Έγινε γνωστή ως η κυρία με τα κόκκινα και ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες από την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου.
Μια νεαρή γυναίκα, που τρέχει να σώσει τη ζωή της, ο φόβος χαραγμένος στο πρόσωπό της καθώς οι ένοπλοι της Χαμάς εξαπέλυσαν την επίθεσή τους στο ρέιβ φεστιβάλ Nova σφάζοντας τουλάχιστον 340 ανθρώπους και κρατώντας ομήρους άλλους 40. Την τελευταία φορά που την είδαν, φορούσε ένα κόκκινο σάλι στους ώμους της και γύρω της δεκάδες άλλοι τρομαγμένοι νέοι έτρεχαν στην έρημο να σωθούν.
Η εικόνα της έκανε τον γύρο του κόσμου. Για εβδομάδες πολλοί αναρωτιόνταν αν τελικά κατάφερε να διαφύγει. Τελικά, την νεαρή κοπέλα εντόπισε η Mail Online και όπως αναφέρει πρόκειται για την Βλάντα Παταπόβ, μία 25χρονη μητέρα ουκρανικής καταγωγής.
Καθισμένη σε ένα παγκάκι δίπλα στη θάλασσα στο Ashdod, κοντά στο σημείο όπου εργάζεται ως διοργανώτρια γάμων, η Βλάντα μίλησε για τον εφιάλτη που έζησε. Χωρίστηκε από τον σύντροφό της Ματάν για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, είδε φίλους να πυροβολούνται και να χάνουν τη ζωή τους και τράπηκε σε φυγή. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν 24 ώρες για να μπορέσει επιτέλους να αγκαλιάσει την τρίχρονη κόρη της Ρόμι στην ασφάλεια του σπιτιού της.
«Δεν έχω μιλήσει πραγματικά για αυτό που συνέβη σε κανέναν, εξακολουθεί να είναι πολύ οδυνηρό για μένα, έχω μοιραστεί με την οικογένειά μου τη φρίκη εκείνης της ημέρας και ακόμα ευχαριστώ τον Θεό κάθε πρωί που είμαι ακόμα ζωντανή. Μερικές φορές αισθάνομαι ένοχη που επέζησα και που άλλοι δεν τα κατάφεραν και αυτό που μου συνέβη διήρκεσε μόνο 18 ώρες, αλλά για πολλούς ο πόνος συνεχίζεται και σκέφτομαι τους ομήρους ακόμα στη Γάζα. Δεν πρέπει να τους ξεχνάμε», λέει στην Mail Online.
«Σκέφτηκα τότε ότι ήταν παράξενο να υπάρχει ένα φεστιβάλ τόσο κοντά στα σύνορα με τη Γάζα»
«Το περίεργο είναι ότι δεν ήθελα να πάω στο φεστιβάλ. Ήταν απλώς κάτι της τελευταίας στιγμής. Ο Μάταν πήρε μερικά εισιτήρια και πήγαμε με έναν φίλο, αλλά ένιωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν φύγαμε το απόγευμα της Παρασκευής. Η Ρόμι ήταν τόσο ήσυχη, είναι πάντα θορυβώδης τρέχοντας τριγύρω παίζοντας με τα παιχνίδια της, αλλά εκείνη τη μέρα ήταν ακίνητη, και είμαι σίγουρη τώρα ότι ήξερε ότι κάτι τρομερό θα συνέβαινε», συνέχισε.
Αφού έφτασαν στο χώρο του φεστιβάλ στο Re’im, μόλις ενάμιση μίλι από τα σύνορα με τη Γάζα, το ζευγάρι και η φίλη της Μάι έστησαν τις σκηνές τους και πέρασαν το βράδυ συζητώντας.
Περιγράφοντας τι συνέβη πριν την επίθεση και το πώς ένιωθε η ίδια είπε: «Θυμάμαι ότι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ περίεργη, ο κόσμος διασκέδαζε και χόρευε, αλλά για μένα δεν υπήρχε ενέργεια και δεν χόρευα τόσο πολύ όσο συνήθως όταν πηγαίνω σε αυτά τα φεστιβάλ. Ήταν γύρω στις 3 το πρωί και ξάπλωσα στο στρώμα για να κοιμηθώ. Σκέφτηκα τότε ότι ήταν παράξενο να υπάρχει ένα φεστιβάλ τόσο κοντά στα σύνορα με τη Γάζα και να έρχονται ρουκέτες κάθε τόσο, αλλά σκέφτηκα ότι οι διοργανωτές πρέπει να πιστεύουν ότι είναι ασφαλές αλλιώς δεν θα το πραγματοποιούσαν».
Η στιγμή της επίθεσης της Χαμάς
Οι προβληματισμοί της όπως αποδείχθηκε είχαν βάση. Στις 6:30 μία εφαρμογή συναγερμού αεροπορικής επιδρομής στο τηλέφωνό της την ξύπνησε. Η ίδια περιέγραψε με λεπτομέρειες τον πανικό που επικράτησε: «Έψαξα τον Μάταν και τον Μάι και αμέσως άκουσα πυροβολισμούς. Ήταν δυνατά και πολύ κοντά μας. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήξερα τι συνέβαινε και μετά ο Μάταν απλά ούρλιαξε ότι έπρεπε να τρέξουμε για το αυτοκίνητο. Οι πύραυλοι άρχισαν να πλησιάζουν και στο σημείο επικράτησε απλά μια τρέλα, ο εκφωνητής είπε να εκκενώσουν όλοι και οι άνθρωποι απλώς άρχισαν να τρέχουν για τα αυτοκίνητά τους. Νομίζω ότι στην αρχή ο κόσμος νόμιζε ότι ήταν μόνο μία από αυτές τις συνηθισμένες επιθέσεις με ρουκέτες από τη Γάζα και μόλις αργότερα, όταν κοιτάξαμε τα τηλέφωνά μας, συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν μια κανονική εισβολή και ότι αυτοί οι τρομοκράτες ήθελαν να μας σκοτώσουν. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί, ακόμη και τώρα, ήταν απλώς ένα μουσικό φεστιβάλ, ήταν ειρηνικό, οι άνθρωποι χόρευαν και ήρθαν και δολοφόνησαν ανθρώπους, μερικούς από τους φίλους μου, και για ποιο λόγο;» .
