Στις 14 Νοεμβρίου του 1840 γεννήθηκε οπατέρας του ιμπρεσιονισμού, ένας παραγωγικός Γάλλος ζωγράφος από τα μέσα του 1800 έως τις αρχές του 1900. Τα έργα του εξακολουθούν να έχουν εντυπωσιακές τιμές στους οίκους Christie`s και Sotheby`s
“Ο πλούτος που πετυχαίνω προέρχεται από τη φύση, την πηγή της έμπνευσής μου.” Claude Monet
Γνωστός από ορισμένους ως ο πατέρας του ιμπρεσιονισμού, ο Claude Monet ήταν ένας παραγωγικός Γάλλος ζωγράφος από τα μέσα του 1800 έως τις αρχές του 1900. Τα έργα του εξακολουθούν να έχουν εντυπωσιακές τιμές στους οίκους Christie`s και Sotheby`s, σχεδόν εκατό χρόνια μετά τον θάνατό του, και δικαιολογημένα.
Ήταν ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που ξέφυγε από το εξαιρετικά εκλεπτυσμένο στυλ του νεοκλασικισμού, αντιμετωπίζοντας ατελείωτη κριτική και απόρριψη για την εμφάνισή του σε ένα πιο εξπρεσιονιστικό ύφος. Ωστόσο, επέμενε να αποτυπώνει φευγαλέες ματιές τοπίων και κινήσεων, τόσο φωτισμένες όσο και σκιασμένες. εντυπώσεις του κόσμου γύρω του, σφυρηλατημένες με μπογιά. Ζωγραφίζοντας σε σειρά, ήταν σε θέση να δείξει πώς το φως επηρέαζε ένα μεμονωμένο θέμα και πώς αυτό απεικόνιζε το πέρασμα του χρόνου.
Η μαεστρία του στο χρώμα και το φως συνεχίζει να συναρπάζει τους θεατές σήμερα, το εκτενές έργο του αποτελεί απόδειξη της θαυμαστής ομορφιάς του ορατού κόσμου.
Ιστορία
Αυτοπροσωπογραφία σε Μπερέ (1886)
Ο Oscar-Claude Monet γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1840 στο Παρίσι. Ο πατέρας του Adolphe Claude Monet ήταν επιχειρηματίας και η μητέρα του Louise Aubreé ήταν τραγουδίστρια πριν από το γάμο της. Μεγαλώνοντας, αγάπησε την τέχνη. Ήταν ένα πάθος που τροφοδοτήθηκε πιθανότατα από την μητέρα του, η οποία ήταν και η ίδια ικανή καλλιτέχνης σε διάφορους τομείς.
Ο Monet έλαβε τα πρώτα επίσημα μαθήματα τέχνης μέσω του Jacques-François Ouchard, ο οποίος ήταν δάσκαλος στο σχολείο του και πρώην μαθητής του διάσημου νεοκλασικού καλλιτέχνη Jacques-Louis David. Από εκεί, ο νεαρός και επιχειρηματικός Monet συνέχισε να δημιουργεί καρικατούρες με κάρβουνο δασκάλων και συμμαθητών του, τις οποίες στη συνέχεια πούλησε με δέκα έως είκοσι φράγκα το καθένα σε ένα τοπικό κατάστημα. Έρχονταν σε συχνές συγκρούσεις με τον πατέρα του για την τέχνη του – ο τελευταίος ήθελε να επικεντρωθεί περισσότερο στα μαθήματά του και να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση, ενώ δεν ενδιαφερόταν καθόλου για την παραλαβή πλοίων και το παντοπωλείο.
Καθώς επέμενε να πουλά τα σχέδιά του, τα έργα τέχνης τράβηξαν το βλέμμα του Eugene Boudin. Ήταν πρωτοπόρος στην τότε νέα τέχνη της ζωγραφικής Boudin και ένιωθε ότι ο νεαρός Monet έδειξε πολλά υποσχόμενα. Οι δυο τους έγιναν φίλοι. Δίδαξε στον Monet πώς να χρησιμοποιεί λαδομπογιές για να απαθανατίζει τοπία όπως εμφανίζονταν, αντί να δουλεύει κουραστικές ώρες από διάφορα σκίτσα και από μνήμης σε λεπτά εκλεπτυσμένα τοπία, όπως συνηθιζόταν. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που ο Monet άρχισε να εξετάζει σοβαρά τη χρήση του φωτός στους πίνακές του, εμπνευσμένος από το όμορφο παιχνίδι του ηλιακού φωτός στα ναυτικά έργα του Boudin.
