Σε μια ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένη δημοσίεση εξέφρασε την αγάπη της για τον αείμνηστο σκηνοθέτη Δημήτρη Γιαμλόγλου.
Σε ηλικία 50 ετών έφυγε από τη ζωή ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Γιαμλόγλου, έχασε προ τριών ημερών την μάχη με τον καρκίνο.
Η ηθοποιός ανάρτησε μια σειρά από φωτογραφίες της με τον φίλο της, Δημήτρη, που έφυγε από τη ζωή.
Στην περιγραφή, έκανε μια αναδρομή στα χρόνια που οι δυο τους ήταν ζευγάρι. Απευθυνόμενη σε εκείνον, του γράφει μεταξύ άλλων: «Ήσουν, είσαι και θα είσαι η πρώτη μου αγάπη, ο πρώτος έρωτας, η πρώτη σχέση».
Αναλυτικότερα, η Σοφία Μουτίδου έγραψε:
«Βλέπω το πρόσωπό σου σε εκατοντάδες φωτογραφίες αυτές τις μέρες & το ξέρω βαθιά. Ξέρω τις ρίζες των ματιών σου, την πιο βυθισμένη ματιά σου, τη μυρωδιά των μαλλιών σου, τα χέρια σου, τα ρούχα σου όλα. Ήσουν, είσαι κ θα είσαι η πρώτη μου αγάπη, ο πρώτος έρωτας, η πρώτη σχέση. Εσύ, ένα σύννεφο τρυφερότητας και απαλοσύνης.
Ευγενής & ρομαντικός…έχω τα δώρα σου όλα κρατημένα σε κουτάκια και μπαούλα, τις μπιλίτσες που μου δινες για κάθε μήνα που περνούσαμε μαζί, έχω κι ένα μικροσκοπικό ασημένιο σερβίτσιο που μου φερες από ένα ταξίδι σου…
Με ξήλωσες που πέθανες. Δεν ήσουν στο πρόγραμμα, δεν ήταν να’σαι σε κανένα πρόγραμμα θανάτου…μια φορά, τότε που ήμασταν είκοσι χρονών παιδιά πολύ ερωτευμένα, σου είπα κοιτώντας σε στα μάτια “Δημήτρη, δε θέλω να πεθάνουμε…” & μου’πες “μα δε χρειάζεται, δεν πεθαίνουν όλοι, να, εγώ ξέρω έναν εδώ πιο κάτω..” & πεθάναμε στα γέλια… Και τώρα εσύ πήγες και το παθες στα αλήθεια. Κρίμα Μήτσο μου, Δημήτρη μου, Μιμίτη μου..
Μεγάλο κρίμα μανάρι μου γλυκό, παιδί μου καλό, ψυχή μου πεντάμορφη… Χρόνια τώρα λέω ιστορίες σου στο παιδί μου, πριν μήνες της διάβαζα ένα γράμμα που μου’χες γράψει τότε & μου’πε “αχ τον αγαπώ! είναι υπέροχος!”… το ξέρω.. σε λάτρεψαν αναρίθμητες γυναίκες, σε σεβάστηκαν όλοι οι άνθρωποι που συναντήθηκες, γοήτευσες ό,τι σε τριγύριζε.. “Σοφούλα;” Η φωνή σου.
Μια ζωή ολόκληρη μητσοοο… Με ξεθεμέλιωσες, με ρήμαξες… Και το όνομά μου που είναι ακόμα στο κουδούνι σου, με γκρεμίζει σε τάρταρα λύπης και λατρείας… Δε θα ρθω αύριο σπίτι μας.
Συγχώρησέ με. Είναι αδύνατο. Λείπεις εσύ, ας λείπει κ τ’ όνομα στο κουδούνι».