«Η παρέα των τριών ατόμων έφτασε τρέχοντας στο αυτοκίνητο, αλλά ο δρόμος είχε μπλοκαριστεί από άλλα οχήματα. «Όλοι κορνάρανε, εγώ ήμουν στη θέση του συνοδηγού και ο Μάταν οδηγούσε με τον Μάι να κάθεται πίσω και μετά είδαμε έναν άνδρα μπροστά μας ντυμένο με στρατιωτική στολή. Πιστεύαμε ότι ήταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης και θα ήμασταν εντάξει, μετά ένας τύπος μερικά αυτοκίνητα μπροστά βγήκε και ο στρατιώτης, που ξέρω τώρα ότι ήταν τρομοκράτης, τον πυροβόλησε. Όλοι σκύψαμε χαμηλά και οι σφαίρες άρχισαν να χτυπούν τα αυτοκίνητα γύρω μας, αλλά, δεν ξέρω πώς, δεν φαινόταν να χτυπηθήκαμε, και ο Μάταν κατάφερε να γυρίσει το αυτοκίνητο και να προσπαθήσει να βγει από την άλλη πλευρά. Ήταν απλώς χάος, υπήρχαν εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα παντού και καταφέραμε να φτάσουμε σε ένα καταφύγιο κατά μήκος του δρόμου, όπου ένας αστυνομικός μας ούρλιαξε να συνεχίσουμε να οδηγούμε προς τα ανατολικά αν θέλαμε να μείνουμε ζωντανοί. Ο Μάταν συνέχισε να οδηγεί, αλλά δεν φτάσαμε μακριά και μετά είδαμε τρομοκράτες με αυτοκίνητα, ποδήλατα και φορτηγά να κατευθύνονται προς το μέρος μας να πυροβολούν, έτσι προσπαθήσαμε να διασχίσουμε το χωράφι, αλλά κολλήσαμε και βγήκαμε όλοι και ξεκινήσαμε να τρέχουμε για τη ζωή μας».
Με δάκρυα στα μάτια πρόσθεσε: «Σε αυτό το σημείο χωρίστηκα από τον Μάταν και δεν ήξερα πού ήταν. Άρχισα να τρέχω με τη Μάι και φτάσαμε σε μερικά δέντρα και κλαίγαμε και οι δύο. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε ή πού να πάμε και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η Ρόμι. Συνέχισα να βλέπω το πρόσωπό της και είπα ότι κάποιος πρέπει να επιβιώσει για εκείνη. Έτσι, η Μάι και εγώ αρχίσαμε να τρέχουμε ξανά, και τότε με βλέπετε στο βίντεο να μπαίνω στο αυτοκίνητο του αγγέλου μου, ενός άντρα που ονομαζόταν Γιοσέφ Μπεν Αβού, σταμάτησε και μας είπε να μπούμε μέσα και το κάναμε, ενώ όλη την ώρα γύρω μας συνεχίζονταν οι πυροβολισμοί. Ήμασταν οκτώ στο αυτοκίνητο, ήταν ένα Kia Picanto και ήμασταν όλοι ο ένας πάνω στον άλλο. Τηλεφώνησα στον Μάταν και του είπα ότι ήμουν καλά και είπε ότι τον πήραν επίσης και ήταν ασφαλής».
Τελικά η Βλάντα και η φίλη της έφτασαν ασφαλείς σε μια στρατιωτική βάση στο Tze’elim ενώ ο Μάταν πήγε στο Orim, 20 λεπτά μακριά. «Το όλο θέμα είχε διαρκέσει τρεις ώρες, αλλά πέρασε τόσο γρήγορα. Το μεγαλύτερο διάστημα περίμενα στη βάση πριν καταφέρω να με πάρουν και να πάω σπίτι και να δω τη Ρόμι, και της έδωσα τη μεγαλύτερη αγκαλιά που της έχω δώσει ποτέ», κατέληξε η Βλάντα.
Η εικόνα της Βλάντα να τρέχει στο φεστιβάλ έγινε πίνακας
Όπως σημειώνει η Mail Online, τον περασμένο μήνα, η τοπική καλλιτέχνης Karen Missk αποκάλυψε έναν πίνακα που εμπνεύστηκε από την εικόνα της Βλάντα να τρέχει προσπαθώντας να σωθεί από τη Χαμάς. Ονόμασε τον πίνακα The Phoenix «Bασίζεται σε μια από τις εικόνες εκείνης της ημέρας, πανέμορφα νεαροί, γεμάτοι ζωή, άνθρωποι που ξεφεύγουν από ξεκάθαρα κακούς άγριους. Μακάρι να ήξερα το όνομά της και ελπίζω να τα έχει καταφέρει, αλλά πραγματικά δεν ξέρω. Ράγισε η καρδιά μου βλέποντάς τους, συνειδητοποιώντας ότι στο χώρο της πιο αγνής αγάπης και της ελευθερίας, το κακό είχε φτάσει, αλλά ξέρω σαν φοίνικα θα αναγεννηθούμε από αυτές τις στάχτες».
