Αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, από την εκλογή του Κασσελάκη και μετά, ήταν φανερό ότι κάποτε θα γίνονταν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Το έδειχναν και πριν την εκλογική του νίκη το 2015, αλλά ιδίως αμέσως μετά…
Λίγο καιρό μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, ένας φίλος που προέβλεπε ότι σε λίγο καιρό θα αποτελεί παρελθόν με είχε ρωτήσει την γνώμη μου για το θέμα. “Εξαρτάται” του είπα “αν ο Κασσελάκης είναι “εφεύρεση” αμερικάνικη, πιθανόν και να κρατήσει, αν και δεν ξέρω που θα πάει. Αν είναι “εφεύρεση” του Πολάκη και του Παππά, θα έχουμε μια συνέχεια μεταξύ κωμωδίας, τραγωδίας και παρωδίας”.
Για το ότι η περίπτωση του Κασσελάκη κανείς δεν έχει αμφιβολίες για το ότι είναι μια “εφεύρεση”. Το ποιοι την εμπνεύστηκαν δεν είναι γνωστό πέραν από τους προφανείς “στυλοβάτες” του, δηλαδή, τον Πολάκη και τον Παππά, που κάνει πολλούς κάπου να συσχετίζουν και τον Τσίπρα με αυτήν την υπόθεση, παρόλο που ο ίδιος ούτε μιλάει, ούτε “λαλάει”. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Μια χαρά περνάει.
Άλλωστε είναι σωστότερο για τους πρώην πρωθυπουργούς να μιλάνε πολύ σπάνια. Η εμπλοκή τους με τα κομματικά δρώμενα και αντιπαραθέσεις μόνο κακό μπορεί να τους κάνει και να τους “μικρύνει”. Το καλύτερο παράδειγμα για αυτό είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, που πέρα από το τεράστιο λάθος του να βάλει και πάλι υποψηφιότητα στις προηγούμενες εκλογές του Πασόκ-Κινάλ, που τον “κόντυνε” στο μισό και από εκεί και πέρα, όποτε βρίσκει ευκαιρία δεν παύει να “κονταίνει” τον εαυτό του.
Για να πω την αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν η “Αριστερά” που υποστήριζε ο Σύριζα από την εποχή του Τσίπρα και μετά. Τον “παλιό” Σύριζα τον καταλάβαινα ως μια “ρομαντική” άποψη κάποιας αριστεράς που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Στην Δύση η μόνη διακυβέρνηση που μπορεί να υπάρχει είναι η “κεντρώα”. Χωρίς κεφάλαιο και επιχειρήσεις δεν μπορεί να υπάρξει οικονομία, αλλά όταν τα συμφέροντα των εργαζομένων πλήττονται από τις όποιες συγκυρίες και πάλι πλήττεται η οικονομία στο σύνολο της και αυτό φέρνει ανισορροπία και αστάθεια.
Αυτό κατάλαβε και εφάρμοσε ο Μητσοτάκης από τότε που κυβερνά και γι αυτό παραμένει κυρίαρχος, ενώ οι υπόλοιποι ψάχνονται για το φύλο των Αγγέλων με τις γνωστές ξύλινες αντιπαραθέσεις.
Κάποτε, πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, “αριστερά” σήμαινε “κομμουνισμός”. Μετά τον πόλεμο και καθώς οι δεκαετίες περνούσαν, οι περισσότεροι και πολλοί “αριστεροί” μεταξύ αυτών, κατάλαβαν ότι “κομμουνισμός” σημαίνει συγχρόνως και δικτατορία, με πολλές δυσλειτουργίες στην οικονομία που οδήγησαν και στην τελική κατάρρευση του.
Θά’ λεγε κανείς ότι η Κίνα σήμερα, είναι μια κουμμουνιστική χώρα που λειτουργεί καπιταλιστικά. Αυτό ισχύει για όσους δεν μπορούν να σκεφτούν. Η Κίνα είναι απλώς μια ακόμη δικτατορία που λειτουργεί καπιταλιστικά, για όσους μπορούν να σκεφτούν και εξακολουθεί απλώς να χρησιμοποιεί τα παλιά λάβαρα.
Η άνοδος του Σύριζα ήταν προϊόν μια εκπληκτικής συγκυρίας συμπτώσεων. Το πως συνέπεσε στην περίοδο της χρεοκοπίας της Ελλάδας, να υπάρξει ένα κόμμα που θα απορροφούσε την οργή της κοινής γνώμης για την χρεοκοπία, ένα κόμμα αριστερό και με έναν ηγέτη νέο, ευπαρουσίαστο και με ευχέρεια λόγου, αν δεν σκεφτόσουν ιδιαίτερα και το περιεχόμενο των λόγων, ήταν πράγματι μια εκπληκτική σύμπτωση. Τα μισητά “μνημόνια” που θα σκίζονταν με έναν νόμο και ένα άρθρο, ενώ θα χορεύαμε τις αγορές με τα νταούλια που θα παίζαμε. Πάλι καλά που δεν πέσαμε στον γκρεμό με τις θεωρίες του υπουργού-παγώνι.
