H ευρηματική καλλιτέχνιδα που έφτιαξε διακριτικούς πίνακες κολάζ οι οποίοι γιορτάζουν τη γυναικεία τόλμη και γενναιότητα
Δεκαετίες μετά τον πρόωρο θάνατό της, η Pauline Boty (1938–1966) αρχίζει επιτέλους να λαμβάνει την αναγνώριση που της αξίζει. Συχνά απορρίφθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής της ως «It» κορίτσι του Λονδίνου της δεκαετίας του 1960, ήταν επίσης καλλιτέχνιδα στην πρώτη γραμμή της βρετανικής τέχνης.
Ως ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της βρετανικής pop art– και η μόνη γυναίκα ζωγράφος στην ομάδα – το έργο της ήταν καινοτόμο, συναρπαστικό και παρείχε αντίστιξη στο έργο των ανδρών συγχρόνων της. Αγκάλιασε τη σεξουαλικότητά της και τις υποκειμενικές της εμπειρίες ως γυναίκα για να δημιουργήσει ένα έργο που θέτει σε πρώτο πλάνο τις γυναικείες επιθυμίες και ενδιαφέροντα. Ίσως ήταν αναμενόμενο για την εποχή -καθώς η ίδια υπήρξε μια ελκυστική γυναίκα που εργαζόταν επίσης ως χορεύτρια ηθοποιός και μοντέλο- η δουλειά της συχνά να απορρίπτεται και η κύρια ιστορία της τέχνης τη σνόμπαρε.
© Ευγενική προσφορά του Pauline Boty Estate. Φωτογραφία: The Boty Family
Pauline Boty (1938–1966)
Το κολάζ ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της πρακτικής της.
Το ενδιαφέρον της για το κολάζ προήλθε από τις σπουδές της στο Slade School of Fine Art. Την είχαν συμβουλέψει να μην κάνει καριέρα στη ζωγραφική, καθώς ήταν πολύ δύσκολο να κερδίσει την αποδοχή ως γυναίκα και έτσι εργάστηκε στο πιο «κατάλληλο» μέσο του βιτρό. Συνέχισε τις σπουδές της στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών, όπου ήταν μία από τις μόλις οκτώ φοιτήτριες από μια τάξη 36.
Οι πίνακες και οι εμπειρίες της Pauline Boty είναι ένας φάρος. Είχε την τάση να παίζει ρόλο με άντρες, καθώς προκαλούσε αμηχανία αν μια γυναίκα εξέφραζε ευφυΐα. Θαυμάστηκε ως σύμβολο του σεξ πριν θεωρηθεί μια ταλαντούχα καλλιτέχνιδα. Τα έργα της δείχνουν μια καλλιτέχνιδα να ζωγραφίζει την αληθινή ποπ εμπειρία με χαρά. Λάτρις της Marilyn Monroe, ταυτίστηκε με τους θαυμαστές της και έβλεπε τους αστέρες του κινηματογράφου ως θεούς και θεές του 20ου αιώνα.
Mια αρχηγός στο κίνημα της Pop Art
Epitaph to Something`s Gotta Give από την Pauline Boty, 1962, μέσω του Luke Unsworth
Παρά το γεγονός ότι σπούδασε σχέδιο βιτρό στο Βασιλικό Κολλέγιο Τέχνης, η Pauline Boty συνέχισε να δημιουργεί πίνακες κολλάζ που της έδωσαν μια σημαντική θέση στο βρετανικό κίνημα της Pop Art. Από το 1962, η Boty πρόσθεσε κολάζ στη ζωγραφική σε έργα όπως το Red Manoeuvre. Στη συνέχεια ανέπτυξε ένα ξεχωριστό στυλ όπου τα στοιχεία ζωγραφίζονται επιδέξια για να μοιάζουν με κολάζ, όπως στο Epitaph to Something`s Gotta Give. Συνδυάζοντας εικόνες της ποπ κουλτούρας με σουρεαλιστικά στοιχεία, τα έργα της απεικονίζουν τη φανταστική εμμονή με τους ήρωες της ποπ κουλτούρας, συχνά κομμένα με σατιρικό και πολιτικό πλεονέκτημα.
