολιγάρχες που έχει δημιουργήσει τριγύρω του. Στην σημερινή σύγκρουση των Συστημάτων από την μιά μεριά βρίσκεται η Ρωσία και η Κίνα και όσοι έχουν συμμαχήσει μαζί τους και από την άλλη η Δύση.
Έτσι η Δύση βρίσκεται σήμερα ανάμεσα σε δυο συγκρούσεις. Και στην Σύγκρουση των Πολιτισμών που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στην Μέση Ανατολή, αλλά και στην Σύγκρουση των Συστημάτων, μια και ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται παρόλο που το θέμα δεν βρίσκεται στην επικαιρότητα.
Παρόλο που όλοι εμείς αιφνιδιαστήκαμε από την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου και όσα ακολούθησαν, τόσο ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, όσο και ο ηγέτης του Ιράν, Αγιατολάχ Χαμενεΐ, έδειξαν σίγουροι πως κάτι πολύ μεγαλύτερο – από ότι δείχνει η σύγκρουση του Ισραήλ με την Χαμάς – πρόκειται να ακολουθήσει, που κανείς δεν γνωρίζει μέχρι που θα φτάσει. Και οι δυο αντίπαλες μεριές συμφωνούν ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι μεγάλο και ότι στο τέλος του ο χάρτης της περιοχής θα έχει αλλάξει και ως γνωστόν οι χάρτες αλλάζουν συνήθως με πόλεμο.
Έτσι ο πρόεδρος Μπάιντεν στο διάγγελμα του της περασμένης Πέμπτης μίλησε για “Σημείο Καμπής της Ιστορίας” ενώ ο Χαμενεΐ προτίμησε μια πιο εντυπωσιακή απεικόνιση λέγοντας πως “Θα ανοίξουν οι Πύλες της Κόλασης”‘
Στην πρόσφατη επίσκεψη του στο Ισραήλ ο υπουργός Αμύνης τω ΗΠΑ Τζέιμς Όστιν είπε κάτι στο οποίο πολλοί δεν έδωσαν όση σημασία χρειαζόταν: “Σ’ αυτή τη σύγκρουση κανείς δεν μπορεί να μείνει ουδέτερος”.
Σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή και μην γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει είναι καλό για τον καθένα από εμάς ελεύθερα να αποφασίσει σε ποια μεριά της Ιστορίας, θέλει να βρίσκεται, γιατί κάποια στιγμή -και αυτό το απευχόμαστε – ίσως να χρειαστεί να πολεμήσει γι αυτό…
