Σαν να είναι ένα σύγχρονο Κολοσσαίο, καμιά τριανταριά Μονομάχοι, ή Οικογένειες ή Όμιλοι, μικροί και μεγάλοι ,έχουν μπει στην μεγάλη αρένα για να διεκδικήσουν το μερίδιο τους, από τα 70 δις της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Πριν μιλήσουμε για το σήμερα ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν.
Το 1974 είχε φτάσει ο καιρός να φύγει από τη μέση η δικτατορία στην Ελλάδα. Ίσως να έφευγε λίγο αργότερα αλλά πλέον ο χρόνος πίεζε. Και υπήρχαν δύο σοβαροί λόγοι για την πτώση της Χούντας. Από την μια μεριά ήταν η πετρελαϊκή κρίση του 1973, που είχε σχεδόν δεκαπλασιάσει το κόστος της ενέργειας. Αυτό μπορούσε να λυθεί με μια καινούργια διευθέτηση του χώρου της Μέσης Ανατολής, ώστε τα πράγματα να μπουν σε μια κανονικότητα και ο ΟΠΕΚ που είχε προκαλέσει την κρίση να μπει σε κάποια τάξη.
Υπήρχε όμως και ένας δεύτερος σοβαρός λόγος. Η Ελλάδα ήταν προγραμματισμένο να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση στο τέλος της δεκαετίας, πράγμα που θα απαιτούσε πολύχρονες διαπραγματεύσεις και διευθετήσεις και η Ευρώπη δεν γινόταν να αρχίσει διαπραγματεύσεις με μια δικτατορική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση έπρεπε να είναι δημοκρατική.
Αν τα έχει κανείς όλα αυτά στο μυαλό του και τα συσχετίσει, θα μπορέσει να κατανοήσει καλύτερα τα γεγονότα, από το Πολυτεχνείο, μέχρι τη πραξικόπημα του Σαμψών στην Κύπρο, την εισβολή της Τουρκίας στο νησί και την επάνοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Ελλάδα.
Τα επόμενα χρόνια μετά την πρώτη νίκη της Νέας Δημοκρατίας το 1974 ως την νίκη του Πασόκ το 1981, ήταν πολιτικά ταραγμένα, όπως άλλωστε το περίμεναν αυτοί που ξέρουν να σχεδιάζουν το μέλλον καλύτερα από εμάς. Ο Καραμανλής από την μια μεριά έτρεχε να προλάβει τις εξελίξεις, ώστε να γίνει εφικτή η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, πριν προλάβει να φτάσει στην εξουσία το ανερχόμενο Πασόκ, ενώ συγχρόνως δημιουργείτο ένα καινούργιο σύστημα γύρω από την εξουσία, που θα κρατούσε τα πράγματα σε κάποια ισορροπία. Το λεγόμενο σύστημα της Διαπλοκής. Αυτό δηλαδή που θα δημιουργούσε τις σχέσεις ανάμεσα στην πολιτική και τα οικονομικά συμφέροντα, ώστε να υπάρχει και εκεί η απαραίτητη ισορροπία. Έτσι αυτό το σύστημα της Διαπλοκής θα διαμορφωνόταν από 5-7 “παίκτες” που εκτός από οικονομική δύναμη έπρεπε και να εξουσιάζουν την πληροφόρηση. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Σ’ αυτό το διάστημα με ένα τρόπο αρκετά αιματοβαμμένο, βγήκαν από την μέση κάποιοι μεγάλοι παίκτες της παλιότερης γενιάς, που ήταν αφ’ ενός περιττοί και γιατί κυρίως έπρεπε να δημιουργηθεί χώρος για τους καινούργιους. Στην Ελλάδα τα γκανγκστερικά συμφέροντα πρέπει να φοράνε και κάποιον ιδεολογικό μανδύα, που κάνει και εντύπωση στις μάζες.
Στην Αμερική του 1930 ας πούμε που στήθηκαν οι καινούργιες περιουσίες το σύστημα είναι πιο “αδρό”. Πρώτα φτιάχνεται ένας νόμος που να απαγορεύει την χρήση του αλκοόλ, ώστε να εκτοξευτούν οι τιμές στο στο δεκαπλάσιο και πάνω. Μετά φτιάχνονται οι συμμορίες που θα εκμεταλλευτούν την καινούργια κατάσταση και πίσω από τις συμμορίες τοποθετούνται κάποιοι επιφανείς πολίτες, επιλεγμένοι από το “βαθύ” κράτος, που θα αποκτήσουν τεράστιες περιουσίες και θα γίνουν οι Διαπλεκόμενοι της μεγάλης αυτής χώρας. Ένας από αυτούς που απέκτησαν μεγάλη περιουσία ήταν και ο πρώην διπλωμάτης Τζο Κένεντι, του οποίου ο δεύτερος γιος ο Τζον Κένεντι θα γινόταν το 1960, Πρόεδρος των ΗΠΑ. Κανονικά γι αυτή τη θέση προοριζόταν ο μεγαλύτερος αδελφός του που όμως σκοτώθηκε στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Αμερική λοιπόν που είναι απλοποιημένα τα πράγματα οι γκανγκστερικές οργανώσεις δεν παίρνουν βαρύγδουπα πολιτικά ονόματα, αλλά το όνομα του αρχηγού τους. Αλ Καπόνε Τζιανκάνα, Ναστάζια, Μπονάνο κλπ.
