Τι συνέβη πραγματικά; Ποιος ήταν ο πατέρας της οικογένειας Μαρτς; Πώς η πραγματική οικογένεια της συγγραφέως ενέπνευσε τις Μικρές Κυρίες; H Λουίζα Μέι Άλκοτ γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1832.
Η συγγραφέας δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ για να γράψει το κλασικό πλέον αμερικανικό μυθιστόρημα.
Η Λουίζα Μέι Άλκοτ είχε έρθει στην Ευρώπη για να ξεκουραστεί. Αλλά ακόμη και στις ελβετικές Άλπεις, η συγγραφέας δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτό που την είχε εξουθενώσει αρχικά: τους θαυμαστές της.
Το τελευταίο της βιβλίο, Μικρές Κυρίες, είχε γίνει best seller – και ο συνεχής καταιγισμός αλληλογραφίας από θαυμαστές, οι επισκέψεις και οι απαιτήσεις για τον χρόνο της είχαν καταστρέψει την ήδη ευαίσθητη υγεία της. «Μη μου στέλνεις άλλα γράμματα από τόσο ραγισμένα κορίτσια», παρατήρησε μητέρα της σε ένα γράμμα από την Ελβετία το 1870. «Τα “νήπια” πρέπει να περιμένουν».
Τα «νήπια» ήταν θαυμαστές της Λουίζας και από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο της “Μικρές Κυρίες”, την είχαν βομβαρδίσει με γράμματα που ζητούσαν τη συνέχεια. Ζητούσαν να μάθουν πόσο μεγάλο μέρος του βιβλίου ήταν αυτοβιογραφικό – ένα ερώτημα που οι αναγνώστες θέτουν ακόμα και σήμερα. Η Λουίζα είχε αιχμαλωτίσει τη φαντασία του κόσμου με την ιστορία της για τη γενναία, αγαπημένη οικογένεια Μαρτς και τις Μικρές Κυρίες – ένα βιβλίο για την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου με ηρωίδες τη Μεγκ, τη Τζο, την Μπεθ και την Έιμι Μάρτς, τέσσερις αδελφές που αγωνίζονται με τη ζωή, την αγάπη και τη φιλία. Αλλά η πραγματική οικογένεια της Λουίζας, στην οποία βασίστηκε εν μέρει το βιβλίο, ήταν πιο περίπλοκη και ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.
Λουίζα Μέι Άλκοτ, γύρω στη δεκαετία του 1870
Ο πατέρας της Λουίζα
Γεννημένη στην Πενσυλβάνια το 1832, η Louisa ήταν μία από τις τέσσερις αδερφές, κόρες του Amos Bronson Alcott και της Abigail “Abba” Alcott. Ο Μπρόνσον άφησε το σπίτι του στο Κονέκτικατ ως έφηβος για να γίνει μικροπωλητής Yankee- ένας τύπος ταξιδιωτών πωλητών. Η ζωή στο δρόμο ταίριαζε στον ιδεαλιστή, αισιόδοξο Μπρόνσον, αλλά ήταν κακός πωλητής και σύντομα βρέθηκε χρεωμένος. Αυτό ξεκίνησε ένα μοτίβο οικονομικής κακοδιαχείρισης και φτώχειας που θα τον κυνηγούσε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Παρόλο που ο Μπρόνσον δεν μπορούσε να διαχειριστεί σωστά τα χρήματα, – τα υψηλά ιδανικά του τον οδήγησαν στην εκλεπτυσμένη Άμπα . Γεννημένη σε σχετικό πλούτο και κοινωνικό κύρος ως κόρη επιφανούς οικογένειας της Νέας Αγγλίας, η Άμπα κέρδισε την αγάπη του Μπρόνσον για την εκπαίδευση και την κοινωνική δικαιοσύνη που την χαρακτήριζαν. Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1830.
Όπου ο Μπρόνσον ήταν απών, η Άμπα ήταν πρακτική. Όταν τα σχολεία του συζύγου της απέτυχαν λόγω των αμφιλεγόμενων, επικεντρωμένων στους μαθητές μεθόδων διδασκαλίας του, του παρείχε ηθική υποστήριξη. Όταν εξόργισε τους γονείς με την εισαγωγή μιας Αφροαμερικανίδας μαθήτριας στο σχολείο του στη Βοστώνη, εκείνη στάθηκε δίπλα του. Και όταν βυθίστηκε σε ένα νέο προοδευτικό φιλοσοφικό κίνημα που έδινε έμφαση στην αυτοδυναμία, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα – εκείνη τον ακολούθησε.
