Σε κάποια παλιότερη εποχή το όνειρο πολλών νεαρών ήταν μια καριέρα στο Δημόσιο ή να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι. Για κάποιους νέους της σημερινής εποχής το όνειρο είναι μια καριέρα στο Οργανωμένο Έγκλημα
Στα γήπεδα πήγαινα συχνά σε νεαρή ηλικία από τα 15 ως τα 18 μαζί με τους φίλους εκείνης της εποχής. Ήταν η εποχή που οι αντίπαλοι οπαδοί, μπορούσαν να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον. Ήταν μια συνηθισμένη διέξοδος για τα συνήθως πληκτικά μεσημέρια ή απογεύματα της Κυριακής.
Μετά μεγαλώσαμε, οι φίλοι χάθηκαν, άλλοι για σπουδές και άλλοι γιατί άρχισαν να δουλεύουν και έτσι σταμάτησαν και οι παρακολουθήσεις ποδοσφαιρικών αγώνων. Εξ άλλου ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός. Συμπαθούσα κάποια ομάδα, αλλά το ενδιαφέρον μου τελείωνε εκεί.
Άρχισα να πηγαίνω αραιά και που στο γήπεδο στην δεκαετία του 90, όταν είχε φτιαχτεί το ΟΑΚΑ που πρόσφερε μια “ευρωπαϊκή” εμπειρία για τους θεατές. Οι χούλιγκανς είχαν αρχίσει να υπάρχουν τότε και ήταν μάλλον φανερό ότι είχαν την στήριξη των ομάδων τους και συχνά των ίδιων των Προέδρων τους. Στόχος τους τότε ήταν η πολύ ένθερμη υποστήριξη της ομάδας τους και ο εκφοβισμός της αντίπαλης ομάδας. Ήταν ένα ισχυρό όπλο, αλλά μπορούσες να διαισθανθείς ότι αυτοί οι μικροί στρατοί, είχαν και άλλη χρησιμότητα, από το να υποστηρίζουν απλώς την ομάδα τους.
Η τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο ήταν σε κάποιον αγώνα Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού, όταν κάποια στιγμή κάποιοι που κάθονταν πιο πάνω άρχισαν να σπάνε τα καθίσματα και να τα εκσφενδονίζουν προς τα πιο κάτω καθίσματα. Καθώς ολόκληρα καθίσματα ή σπασμένα μέρη τους περνούσαν πάνω από τα κεφάλια μας με στόχο κάποιους που κάθονταν ακόμη πιο χαμηλά, μου έγινε αντιληπτό ότι ο χουλιγκανισμός, είχε αρχίσει να πρασλαμβάνει στοιχεία εγκληματικότητας. Μου ήταν αδύνατον να διανοηθώ ότι το να υποστηρίζεις κάποια ομάδα, μπορεί να φτάσει στο σημείο να θέλεις να δολοφονήσεις αυτόν που υποστηρίζει κάποια άλλη. Έτσι αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο.
Εξ άλλου πάντα είχα την εντύπωση πως τα άτομα που γίνονται τόσο φανατικά για οποιονδήποτε λόγο, είναι κατ’ αρχάς “ύποπτα”. Είτε γιατί η ψυχολογία τους, έπασχε από κάποια αρρώστια, είτε γιατί υπήρχαν άλλοι λόγοι ακόμη πιο ύποπτοι.
Την εποχή από τις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα ο χουλιγκανισμός είχε πάρει άλλη μορφή, είχε αρχίσει να εξαπλώνεται και το οργανωμένο έγκλημα.
Το οργανωμένο έγκλημα έχει διάφορες παραμέτρους. Η πιο απλή μορφή του έχει να κάνει με την “παροχή προστασίας” ή και εκφοβισμού.
Είναι ένα σημαντικό έσοδο του οργανωμένου εγκλήματος, μαζί με την προστασία καταστημάτων της νύχτας. Κέντρα διασκέδασης με μεγάλο τζίρο και μεγάλα ονόματα.
Αλλά τα πολλά έσοδα δεν είναι εκεί. Είναι στο εμπόριο ναρκωτικών, στο εμπόριο όπλων και στο trafficing γυναικών, κυρίως με προέλευση χώρες το πρώην ανατολικού μπλοκ.
