`Η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις και στις ελπίδες.` Ο Γεώργιος Δροσίνης έφυγε από τη ζωή στις 3 Ιανουαρίου του 1951.
Στη φωτογραφία εξωφύλλου, πίνακας του Van Gogh.
Ο Γεώργιος Δροσίνης ήταν ποιητής της νέας Αθηναϊκής σχολής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Διευθυντής του περιοδικού “Εστία” που ο ίδιος μετέτρεψε σε εφημερίδα το 1894.
Σήμερα, το σπίτι στο οποίο έμενε έχει αναπαλαιωθεί, είναι στην ιδιοκτησία του Δήμου Κηφισιάς, στεγάζει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κηφισιάς από το 1991 και το Μουσείο Δροσίνη από το 1997.
Εκεί υπάρχει ολόκληρο το έργο του, το οποίο περιλαμβάνει: Τις πρώτες εκδόσεις των βιβλίων του, Περιοδικά και λεξικά, προσωπικά αντικείμενα του ποιητή και πλούσιο λαογραφικό υλικό.
Η “Ανθισμένη Αμυγδαλιά” είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της εποχής του πολέμου. Το ποίημα του Γεώργιου Δροσίνη αναφέρεται στη γλυκιά μούσα του, την ξαδέλφη του, Δροσίνα Δροσίνη. Ποιά είναι όμως η ιστορία της;
Ήταν 16 ετών η Δροσίνα και φοιτούσε στο Αρσάκειο, όταν ο εξάδελφός της επισκέφτηκε την οικογένειά της στα Πατήσια. Εκείνος είχε μόλις γυρίσει απ’ τη Γερμανία, όπου σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης.
Ένα πρωί, ο Δροσίνης άνοιξε το παράθυρο να μπει φως και είδε στον κήπο τη νεαρή, όλο “δροσιά” ξαδέρφη του στον κήπο, να κάθεται κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο. Σύμφωνα με το ποίημα, το δέντρο ήταν μια αμυγδαλιά. Ωστόσο κάποιοι λένε ότι, στην πραγματικότητα, ήταν μια νεραντζιά. Η κοπέλα κούνησε το ανθισμένο δέντρο και τα άνθη την έλουσαν. Αυτή η σκηνή τον ενθουσίασε κι έτσι εμπνεύστηκε να γράψει το θρυλικό ποίημα. Εκείνη την εποχή, ο Δροσίνης δημοσίευε τα ποιήματά του, με το ψευδώνυμο “Αράχνη”. Η “Ανθισμένη Αμυγδαλιά” δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1882, στο σατυρικό περιοδικό “Ραμπαγάς” και μελοποιήθηκε από το Γεώργιο Κωστή, ένα ράπτη απ’ το Άργος, κατά τη διάρκεια της επιστράτευσης του 1885.
Η Δροσίνα έφυγε από τη ζωή στα 101 της χρόνια. Ήταν ακριβώς όπως την περιέγραφε ο ποιητής… Με κάτασπρα μαλλιά…
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά με τα χεράκια της κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη η αγκαλιά και τα μαλλάκια της. Κι εγέμισ’ από άνθη… Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή γλυκά τη φίλησα της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή κι έτσι της μίλησα: Της τίναξα όλα τ’ άνθη… Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά τι τόσο βιάζεσαι; Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά, δεν το στοχάζεσαι; Μονάχη της θε να `ρθει… Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά τα παιχνιδάκια σου σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά και τα γυαλάκια σου. Σκυφτή γριούλα… …
Οι σκέψεις του σπουδαίες… Επέλεξα αποσπάσματα από ρήσεις και ποιήματά του και σας τα παραθέτω…
” Η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις και στις ελπίδες.”
“Ψυχή που ξέρει να πονεί ξέρει και να πεθαίνει.”
“Μήπως είν` η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
`Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν` αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;”
“Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη
η πλάτη η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη… “
