Τα λόγια του κορυφαίου Έλληνα πεζογράφου και Πρεσβευτή Καλής Θέλησης της UNICEF για τα δικαιώματα των παιδιών όλου του κόσμου. Στις 11 Δεκεμβρίου γιορτάζεται στην Ελλάδα η Ημέρα του παιδιού.
Στις 11 Δεκεμβρίου, γιορτάζεται στην Ελλάδα η Ημέρα του παιδιού -γενέθλια ημέρα της UNICEF – United Nations Children’s Fund (Ταμείο Παιδιών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών) που ιδρύθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1946 για να βοηθήσει αρχικά τα παιδιά της Ευρώπης, Μέσης Ανατολής και Κίνας μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου.
“Όταν έστω και ένα μόνο παιδί στερείται τα δικαιώματά του, τότε ακυρώνεται η έννοια “δικαιώματα του ανθρώπου”. Τα παιδιά χρειάζονται την αγάπη μας και τη φροντίδα μας όχι μόνο την παγκόσμια ημέρα του παιδιού, στις 11 Δεκεμβρίου, αλλά όλες τις μέρες του χρόνου…” είπε κάποτε ο σπουδαίος Αντώνης Σαμαράκης.
Ένας από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνεςπεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
Το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου. Εμφανίστηκε στον λογοτεχνικό χώρο το 1954, με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς.
Το έργο του έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας.
Χρησιμοποιεί απλή γλώσσα, χωρίς επιτηδευμένο ύφος, προσεγγίζοντας τα θέματά του από μια έντονα ανθρωποκεντρική γωνία. Είχε ιδιαίτερη αγάπη για τους νέους και ήταν δική του η ιδέα η δημιουργία της “Βουλής των Εφήβων”, όπου δίνεται ο λόγος σε νέους από όλη τη χώρα.
“`Εφυγε” από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003. Επιθυμία του ήταν το σώμα του να δωρηθεί στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητώv της Ιατρικής.
Σας παραθέτω ένα από τα τελευταία σημειώματα του Αντώνη Σαμαράκη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της UNICEF και είναι σήμερα πιο επίκαιρο παρά ποτέ…
Ποτέ πια πόλεμος!
“Τις τελευταίες νύχτες
δεν βλέπω όνειρα,
φοβάμαι πια να ονειρεύομαι”
είπε το οχτάχρονο παιδί
από το Κόσοβο.
Το παιδί ξαναζούσε στα όνειρά του τον εφιάλτη του παράλογου πολέμου. Εμείς, πώς τολμάμε να ονειρευόμαστε;
“Πόλεμος εναντίον του πολέμου”. Άπειρες φορές έχει γραφτεί και ακουστεί αυτό το σύνθημα-σλόγκαν. Και όμως, ο πόλεμος ζει και βασιλεύει και τα πάντα
σακατεύει:ανθρώπινες ζωές, δημιουργήματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, πολιτιστική κληρονομιά, το περιβάλλον.
Εις τους αιώνας των αιώνων πόλεμος. Διαψεύστηκαν τραγικά οι ελπίδες που είχαμε ότι πόλεμος δεν θα ξαναγίνει ποτέ πια.
“Πόλεμος πάντων πατήρ” είπε ο Ηράκλειτος. Ένας πατέρας που καταβροχθίζει τα παιδιά του. Το συνηθίσαμε πια, εδώ είναι ο μέγας κίνδυνος. Ενώ πόλεμοι και εμφύλιοι σπαραγμοί μαίνονται γύρω μας, τους θεωρούμε κάτι φυσικό και αναπότρεπτο.
Πρώτη προτεραιότητα στη λίστα των θυμάτων των πολέμων έχουν τα παιδιά. Τα βλέπουμε στην τηλεόραση, χάρη σ`αυτήν έχουν μπει στα σπίτια μας – στην ψυχή μας όμως έχουν άραγε μπει;
Παιδιά που τους δίνουν όπλα μεγαλύτερα από το μπόι τους και τα στέλνουν να κλαδέψουν τη ζωή άλλου ανθρώπου και να πεθάνουν και τα ίδια. Παιδιά που τα ποτίζουν μίσος για τον πλησίον. Αλλά το παιδί σκέφτεται την ειρήνη, την ονειρεύεται, τη ζωγραφίζει, την τραγουδά.
Τα παιδιά-θύματα να μην τα μετράμε με νούμερα, φτάνει και μόνο ένα παιδί να χαθεί έτσι, τότε ο κόσμος μας ο δήθεν πολιτισμένος, ο δήθεν χριστιανικός, έχει χρεωκοπήσει. Αυτό που πεθαίνει είναι η ψυχή του παιδιού.”
Αντώνης Σαμαράκης