La Conductrice et son double / Les DS by Evelyn Axell, 1965, via Contemporary Art Daily
Η εικονογραφία και οι τίτλοι που χρησιμοποίησε η Boty αποκαλύπτουν το πρώιμο ενδιαφέρον της για την ποπ κουλτούρα, όπως οι σκηνές ταινιών της Monroe στο Epitaph to Something`s Gotta Give. Ο τίτλος αναφέρεται στην τελευταία ημιτελή ταινία της Marilyn και οι σκηνές της ταινίας είναι βγαλμένες από μια παιχνιδιάρικη γυμνή σκηνή κολύμβησης. Σε αυτόν τον πίνακα, τα γεωμετρικά σχήματα και ο κορεσμός δημιουργούν έναν σουρεαλιστικό κόσμο ενώ δείχνουν το νόημα του έργου. Ο εκτός εστίασης εικονιστικός χώρος απηχεί τον ονειρικό μύθο του σταρ. Οι κύκλοι σχετίζονται με την ατμόσφαιρα των μιούζικαλ της δεκαετίας του 1930 και μιμούνται έναν φωτογραφικό φακό. Τα παράλληλα ορθογώνια αναφέρονται στις ακτίνες ενός προβολέα φιλμ. Αυτές ήταν βασικές εμβληματικές εικόνες της εποχής Pop Art , που φαίνονται σε έργα των Evelyn Axell και Jasper Johns.
H Marilyn της Pauline Boty
The Only Blonde in The World by Pauline Boty, 1963, via Tate, Λονδίνο
Λάβετε τα τελευταία άρθρα που παραδίδονται στα εισερχόμενά σας
Εγγραφείτε στο Δωρεάν Εβδομαδιαίο ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε!
Είναι φανερή η αυτοπροσωπογραφία της Boty σε όλο το έργο της, αλλά είναι ιδιαίτερα εμφανής στους πίνακές της της Μarilyn Monroe. Ξανθιά και σαγηνευτική, η Boty δεν ήταν άγνωστη για την επιζήμια επίδραση της ομορφιάς της στην αντίληψή της ως σοβαρής καλλιτέχνιδας. Στο The Only Blonde in the World, 1963, η Boty απαθανατίζει τη ματιά της τυχερής λήψης του φωτογράφου της Μarilyn να περνά βιαστικά μέσα από μια πράσινη πόρτα. Οι πολλαπλές μπλε γραμμές κατά μήκος του ποδιού, που υποδηλώνουν κίνηση, είναι μια τεχνική παρμένη από τον Φουτουρισμό. ΗΜέριλιν εμφανίζεται απρόσιτη, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται αρκετά κοντά για να την αγγίξει ένας απελπισμένος θεατής.
Το χρυσό και μπλε μοτίβο του πλαισίου μέσα σε ένα πλαίσιο εμφανίζεται με κάποιο τρόπο μπροστά από το επίπεδο πράσινο πεδίο, παρέχοντας μια λεπτή τρισδιάστατη όψη. Περισσότεροι γεωμετρικοί κρίκοι συγχέουν την προοπτική, προσφέροντας ένα απατηλό όραμα, σαν όνειρο του Χόλιγουντ.
H αγάπη της Pauline Boty για τις διασημότητες
With Love to Jean-Paul Belmondo από την Pauline Boty, 1963, μέσω του οίκου Sotheby`s
Μεγάλο μέρος του έργου της Pauline Boty ήταν ένα εικονογραφημένο ιερό για τους αστέρες των μέσων ενημέρωσης της δεκαετίας του `60. Ωστόσο, μειώνοντας τη Marilyn Monroe, έριξε φως σε ήρωες από την εναλλακτική σκηνή, όπως ο Jean-Paul Belmondo. Ο Belmondo, πρωταγωνιστής του γαλλικού κλασικού Breathless (1960) του new wave είναι στολισμένος με ένα μεγάλο οργασμικό λουλούδι και καρδιές, όπως τα ιερά λείψανα καλύπτονται με πολύχρωμα στολίδια.
Ο Belmondo ήταν τέλειος υποψήφιος για ένα κορίτσι της δεκαετίας του `60, η ενσάρκωση της εξέγερσης, ο νέος James Dean, αλλά και σύμβολο της επιθυμίας μιας εκλεπτυσμένης γυναίκας, με απόλυτη εμπιστοσύνη στο πάθος και τις ανάγκες της. Ήταν ο καθρέφτης της ποπ γυναικείας βασιλικής οικογένειας όπως η Brigitte Bardot μια αρρενωπή και ισχυρή προέκταση του είδους του μύθου που δημιούργησε, ένα ανδρικό pin-up που επικύρωσε το γυναικείο βλέμμα. H Boty περιέγραψε ότι είδε την ταινία του Belmondo New Wave A Bout de Souffle ως «απερίγραπτη χαρά και σύγχυση και τσαμπουκά, slurp είναι υπέροχος, απλά υπέροχος». Στο With Love to Jean-Paul Belmondo, μας κοιτάζει πάνω από τον ώμο του, βαμμένα σε μονόχρωμη, μέσα από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Τύπου των mainstream media.
