Η καθημερινότητα μας έχει γεμίσει με θλίψη, όταν οι ειδήσεις αναφέρουν άλλη μια ιστορία για μια γυναίκα που έχασε τη ζωή της από τα χέρια εκείνου που έπρεπε να την προστατεύει. Γυναίκες, που η ζωή τους σβήνει νωρίς, χωρίς λόγο, αφήνοντας πίσω τους οικογένειες σε αναταραχή και πόνο.
Στα βάθη του ψυχικού μας χώρου, συλλογιζόμαστε τις σκληρές πραγματικότητες που ξεδιπλώνονται μπροστά μας, αφορώντας τον αυξανόμενο αριθμό των γυναικοκτονιών στην Ελλάδα. Είναι ένας σκοτεινός χορός θανάτου που εξελίσσεται στις ζωές των γυναικών από τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι θα τις προστατεύουν και θα τις αγαπούν, τους συντρόφους και τους συζύγους τους.
Η καθημερινότητα μας έχει γεμίσει με θλίψη, όταν οι ειδήσεις αναφέρουν άλλη μια ιστορία μιας γυναίκας που έχασε τη ζωή της από τα χέρια εκείνου που έπρεπε να την προστατεύει. Γυναίκες, που η ζωή τους σβήνει νωρίς, χωρίς λόγο, αφήνοντας πίσω τους οικογένειες σε αναταραχή και πόνο.
Καθώς αποτυγχάνουμε να βρούμε λόγια για να εκφράσουμε την θλίψη μας, νιώθουμε το βάρος της απογοήτευσης για μια κοινωνία που δεν παρέχει ασφάλεια και προστασία σε εκείνες που την χρειάζονται περισσότερο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε και πώς θα χτυπήσει η βία σε κάποιον αγαπημένο, αλλά η αυξανόμενη συχνότητα αυτών των επιθέσεων στιγματίζει τον καθημερινό μας βίο.
Είναι ως ένα βαθύ μαύρο σύννεφο που καλύπτει τον ουρανό, ρίχνοντας σκιά πάνω στις ψυχές μας. Η αποτυχία μας ως κοινωνία να παρέχουμε ασφάλεια και να αντιμετωπίσουμε αυτές τις καταστάσεις αναστατώνει την καρδιά μας. Οι γυναίκες πρέπει να ζουν με το φόβο να γίνουν θύματα, ενώ η σιωπή τους γίνεται σημαία απελπισίας και αβοήθητου πόνου.
Στο πρόσωπο της καταστροφής αυτής, αναρωτιόμαστε: ποιος φέρει το βάρος της ευθύνης; Είναι οι νόμοι μας αρκετοί; Είναι η κοινωνία μας αρκετά ενημερωμένη; Ποιοι είμαστε εμείς ατομικά για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την αδικία;
Αναζητούμε απαντήσεις σε ανείπωτες ερωτήσεις, αγνοώντας τον εαυτό μας στην καρδιά αυτού του συναισθηματικού σφίγγα. Καθώς οι ειδήσεις ανακοινώνουν κάθε νέα γυναικοκτονία, το βάρος αυτού του κακού μοιράζεται ανάμεσα σε όλους μας, καθιστώντας κάθε έναν από εμάς συμμέτοχο σε αυτήν την ανθρώπινη τραγωδία.
Σε κάθε κηλίδα αίματος που σημαδεύει τα πατώματα, βλέπουμε τα όνειρα που σβήνουν πριν προλάβουν να λάμψουν. Εκφράζουμε τη θλίψη για τα παιδιά που χάνουν τις μητέρες τους, για τα όνειρα που καταρρέουν όπως ένα κάστρο από άμμο.
Καθώς βαδίζουμε στον πολιτισμό μας, αναρωτιόμαστε αν μπορούμε να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας. Μπορούμε να αφυπνίσουμε τις συνειδήσεις, να προστατεύσουμε τις αδύναμες φωνές και να εξαλείψουμε τον φόβο από τις καρδιές των γυναικών; Η απάντηση είναι πολύπλοκη, αλλά αρχίζει με την αποδοχή ότι όλοι μας πρέπει να δράσουμε.
Είναι καιρός να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που ακούει, προστατεύει και υποστηρίζει. Πρέπει να αντιστρέψουμε τη σιωπή σε οργή, την αδιαφορία σε αλληλεγγύη, και την αδράνεια σε δράση. Η ευθύνη δεν πρέπει να πέφτει μόνο στους ώμους του νόμου, αλλά και στα χέρια κάθε ατόμου που συνθέτει αυτήν την κοινωνία.
Μπορούμε να σταθούμε ως φωνές της αλήθειας, να προσφέρουμε στήριξη στις γυναίκες που τη χρειάζονται και να αρνηθούμε να σιωπήσουμε μπροστά σε αυτό το αδίκημα. Κάθε βήμα, κάθε λέξη, κάθε πράξη μετράει. Είναι καιρός να διαμορφώσουμε ένα μέλλον όπου κάθε γυναίκα να αισθάνεται ασφαλής, προστατευμένη και ελεύθερη από τον φόβο.
