Ένας μύθος που έζησε τη ζωή του με πάθος και ειλικρίνεια. Κινηματογραφικό είδωλο που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, γεννήθηκε σαν σήμερα στις 5 Δεκεμβρίου του 1934.
Αρσενικό πρότυπο, ένας ζεν πρεμιέ που γρήγορα αναδείχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές τους ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Ένας μύθος που έζησε τη ζωή του με πάθος και ειλικρίνεια. Κινηματογραφικό είδωλο που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου επί μια δεκαετία πριν χάσει τη μάχη του με την επάρατη νόσο. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον ανεπανάληπτο Νίκο Κούρκουλο.
Τα πρώτα χρόνια…
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Δεκεμβρίου του 1934 και μεγάλωσε στη συνοικία του Ζωγράφου. Από τα εφηβικά του χρόνια αγαπά πολύ τον αθλητισμό και στο γυμνάσιο γίνεται, μάλιστα, ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού. Η απόφασή του να γίνει ηθοποιός προκύπτει εντελώς τυχαία, όπως ο ίδιος έχει πει.
Η καθοδήγηση από το Μάνο Κατράκη να δώσει εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρουείναι καθοριστική για εκείνον. Ο Κούρκουλος, άλλωστε τον εκτιμά βαθύτατα.
Ξεκινά , λοιπόν, να σπουδάζεικαι αποφοιτά το 1958. Εκείνη τη χρονιά κάνει την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στο έργο “Η κυρία με τις καμέλιες”του Αλέξανδρου Δουμά, με τον θίασο Λαμπέτη – Χορν.
Δεν αργεί να ξεχωρίσει και ν’ αναδειχθεί σε έναν από τους πιο σημαντικούς πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Ερμηνεύει πρωταγωνιστικούς ρόλους στο αρχαίο ελληνικό δράμα και σε μεγάλα κλασικά, αλλά και σύγχρονα έργα του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού θεάτρου. Ανάμεσα σε άλλα, πρωταγωνιστεί στη “Μήδεια” (1959), στον “Ορέστη” (1971) του Ευριπίδη και στον “Οιδίποδα Τύραννο” (1982) στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Το 1991 ο “Φιλοκτήτης” του Σοφοκλήήταν και η τελευταία του θεατρική εμφάνιση.
Ο όρος “ζεν πρεμιέ” στον κινηματογράφο τον χαρακτηρίζει απόλυτα.
Πρωταγωνιστεί σε περισσότερες από 30 ταινίες. Ανάμεσά τους διάφορα κοινωνικά δράματα, όπως “Οργή”, “Κατήφορος” (1961), “Ορατότης Μηδέν” (1970). Στο πολεμικό δράμα “Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο” η ερμηνεία του είναι εξαιρετική.
Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κερδίζει δύο φορές το βραβείο α΄ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στις ταινίες “Οι Αδίστακτοι” (1965) και “Ο Αστραπόγιαννος” (1970). Το 1982, “Το Φράγμα” είναι η τελευταία του κινηματογραφική παρουσία.
“Τί κάνετε μωρέ; Σταματήστε το κάρβουνο! Όχι άλλο κάρβουνο.” Αυτά τα λόγια έχουν μείνει στην ιστορία… Όπως και η ατάκα του στους “Αδίστακτους”: “Σε μένα πούλησες ψεύτικη μάνα ρε;”
Στη φιλμογραφία του δεν λείπει και η παρουσία του σε ξενόγλωσσες ταινίες, ενώ στην τηλεόραση πρωταγωνιστεί στη σειρά “Το 13ο κιβώτιο” στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1.
Τί να πρωτοαναφερθεί για τη θεατρική πορεία του Νίκου Κούρκουλου…
Την περίοδο 1959-1960, συμμετέχει στο θίασο Βεργή στο έργο “Nίκη χωρίς φτερά”. Το 1964, στις παραστάσεις “Πύργος” του Φραντς Kάφκα και “Iούλιος Kαίσαρ” του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Το 1967 στο αξέχαστο “Ποτέ την Kυριακή” (“Ίλια Nτάρλιγκ”) στις H.Π.A., σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη. Για τη συγκεκριμένη παράσταση κερδίζει την υποψηφιότητα για το Βραβείο Tony.