Οι μεγάλες συμμορίες οργανωμένου εγκλήματος, έχουν ανάγκη ολόκληρων στρατών για να κάνουν την δουλειά τους και καθώς οι περιοχές μιας πόλης χωρίζονται σε “σφαίρες” επιρροής, είναι συχνοί και οι πόλεμοι ανάμεσα στις συμμορίες.
Γι αυτό και τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι φόνοι είτε αρχηγών είτε μελών κάποια συμμορίες, που ο Τύπος και η Αστυνομία χαρακτηρίζουν ως “ξεκαθαρίσματα λογαριασμών”, με πολύ δύσκολη την διαλεύκανση τους, καθώς γίνονται από έμπειρους εκτελεστές.
Τόσο ο χουλιγκανισμός όσο και άλλες δήθεν “αντιεξουσιαστικές” ομάδες λειτουργούν στην εποχή μας ως φυτώρια για την ανακάλυψη νέων “ταλέντων” που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στο οργανωμένο έγκλημα.
Όπως φάνηκε καθαρά και από το τελευταίο συμβάν στο γήπεδο του Ρέντη, η επίθεση κατά των δυνάμεων της αστυνομίας ήταν συστηματικά οργανωμένη, από τους “μεγάλους” τους “καθοδηγητές”, που κρύβονται στην ιεραρχία με “πρόσοψη” κάποιον σύλλογο οπαδών. Οι επιθέσεις κατά της αστυνομίας, βοηθάει τους “καθοδηγητές” να διακρίνουν ποιοι από τους φιλόδοξους νεαρούς που έχουν υπό τις διαταγές τους, έχουν το “τσαγανό” για να πάρουν μέρος σε μια επίθεση, ποιοι από αυτούς είναι οι πιο τολμηροί και οι πιο “σκληροί” ώστε να “προσληφθούν” σε κάποια συμμορία οργανωμένου εγκλήματος. Πολλοί από τους νεαρούς που εντάσσονται στις συμμορίες των χούλιγκαν το κάνουν από αφέλεια, αλλά οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι είναι το πρώτο βήμα για μια καριέρα στο οργανωμένο έγκλημα.
Είναι μια καριέρα, επικίνδυνη μεν, αλλά δίνει πολλά λεφτά ακόμα και για τα τσιράκια ή τα “βαποράκια” στην διανομή ναρκωτικών κυρίως.
Φυσικά η πιο “αξιοθαύμαστη” τόλμη, είναι η διάθεση να κάνεις ακόμη και φόνο ή έστω απόπειρα φόνου. Αυτό οδηγεί συνήθως σε αρκετά σκαλιά πάνω στην ιεραρχία του οργανωμένου εγκλήματος.
Δυστυχώς το παράδειγμα των οργανωμένων συμμοριών, ακολουθείται και από ανένταχτες μικρές συμμορίες, που επιτίθενται με εγκληματική διάθεση απέναντι σε οπαδούς άλλων ομάδων, ή στις συνοικίες για να κλέψουν κάποιο τηλέφωνο ή απλώς για να δείρουν κάποιον και αυτό το φαινόμενο εξαπλώνεται σε όλο και και μικρότερες ηλικίες, που θεωρούν “μαγκιά” καμιά δεκαριά άτομα που συνήθως κουβαλάνε και μαχαίρια, να δείρουν κάποιον ανυπεράσπιστο νεαρό.
Το πρόβλημα της βίας στις σύγχρονες κοινωνίες είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας που όσο πάει γίνεται και πιο βίαιη.
Για όλες τις κοινωνίες ο αγώνας κατά της βίας είναι μακροχρόνιος, γιατί στο βάθος κρύβονται τα δισεκατομμύρια που κρύβονται στο λαθρεμπόριο των ναρκωτικών, των όπλων και της πορνείας.
Μοιάζει με τον άθλο του Ηρακλή που προσπάθησε να εξοντώσει την Λερναία Ύδρα και όπου έκοβε ένα κεφάλι, θα ξεφύτρωναν δυο.
Και ο Ηρακλής μεν στον μύθο τα κατάφερε, αλλά η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από τους μύθους…
