Η αναμενόμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πια γεγονός. Όμως το μέλλον που ανοίγεται μπροστά τους είναι θολό και θα πρέπει πέρα από τις άλλες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν, να πείσουν ότι υπάρχει λόγος που υπάρχουν.
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετώπιζε δυσκολίες επιβίωσης, όταν ο Αλέξης Τσίπρας θα αποχωρούσε, ήταν κάτι που το συζητούσαν πολλοί ακόμη και τον καιρό που ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην κυβέρνηση και πολύ περισσότερο όταν βρέθηκε στην αντιπολίτευση. Γιατί για πολλούς, κυρίως για τους ψηφοφόρους του κόμματος, η ύπαρξη και η άνοδος του κόμματος από το 4%, μέχρι τα κυβερνητικά έδρανα, οφειλόταν στην -έστω και παραπλανητική – σαγήνη που ασκούσε ο Τσίπρας. Γι’ αυτό οι ψηφοφόροι δεν αντέδρασαν καθόλου, σε όσα – ένα στον τίτλο του “ριζοσπαστικό αριστερό” κόμμα – έκανε όταν ανέλαβε την εξουσία. Ούτε για το ότι επέλεξε τον θεωρούμενο ακροδεξιό Καμένο για κυβερνητικό συνεταίρο, ούτε για το ότι ο Βαρουφάκης με τις καταστροφικές οικονομικά “τρέλες” του κατάφερε να κλείσει τις Τράπεζες, ούτε για την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, ούτε και για το τρίτο Μνημόνιο που έφερε η ασυνάρτητη εναντίωση με τις Βρυξέλλες.
Η αποχώρηση του Τσίπρα μετά την διπλή ταπεινωτική ήττα τον Μάϊο και το Ιούνιο, που τον έφερε στο 18%, ήταν αναγκαίο και για τον ίδιο πρώτα από όλα, αλλά και για το κόμμα. Οι εξελίξεις για την διαδοχή πήγαιναν ομαλά, αφού κανένας από τους συνυποψήφιους δεν “έβγαλε μαχαίρια” εναντίον των υπολοίπων. Όλοι περίμεναν νίκη της Αχτσιόγλου όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις και μια μάλλον ομαλή μετάβαση και μετά την εκλογή της, θα έδειχνε αν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει που θα κατέληγε αυτό.
Η ξαφνική μετεωρική εμφάνιση του Κασσελάκη ανέτρεψε τελείως το τοπίο. Αυτοί που ψήφισαν τον Κασσελάκη και τον εξέλεξαν τελικά πρόεδρο, με δημοκρατικές διαδικασίες είναι η αλήθεια, προφανώς μέσα στην απόγνωση τους, θεώρησαν ότι βρήκαν έναν νέο Μεσσία που θα ανέβαζε τον ΣΥΡΙΖΑ πάλι στην κορυφή.
Οι αντιδράσεις που υπήρξαν από τα παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ιδιαίτερα έντονες, ενώ από νωρίς είχε φανεί ότι η ομάδα Αχτσιόγλου, δεν θα δεχόταν, να συνυπάρξει με αυτόν που της “άρπαξε” την νίκη μέσα από τα χέρια.
Έτσι η διάσπαση ολοκληρώθηκε και τώρα υπάρχουν δυο κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ που θα έχουν εκπροσώπηση στην Βουλή.
Από την μια η πλευρά του Κασσελάκη που διατηρεί και τον τίτλο του ΣΥΡΙΖΑ και η νέα κοινοβουλευτική ομάδα που προέκυψε, που θα αναζητήσει και νέα όνομα και τον “αρχηγό” της, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ο Αλέξης Χαρίτσης, ως “πρώτος μεταξύ ίσων”, όπως λένε οι μάλλον σωστές πληροφορίες που υπάρχουν.
Όμως και τα δυο αυτά κομμάτια θα πρέπει να αποδείξουν, ότι αντιπροσωπεύουν “κάτι”, που έχει λόγο να υπάρχει μέσα στο πολυδιασπασμένο αντιπολιτευτικό σκηνικό.