Συνεχίζει τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1971,με τη “H Δίκη” του Φραντς Kάφκα, ενώ το 1972 συγκροτεί δικό του θίασο. Ανεβάζει το “Tάνγκο” του Σλ. Mρόζεκ και δύο χρόνια αργότερα, το 1974, δημιουργεί το θέατρο «KAΠΠA» όπου στεγάζει τον θίασό του.
Και συνεχίζει τα επόμενα χρόνια με εξαιρετικές παραστάσεις. Ανάμεσά τους: η “Όπερα της πεντάρας” του Μπέρτολτ Μπρεχτ, “O Γλάρος του Άντον Tσέχοφ, ο“Oιδίποδας τύραννος” του Σοφοκλή, η “Aνταπόκριση” του Oύγκο Mπέτι, “Ψηλά από τη Γέφυρα” του Άρθουρ Mίλερ, “Στη Φωλιά του Kούκου” του Nτέιλ Bάσερμαν. Το 1988 σκηνοθετεί το “Φτωχέ μου φονιά” του Πάβελ Kόχουτ.
Το Εθνικό Θέατρο και οι καινοτομίες του…
Το 1993 γίνεται Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου κι ένα χρόνο αργότερα, το 1994, Kαλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου.
Ιδρύει την Πειραματική Σκηνή και το Εργαστήρι Ηθοποιών καιθέτει σε μόνιμη λειτουργία την Παιδική Σκηνή του Θεάτρου. Παράλληλα, ανοίγει τις- για χρόνια κλειστές- πόρτες του Εθνικού Θεάτρου σε όλους τους ηθοποιούς, κάνει τον θίασο περιοδεύοντα στην Ελλάδα και το εξωτερικό και τέλος, προχωρά σε μετακλήσεις ξένων σκηνοθετών. Μία από τις καινοτομίες του είναι το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του μουσικού θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση. Πρόκειται για το εκπληκτικό μιούζικαλ “Βίρα τις Άγκυρες” των Β. Παπαθανασίου – Μ. Ρέππα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή που σημειώνει τεράστια επιτυχία.
Τον Μάρτιο του 2006 υπογράφει εκ μέρους της πολιτείας, ένα από τα κυριότερα οράματα της καλλιτεχνικής του θητείας. Πρόκειται για την οριστική σύμβαση για την ανάθεση του έργου “Αποκατάσταση και εξοπλισμός του κτιριακού συγκροτήματος του Εθνικού Θεάτρου.”
Η προσωπική του ζωή
Είναι αρχές της δεκαετίας του ‘60 όταν γνωρίζει σε ένα πάρτυ τη βοηθόσκηνοθέτη,Μελίτα Κουτσογιάννη. Ωστόσο, όλα ξεκινούν μεταξύ τους δύο χρόνια αργότερα. Η γοητευτική και όμορφη νεαρή χτυπά την πόρτα του στο καμαρίνι του θεάτρου ΡΕΞ, για να τον συγχαρεί για την ερμηνεία του στην παράσταση “Η γειτονιά των Αγγέλων”, όπου συμπρωταγωνιστεί με την Τζένη Καρέζη. Ο έρωτάς τους είναι κεραυνοβόλος. Ξεκινούν να εργάζονται μαζί στο θέατρο και στη συνέχεια δημιουργούν το Θέατρο ΚΑΠΠΑ.Παντρεύονται το 1966, την περίοδο που ξεκινούν τα γυρίσματα της ταινίας“Το χώμα βάφτηκε κόκκινο”. Κουμπάρος ήταν ο ηθοποιός και συγγραφέας Νότης Περγιάλλης.
Αποκτούν δύο παιδιά, τον `Αλκη Κούρκουλο -ο οποίος αποφασίζει να ακολουθήσει το δρόμο του πατέρα του και να γίνει κι εκείνος ηθοποιός- και την Μελίτα Κούρκουλου – Κυριακοπούλου, η οποία ασχολείται με τη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις.Παίρνει το όνομα της μητέρας της, ύστερα από επιμονή του Νίκου Κούρκουλου. Το 1984 τραγουδά με τον Γιάννη Πάριο ένα τραγούδι για εκείνες τις δύο γυναίκες της ζωής. Αυτό, όμως, δεν κυκλοφορεί ποτέ στο εμπόριο.
