Συνέντευξη με τον γοητευτικό και ταλαντούχο πρωταγωνιστή του πρώτου θεατρικού έργου της Σεμίνας Διγενή, Felicità – μια παράσταση που θα συζητηθεί.
“Όταν ήμουν μικρότερος θεωρούσα ότι η συνεχόμενη κίνηση και το να γίνεται κάτι φαντασμαγορικό και με πυροτεχνήματα συνέχεια, είναι ευτυχία και επιτυχία. Τώρα πηγαίνω όλο και περισσότερο προς τη ροή της ίδιας της φύσης και την αρμονία. Δε χρειάζεται να γίνεται κάτι κάθε μέρα για να λέμε ότι υπάρχουμε. Μπορούμε και απλώς να υπάρχουμε. Είναι ήδη πολύ.” Λέει ο Γιάννης Σοφολόγης σε μια από τις απαντήσεις του, στην συνέντευξη που θα διαβάσετε πάρα κάτω και που δείχνουν την ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζει τη ζωή, αλλά και τις γνώσεις του στο δύσκολο και απαιτητικό επάγγελμα που έχει διαλέξει’ Ένα επάγγελμα που απαιτεί να μπορείς να κατανοήσεις τον χαρακτήρα και το πνεύμα του θεατρικού “ήρωα” που ερμηνεύεις, δηλαδή κάθε φορά να μπορείς να γίνεις ένας “άλλος άνθρωπος” από αυτό που είσαι στην προσωπική σου ζωή.
Σήμερα, πρωταγωνιστεί σε μια ιδιαίτερη παράσταση που αναμένεται να συζητηθεί.
Το τρίτο μυθιστόρημα της Σεμίνας Διγενή με τίτλο “Felicità” μεταφέρεται στο θέατρο με πρωταγωνίστρια τη Μυρτώ Αλικάκη και τον Γιάννη Σοφολόγη στο πλευρό της, σε σκηνοθεσία Λητώς . Το έργο αναφέρεται σε ένα παράτολμο πείραμα, ένα παιχνίδι, όπου οι ήρωες, ένας άνδρας και μία γυναίκα, εναλλάσσονται στους ρόλους του θύτη και του θύματος. Μια φαινομενικά απλή συνάντηση ανάμεσα σε μια σκηνοθέτιδα και έναν νεαρό διανομέα, εξελίσσεται σε μια κατάσταση γεμάτη ερωτηματικά. Τι συνδέει τελικά αυτούς τους δύο ήρωες; Κι όταν η αλήθεια αποκαλυφθεί, ανατρέπει σαρωτικά τα πάντα.
Με αφορμή την εν λόγω παράσταση -που ανεβαίνει στο θέατρο Αλκυονίς στις 6 Νοεμβρίου σε σκηνοθεσία Λητούς Τριανταφυλλίδου, ο ταλαντούχος Γιάννης Σοφολόγης μου μίλησε για το νέο του ρόλο, τη ζωή, τη δουλειά του, τις σκέψεις της, τα μαθήματα ζωής από τις 
…
Felicità. Ένα παιχνίδι – πείραμα ανάμεσα σε δύο άγνωστους, έναν άντρα και μία γυναίκα. Mια ιστορία με απρόβλεπτη κατάληξη καθώς οι ρόλοι του θύτη και του θύματος εναλλάσσονται διαρκώς. Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν διαβάσατε τη νουβέλα της κας Σεμίνας Διγενή που είναι και το πρώτο της θεατρικό έργο.
Όταν πρωτο διάβασα το βιβλίο, ενθουσιάστηκα. Καταρχάς, η ανάγνωση έγινε απνευστί μέσα σε μια ημέρα και όσο περνούσαν οι σελίδες, τόσο έλεγα μέσα μου πως αυτό το έργο θέλω να το παίξω, αυτόν τον ρόλο τον θέλω. Με ενθουσίασε η πλοκή, το θέμα, οι χαρακτήρες αλλά και ο τρόπος που εξέφραζαν την σκέψη τους. Η γλώσσα του έργου μαζί με όλα τα νοήματα που πραγματεύεται υπό το πρίσμα αυτής την πολύ παράξενης σχέσης και της ασυνήθιστης νύχτας μου φάνηκαν ιδιοφυή. Και φυσικά δεν μπορούσα να φανταστώ με τίποτα το που θα καταλήξει αυτή ιστορία.
