Μια ιστορία από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Τότε που ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε οραματιζόταν μία Ελλάδα που θα καταντούσε χώρα – παρίας της Ευρώπης…
Κάποιοι στη χώρα μας ισχυρίζονται ως σήμερα πως, και αν ακόμα δεν είχε υπάρξει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι Έλληνες θα έπρεπε να τον είχαν εφεύρει! Η εξήγηση που δίνουν είναι ότι ο πρόσφατα εκλιπών, πρώην πανίσχυρος Γερμανός υπουργός της εποχής της μεγάλης οικονομικής κρίσης, έδωσε μαθήματα δημοσιονομικής πειθαρχίας στον αλόγιστα σπάταλο και οικονομικά απειθάρχητο Έλληνα, που είχε μάθει να «καλοπερνά με δανεικά» και, γενικά, να ζει πάνω από τα όρια των δυνατοτήτων της εθνικής οικονομίας.
Βέβαια, υπάρχουν πολλοί τρόποι να διδάξεις πειθαρχία σε έναν άναρχο χαρακτήρα. Για παράδειγμα, μπορείς σε ένα «άτακτο» παιδί να περιορίσεις για ένα διάστημα το χαρτζιλίκι ή τις εξόδους που του επιτρέπεις για διασκέδαση με τους φίλους του. Μια πιο διαστροφική μέθοδος, εν τούτοις, είναι να κλείσεις το «κακό» παιδί για αρκετές μέρες σε ένα σκοτεινό υπόγειο, χωρίς φαγητό και νερό. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτή τη μορφή τιμωρίας πίστευε ο Σόιμπλε ότι άξιζε να υποστεί ο «κακομαθημένος» ελληνικός λαός, που νόμισε ότι είχε δικαίωμα σε ένα επίπεδο ζωής που μόνο σε πλούσιους λαούς αναλογούσε!
Βέβαια, αν ο αλαζονικός Γερμανός πολιτικός είχε κάνει τον κόπο να φρεσκάρει τις γνώσεις του στην Ιστορία της Ευρώπης του περασμένου αιώνα, θα θυμόταν κάποια χώρα που, ενώ είχε εγκληματήσει κατά της ανθρωπότητας, μερικά κυνικά υπερατλαντικά συμφέροντα της επέτρεψαν όχι μόνο να ορθοποδήσει οικονομικά αλλά και να ξαναγίνει κυρίαρχη δύναμη στην ήπειρο.
Αυτές οι σκέψεις έδωσαν το έναυσμα για το γράψιμο ενός χρονογραφήματος τον Ιανουάριο του 2012 στο ΒΗΜΑ. Το μεταφέρω εδώ σαν ενθύμιο μιας εποχής που δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Γιατί, ό,τι και αν δίκαια του προσάπτουμε, ο (μάλλον ανθέλληνας) Σόιμπλε δεν «είδε φως και μπήκε» στις ζωές μας. Τον προσκάλεσαν τα ίδια μας τα λάθη. Που δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε ξανά…
——————————–
Κάνω πάντα μια στάση το πρωί στο φούρνο της γειτονιάς μου για το καθημερινό κουλούρι. Παλιά περίμενα στην ουρά. Τώρα η εξυπηρέτηση είναι άμεση, αφού βρίσκω το μαγαζί άδειο από πελάτες. Ο κόσμος φοβάται πια να καταναλώσει, όπως βεβαιώνουν οι ιδιοκτήτες. Κι όσο για τις ουρές, αυτές έκαναν αλλού την εμφάνισή τους…
Στο Σύνταγμα παίχτηκε πρόσφατα το μεγαλόπρεπα θλιβερό σκηνικό της νέας Ελλάδας: Άνεργοι, συνταξιούχοι, και κάθε λογής θύματα της σύγχρονης ανέχειας έκαναν ουρές για λίγα δωρεάν λαχανικά [1]. Αν προβαλλόταν η σκηνή σαν φολκλόρ αξιοθέατο σε κάποιο Γερμανικό σκουπιδοκάναλο, μπορώ εύκολα να μαντέψω το σαρκαστικό χαμόγελο στο πλαστικοποιημένο πρόσωπο της παρουσιάστριας, και τα χλευαστικά της σχόλια: «Οι Έλληνες δίκαια πληρώνουν τώρα τις αμαρτίες του παρελθόντος τους, αφού έμαθαν να εργάζονται λίγο και να καλοπερνούν πάνω από τις δυνατότητές τους!»