Ωστόσο, συνέβη η τραγωδία. Η μητέρα του Μονέ πέθανε το έτος αφότου άρχισε να εργάζεται στα τοπία του. Έχοντας ακόμη μεγάλη διαφωνία με τον πατέρα του για το μέλλον του, ο Monet μετακόμισε για να ζήσει με τη θεία του, Marie-Jean Lacantre. Η θεία του υποστήριξε την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία, σε αντίθεση με τον πατέρα του, και μπόρεσε να τον χορηγήσει σε ένα προχωρημένο μάθημα τέχνης στο Παρίσι. Ο Monet έγινε φίλος με αρκετούς καλλιτέχνες που θα γίνονταν γνωστά ονόματα κατά τη διάρκεια της πορείας του, όπως ο Alfred Sisley και ο Pierre-Auguste Renoir.
Η Γυναίκα με το πράσινο φόρεμα (1866)
Στα είκοσί του, ο Monet γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγό του Camille Doncieaux, η οποία ήταν το μοντέλο για έναν πίνακα που εργάστηκε με τον φίλο του Frédéric Bazille. Έγινε η μούσα του και εμφανίστηκε σε πολλούς από τους πίνακές του, όπως η Γυναίκα με το πράσινο φόρεμα.
Υπέβαλε αρκετούς πίνακες στην Académie des Beaux-Arts για τις εκθέσεις τους στο Salon de Paris κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ελπίζοντας να στηρίξει τη νέα του οικογένεια (η Camille γέννησε τον πρώτο τους γιο το 1867), αλλά η συντηρητική Ακαδημία δεν εκτίμησε το όραμά του . Θεωρούσαν τους πίνακές του ερασιτεχνικούς και μη εκλεπτυσμένους. Αντιμετωπίζοντας αμέτρητες απορρίψεις και παρατεταμένη φτώχεια, ο Monet αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει το 1868. Ευτυχώς, επέζησε από την απόπειρα και έζησε για να δει την τύχη του να αλλάζει.
Το 1874, τελικά κουρασμένος από τους περιορισμούς της Ακαδημίας, έγινε μέλος μιας ομάδας καλλιτεχνών που διοργάνωσε τη δική τους έκθεση με πρωτοποριακά έργα τους. Ήταν σε αυτή την έκθεση που παρουσίασε ένα έργο με τίτλο «Εντύπωση, Ανατολή του ηλίου»– ένα έργο που θα δάνεισε το όνομά του στους μελλοντικούς ιμπρεσιονιστές.
Η έκθεση αρχικά δεν έτυχε θετικής υποδοχής από τους κριτικούς. Μετονόμασαν τα έργα αυτών των νέων καλλιτεχνών ημιτελή, ακατέργαστα. Το ανάγλυφο πινέλο κρίθηκε ατημέλητο, ενώ η εφαρμογή βαφής σαν λάσπη κρεμόταν στους καμβάδες. Παρά την κριτική, η ομάδα των καλλιτεχνών βρήκε θαμώνες που τους εκτιμούσαν και συνέχισε με αρκετές ακόμη εκθέσεις με μεγαλύτερη επιτυχία τα επόμενα χρόνια.
Το 1879, η Camille πέθανε από φυματίωση. Ο Monet ήταν θλιμμένος. Πέρασε αρκετούς μήνες στο πένθος πριν αρχίσει να ζωγραφίζει σοβαρά ξανά. Σε αυτό το διάστημα, εμπιστεύτηκε τη φροντίδα των παιδιών του στη σύζυγο ενός φίλου του, την Alice Hoschedé, η οποία αργότερα θα γινόταν η δεύτερη σύζυγός του.
Παράκτιο τοπίο (1864)
Την περίοδο αυτή άρχισε να καταγράφει τοπία της γαλλικής υπαίθρου. Μετακόμιζε από χωριό σε χωριό, μελετώντας την επίδραση του φωτός και του χρώματος σε διάφορα θέματα. Το 1883 εγκαταστάθηκε τελικά στο χωριό Giverny όπου θα περνούσε το επόμενο μισό της ζωής του. Ζωγράφισε έργα που θα γίνουν οι πιο γνωστές σειρές της καριέρας του-σειρές όπως Haystacksκαι Water Lilies. Λόγω της σταθερότητας των θεμάτων, μπόρεσε να δείξει τις άπειρες παραλλαγές που είχαν ο καιρός και η ατμόσφαιρα, ικανός να απεικονίσει πόσο δραστικά μπορούσε να αλλάξει μια σκηνή από το πρωί έως το βράδυ, από μια ηλιόλουστη μέρα σε μια ζοφερή.