Ο Μπρόνσον αναζητούσε πάντα τρόπους να κάνει τα ιδανικά του πράξη και το 1843 πήρε την οικογένειά του και ξεκίνησε μια ουτοπική κομμούνα με το όνομα Fruitlands στο Χάρβαρντ της Μασαχουσέτης. Ήταν μια ανεξέλεγκτη καταστροφή. Αν και υποτίθεται ότι ήταν μια κοινοτική φάρμα, ο Μπρόνσον δεν ήξερε τίποτα για τη γεωργία και αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει ζώα για να δουλέψει τη γη. Η οικογένεια τήρησε μια χορτοφαγική διατροφή και απέφυγε όλα τα προϊόντα που προέρχονταν από την εργασία των σκλαβωμένων ανθρώπων. Η γη ήταν δύσκολο να καλλιεργηθεί και η οικογένεια σχεδόν λιμοκτονούσε. Τελικά, το πείραμα δημιούργησε τρομερή ένταση στο γάμο της Άμπα και του Μπρόνσον. Η Fruitlands απέτυχε το 1844 μετά από μόλις οκτώ μήνες.
Η Λουίζα θα έγραφε αργότερα μια σατιρική αφήγηση για την περίοδο που έζησε η οικογένειά της στο Fruitlands, που ονομάζεται Transcendental Wild Oats. Σε αυτό, περιγράφει τον πατέρα της ως έναν καταδικασμένο ονειροπόλο του οποίου οι φιλοσοφίες είναι ακατάλληλες για τον σκληρό κόσμο. «Ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος για αυτό” , έγραψε, «και όσοι προσπάθησαν να τη βρουν γελάστηκαν για τους πόνους της». Ωστόσο,, η Λουίζα ήταν πολύ πιο αρνητική για την αδυναμία του Μπρόνσον να συντηρήσει την οικογένειά του.
«Μικρές Κυρίες» από τη Λουίζα Μέι Άλκο- εικονογραφήσεις από τον MV Wheelhouse
Η Λουίζα είχε τρεις αδερφές που αντικατόπτριζαν τις αδερφές Μαρτς
Ακόμη και μετά την επιστροφή στο Concord της Μασαχουσέτης, η οικογένεια πάλευε με τα χρήματα. Ο Μπρόνσον σπάνια λειτουργούσε και η Άμπα έπρεπε να τα αναλαμβάνει όλα. Έγινε μία από τις πρώτες γυναίκες που έγιναν κοινωνικές λειτουργοί στην Αμερική, ενώ οι κόρες της, η Άννα, η Λουίζα, η Ελίζαμπεθ και η Άμπιγκεϊλ Μέι, εργάστηκαν ως γκουβερνάντες, οικιακές υπηρέτριες και δάσκαλοι για να βοηθήσουν στη στήριξη της οικογένειας.
Η μεγαλύτερη αδελφή τους, Άννα,- η Μεγκ Μαρτς στις Μικρές Κυρίες- ήταν ταλαντούχος ηθοποιός, αλλά ένιωθε ότι η μόνη της επιλογή ήταν να παντρευτεί για να ξεφύγει από τη φτώχεια της οικογένειάς της. «Έχω μια ανόητη επιθυμία να γίνω κάτι σπουδαίο και μάλλον θα περάσω τη ζωή μου σε μια κουζίνα και θα πεθάνω στο φτωχόσπιτο» έγραψε ημερολόγιά της.
Λίγα είναι γνωστά για την εσωτερική ζωή της Ελισάβετ, της τρίτης κόρης του Άλκοτ, η οποία ονομαζόταν «Λίζι» από την οικογένειά της. Ο θάνατός της σε ηλικία 22 ετών από οστρακιά κατέστρεψε τους Άλκοτ και ο αγγελικός χαρακτήρας της Μπεθ Μαρτς στις Μικρές Κυρίες, η οποία, όπως η Λίζι, προσβάλλεται από μια θανατηφόρα ασθένεια αφού βοήθησε μια φτωχή οικογένεια, είναι ο φόρος τιμής της Λουίζας στην αδερφή της.
Η Άμπιγκειλ, πιο γνωστή ως Μέι, ήταν η μικρότερη αδερφή της Άλκοτ και είχε μεγάλες φιλοδοξίες. Με την οικονομική βοήθεια της Λουίζας, η οποία είχε πετύχει ως συγγραφέας διηγημάτων, ποιημάτων και δοκιμίων, η Μέι εκπαιδεύτηκε ως καλλιτέχνης στη Βοστώνη και την Ευρώπη, κερδίζοντας αναγνώριση ως ζωγράφος και κάνοντας παρέα με φιγούρες όπως η ιμπρεσιονίστρια ζωγράφος Μαίρη Κασσάτ. Το 1877, ένας από τους πίνακές της παρουσιάστηκε στο Salon του Παρισιού και ως μια από τις λίγες επαγγελματίες γυναίκες καλλιτέχνιδες της ηλικίας της, πάλεψε ενάντια στις διακρίσεις για να βοηθήσει άλλες φτωχές γυναίκες να ακολουθήσουν την τέχνη. Η Έιμι Μαρτς- μια εγωκεντρική καλλιτέχνης που βρίσκει την αγάπη με τον γείτονα της οικογένειας στο μυθιστόρημα- βασίζεται στην Μέι.
