Στον απόηχο της δολοφονίας του Kennedy, το Χόλιγουντ υπέστη κρίση ταυτότητας. Όμως, καθώς οι αστέρες αποσύρθηκαν και η τηλεόραση άνθισε, το Charade του Stanley Donen έδωσε μια τελευταία λάμψη μιας χρυσής εποχής που λείπει, ιδιαίτερα σήμερα, σηματοδοτώντας την τελευταία μεγάλη ταινία στην καριέρα του Cary Grant, o oποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 18 Ιανουαρίου του 1904.
Ήταν στις αρχές Δεκεμβρίου του 1963, μόνο μια-δυο εβδομάδες μετά τη δολοφονία Kennedy, όταν όταν ο σκηνοθέτης Stanley Donen έκανε την πρεμιέρα της ταινίας Charade στο Radio City, στο Μανχάταν λαμβάνοντας θετικές κριτικές. Σύμφωνα με τον Tom Wolfe, στις 6 το πρωί ενός παγωμένου πρωινού του Δεκεμβρίου, τα πλήθη είχαν ήδη παραταχθεί στην 50η οδό και στην 6η λεωφόρο για να εξασφαλίσουν μια θέση. Κατά τη διάρκεια των «σκοτεινών ημερών» μετά τον θάνατο του JFK, το Charade (Ραντεβού στο Παρίσι) πρόσφερε στον Cary Grant και την Audrey Hepburn (τα δύο ίσως πιο ελκυστικά άτομα που εμφανίστηκαν ποτέ στην οθόνη) τη μεθυστική μουσική επένδυση του Henry Mancini, φορέματα Givenchy, σασπένς, αίγλη και Παρίσι. Εν μέσω της αναστάτωσης που προκάλεσε η δολοφονία του JFK, αυτό το έργο φαινόταν ένα από τα λίγα σημάδια ότι η ζωή προχωρούσε κανονικά.
Ο κόσμος μπορεί να έγινε παράξενος, αλλά οι ψευδαισθήσεις του Χόλιγουντ ήταν άθικτες. Ωστόσο, μερικούς μήνες αργότερα, η Pauline Kael, η καλύτερη όλων των Αμερικανών κριτικών ταινιών, έγραφε: «Δεν μπορούσα να πείσω φίλους να πάνε να δουν το Charade, το οποίο ήταν, νομίζω, ίσως το καλύτερο Αμερικανικό φιλμ της περασμένης χρονιάς».
Η δολοφονία του Kennedy σηματοδότησε μια κρίση στην αμερικανική ζωή. Για κάποιους, τίποτα στη συνέχεια δεν είχε πολύ νόημα. Και στα τέλη της δεκαετίας του 1950 είχε ήδη γίνει λόγος για τους κινδύνους του κομφορμισμού, για μια εθνική αποτυχία αυθορμητισμού, για γυναίκες που ήταν φυλακισμένες πίσω από τους “φράχτες” τους, για τον θάνατο του ατόμου στα χέρια των ανθρώπων των οργανώσεων. Ωστόσο, σε αυτή τη σκοτεινή αμερικανική στιγμή, αυτή η φαινομενικά ετοιμοθάνατη κουλτούρα παρήγαγε ταινίες όπως Rio Bravo, Gigi, Some Like It Hot και North By Northwest, έργα ευφυή, με φρεσκάδα και εσωτερική χαρά. Και εκεί, τη στιγμή της αποχώρησης του κλασικού Χόλιγουντ, ακριβώς όπως ξεθωριάζει ο χρυσός της χρυσής εποχής, στέκεται το Charade.