Η πλευρά του Κασσελάκη, έχει με τον πλεονέκτημα του τίτλου και κυρίως της χρηματοδότησης, αλλά έχει και πολλά μειονεκτήματα. Το πρώτο είναι, ότι η πεποίθηση της κοινής γνώμης είναι ότι ο Κασσελάκης είναι “φυτευτός”. Ότι είναι ο “μπροστινός” του σχεδίου κάποιων, εκτός ή εντός της Ελλάδας – αυτό έχει μεγάλη σημασία – αλλά κανείς δεν ξέρει αν αποτελεί αμερικάνικη “εφεύρεση” ή ελληνική. Το δεύτερο είναι ότι η υπερβολική προβολή της “γκέι” επιλογής του, η σχέση με τον Τάιλερ που επισημοποιήθηκε με έναν γάμο και η εμφάνιση μαζί του πάνω στην πλατφόρμα, το βράδυ της νίκης του, έφεραν μεγάλη αμηχανία σε άλλους και σε κάποιους οργή. Αυτό το θέμα δεν το θίγει κανείς ανοιχτά, για να μην θεωρηθεί μη “πολιτικά ορθός”. Αυτό όμως εννοούν όσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, βάζουν στην κριτική του την λέξη “εξευτελισμός” ή “παρακμή”. Αυτό στην προσωπική ζωή τους καθενός είναι δικαίωμα του, αλλά σε αρχηγό πολιτικού κόμματος και ειδικά στην Ελλάδα, ίσως αποδειχθεί υπερβολικά “προωθημένο”. Πολλοί θεωρούν ότι κι αυτό ήταν μέρος του “σχεδίου” που έφερε τον Κασσελάκη, ώστε να “προοδεύσουμε” στο θέμα. Αυτό κάνει επίσης δύσκολη και την διείσδυση του Κασσελάκη σε άλλους χώρους από όπου θα μπορούσε να αποσπάσει μελλοντικά ψηφοφόρους. Το τρίτο είναι πολιτικά δεν εκφράζει κάτι συγκεκριμένο και όλα στηρίζονται στην νεανική και εντυπωσιακή εμφάνιση του κυρίως. Η εικόνα του μεν έχει αρχίσει να “παλιώνει” αλλά παρόλα αυτά διατηρεί κάποια δυναμική,παρόλο που πολλοί έχουν “μπουχτίσει” ακόμη και να ακούν το όνομα του. Η νεφελώδης πολιτική άποψη, υπακούει για πολλούς στο “σχέδιο” που σαν τελικό στόχο είχε να δημιουργήσει στην Ελλάδα κάτι αντίστοιχο του “Δημοκρατικού κόμματος” στην Αμερική, ενώ για άλλους είναι μέρος της εμφάνισης πολλών ¨τσαρλατάνων” της πολιτικής διεθνώς, μετά την εμφάνιση του Τραμπ, που υπόσχονται πως θα λύσουν τα πάντα, ενώ είναι άσχετοι με την πολιτική. Πρόσφατο παράδειγμα η εκλογή του παράδοξου εμφανισιακά Χαβιέρ Μιλέι, στην Αργεντινή, που υποσχέθηκε πράγματα και θαύματα.
Η πλευρά αυτών που αποχώρησαν για να δημιουργήσουν μέχρι στιγμής κοινοβουλευτική ομάδα και στην συνέχεια προφανώς κόμμα έχει άλλα θέματα. Το πρώτο και κύριο είναι ότι η δημιουργία ενός κόμματος χρειάζεται έναν μηχανισμό από εκατοντάδες ή χιλιάδες άτομα για να το στηρίξουν. Το δεύτερο είναι ότι πέρα από αυτά η δημιουργία ενός κόμματος απαιτεί χρήματα, πολλά χρήματα, που κανείς δεν ξέρει πως θα βρεθούν. Το τρίτον είναι η προβολή του “αριστερού” προφίλ, είναι αρκετά προβληματική από την φύση της και δεν έχει την πέραση που είχε κάποτε. Και το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα είναι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, που αναρριχήθηκε μεν στην εξουσία, σε μια εποχή που αυτό μετρούσε, αλλά στην συνέχεια γκρεμίστηκε παταγωδώς και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση. Η Ελλάδα ήταν με πάντα χωρισμένη μεταπολεμικά ανάμεσα σε κάποια “δειξιά” και σε κάποια “αριστερή” παράταξη, αλλά αυτό είχε να κάνει και με τα “φαντάσματα” του εμφυλίου που είχε η Ελλάδα και που γενικώς ίσχυε παγκοσμίως. Τώρα η ζητούμενη πολιτική είναι η “κεντρώα”, ούτε η “δεξιά” ούτε η “αριστερή”. Αυτό είναι και το κύριο πρόβλημα αυτής της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας, που θα πρέπει να βρει πως θα καθορίσει το προφίλ της και κυρίως να αποφύγει τις απέραντες θεωρητικές ιδεολογικές τοποθετήσεις που δεν λένε τίποτα σε κανέναν. Ένα που κατά πάσα πιθανότητα έχει την δυνατότητα να αναδειχθεί σε μεγάλο πλεονέκτημα, είναι η επιλογή του Αλέξη Χαρίτση στην θέση του αρχηγού της κοινοβουλευτικής ομάδας και στην συνέχεια του κόμματος που θα δημιουργηθεί. Διαθέτει και την εμφάνιση αλλά και τον ήρεμο πειστικό λόγο.
Αυτή είναι η κατάσταση για την ώρα σε γενικές γραμμές, με την επισήμανση ότι και τα δυο κομμάτια που προήλθαν από την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους για να βρουν τρόπο να αποδείξουν ότι δικαιούνται κάποια θέση στο πολιτικό σκηνικό και θα δέχονται βολές από παντού, καθώς προκειμένου να βρεθεί χώρος για να υπάρξουν, προφανώς θα πρέπει να συρρικνωθεί κάποιος άλλος χώρος.