Εκείνη, πολύ μεγαλύτερή του, θέλει να “νοικιάσει” τον νεαρό διανομέα για 24 ώρες. Εκείνος νιώθει μία περίεργη έλξη και δέχεται. Ανάμεσά τους ξεκινάει ένα επικίνδυνο πείραμα. Ανεξάρτητα από τι τελικά συνέδεε αυτούς τους δύο ανθρώπους, μπορεί άραγε μια γνωριμία να αλλάξει και να καθορίσει τη ζωή μας μέσα σε χρόνο dt; Σας έχει συμβεί αυτό;
Πιστεύω πως όλες οι γνωριμίες που κάνουμε στη ζωή μας είναι καθοριστικές. Άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο, αλλά όλες έρχονται για να μας μάθουν κάτι, να μας πάρουν από το ένα σημείο να μας πάνε στο άλλο, αν το θέλουμε φυσικά. Και με αυτό τον τρόπο εξελισσόμαστε. Χρειαζόμαστε τους άλλους για να μπορέσουμε να φτάσουμε στην δική μας προσωπική ελευθερία.
Η ηρωίδα ζει με απενεργοποιημένα όνειρα… Ποια είναι κατά τη γνώμη σας η κινητήρια δύναμη για να τα ενεργοποιήσει;
Η ηρωίδα όντας θεατρική σκηνοθέτης, φαίνεται να αρέσκεται στο να εκφράζει μέσα από τη δουλειά της τα προσωπικά της τραύματα και ανησυχίες. Στην ιστορία που παρακολουθούμε, αυτό συμβαίνει μέσα από αυτό το παιχνίδι που παίζει με το νεαρό. Ουσιαστικά και αυτό είναι μιας μορφής παράσταση μέσα στην ίδια την παράσταση, χωρίς όμως πρόβα και αυστηρούς κανόνες. Βάζοντας το νεαρό να εκφράσει τις πιο βαθιές του σκέψεις, ίσως είναι και ο τρόπος για να ενεργοποιήσει τα δικά της ξεχασμένα, ανείπωτα, ατακτοποίητα κομμάτια.
Στο βιβλίο του Μπρικνέρ, στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι της ηρωίδας, έχει υπογραμμίσει: “ο χρόνος δεν είναι παιχνίδι, είναι μια ετυμηγορία που κανείς δεν μπορεί ν’αποφύγει”. Ποια η δική σας “σχέση” με τον χρόνο;
Όλοι θέλουμε το χρόνο μας. Και νομίζουμε ότι μπορούμε να τον ελέγξουμε, αλλά ο χρόνος ο ίδιος έχει τους δικούς του κανόνες. Η σχέση μου με το χρόνο έχει αλλάξει μορφή πολλές φορές στην μέχρι τώρα ζωή μου. Αυτά που θεωρούσα χαμένο χρόνο παλιά, τώρα μπορεί να έχουν αλλάξει μορφή. Αυτά που χθες θεωρούσα καταστροφικά ή ολέθρια, όταν τα κοιτάζω από το εκάστοτε αύριο, δεν είναι πια, και αυτό μου το μαθαίνει ο χρόνος. Μου αρέσει η εξέλιξη, μου αρέσει το πέρασμα του χρόνου, γιατί μέσα απ’ αυτό ζούμε και παίρνουμε και όλα τα μαθήματα για να προχωρήσουμε καλύτερα και ελαφρύτερα.
Mήπως δεν είναι παρά ένας αλγόριθμος που παρέπεσε από τον Θεό, αναρωτιέται ο ήρωας του Felicità. Πώς θα τον χαρακτήριζατε;
Ο ήρωας που ενσαρκώνω, “Εκείνος”, είναι ένα αγόρι που έχει ζήσει μια ζωή μέσα στην απώλεια και την απόσταση, έχει αναπτύξει τις δικές του δικλείδες ασφαλείας για να μπορεί να επιβιώνει και να κατανοεί την αδικία του κόσμου. Θέλει να ζήσει σε βάθος αλλά δεν ξέρει τον τρόπο. Γι΄αυτό και γοητεύεται τόσο πολύ από αυτήν την παράξενη γυναίκα, τον προκαλεί αυτό το τρενάκι της αδρεναλίνης, της χαράς και του τρόμου ταυτόχρονα.
“Σκέφτεται πως η ζωή του μοιάζει να είναι εγκλωβισμένη σ’ένα παλιό ασανσέρ, που ανεβοκατεβαίνει σ’ένα αβυσσαλέο κλιμακοστάσιο και πουθενά δεν ανοίγουν οι γ@μημένες οι πόρτες. Υπάρχουν στιγμές που νιώθει να πνίγεται”. Αναζητά μάλιστα, λίγο σασπένς στη ζωή του. Γνωρίζοντας την έκβαση του έργου, τι θεωρείτε τελικά; Καλύτερα μια ήρεμη ζωή ή μια ζωή με ρίσκο και κινδύνους αρκεί να έχει σασπένς;
Όταν ήμουν μικρότερος θεωρούσα ότι η συνεχόμενη κίνηση και το να γίνεται κάτι φαντασμαγορικό και με πυροτεχνήματα συνέχεια, είναι ευτυχία και επιτυχία. Τώρα πηγαίνω όλο και περισσότερο προς τη ροή της ίδιας της φύσης και την αρμονία. Δε χρειάζεται να γίνεται κάτι κάθε μέρα για να λέμε ότι υπάρχουμε. Μπορούμε και απλώς να υπάρχουμε. Είναι ήδη πολύ.