Δύο χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 1986, κατά τη διάρκεια μιας παράστασης στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, γνωρίζει τη γυναίκα- σταθμό στη ζωή του- τη Μαριάννα Λάτση. “Κάνω έτσι και παγώνω… Ξαφνικά βλέπω ένα πλάσμα να ανεβαίνει τις κερκίδες και αυτό ήταν” περιγράφει ο ίδιος με πάθος τη στιγμή που αντικρίζει το μεγάλο και τελευταίο έρωτα της ζωής του. Εκείνη την περίοδο η Μαριάννα Λάτση ήταν παντρεμένη με τον δάσκαλο του σκι και Δήμαρχο Βουλιαγμένης, Γρηγόρη Κασιδόκωστα, με τον οποίο έχουν έναν γιο, τον Πάρη που γεννήθηκε το 1983. Το διαζύγιό τους βγαίνει τέσσερα χρόνια αργότερα από το γάμο τους, το 1987. Ο Νικος Κούρκουλος, από τη δική του τη μεριά,ζητά κι εκείνος αμέσως διαζύγιο από τη σύζυγο του, Μελίτα. Όλα τα μετέπειτα χρόνια διατηρούν μια υπέροχη σχέση αγάπης αλλά και σεβασμού.
Με τη Μαριάννα Λάτση αποκτά ακόμα δύο παιδιά. Την Εριέτα και το Φίλιππο. 
Το 2004 έρχεται η τελευταία γυναίκα που μπαίνει στη ζωή του Νίκου Κούρκουλου. Και είναι…η εγγονή του Αμαλία, καρπός του γάμου της Μελίτας με τον επιχειρηματία Μενέλαο Κυριακόπουλο.
Το 2001 ο αγαπημένος ηθοποιός διαγιγνώσκεται ότι πάσχει από καρκίνο στο ρινοφάρυγγα. Το πρόβλημα της υγείας του δεν τον σταματά να συνεχίζει να αγωνίζεται για το Εθνικό Θέατρο. ”Ήταν ένας σάπιος οργανισμός που είχαν μείνει μόνο τα κόκαλα” είπε όταν ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνσή του. Απόδειξη του ασύγκριτου πάθους για ότι αγαπούσε και της αφοπλιστικής του ειλικρίνειας.
Ο Νίκος Κούρκουλος κατάφερε να γοητεύσει το κοινό με την αξία του ταλέντου του, αλλά και με την αρρενωπότητά του. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός που γινόταν ακόμα πιο ακαταμάχητος λόγω της χαρισματικής και ιδιαίτερης προσωπικότητάς του.
Από τα λόγια του, έχω ξεχωρίσει τα ακόλουθα…
Πάντα τη φοβόμουν την άνεση και συνεχίζω να τη φοβάμαι πάρα πολύ.
Ο έρωτας… δεν αντέχω να μην είμαι ερωτευμένος. Είμαι ερωτευμένος ακόμη και με τα παπούτσια που φοράω. Αν πάψω να είμαι ερωτευμένος μαζί τους, παύω να τα φοράω. Τα χαρίζω, ας πούμε». Απάντησε ο Νίκος Κούρκουλος στο Θανάση Λάλα όταν τον ρώτησε: “τί είναι το παν για σένα”
Για να νιώσει κανείς ότι κάτι έχασε στη ζωή πρέπει να χάσει ό,τι κέρδισε μόνος του… Μόνο τότε νιώθει χαμένος. Εγώ δεν θα ήθελα να χάσω τίποτε από αυτά που έχω κερδίσει μόνος μου με τη δουλειά μου…
Τραυματική εμπειρία σε ένα διαζύγιο υπάρχει για τον άνθρωπο που μένει πίσω, όχι για εκείνον που προχωρά. Αυτή είναι η αλήθεια.
Είμαι φεμινιστής. Μια ζωή ήμουν. Λατρεύω τη γυναίκα.
Η αυλαία για τον θεατράνθρωπο, τον ωραίο του ελληνικού κινηματογράφου πέφτει στις 30 Ιανουαρίου του 2007. Κι ένας μύθος περνά στην ιστορία…