Ο Monet ερωτεύτηκε το σπίτι και τον κήπο του. Με τα χρόνια, μετέτρεψε σταδιακά την κατοικία του στη διάσημη που γνωρίζουμε σήμερα – έναν κήπο εμπνευσμένο από την Ανατολική Ασία με μια ιαπωνική γέφυρα πάνω από μια μεγάλη λίμνη, γεμάτη με όμορφα νούφαρα διαφόρων φυλών. Ασχολήθηκε έντονα με το σχεδιασμό του κήπου, φτάνοντας στο σημείο να προσλάβει επτά κηπουρούς και απορρίπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς τους. Για να βάψει τον κήπο στα καλύτερά του, προσέλαβε ακόμη και εργάτες να κωπηλατούν τα πρωινά για να καθαρίσουν τη σκόνη από τα νούφαρα πριν καθίσει στη δουλειά.
Ο Claude Monet πέθανε σε ηλικία 86 ετών, αφήνοντας πίσω του μια εντυπωσιακή γκαλερί με πάνω από δύο χιλιάδες έργα.
Το ακριβότερο έργο του: Nympheas en fleur
Οι ιμπρεσιονιστικοί πίνακες με νούφαρα (νυμφείες) που δημιούργησε ο Claude Monet τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής του, θεωρούνται συχνά από τους κριτικούς τέχνης ότι αντιπροσωπεύουν το καλύτερο έργο του. Επιδεικνύουν την εξαιρετική του δεξιότητα στη ζωγραφική, την αίσθηση του χρώματος και την εκτίμηση του φωτός.
O πίνακας Nympheas en fleur ανήκει στους διάσημους πίνακες του Claude Monet με νούφαρα. Δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες της καλλιτεχνικής του καριέρας. Τα έργα του αποτυπώνουν τις χρωματικές παραλλαγές που εμφανίζονται από τη λιμνούλα με κρίνους στον ιαπωνικό κήπο στο σπίτι του στο Giverny της Γαλλίας.
Ο εν λόγω πίνακας ήταν μέρος της συλλογής του David και της Peggy Rockefeller για χρόνια πριν βγει στο μπλοκ στην πώληση ακινήτων του Rockefeller τον Μάιο του 2018 στον οίκο Christie`s, όπου έφτασε τα 84,7 εκατομμύρια δολάρια.
Aξίζει να σημειωθεί ότι κατέρριψε 22 παγκόσμια ρεκόρ η αμύθητη συλλογή έργων τέχνης των Rockfeller. Η συνολική αξία των εσόδων έφτασε τα 832 εκατ. δολάρια με το τεράστιο αυτό ποσό να πηγαίνει σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Αυτή η floral σειρά έγινε σε τρία στάδια, το πρώτο μέρος ονομάστηκε Basins (1899-1900), το δεύτερο Water Lilies Les Nympheas, σειρά υδάτινων τοπίων (1903-1908) και το τελευταίο The Japanese Bridge (1918-1924). Εν ολίγοις, τρεις λίγο πολύ σύντομες περίοδοι, που χωρίστηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής του Monet.
Όσο περισσότερος χρόνος περνά, τόσο μεγαλώνουν αυτές οι περίοδοι. Ο Claude Monet, που πάσχει από καταρράκτη, βλέπει την όρασή του να εξασθενεί με τον καιρό. Προφανές δράμα για τον άνθρωπο του οποίου η ιμπρεσιονιστική τέχνη βασίζεται στη χρήση του χρώματος, ο οποίος πρέπει από μόνος του να «τραβήξει» το μοτίβο χωρίς να καταφύγει στη γραμμή… Οι πίνακές του, ιδιαίτερα τα Νούφαρα, γίνονται σταδιακά όλο και πιο «ανακριβείς», ασαφείς, αφηρημένοι στην πραγματικότητα. Η νύχτα κατεβαίνει σταδιακά στο έργο του Monnet, από το 1910 έως το 1923, τα έργα του σκουραίνουν, τα περιγράμματα ξεθωριάζουν και ορισμένα χρώματα εξαφανίζονται. Ο Monnet είπε: «Η κακή μου όραση σημαίνει ότι βλέπω τα πάντα σαν μέσα από μια ομίχλη».