“Δεν κάνουν καλό οι σχέσεις. Οι έρωτες ζουν σε επινοημένη πραγματικότητα. Δεν παρέχουν καμία απολύτως ασφάλεια. Να φροντίζεις να προστατεύεσαι από αυτούς. Άσ’τους καλύτερα.” λέει η ηρωίδα στον ήρωα του έργου. Ποια η γνώμη σας για τους έρωτες;
Οι έρωτες αισθάνομαι ότι είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να παλέψει κανείς με την ματαιότητα της ζωής. Αυτή η ψευδαίσθηση της αθανασίας και της παντοδυναμίας είναι εξαιρετικά γοητευτική κάποιες φορές.
Felicità είναι το τραγούδι του 1983 που ερμήνευαν ο Al Bano και η Romina Power, το οποίο που σκορπούσε χαμόγελα, τόσο με τη μουσική του όσο και με τους αισιόδοξους στίχους του. Για εσάς, τι είναι ευτυχία;
Η ευτυχία για μένα δεν εξαρτάται από τους άλλους. Είναι μία προσωπική υπόθεση που ξεκινάει από μέσα μας και μετά ξεκινάει το ταξίδι της προς τα έξω. Και έτσι μπορεί να προσελκύσει την αντίστοιχη ενέργεια ευτυχίας για να συμπορευτεί.
“Θα διέγραφες ποτέ αναμνήσεις σου;” ρωτά η Μάρθα τον Άγγελο. Εσείς, θα διαγράφετε ποτέ αναμνήσεις και αν ναι, ποιες;
Δεν θα διέγραφα απολύτως τίποτα, γιατί χωρίς τις αναμνήσεις μου δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα. Θα τακτοποιούσα όμως σχολαστικά, όπως και κάνω, το πόσο χώρο παίρνουν αυτές οι αναμνήσεις στην τωρινή ζωή μου, έτσι ώστε να μην με ορίζουν, αλλά να είναι εκεί σαν φάροι για να μου δείχνουν το σωστό δρόμο.
“Πιστεύω πως η αλήθεια ενός ανθρώπου είναι κυρίως αυτό που κρύβει.” λέει η Μάρθα. Συμφωνείτε μαζί της;
Πιστεύω πως δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα οι άνθρωποι, αντιθέτως, είμαστε πολυσύνθετα όντα. Κάποια πράγματα τα κρύβουμε κάποια πράγματα φανερώνουμε, οπότε δεν ξέρω πραγματικά που κρύβεται η αλήθεια ενός ανθρώπου. Άλλωστε η αλήθεια κάποιου, αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου, οπότε η στιγμή για μένα έχει ισχυρή σημασία.
Κρατάτε μεγάλα μυστικά στη ζωή σας;
Τα μυστικά μου φαίνονται βάρη και δεν θέλω να κουβαλάω βάρη στη ζωή μου, παρά μόνο στο γυμναστήριο. Αν κάποιος δεν μπορεί να αντέξει την δική μου αλήθεια τότε θα τον παρακαλούσα να απομακρυνθεί από κοντά μου. Όπως λέει και ο ήρωας μου, δε χρειάζεται να κρύβουμε ή να αλλάξουμε κάτι από εμάς για να μας αγαπάνε οι άλλοι.
Aν μπορούσατε με μια μαγική χρονοκάψουλα να κάνετε ένα ταξίδι στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον, σε ποια στιγμή θα “ταξιδεύατε” και ποιον άνθρωπο θα επιλέγατε να πάρετε μαζί σας σε αυτό το “ταξίδι”;
Δε νομίζω πως θα πήγαινα πουθενά εκτός από αυτό που ζω τώρα. Μόνο για εκπαιδευτικούς σκοπούς θα ήθελα να ταξιδέψω στην αρχαία Ελλάδα ή σε μυστικιστικές φυλές της ανατολής ή στα δάση του Μεξικό, αλλά και πάλι για λίγο. Πιστεύω πως οι άνθρωποι βρισκόμαστε εκεί ακριβώς όπου χρειαζόμαστε να είμαστε την κάθε στιγμή.
