Ποιος μπορεί να ξεχάσει την όμορφη μπαλαρίνα που πέφτει στη φωτιά για να ενωθεί η καρδιά της με αυτήν του αγαπημένου της μολυβένιου στρατιώτη;
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, θυμήθηκα πάλι το αριστούργημα του μεγάλου Δανού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν-. Ένα έργο γεμάτο ανθρωπισμό και πίστη στα ιδεώδη.
Το “Μολυβένιο Στρατιωτάκι” , ήταν το πρώτο παραμύθι που με “άγγιξε” βαθιά όταν ήμουν μικρή. Εκείνο που ζητούσα από τη μαμά μου να μού διαβάζει ξανά και ξανά, τα βράδια πριν αποκοιμηθώ…
Η συγκίνησή μου για το μεγαλείο της αγάπης της όμορφης μπαλαρίνας που πέφτει στη φωτιά για να ενωθεί η καρδιά της με του αγαπημένου της “μολυβένιου στρατιώτη”, αλλά και η απογοήτευσή μου για το άδικο αυτό τέλος τους, δεν περιγράφεται… Σήμερα ακόμα, συγκινούμαι με τον υπέροχο ήρωά του και αγαπώ να το διαβάζω στα παιδιά μου. Πως να εξηγήσεις σε ένα παιδί την έννοια της αυτοθυσίας και ότι δεν έχουν πάντα οι ιστορίες happy end;
Αναρωτιέμαι, πόσες είναι οι πιθανότητες να “συναντήσει” κάποιος την ανιδιοτελή αγάπη του Στρατιώτη, την σταθερότητα των αισθημάτων του που δεν λύγιζε ακόμα κι όταν βρισκόταν η ζωή του σε κίνδυνο ή τον έφερνα οι άλλοι σε δύσκολη θέση… Πόσοι άνθρωποι, άραγε, θα ακολουθούσαν το παράδειγμα της μπαλαρίνας που προτίμησε να επιλέξει το δρόμο της αυτοθυσίας πέφτοντας μαζί με τον αγαπημένο της στη φωτιά μαζί για να ενωθούν οι καρδιές τους ;
Ο σπουδαίος παραμυθάς αναφέρεται σε μια πράξη ύψιστης αγάπης που δυστυχώς στην εποχή μας δεν την βλέπουμε πια. Ένα σπάνιο αίσθημα που όλοι το έχουν αλλά για κάποιο λόγο, οι περισσότεροι το έχουν κρύψει “κλειδώσει” μέσα τους τόσο βαθιά, που δεν το βρίσκουν πια…
Ο Μολυβένιος στρατιώτης, δίνει απλόχερα την αγάπη του δίχως να περιμένει ανταπόδοση. Αντέχει το χλευασμό, αντιμετωπίζει αγόγγυστα τις δοκιμασίες αυτής της άδικης ζωής, και κινείται με γνώμονα την αγάπη και την αυτοθυσία.
Δεν είναι εύκολο να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας. Ωστόσο, αν αναλογιστούμε τη χριστιανική διδασκαλία, θα δούμε πως διδάσκει τα μηνύματα που θέλει να περάσει αυτό το όμορφο παραμύθι. Αν όλοι μας εμβαθύνουμε στην αγάπη, τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως με αυτόν τον τρόπο “σπάνε” οι φραγμοί του εγωισμού και αναδύεται η καλοσύνη και η ανθρωπιά.
“Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένα παραμύθι γραμμένο με τα δάχτυλα του Θεού!” ήταν τα λόγια τουXανς Κρίστιαν Άντερσεν. Μακάρι, η αγνότητα, η παιδική ψυχή και η ανιδιοτέλεια του τρυφερού ήρωά του, να κυριαρχούσαν στις ζωές όλων μας… Τότε ο κόσμος, θα ήταν καλύτερος…