Αυτή η ασθένεια σήμαινε τον “θάνατο” του καλλιτέχνη, ο οποίος, όταν ο φακός θολώνει, θα χρησιμοποιήσει κάθε είδους θεραπείες για να διαστέλλει την κόρη του όσο το δυνατόν περισσότερο, εξαπατώντας έτσι όσο καλύτερα μπορεί αυτό το κακό που τον κατατρώει. Ο Monet, ο «σειριακός ζωγράφος» δίνει άθελά του μια θεαματική ώθηση στο έργο του. Η αντίληψή του για τα σχήματα και τα χρώματα είναι προφανώς πολύ αλλοιωμένη. Η απεριόριστη έμπνευση που θα αντλήσει από τον κήπο του στο Giverny, θα βιώσει, με αυτή την ασθένεια, μια δυστυχώς υπέροχη μεταμόρφωση.
Αυτή η λεπτομέρεια από το 1897-1899 δείχνει πολύ καθαρά όμορφα λουλούδια και φύλλα από νούφαρα, διακρίνουμε ακόμη και τις λεπτές αντανακλάσεις του νερού της λίμνης.
Εδώ, η σύγκριση είναι πολύ πιο εντυπωσιακή. Όταν τα περιγράμματα και τα υλικά της γέφυρας είναι εμφανή , αυτή η ίδια γέφυρα, 25 χρόνια μετά είναι μόνο μία γιατί ξέρουμε ότι είναι. Το αντικείμενο στην πραγματικότητα προτείνεται ακριβώς όπως στη λεγόμενη αφηρημένη τέχνη. Από τον γραφικό και παραδεισένιο κήπο που γυρίστηκε μέχρι την αβέβαιη συγχώνευση υλικού, η μεταμόρφωση του στυλ είναι ανησυχητική.
Στην κουζίνα, λέγεται συχνά ότι τα λάθη μπορούν να δημιουργήσουν υπέροχες συνταγές. Λοιπόν, είναι, κατά κάποιο τρόπο, το ίδιο για το έργο του Monet, το οποίο, λόγω ή χάρη σε ασθένεια, υπέστη μια στροφή που εξακολουθεί να εμπνέει τους μεγαλύτερους σύγχρονους ζωγράφους σήμερα.
To διασημότερο έργο του
“Η Γυναίκα με ομπρέλα – Η μαντάμ Monet με τον γιο της” δημιουργήθηκε από τον Monet σε εξωτερικούς χώρους, πιθανώς σε μία μόνο συνεδρία πολλών ωρών. Ο καλλιτέχνης σκόπευε το έργο να μεταφέρει την αίσθηση μιας περιστασιακής οικογενειακής εκδρομής και όχι ενός επίσημου πορτραίτου, ενώ χρησιμοποίησε πόζα και τοποθέτηση για να προβάλλει ότι η σύζυγος και ο γιος του διέκοψαν τη βόλτα τους ενώ εκείνος απαθανάτιζε τις ομοιότητές τους.
Σε αυτόν τον πίνακα της Camille και του γιου του Jeon, ο Monet έχει υιοθετήσει μια ασυνήθιστη χαμηλή άποψη, έτσι ο καλλιτέχνης κοιτάζει ψηλά το θέμα του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνει την εισαγωγή της Camille καθώς γεμίζει τα πάνω μέρη του καμβά, δίνοντάς της μια σχεδόν εμβληματική αίσθηση. Οι φούστες της φαίνονται να ανεμίζουν από τον άνεμο, προσθέτοντας κίνηση σε μια κατά τα άλλα στατική εικόνα, η μικρή φιγούρα του Jeon χρησιμοποιείται από τον Monet για να εξισορροπήσει τη συνολική σύνθεση.
Ο Claude Monet ζωγράφισε τη Γυναίκα με ομπρέλα – Η μαντάμ Monet με τον γιο της ενώ βρισκόταν στο Argenteuil της Γαλλίας το 1875. Ο Monet παρήγαγε μερικά από τα πιο δημοφιλή έργα του κατά την περίοδο που ζωγράφιζε τον εν λόγω πίνακα.