Στο πορτρέτο του Belmondo εστιάζει στα συναισθήματα που προκάλεσε η φήμη του μεταξύ των γυναικών θαυμαστών. Οι ποπ καρδιές και το κάπως κωμικό τριαντάφυλλο είναι χαρακτηριστικά.
Red Maneuver της Pauline Boty, 1962, μέσω της Bridgeman Images
Ενώ σπούδαζε στο Royal College of Art, η Boty συζήτησε με τον τότε φίλο της Jim Donovan την απεικόνισή της για τον γυναικείο οργασμό. Αυτά είναι υπέροχα, υπέροχα πορτοκαλί σχήματα που εκτείνονται προς τα έξω με ένα θορυβώδες ποπ, ποπ, ποπ. Το τέντωμα προς τα έξω του οργασμού που περιγράφεται στον Boty αντανακλάται στα φουσκωμένα ροζ καπέλα του Jean Paul και στα ρεύματα των μπαλονιών που αναβοσβήνουν στον ουρανό στο Red Manoeuvre.
Η Pauline Boty ως ερμηνεύτρια
Pauline Boty και With Love to Jean Paul Belmondo, φωτογραφημένη από τον Lewis Morley, 1964, μέσω της Γκαλερί Τέχνης της Νέας Νότιας Ουαλίας
Η Boty πόζαρε συχνά με τους πίνακές της, με έναν τρόπο να τους γίνεται και να εικονογραφεί περήφανα τον εαυτό της ως δημιουργό. Καθρέφτιζε παιχνιδιάρικα τον εαυτό της ως Marilyn Monroe, Monica Vitti και Brigitte Bardot. Οι άντρες φωτογράφοι συνέλαβαν τον παραστατικό χαρακτήρα της σε αυτά τα πορτρέτα, γυμνό ή με κατάλληλο κοστούμι. Μπροστά από το With Love to Jean-Paul Belmondo απηχεί υπαινικτικά τον Bardot στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας με τίτλο Και ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα καθώς και στη Γέννηση της Αφροδίτης του Botticelli.
Η Boty ξαναέγραψε τον εαυτό της μέσα και έξω από το ανδρικό βλέμμα. Η Pop Culture από άνδρες αποτελούνταν από πόδια, χείλη και προκλητικές πόζες. Η Boty μιμήθηκε τον ρόλο του pin-up ενώ τοποθετήθηκε ως παραγωγός και δημιουργός του έργου. Εκτός από τη χαρά της σεξουαλικής ελευθερίας της γενιάς των χαπιών, τα πορτρέτα της μιλούν για υψηλή κουλτούρα καθώς και για ποπ κουλτούρα.
Στο Pop Goes the Easel, το ντοκιμαντέρ του Ken Russell που την τοποθέτησε στο επίκεντρο της βρετανικής ποπ αρτ, η ερμηνευτική περσόνα της Boty επαναλαμβάνεται καθώς υποδύεται τη Shirley Temple. Δεν ζωγράφιζε μόνο Pop, απεικόνιζε την κουλτούρα ως καλλιτέχνης, ήταν Pop. Ζώντας τη ζωή της ως ένα ένδοξο υβρίδιο καλλιτέχνη/ηθοποιού/ραδιοφωνικής παρουσιάστριας και μοντέλου, που εμφανίστηκε στη Vogue το 1963 και έπαιξε σε διάφορα θεατρικά έργα και τηλεοπτικούς ρόλους, βρέθηκε στην πρώτη θέση της ποπ κουλτούρας.
Profumo Affair
Pauline Boty and Scandal `63 (χαμένο), φωτογραφημένο από τον Michael Ward, 1964, μέσω της National Portrait Gallery, Λονδίνο
H Βοty ζωγράφιζε θέματα Ποπ με χαρά, με μια πολύ αναγκαία περιστροφή στη γυναικεία σεξουαλικότητα και ευχαρίστηση. Στο έργο της ασχολήθηκε επίσης με την επικαιρότητα και τα πολιτικά θέματα. Η ζωγραφική της Σκάνδαλο `63 συνδυάζει αυτές τις δύο ροές περιεχομένου. Το 1963 ανατέθηκε στην Boty να ζωγραφίσει το The Profumo Affair από τη δική της οπτική γωνία. Η υπόθεση Profumo ήταν ένα εθνικό (και διεθνές) σκάνδαλο μετά τις σχέσεις του δεκαεννιάχρονου μοντέλου Christine Keeler με τον John Profumo, τον συντηρητικό υπουργό Πολέμου, και τον Yevgeny Ivanov, έναν αξιωματικό του σοβιετικού ναυτικού ακόλουθου. Στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, αυτό θεωρήθηκε σοβαρός κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια.
