Η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει, είναι ένας μύθος, μια μπούρδα, είχε πει ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής, έφυγε σαν σήμερα, στις 6 Δεκεμβρίου του 1990, στα 42 του χρόνια από υπερβολική δόση ηρωίνης.
Ένας άνθρωπος “ασυμβίβαστος”, ευγενής, τρυφερός, δημιουργικός που άφησε πίσω του αξιοσημείωτη μουσική κληρονομιά με αντοχή στο χρόνο και σημαντική επιρροή στους νέους καλλιτέχνες. Ένας “πρίγκιπας της ροκ” που έχασε τη ζωή του από μια “μπούρδα” -όπως έλεγε ο ίδιος. Την ηρωίνη. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον αξέχαστο Παύλο Σιδηρόπουλο που “χόρεψε”πολύ νωρίς το τελευταίο του, μοναχικό μπλουζ.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα από εύπορη οικογένεια. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Μέσα του συνυπήρχαν δύο διαφορετικές ρίζες : του ρόκερ και του σκεπτικιστή. “Είμαι δισέγγονος του Ζορμπά, και ως γνωστό ο Ζορμπάς ήταν rock and roll, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει κι ο Καζαντζάκης. Από την άλλη μεριά όμως, έχω και σπέρμα από τη γενιά των Αλεξίου.
Της Έλλης της Αλεξίου, η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή κι άλλοτε δημιουργία.” έλεγε ο ίδιος. Ξεκινά τη μουσική του πορεία ξεκινά το 1970 από τη Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζει Μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δεληγιαννίδη. Μαζί δημιουργούν το ντουέτο “Δάμων και Φιντίας”. Ακολουθεί ο δίσκος τους των 45 στροφών “Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους” και συμμετέχουν στη συλλογή “Ζωντανοί στο κύτταρο”. Από το 1972 έως το 1974 ενσωματώνονται στα “Μπουρμπούλια”. Το 7ινστο “Ο Ντάμης ο σκληρός” είναι καρπός αυτής τους της συνεργασίας.
Την περίοδο της δικτατορίας το σχήμα διαλύεται και τα “Μπουρμπούλια” ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος επιλέγει να συνεργαστεί με έναν από τους κορυφαίους εκπροσώπους του πολιτικού τραγουδιού, το Γιάννη Μαρκόπουλο και συμμετέχει ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του: “Θεσσαλικός Κύκλος”, “Μετανάστες” και “Οροπέδιο”. Την άνοιξη του 1976 παίρνει απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία για ψυχολογικούς λόγους.
Μετά από μια σύντομη σχέση με μια κοπέλα που την λένε Κάθυ – για την οποία γράφει το τραγούδι “Για την Κ”- γνωρίζει μια συμμαθήτριά της, τη Γιόλα Αναγνωστοπούλου. Παραμένουν ζευγάρι μέχρι το 1980 και λέγεται πως κατά την περίοδο της σχέσης του μαζί της ξεκινά την ηρωίνη. Το 1976 δημιουργεί, μαζί με τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, το γκρουπ “Σπυριδούλα”. Τότε κυκλοφορούν τον “Φλου”. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ίσως, ως ο κορυφαίος δίσκος της ελληνικής ροκ δισκογραφίας.
Λίγο καιρό αργότερα διαλύεται και αυτό το σχήμα. Ωστόσο, αφήνει πίσω του έναν ολοκληρωμένο ροκ ήχο και μια σειρά συναυλιών. Το 1979 ο Παύλος Σιδηρόπουλος δημιουργεί το σχήμα “Εταιρία Καλλιτεχνών”. Οι στίχοι του είναι στην αγγλική γλώσσα αλλά δεν ετοιμάζεται καμία δισκογραφική δουλειά. Το ίδιο χρονικό διάστημα κάνει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ως πρωταγωνιστής στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου “Ο Ασυμβίβαστος”. Εκεί ερμηνεύει ο ίδιος το soundtrack της ταινίας. Το “Να μ’αγαπάς” όπως και άλλα τραγούδια μαζί με αυτό, είναι από τα πιο δημοφιλή του.
Συμμετέχει σε μια ακόμα ταινία που προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για το “Αλδεβαράν” με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο. Στη μικρή καριέρα του Παύλου Σιδηρόπουλο ως ηθοποιός περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνισή του στην ΕΡΤ-1, στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη “Οικογένεια Ζαρντή”. Μέχρι το 1980 τον χαρακτηρίζει μια συνεχής αλλαγή συνεργατών. Τελικά, καταλήγει σ` ένα σχήμα, τους “Απροσάρμοστους”, που με ελάχιστες αλλαγές παίζει μαζί τους μέχρι το τέλος της ζωής του. Δύο χρόνια αργότερα, το 1982, κυκλοφορεί ο δίσκος “Εν Λευκώ”. Ο συγκεκριμένος δίσκος αντιμετωπίζει προβλήματα λογοκρισίας για 3 κομμάτια. Οι λόγοι; H προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και η προσβολή της δημοσίας αιδούς.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1985, κυκλοφορεί το δίσκο “Zorba the freak” σε παραγωγή Δημήτρη Πουλικάκου και το 1989 ένα δίσκο που είναι είναι ζωντανά ηχογραφημένος στο “Μετρό” το “Χωρίς Μακιγιάζ”.
“Θέλω να πω στους πιτσιρικάδες ότι δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας απολύτως λόγος να δοκιμάσουν ηρωίνη. Δεν μπορεί να σου δώσει κανένα όραμα, καμιά ψευδαίσθηση, κανένα “βίζιον” ας πούμε, άμα είσαι ποιητής, ζωγράφος ή καλλιτέχνης… Η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει, είναι ένας μύθος, μια μπούρδα…” είπε κάποτε ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
Δεν ήξερε όμως να συμβουλέψει τον εαυτό του και να μην επιτρέψει στην ηρωίνη να του στερήσει τη ζωή. Πάλεψε προκειμένου να απαλλαγεί από αυτόν τον εφιάλτη. Τί κι αν μίλησε ανοιχτά για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε, τί κι αν προσπάθησε τόσες φορές να αποτοξινωθεί… Δεν τα κατάφερε… Οι τελευταίες του στιγμές ήταν στο σπίτι μιας φίλης του στον Νέο Κόσμο. Μην αντέχοντας την υπερβολική δόση ηρωίνης, η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά.
“Να μ’αγαπάς, όσο μπορείς να μ’αγαπάς” τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος… Εκείνος, όμως, με το τέλος του απέδειξε πως δεν αγάπησε όσο έπρεπε τον εαυτό του… Ας ελπίσουμε οι νέοι να μην ακολουθήσουν το παράδειγμά του, αλλά να έχουν στο μυαλό τους τα λόγια του : “η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει, είναι ένας μύθος, μια μπούρδα”.
Να μ’αγαπάς…
Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Σου γράφω πάλι από ανάγκη η ώρα πέντε το πρωί το μόνο πράγμα που `χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους τα λόγια τα θεατρικά μες στην οθόνη του μυαλού μου χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό κι ίσως η ασχήμια του να φύγει μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα η ανάγκη μου δε σταματά σαν το πουλί πάνω στο σύρμα σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις το παραμύθι να μου πεις σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