Ο Γάλλος καλλιτέχνης Claude Monet υπήρξε διάσημος Γάλλος τοπιογράφος και υπέρμαχος του ιμπρεσιονιστικού κινήματος στην τέχνη. Ο ιμπρεσιονισμός στη ζωγραφική επικεντρώθηκε σε αυτό που αντιλαμβάνεται το μάτι κοιτάζοντας τα χρώματα των αντικειμένων σε διάφορους βαθμούς ηλιακού φωτός. Το en plein aire, ή η ζωγραφική σε εξωτερικούς χώρους, ήταν χαρακτηριστικό του έργου του Μonet και του κινήματος του ιμπρεσιονισμού στην τέχνη. Zωγράφιζε με λαδομπογιές σε καμβά, μόνο με χρώματα λευκό, κόκκινο, μπλε και πράσινο. Οι σκιές του είναι ανάμεικτα χρώματα, συνήθως σκούρα βιολετί, και δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ μαύρο στους πίνακές του. Ο Monet πίστευε ότι αν ζωγραφιστούν τα φώτα και τα σκοτάδια της φύσης, τότε ο πίνακας θα πάρει μορφή.
Το 1871 ο ζωγράφος μετακόμισε από την Αγγλία στην Ολλανδία και στη συνέχεια στο Argenteuil της Γαλλίας όπου θα ζούσε για έξι χρόνια. Το Argenteuil απέχει μόλις δεκαπέντε λεπτά με το τρένο από το Παρίσι, καθιστώντας το ιδανική απόδραση για τους Παριζιάνους που θέλουν να κάνουν ένα διάλειμμα από την πόλη. Στα μέσα του 1800, είχαν ξεπηδήσει εργοστάσια στη μικρή πόλη, αλλά εξακολουθούσε να παρέχει γραφικά τοπία και ένα γραφικό περιβάλλον για χαλάρωση. Για τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, το Argenteuil ήταν μια πόλη γεμάτη έμπνευση.Το Argenteuil ήταν ένα δημοφιλές μέρος για να πηγαίνουν οι οικογένειες για βόλτες, και αυτό αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον Monet.
Ο πίνακας “Η Γυναίκα με ομπρέλα – Η μαντάμ Monet με τον γιο της” της ανήκει σε μια σειρά από πίνακες που δημιούργησε ο Monet τα καλοκαίρια του 1875 και του 1876. Το φόντο του τοπίου στη σειρά των έργων ζωγραφικής απεικονίζει τον κήπο που περιβάλλει το δεύτερο σπίτι του Monet στο Argenteuil, τα προάστια του Παρισιού, και μαζί με τα καλυμμένα με παπαρούνες χωράφια στο Colombes και στο Gennevilliers. Η σύζυγος του Monet, Camille, υπηρέτησε ως μοντέλο του για τη δημιουργία αυτού του πίνακα με τον γιο του, Jean, ο οποίος ήταν οκτώ ετών την εποχή του πίνακα.
Περιγραφή
Η πανέμορφη σκηνή του Monet απεικονίζει την Camille, -ντυμένη με ένα ογκώδες, λευκό φόρεμα, με ένα καπέλο με πέπλο- να κρατά μια ομπρέλα και να στέκεται σε έναν καταπράσινο λόφο, με σιλουέτα πάνω σε έναν εκθαμβωτικό μπλε, ουρανό. Tα ρούχα της στροβιλίζονται καθώς στρέφονται προς τον θεατή. Ο Μοnet ήταν ένας ζωγράφος που πειραματίστηκε με το φως και το χρώμα, και αυτό φαίνεται στο χρώμα των ρούχων της γυναίκας. Η φιγούρα φοράει λευκά, αλλά επειδή ο ήλιος είναι πίσω της, φαίνεται στη σκιά και η λευκή της ενδυμασία φαίνεται μπλε. Στα χέρια της κρατά μια πράσινη ομπρέλα και κοιτάζει τον θεατή.
Πιο κάτω από τον λόφο, απέναντι από το θεατή, ένα νεαρό αγόρι – ο γιος του Monet- στέκεται επίσης κοιτάζοντας τον θεατή. Είναι ορατός μόνο από τη μέση μέχρι τα πόδια του κρυμμένος πίσω από το πράσινο γρασίδι και τα κίτρινα λουλούδια που φυτρώνουν στο λόφο.