Αν και η Λουίζα ήταν εξίσου ανεξάρτητη και ταλαντούχα με την Τζο Μάρτ, την λογοτεχνική της αντίστοιχη, η ζωή της σημαδεύτηκε από κακουχίες και θλίψη. Κατά τη διάρκεια της περιόδου της ως νοσοκόμα του Εμφυλίου Πολέμου, έλαβε θεραπεία με υδράργυρο για τύφο. Οι σύγχρονοι γιατροί πιστεύουν ότι πιθανότατα έπασχε από μια αυτοάνοση διαταραχή όπως ο λύκος, με βάση φωτογραφίες που δείχνουν ένα εξάνθημα στο πρόσωπό της. Ανεξάρτητα από τυχόν προβλήματα υγείας, η Λουίζα εργαζόταν μέχρι εξάντλησης προσπαθώντας να φροντίσει την οικογένειά της.
Η Λουίζα ήταν δύσπιστη για τις «Μικρές Κυρίες»
Το 1868, ο εκδότης της Λουίζας της ζήτησε να γράψει ένα βιβλίο για κορίτσια. Στην αρχή διαμαρτυρήθηκε, αλλά η ανάγκη της για χρήματα την ώθησε να συμφωνήσει. Σε λίγες εβδομάδες, κυκλοφόρησε τον πρώτο τόμο για τις “Μικρές Κυρίες”. «Αποχωρώ αν και δεν μου αρέσει κάτι τέτοιο» έγραψε στο ημερολόγιό της εκείνη την εποχή. «Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κορίτσια ούτε γνώριζα πολλά, εκτός από τις αδερφές μου, αλλά τα queer παιχνίδια και οι εμπειρίες μας μπορεί να αποδειχθούν ενδιαφέρουσες, αν και αμφιβάλλω».
Ο σκεπτικισμός της Λουίζας ήταν αβάσιμος: Οι Μικρές Κυρίες ήταν μεγάλη επιτυχία. Σύντομα, οι αναγνώστες ζήτησαν μια συνέχεια. Η Λουίζα συνέχισε την ιστορία της Τζο και των αδελφών της με έναν δεύτερο τόμο των Μικρών Κυριών που ακολούθησε τα κορίτσια στην ενηλικίωση και στο γάμο. Συνέχισε να δημοσιεύει πολλά μυθιστορήματα για κορίτσια, αλλά αισθάνθηκε παγιδευμένη από τη δημόσια εικόνα της ως η αγαπημένη συγγραφέας παιδικών ιστοριών. Η μυθοπλασία της για ενήλικες, η οποία εξερευνούσε προβλήματα αγάπης, φεμινισμού και φιλοσοφίας, απέτυχε να αποκτήσει βάση, ενώ η υγεία της είχε ζημιωθεί αμετάκλητα από τη φτώχεια και τις δυσκολίες της επαγγελματικής της ζωής. «Όποιος ονειρεύεται πλούτη και φήμη μπορεί να προειδοποιηθεί από αυτή την ιστορία μιας γυναίκας που πάλεψε τόσο σκληρά για να βγάλει χρήματα που μέχρι να φτάσει στον στόχο της δεν μπορούσε πλέον να εκτιμήσει τα οφέλη του», γράφει η βιογράφος της Λουίζας, Σούζαν Τσίβερ.
Η Λουίζα δεν ξαναβρήκε ποτέ την υγεία της μετά την επιτυχία του βιβλίου “Μικρές Κυρίες”, αλλά τα τελευταία της χρόνια δεν ήταν τόσο θλιβερά όσο φαίνεται. Όταν η αδερφή της Μέι πέθανε στην Ευρώπη το 1879, η Λουίζα βοήθησε να μεγαλώσει η κόρη της, Λουίζα Μέι Νιέρικερ. Χωρίς την ασυνήθιστη οικογένειά της, δεν θα υπήρχε η Λουίζα Μέι Άλκοτ – μια συγγραφέας της οποίας το έργο γεννήθηκε μέσα από μια εξαιρετική ζωή.