Πίσω στην Ελλάδα, στο δεύτερο μέρος της δεκαετίας του 70, τα πράγματα ήταν πολιτικά τεταμένα και τα κύρια πολιτικά θέματα ήταν η ένταξη στην ΕΟΚ και η υπαγωγή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Αυτά είναι για το κορόϊδα…
Η Ανδρέας Παπανδρέου τότε ως αρχηγός του θυελλωδώς ανερχόμενου Πασόκ, βροντοφώναζε από τα μπαλκόνια “Έξω από τη ΕΟΚ, έξω από Το ΝΑΤΟ”, ενώ οι χαζοβιόληδες από κάτω παραληρούσαν από ενθουσιασμό. Ο Ανδρέας βέβαια δεν είχε κανέναν σκοπό να βγει ούτε από την ΕΟΚ ούτε από το ΝΑΤΟ.
Το ουσιαστικό ήταν το ποια πολιτική δύναμη θα διαχειριζόταν την αρχική οικονομική ενίσχυση της Ελλάδας από την ΕΟΚ και που το 1988 θα λάμβανε μια πιο συγκεκριμένη μορφή, με το πρώτο “Πακέτο Ντελόρ” – ο οποίος απεβίωσε προσφάτως – και το εξ ίσου γενναίο δεύτερο “Πακέτο Ντελόρ”.
Το τι έγινε με όλες αυτές τις οικονομικές ενισχύσεις είναι μια μεγάλη ιστορία, που κανείς δεν μπορούσε ανοίξει. Μεγάλα ποσά πήγαν σε έργα που άλλαξαν την μορφή της Ελλάδας (δρόμοι, αεροδρόμιο, μετρό, γέφυρες, τούνελ κλπ ) αλλά όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις έκαναν πολύ πλουσιότερα κάποια άτομα, είτε από τον χώρο των επιχειρήσεων, είτε της πολιτικής, είτε των μεσαζόντων. Από αυτά που γίνονται σε όλο τον κόσμο και η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Αυτή όμως η εποχή έχει περάσει και εκείνο το σύστημα που είχε δημιουργηθεί από το 1974, σε γενικές γραμμές δεν υπάρχει πια. Άλλοι πέθαναν. άλλοι βγήκαν εκτός παιχνιδιού και άλλοι είναι σε κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Όμως τίποτα δεν μένει ακίνητο και κενά δεν μπορούν να υπάρχουν ούτε στην πολιτική ούτε στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Η Ελλάδα μετά την μεγάλη κρίση 2010-20, την Πανδημία και τους πολέμους στην Ουκρανία και την Μέση Ανατολή, βρίσκεται πια σε φάση ανάκαμψης.
Αλλά το μεγάλο οικονομικό θέμα της εποχής είναι τα 70 δις του Ταμείου Ανάκαμψης και του Ταμείου ΕΣΠΑ.
Καινούργια οικονομικά συμφέροντα έχουν βγει στη επιφάνεια (μαζί και μερικά από τα παλιά), ενώ καινούργια δημιουργούνται ουρανοκατέβατα.
Έτσι καμιά τριανταριά “μονομάχοι” ή “οικογένειες” ή “όμιλοι” όπως θέλετε πέστε τους, άλλοι μεγάλοι και άλλοι μικροί που φιλοδοξούν να γίνουν μεγάλοι ή έστω μεγαλούτσικοι, σπρώχνονται ήδη για να εξασφαλίσουν όσο μεγαλύτερο μέρος από αυτό το τεράστιο πακέτο.
Είμαστε εκ των πραγμάτων στην φάση μεγάλων επιχειρηματικών πολέμων που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, που θα δημιουργήσουν καινούργιες συμμαχίες ή θα διαλύσουν άλλες που ήδη υπάρχουν.
Το ποιος θα βγει κερδισμένος, ποιοι θα γίνουν κυρίαρχοι και ποιοι θα χάσουν θα το μάθουμε στο τέλος της δεκαετίας…
