92 χρόνια πριν, στις 5 Ιανουαρίου του 1932, γεννήθηκε ένας από τους πιο εμβληματικούς επιστημονικούς συγγραφείς του 20ού και 21ού αιώνα.

Για τους περισσότερους, ήταν απλά ο άνθρωπος  πίσω από το “Όνομα του Ρόδου” και το “Εκκρεμές του Φουκώ”. Στην πραγματικότητα όμως, ο μεγάλος αυτός μεταμοντέρνος συγγραφέας έκανε πολύ περισσότερα από το να δημιουργεί απλά ιστορίες. Ο Iταλός συγγραφέας και φιλόσοφος Umberto Eco μέσα από  της νουβέλες του αμφισβήτησε την ανθρώπινη πίστη και αλήθεια.

Στις φανταστικές του ιστορίες συνήθιζε να αμφισβητεί και να εγείρει ερωτήματα για τις αποδεκτές μεθόδους καθορισμού της αλήθειας καθώς επίσης τη φύση και τις ηθικές βάσεις των ιδεών.  Ήταν ο άνθρωπος που αμφισβητούσε τα πάντα κι έθετε ερωτήματα από αυτά που “ξεβολεύουν”.

Ποια ήταν όμως  η σημασία της “λίστας” άραγε για εκείνον;

«Η λίστα είναι η προέλευση του πολιτισμού», είπε ο Umberto Eco σε μια 2009 Der Spiegel συνέντευξη σχετικά με την έκθεση για την ιστορία της λίστας που επιμελήθηκε στο Λούβρο. «Είναι μέρος της ιστορίας της τέχνης και της λογοτεχνίας. Τι θέλει ο πολιτισμός; Για να γίνει κατανοητό το άπειρο. Θέλει επίσης να δημιουργήσει τάξη — όχι πάντα, αλλά συχνά».

Πώς, ως απλά ανθρώπινα όντα, επιβάλλουμε την τάξη; Το κάνουμε, σκέφτηκε ο Eco, «μέσα από λίστες, μέσα από καταλόγους, μέσα από συλλογές σε μουσεία και μέσα από εγκυκλοπαίδειες και λεξικά». Το εύρος καθώς και το βάθος της γνώσης που συσσώρευσε κατά τη διάρκεια των 84 χρόνων του, τον βοήθησε να εξηγήσει την προέλευση, τις λειτουργίες και τις λειτουργίες και σημασία της λίστας. Στη συνέντευξη που έδωσε στο Spiegel ονομάζει τους 2.063 εραστές του Don Giovanni, τα περιεχόμενα των συρταριών του Leopold Bloom και τα πολλά πλοία και στρατηγούς που αναφέρονται στην Ιλιάδα ως μόνο μερικές από τις κλασικές λίστες και απαριθμήσεις του δυτικού πολιτισμού.

Η έρευνα και η εμμονή του Eco σε λίστες δημιούργησε όχι μόνο την έκθεση στο Λούβρο αλλά και ένα βιβλίο, The Infinity of Lists: An Illustrated Essay. Τον οδήγησε επίσης σε άλλες απαντήσεις σχετικά με το γιατί, είτε στον Μεσαίωνα με την «πολύ καθαρή εικόνα του σύμπαντος», την εποχή της Αναγέννησης και του Μπαρόκ με την «κοσμοθεωρία τους βασισμένη στην αστρονομία», τη «μεταμοντέρνα εποχή» στην οποία ζωντανά σήμερα, ή οποιαδήποτε άλλη στιγμή, “η λίστα έχει επικρατήσει ξανά και ξανά;” Τελικά, κάνουμε λίστες κάθε φορά που βιώνουμε μια «έλλειψη γλώσσας», όπως όταν οι ερωτευμένοι περιγράφουν ο ένας τον άλλον («Τα μάτια σου είναι τόσο όμορφα, το στόμα σου και η κλείδα σου») ή όταν θυμόμαστε το «πολύ αποθαρρυντικό, ταπεινωτικό όριο» του θανάτου. Η δημιουργία λιστών με πράγματα που φαίνονται άπειρα είναι «ένας τρόπος να ξεφύγεις από τις σκέψεις για το θάνατο. Μας αρέσουν οι λίστες γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε».

«Μπορεί στην πραγματικότητα να είναι 50.000 βιβλία», η προσωπική βιβλιοθήκη που έχει αφήσει, είπε στη συνέντευξη του Spiegel , αλλά αρνήθηκε να τα βάλει σε μια λίστα και να μάθει σίγουρα: «Όταν η γραμματέας μου ήθελε να τα καταγράψει, της ζήτησα να μην το κάνει. Τα ενδιαφέροντά μου αλλάζουν συνεχώς, το ίδιο και η βιβλιοθήκη μου». Αν προσπαθούσε να απαριθμήσει τα ενδιαφέροντά του, θα έπρεπε να συνεχίσει να καταργεί τη λίστα και να συντάσσει μια νέα. περισσότερο από το να παρέχει άφθονο υλικό για το γράψιμό του, αυτή η συνεχής και δια βίου κυκλοφορία γοητείας (ανέφερε την πρώτη αγάπη του Σοπέν στα 16 του και ξανά στα εβδομήντα του) επιβεβαίωσε τη δέσμευσή του με τον άπειρο κόσμο γύρω του: «Αν αλληλεπιδράς με πράγματα στη ζωή σου , όλα αλλάζουν συνεχώς. Και αν δεν αλλάξει τίποτα, είσαι ηλίθιος».