H ηρωίδα δε θυμάται καμία ευτυχισμένη εποχή της. Η δική σας πιο ευτυχισμένη ποια ήταν ;
Στην μέχρι τώρα ζωή μου, είναι η εποχή που ζω σήμερα.
Οι ζωές των δύο ηρώων έχουν στιγματιστεί και καθοριστεί από τα τραύματα και τις πληγές τους. Εσάς, υπάρχει ίσως κάποια απώλεια ή τραύμα που σας καθόρισε;
Σαφέστατα. Τα τραύματα και οι απώλειες είναι πράγματα που μας καθορίζουν και μας διαμορφώνουν ριζικά. Με πολλή δουλειά και σκάψιμο παλεύουμε να τα διαχειριστούμε έτσι ώστε να τα κάνουμε πλεονεκτήματα αντί να είναι κάτι που μας κρατάει πίσω. Με την σωστή διαχείριση οι απώλειες και τα τραύματα μπορούν να είναι εξαιρετικά “δώρα” για τον άνθρωπο.
“Ο χρόνος είναι πολύ αργός γι’ αυτούς που περιμένουν, πολύ μακρύς γι’ αυτούς που πονούν, πολύ σύντομος γι’ αυτούς που διασκεδάζουν και πολύ γρήγορος γι’ αυτούς που φοβούνται.” έχει πει ο λογοτέχνης Henry Van Dyke. Για εσάς, ο χρόνος τι έχει δώσει, τι δίνει και τι περιμένετε να δώσει;
Ο χρόνος για μένα είναι αυτός ο υπέροχος φίλος που ό,τι κι αν συμβαίνει σε πιάνει από το χέρι και σου λέει “Το ξέρω, τώρα μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε, έστω κι έτσι, και τα συζητάμε στην πορεία”. Και έπειτα από καιρό σου λέει “Ωραία τώρα, ας αράξουμε εδώ να πιούμε μια μπύρα. Κοίτα πίσω τώρα. Θυμάσαι που έλεγες τότε ότι αυτό ήταν δύσκολο; Ήταν, αλλά αν είχαμε μείνει εκεί να καθόμαστε να κλαίμε, δε θα είχαμε δει τόσα ωραία τοπία, δε θα είχαμε διανύσει τόσα χιλιόμετρα. Κοίτα πίσω τι κερδίσαμε. Το βλέπεις; Οκ, φτάνει τώρα, συνεχίζουμε.”
Ποιο είναι το δικό σας Motto ζωής;
Άσε το καράβι να πάει. Δεν κρατάς εσύ το τιμόνι. Η θάλασσα κάνει κουμάντο,
H μεγαλύτερή σας φοβία;
Δεν θα μου άρεσε με τίποτα να πιστέψω ότι μπορώ να τα ελέγξω όλα.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους ισχυρούς αυτού του πλανήτη για να σταματήσουν τους πολέμους;
Δεν θα πρωτοτυπήσω. Η αγάπη θα σώσει τον κόσμο.
Aν μπορούσατε να διαλέξετε έναν και μοναδικό ισχυρό λόγο να πείτε στο κοινό για να επιλέξει να δει αυτή την θεατρική παράσταση, ποιος θα ήταν αυτός;
Γιατί θα ακούσει μία καινούρια ιστορία. Είναι ένα έργο που παρόλο που διαδραματίζεται στο 2022, καταφέρνει να είναι διαχρονικό. Οι ήρωες μιλάνε για έννοιες πανανθρώπινες και φλερτάρουν από το χιούμορ και την ελαφράδα σε τρομακτικά μονοπάτια αναμνήσεων, φιλοσοφίας και έρωτα.
Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι άλλο για τη δουλειά σας ή οτιδήποτε άλλο;
Ναι, αυτόν τον καιρό έχω τη χαρά να συμμετέχω στην τηλεοπτική σειρά “Ζωή” σε σενάριο και σκηνοθεσία της Δωροθέας Πασχαλίδου, που προβάλλεται αποκλειστικά στο ΑΝΤ1+. Με πρωταγωνιστές τη Μαρία Καβογιάννη, την Ευδοκία Ρουμελιώτη, τον Κώστα Φιλίππογλου και πάρα πολλούς ακόμα υπέροχους ηθοποιούς. Η σειρά θα αρχίσει να προβάλλεται από τη συχνότητα του ΑΝΤ1 σύντομα. Παραθέτω το link με τις πληροφορίες και το trailer
Σας ευχαριστώ για την υπέροχη κουβέντα, εξαιρετικές οι ερωτήσεις σας!
Kι εγώ σας ευχαριστώ πολύ!