Γυρνάμε 67 χρόνια πίσω… Βερολίνο, 1945. Οι εξαθλιωμένοι κάτοικοι κάνουν ουρές για λίγο ψωμί, λίγο γάλα, ένα σαπούνι… Η μαύρη αγορά ακμάζει! Οι Αμερικανοί θριαμβευτές εισέρχονται στην αρχή σαν δίκαιοι τιμωροί ενός λαού που ανέδειξε στην εξουσία έναν σφαγέα εκατομμυρίων ανθρώπων. Αφήνουν τους Γερμανούς να λιμοκτονούν (όπως κι εκείνοι είχαν κάνει στις χώρες που κατέκτησαν) και ξεκινούν την υλοποίηση του σχεδίου Morgenthau [2] για εξάλειψη της Γερμανικής βιομηχανίας και μετατροπή της Γερμανίας σε γεωργική χώρα. Ο Αμερικανικός πολιτικός ρεαλισμός, όμως, σύντομα θα αντιληφθεί πως μια κατεστραμμένη και πεινασμένη Γερμανία θα ήταν εύκολη λεία στις εξ ανατολών κομμουνιστικές επιρροές. Από την άλλη, μια ισχυρή, ευημερούσα Γερμανία θα μπορούσε να γίνει ιδανικό παρατηρητήριο των Αμερικανών στην Ευρώπη, στα πλαίσια της «προστασίας» που της προσέφεραν έναντι της Σοβιετικής απειλής. (Το κατά πόσον η απειλή αυτή λειτούργησε ως πρόσχημα υπερατλαντικής παρουσίας – και, εν τέλει, επικυριαρχίας – στην Ευρώπη, με τη Δυτική Γερμανία στο ρόλο πειθήνιου φερέφωνου, είναι πάντα θέμα προς συζήτηση…)
Κι έτσι συντελέστηκε το μεταπολεμικό «Γερμανικό θαύμα», με σημαντική Αμερικανική οικονομική βοήθεια αλλά και πολιτική υποστήριξη. Όσο για τα εγκλήματα ενός λαού εναντίον πολλών άλλων, τα συμψήφισαν και τα απόσβεσαν οι δίκες λίγων επιφανών Ναζί στη Νυρεμβέργη. Σήμερα, το Τέταρτο Ράιχ απλώνει και πάλι τις ατσάλινες φτερούγες του πάνω απ’ την Ευρώπη, τη φορά αυτή χωρίς καν να χρειαστεί τη συνδρομή των όπλων για να επικυριαρχήσει. Κι έρχεται ως αμείλικτος τιμωρός να καταδικάσει σε πείνα και εξαθλίωση έναν λαό που έκανε το «ασυγχώρητο» λάθος – ίσως εν μέρει και υπό την επήρεια μετακατοχικών ψυχολογικών συνδρόμων – να διεκδικήσει ένα κάπως μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της ευμάρειας, απ’ ό,τι του αναλογούσε…
Καθώς πληρώνω για το κουλούρι και βγαίνω από τον άδειο φούρνο της γειτονιάς μου, σκέφτομαι μελαγχολικά πόσο λίγο κόστισαν, τελικά, σε κάποιους άλλους «αρτοποιούς» οι φούρνοι που έψηναν μαζικά ανθρώπινες σάρκες και κόκαλα… Όμως, όπως έλεγε κι ο ρεαλιστής Βενιζέλος (ο εκ Κρήτης), στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχει δίκιο κι άδικο: υπάρχουν μόνο γεωπολιτικά συμφέροντα!
[2] Henry Morgenthau (1891-1967): Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ επί προεδρίας F.D.Roosevelt. Εισηγήθηκε σκληρά οικονομικά μέτρα για τη μεταπολεμική Γερμανία, έτσι ώστε αυτή να μην απειλήσει ξανά την παγκόσμια ειρήνη.
(ΤΟ ΒΗΜΑ, Ιανουάριος 2012)