Η Regina Lambert (Audrey Hepburn), μια Αμερικανίδα που μένει στο Παρίσι, επιστρέφει στην πόλη από διακοπές στην Ελβετία με σκοπό να χωρίσει τον σύζυγό της, Charles. O λόγος; Έχει καταλάβει ότι της έχει πει ψέματα και της κρατάει μυστικά σχετικά με τις δραστηριότητές του. Δεν προλαβαίνει όμως να τον δει καθώς πληροφορείται για το θάνατό του σ` ένα τρένο που τον μετέφερε από το Παρίσι στη Μπορντό. Πληροφορείται ακόμα ότι ο Charles ετοιμαζόταν να φύγει από την Γαλλία για την Αμερική, έχοντας πουλήσει όλη του την περιουσία για 250.000 δολάρια, τα οποία όμως δεν βρέθηκαν μαζί του στο τρένο. Η Regina μαθαίνει επίσης από τον Hamilton Bartholomew (Walter Matthau), πράκτορα της ΣΙΑ, ότι ο Charles καταζητούταν από τις αρχές των Η.Π.Α. μαζί με άλλους τέσσερις άνδρες για την κλοπή ράβδων χρυσού, που προορίζονταν για τη γαλλική αντίσταση κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου. Ως αποζημίωση για την κλοπή του χρυσού λοιπόν, η αμερικανική κυβέρνηση θέλει πίσω τα χρήματα του συζύγου της. Η Regina όμως δεν έχει ιδέα που βρίσκονται τα χρήματα και η ζωή της κινδυνεύει. Ξεκινάει ένα παιχνίδι καταδίωξης στο οποίο με τη βοήθεια ενός μυστηριώδους άνδρα που γνώρισε στο τρένο, του Peter Joshua (Cary Grant) προσπαθεί να ξεφύγει από τους διώκτες της και να βρει στοιχεία πάνω στο μυστηριώδη θάνατο του συζύγου της. H μοίρα όμως της επιφυλάσσει να ερωτευτεί τον Peter τον οποίο όμως δεν εμπιστεύεται ιδιαίτερα καθώς διαπιστώνει ότι κι εκείνος της κρατάει πολλά μυστικά.
Η χημεία των πρωταγωνιστών είναι φανερή και πραγματικά είναι λυπηρό που η Hepburn και ο Grant άργησαν τόσο πολύ να συνυπάρξουν σε μια ταινία μαζί και που δεν έκαναν ποτέ κι άλλη εκτός από αυτή. Tουλάχιστον έχουμε το Charade, μια ταινία που ενώνει δύο ηθοποιούς με ιδιαίτερα συμβατό στυλ υποκριτικής. Από τη μία πλευρά, υπάρχει η ειρωνική παρουσία του Grant, που ερμηνεύει τον εαυτό του και από την άλλη υπάρχει η εγκάρδια σοβαρότητα της Hepburn σε συνδυασμό με την ιδιοφυΐα της ως κωμικός, που είναι παρούσα στην ικανότητά της να μεταμορφώνεται από τη στιγμιαία σοβαρότητα στην αφέλεια. Η ταινία του Donen είναι μια ταινία σασπένς, μια κωμωδία γεμάτη βία που δημιουργεί τα εξής ερωτήματα: πώς μπορούμε να καταλάβουμε όταν κάποιος μας λέει ψέματα; Πώς ξέρουμε ποιος είναι απλώς ένας ηθοποιός;
Το Charade σηματοδοτεί την τελευταία μεγάλη ταινία στην καριέρα του Grant. Μετά από αυτό, έπαιξε σε ακόμα δύο ταινίες, ενώ αποσύρθηκε το 1966. Η Hepburn συνέχισε την υποκριτική μέχρι τη δεκαετία του 1980- How to Steal a Million (1966), Two for the Road, για παράδειγμα, και Wait Until Dark (και οι δύο 1967) – . Ωστόσο, σπάνια ήταν πιο εκθαμβωτική από την εμφάνισή της μαζί με τον Grant.
Στη διάρκεια των 113 λεπτών του, το Charade μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε σε εκείνη τη μαγική εποχή του Χόλιγουντ της περιπέτειας και του ρομαντισμού. Είτε πρόκειται για τις xιτσκοκικές πινελιές, τα συνεχή γέλια και συγκινήσεις, είτε για το ταίριασμα των δύο πρωταγωνιστών, το Charade συνεχίζει να απολαμβάνει και να επιβραβεύεται θέαση, επιβεβαιώνοντας την ιδιότητά του ως ένα από τα κλασικά αριστουργήματα απόδρασης.