Η υπόθεση αποκάλυψε και την υποκρισία της συντηρητικής κυβέρνησης. Ο Profumo, ένας μεσήλικας παντρεμένος συντηρητικός υπουργός, θα συναναστραφεί σε έναν περίεργο άθλιο κόσμο της ανώτερης τάξης με γκάνγκστερ, μουσικούς και εργαζόμενους του σεξ. H Keeler ζωγραφίστηκε ως ένα ξυλοκοπημένο θύμα από τον Τύπο, παρασυρμένο από ισχυρούς άνδρες σε μια άθλια ζωή με σεξ και βία.
Christine Keeler του Lewis Morley, 1963, μέσω της National Portrait Gallery, Λονδίνο
Η Boty ζωγραφίζει την Keeler ως ηρωίδα που αντιπαρατίθεται με τέσσερις άνδρες πρωταγωνιστές της υπόθεσης. Η αρχική φωτογραφία από την οποία εμπνεύστηκε η Boty, που τραβήχτηκε από τον Lewis Morley, έδειχνε την Keeler γυμνή και να κουβαλάει μια καρέκλα Jacobsen, ως pin-up. Η ζωγραφική της αλλάζει την αρχική πόζα, η Keeler είναι τώρα με το χέρι της στο στήθος, αποκαλύπτοντας περισσότερα από το ντεκολτέ της. Το αρχικό πλάνο δείχνει την Keeler να δείχνει αθώα και να μην είναι σίγουρη για τον εαυτό της, ωστόσο, ο πίνακας της Boty την δείχνει προκλητική και σίγουρη.
Pauline Boty and Scandal `63, φωτογραφημένη από τον Michael Ward, 1964, μέσω της National Portrait Gallery, Λονδίνο
Ένα γνώριμο ονειρικό συνονθύλευμα εικόνων επιπλέει στο κόκκινο μέχρι να κοιτάξετε πιο κοντά και να δείτε ένα κρεβάτι στα δεξιά του Keeler, διακοσμημένο με μια προκλητική ροζέτα `69`. Ένα εκστατικό πρόσωπο μιας γυναίκας είναι ενσωματωμένο στα αριστερά της, που δείχνει τη χαρά της Boty που απεικονίζει τον γυναικείο οργασμό. Ένας συνδυασμός μοτίβων δείχνει τη σεξουαλικά ελεύθερη και καυτή μόδα της δεκαετίας του `60, αλλά μια σχεδόν εντερική δομή θα μπορούσε να είναι μια μεταφορά για τα σπλάχνα του Keeler, όπως διατυπώθηκε από τον Τύπο.
Μονόχρωμα πορτρέτα, αντηχώντας φωτογραφίες του Τύπου, εικονογραφούν τους άνδρες πρωταγωνιστές. Ο Rudolph Fedon και ο Lucky Gordon ήταν δύο μαύροι που ήταν βασικοί μάρτυρες και φυλακίστηκαν κατά τη διάρκεια της σχέσης. Τοποθετούνται με την ίδια προοπτική δίπλα στους πιο διάσημους και λευκούς, Stephen Ward και John Profumo. H Boty αλλάζει τη δυναμική των νόμων της φυλής και του φύλου σε αυτόν τον πίνακα, σε μια κοινωνία όπου οι μαύροι και οι γυναίκες ήταν απλώς πιόνια.
Η Pauline Boty φωτογραφήθηκε από τον Michael Ward, 1963, μέσω της National Portrait Gallery, Λονδίνο
Μεγάλο μέρος της λογοτεχνίας για τη Boty συζητά, δικαίως, την παράπλευρη επένδυση της δουλειάς της από άντρες σύγχρονους και κριτικούς, συχνά λόγω της λαμπερής εμφάνισής της, που απέτυχε να μετριάσει μέχρι τη δεκαετία του `90. Ωστόσο, δεν αναγνωρίζεται ως «μεγάλο όνομα» στη Βρετανική Pop Art. Η δουλειά της συνδέεται ανεξήγητα με την εμπειρία της ως εκφραστική, σεξουαλικά ελεύθερη γυναίκα της εποχής της. Οι πίνακές της επικοινωνούν με χαρά την ένταση της ονειρικής αίσθησης που επιτυγχάνεται όταν επιδίδεται στη φαντασία των μέσων. Το πάντρεψε τέλεια με το μυστήριο της γυναικείας απόλαυσης. Η Boty υποστήριξε με πάθος την κοινή εμπειρία που παρείχε η δημοφιλής κουλτούρα, συνδυάζοντας υψηλή και χαμηλή κουλτούρα στα έργα της. Εικάζεται ότι αν δεν είχε πεθάνει τόσο τραγικά νέα το 1966, θα είχε εισχωρήσει στον κινηματογράφο, πιθανότατα πρωταγωνιστώντας και σκηνοθετώντας τις δικές της φωτογραφίες.