Στην ουσία η συνολική “αριστεροσύνη” του Σύριζα, αυτοκαταργήθηκε, όταν διάλεξε για συνεταίρο στην εξουσία την καρναβαλίστικη ακροδεξιά του Πάνου Καμένου, μια απόφαση που φαινόταν ότι είχε κανονιστεί αρκετό χρόνο πριν, όπως και η ανάληψη του υπουργείου Άμυνας από τον Καμμένο. Ριζοσπαστική αριστερά με συνεταίρο ένα ακροδεξιό κόμμα; Κανονικά θα έπρεπε σύσσωμος ο “αριστερός” Σύριζα – και οι “ομπρέλες” και οι σαμπρέλες – να είχε παραιτηθεί τη επόμενη μέρα. Αλλά η Εξουσία ήταν πάντα πιο γλυκιά από την Ιδεολογία. Και μπορεί να γίνει και ενδιαφέρουσα η Εξουσία αν ξέρεις τι να την κάνεις. Αν δεν ξέρεις τι να την κάνεις, τότε ακολουθούν, όσα ακολούθησαν τα υπόλοιπα τέσσερα και μισό χρόνια. Ο Τσίπρας είναι ένας άνθρωπος με κάποια ταλέντα, όπως την σχετικά γοητευτική και νεανική του εμφάνιση, αλλά και με πολλά μειονεκτήματα, όπως η έλλειψη παιδείας, χαρακτήρα, συμπεριφοράς και κυρίως την αδυναμία να ξέρει τι να κάνει όταν είναι αντιμέτωπος με μεγάλα προβλήματα. Η συμπεριφορά του μετά την καταστροφή στο Μάτι είναι το πιο ενδεικτικό παράδειγμα γι’ αυτό. Το βασικό του επίτευγμα είναι ότι κατάφερε να κρατάει “σούζα” το ασκέρι που διοικούσε. Σ’ αυτό ήταν μαέστρος.
Προσωπικά δεν κατάλαβα ποτέ τι είδους κόμμα ήταν ο Σύριζα. Περισσότερο μου έμοιαζε σαν μια παρέα που άλλοι έλεγαν και άλλοι πίστευαν κιόλας ότι είναι αριστεροί, αλλά που δεν ήξεραν τι να κάνουν ούτε ως κυβέρνηση, ούτε ως αντιπολίτευση, όταν βρέθηκαν και πάλι στην αντιπολίτευση.
Η απόφαση του Τσίπρα να παραιτηθεί, ήταν μια σωστή απόφαση για τον ίδιο και καλά κάνει και διαχειρίζεται αυτήν την περίοδο ως “Βούδας” ακολουθώντας το παράδειγμα του Κώστα Καραμανλή.
Κι έτσι ήρθε η περίοδος Κασσελάκη.
Η περίπτωση του να εμφανιστεί κάποιος “θείος” από την Αμερική και μέσα σε τρεις βδομάδες να γίνει πρόεδρος του Σύριζα είναι μάλλον μοναδική στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά και αυτό δείχνει πολλά για το σύνολο του Σύριζα, στελέχη, μέλη και ψηφοφόρους. Όλα μεν έγιναν σωστά και δημοκρατικά και ο καθένας μπορεί να επιλέγει ότι θέλει να τον εκπροσωπεί. Δική τους είναι η ψήφος και ότι θέλουν την κάνουν. Ήταν φυσικό επίσης τα παλιά στελέχη του Σύριζα και μερικά καινούργια που περίμεναν την ευκαιρία τους, να μην μπορούν να χωνέψουν την περίπτωση Κασσελάκη και το καπέλωμα τους από την τριανδρία Κασσελάκη-Παππά-Πολάκη και έτσι να έχουμε τις συγκρούσεις που ακολούθησαν και όσες θα ακολουθήσουν από δω και πέρα και που θα είναι πολλές. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να χωνέψουν αυτό που τους έχει συμβεί και αυτό που βλέπουν μπροστά στα μάτια τους. Και είναι φανερό πως αυτά τα δυο καρπούζια δεν χωρούν στην ίδια μασχάλη.
Έτσι η περίπτωση του Σύριζα στην τωρινή του φάση από τραγωδία και κωμωδία που ήταν παλιότερα, μετατράπηκε σε παρωδία και ζωή σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Ο Κασσελάκης όσο κι αν προσπαθεί να προσαρμοστεί στην απίθανη εξέλιξη που είχε η ζωή του, μοιάζει σαν “ασώματος κεφαλή” που περιφέρεται εδώ κι εκεί, απασχολώντας την επικαιρότητα άλλοτε με την προσωπική του ζωή και τον γάμο του με το Τάιλερ και άλλοτε σε πιο επίσημες επισκέψεις, που η στάση του σώματος και αυτά που λέει και που δεν έχουν ακόμη προσαρμοστεί στον γενικό τρόπο συμπεριφοράς του Σύριζα ή της πολιτικής ζωής γενικότερα, δίνει την εντύπωση πως από μέσα στου λέει “τι θέλω εγώ εδώ τώρα ;”. Μια πρόοδος πάντως για τον σημερινό Σύριζα είναι το ότι ο τωρινός πρόεδρος του φοράει γραβάτα, αν και τα χρώματά της δεν είναι πάντα ταιριαστά με την περίπτωση. Και τα κουστούμια είναι λίγο πιο στενά από ότι θα έπρεπε.
Ωστόσο η περίπτωση του Κασσελάκη και του Σύριζα συνολικά σ’ αυτήν την φάση, παρουσιάζουν ένα πραγματικό ενδιαφέρον για όσους παρακολουθούν τα πολιτικά πράγματα από επιστημονική άποψη.
Μοιάζει και κάπως με κινηματογραφικό σενάριο, που κανείς, ούτε καν ο σεναριογράφος που το έγραψε, δεν γνωρίζει το τέλος του…