Πρόκειται για μια αντιπροσωπευτική εικόνα του ιμπρεσιονισμού του Monet και του ιμπρεσιονισμού με πολλούς τρόπους, και ο Argenteuil προσέφερε το ιδανικό σκηνικό. Ο Monet κοιτούσε τον κόσμο και τον απεικόνιζε με τρόπο που δεν είχε ξαναγίνει. Η αντίθεση μιας βιομηχανικής πόλης ήταν ελκυστική σε αυτούς τους καλλιτέχνες. Οι ιμπρεσιονιστές γιόρτασαν την εργατική τάξη, τις οικογένειες και τα μοντέρνα τοπία – όλα αυτά θα μπορούσαν να βρεθούν σε αυτή την πόλη λίγο έξω από το Παρίσι. Πριν από τον ιμπρεσιονισμό, οι Ακαδημίες καθόριζαν ποια τέχνη θα παρουσιαζόταν και θα γιορταζόταν. Καλλιτέχνες όπως ο Monet, ο Renoir και οι άλλοι ιμπρεσιονιστές πήραν την απόφαση να σχηματίσουν μια ομάδα και να δείξουν τη δουλειά τους μαζί – χωρίς την κρίση των Ακαδημιών. Ο εν λόγω πίνακας παρουσιάστηκε στη δεύτερη από αυτές τις ομαδικές εκθέσεις.
Η απομάκρυνση από τους περιορισμούς των Ακαδημιών σήμαινε ότι ο Monet μπορούσε να ζωγραφίσει θέματα όπως αυτό – την οικογένειά του σε μια απογευματινή βόλτα. Στον πίνακα, ο θεατής βρίσκεται στο σημείο που θα ήταν ο Monet. Έτσι, όταν βλέπουμε τις φιγούρες να κοιτάζουν προς το μέρος μας, στην πραγματικότητα κοιτάζουν προς τον Monet. Με το να τους δείξουμε έτσι, είναι σαν να τους διακόψαμε τη βόλτα τους και έκαναν μια στιγμιαία παύση για να ρίξουν μια ματιά. Αυτός ο αυθορμητισμός σε ένα πορτρέτο ήταν μια νέα σύμβαση που χρησιμοποιούσε ο διάσημος ζωγράφος. Αντί να ζωγραφίζει ένα πορτρέτο της οικογένειάς του σε ένα σκηνικό με μια τυπική πόζα πορτραίτου, τα δείχνει στην καθημερινή ζωή. Αυτό, σε συνδυασμό με τις γρήγορες ορατές πινελιές, δημιουργεί την εντύπωση ότι λαμβάνει χώρα σε πραγματικό χρόνο.
Ο Monet ήξερε πώς να αποτυπώνει ιδανικά μια στιγμή, μια ματιά στον χρόνο. Στους πίνακες της σειράς του δείχνει την επίδραση που μπορούν να έχουν οι αλλαγές στο φως και την ατμόσφαιρα σε ένα θέμα. Στο “Woman with a Parasol – Madame Monet and Her Son”, ο Monet δείχνει αυτή τη φευγαλέα στιγμή με μια απλή ματιά και όχι με χρώμα.
Η αριστοτεχνική απεικόνιση του φωτός από τον Monet φαίνεται σε αυτόν τον πίνακα. Υπάρχει επίσης μια πολύ πειστική απεικόνιση της κίνησης στον αέρα. Ο Monet καταγράφει τα φευγαλέα εφέ του ηλιακού φωτός, χρησιμοποιώντας αποχρώσεις σκούρων και ανοιχτόχρωμων χρωμάτων για να υποδείξει τις σκιές και τις ηλιόλουστες περιοχές, που είναι χαρακτηριστικό του στυλ του. Το γρασίδι δημιουργείται με συντομευμένες πινελιές που μοιάζουν με κόμμα, και γρήγορες, δυνατές, κοφτερές πινελιές ποικίλου μεγέθους και κατεύθυνσης δημιουργούν τον απέραντο ουρανό, με έναν άτυπο αλλά αριστοτεχνικό τρόπο.
Η Camille είναι φτιαγμένη για να φαίνεται μεγαλοπρεπής ή αγαλματώδης λόγω της προοπτικής, ωστόσο τα αληθινά θέματα των πινάκων του Monet είναι το χρώμα και η κίνηση. Ο τρόπος με τον οποίο αναμειγνύει χρώματα, δημιουργώντας σκιές και η πινελιά δημιουργώντας ρευστότητα, κάνουν τη σκηνή ρεαλιστική, με τον θεατή να αισθάνεται σχεδόν το άνοιγμα του εξωτερικού χώρου.
Αν και ο Μοnet δημιούργησε αυτόν τον πίνακα ως πείραμα, και για δική του πρακτική, είναι ένας από τους πιο διάσημους πίνακές του. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης, στην Ουάσιγκτον DC.
