Αν ο Τραμπ κερδίσει τις αμερικάνικες εκλογές, στα δικά του χέρια θα σκάσει η «καυτή πατάτα» της οικονομίας
Από τον Γιάννη Τσιρογιάννη
Το ότι ο Ντόναλντ Τραμπ πρόκειται σύντομα να χριστεί για δεύτερη φορά πλανητάρχης, αποτελεί πλέον το “consensus”, την επικρατούσα άποψη ανάμεσα στις απανταχού πολιτικές δυνάμεις, αναλυτές και επιχειρηματικό κόσμο.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα μίντια έχουν ξεκινήσει ήδη το… μοιρολόι, ακριβώς όπως συνέβαινε και προ 2017 (πρώτη προεδρία Τραμπ).
Και δεν εννοώ ότι “κλαίνε” ήδη τον οσονούπω πολιτικά “εκλιπόντα” Μπάιντεν.
Από την πρώτη στιγμή της θητείας του άλλωστε “φευγάτος” ήταν.
Δεν είναι μόνο η ξεκάθαρα προχωρημένη πλέον άνοια που τον καθιστά ανίκανο να ανέβει σκάλες και να αρθρώσει ολοκληρωμένες προτάσεις, πόσο μάλλον να ηγηθεί της αιχμής του δόρατος της Δύσης.
Αλλά μεταξύ μας, τι έκανε ο Τζο Μπάιντεν στα τέσσερα αυτά χρόνια που του δόθηκε το τιμόνι (στα 80 του) της ισχυρότερης υποτίθεται οικονομίας του πλανήτη;
Βιώσαμε τον πιο βίαιο πληθωρισμό του τελευταίου μισού αιώνα (κι ακόμη δεν φρέναρε), ενώ ξεκίνησαν όχι ένας, αλλά δύο πόλεμοι (επί προεδρίας Τραμπ, σημειωτέον, δεν ξεκίνησε κανένας νέος πόλεμος, είτε από αμερικανικό χέρι είτε όχι).
Και για τον πληθωρισμό σας λέω εγώ, πως δε φταίει καν ο Μπάιντεν. Φυσικά και δε φταίει.
Εγώ ο ίδιος προειδοποιούσα, το 2019 μέσα από αυτήν τη στήλη, πριν από Μπάιντεν, πριν από πανδημίες και πολέμους, ότι μέχρι το 2021 θα βιώναμε μια κρίση ακραίας ακρίβειας και στερήσεων.
Διότι έβλεπα τα νούμερα. Διότι τον πληθωρισμό τον έτρεφε, όπως πάντα, η Federal Reserve και τα καμώματά της (νομισματική πολιτική μηδενικών επιτοκίων, τύπωμα χρήματος κ.λ.π.).
Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα δεν “υπακούει”
Στην πραγματικότητα, κανένας σύγχρονος πρόεδρος ΗΠΑ δε φταίει (τόσο) για την κατάντια της Δύσης, διότι όλα ξεκινούν από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, η οποία στην ουσία δεν “υπακούει” σε καμία κυβέρνηση, αλλά το αντίθετο: αυτή ορίζει τους κανόνες.
Κατά κάποιο τρόπο η παγίδα ήταν στημένη προ πολλού για το αδαή γεράκο που παριστάνει τον πλανητάρχη. Άλλοι δίνουν τις εντολές, και το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά αυτό.
Αυτό που αλλάζει είναι από ποιους πλαισιώνεται ο εκάστοτε πρόεδρος, κι αν έχει ο ίδιος την πυγμή να “ξεφύγει” λίγο από τη “γραμμή” που του ορίζει το Κογκρέσο, τα συμφέροντα των κολοσσών, το Βαθύ Κράτος των ΗΠΑ, πείτε το όπως θέλετε.
Και ο Τραμπ την είχε αυτήν την πυγμή, ή έτσι φαινόταν τουλάχιστον, διότι κι ο ίδιος κάλλιστα μπορεί να παριστάνει τον “καλό” μπάτσο (ή κακό, όπως το δει κανείς) σε αυτήν την ιστορία, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, ώστε να δίνεται η ψευδαίσθηση ενός δίπολου σε εμάς τις μάζες. Ποτέ δε θα μάθουμε.
Όμως αναμφίβολα κουβαλάει μια “τρέλα”, έναν απρόβλεπτο χαρακτήρα σαν το Τζόκερ της τράπουλας, κι αυτό φυσικά δεν αρέσει στο “σύστημα”, στα μίντια, στους υπόλοιπους πολιτικούς (ακόμη και του δικού του κόμματος), δεν αρέσει καν στον κόσμο. Ο κόσμος θέλει σιγουριά και πεπατημένη.
Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα τον διοικεί ένας άνθρωπος με εμφανή συμπτώματα Αλτσχάιμερ.
Και η τρέλα είναι πως θα είναι υποψήφιος για δεύτερη προεδρία, την οποία θα έφτανε να ολοκληρώσει στα 85 του χρόνια!
Μιλάμε για τρέλα. Αφήστε τον Τραμπ και τον Μπάιντεν και τον οποιονδήποτε. Ακόμη κι οι πιο χαρισματικοί ηγέτες να ήταν, είναι δυνατόν στα 80φεύγα τους να ηγούνται της Αμερικής, σε μια μάλιστα τόσο ταραχώδη εμπόλεμη εποχή που αν μη τι άλλο απαιτεί σωματική υγεία και αντανακλαστικά; Δε διανύουμε κάνα Χρυσό Αιώνα όπου το καράβι θα “τρεχε” και μόνο του.
Τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά για εμάς, είμαστε αντιμέτωποι όχι μόνο με βαριά οικονομική παρακμή, αλλά με τον ίδιο μας τον αφανισμό, ως κοινωνική οντότητα.
Ο πληθυσμός της Ευρώπης αλλά και των ΗΠΑ καταρρέει. Και σε μια τέτοια εποχή χρίζουμε υπέργηρους για πλανητάρχες; Αυτή είναι η Δύση που θέλουμε;
«Μάχη» χαρακωμάτων και… η Fed
Όμως στην πραγματικότητα κανείς δεν πιστεύει ότι ο “Sleepy Joe” θα κυβερνήσει και δεύτερη φορά. Ούτε οι ίδιοι οι Δημοκρατικοί. Στην καλύτερη, αν με κάποιο “μαγικό” τρόπο (εχμ, ξέρετε εσείς) έβγαινε ξανά, η Καμάλα Χάρις ή κάποιος άλλος θα αναλάμβανε στα μισά της θητείας του γερο-Μπάιντεν, όταν πια η αναπόφευκτη νοητική του κατάπτωση δε θα μπορούσε να καλυφθεί ούτε με… Τεχνητή Νοημοσύνη.
Αυτή είναι η αλήθεια δυστυχώς, όταν το μυαλό ξεκινά να φεύγει, κανείς δε μπορεί να το γυρίσει πίσω. Η Ιατρική ακόμη δεν έχει βρει λύση σε αυτό (κι ίσως καλύτερα έτσι).
Τα μίντια έχουν ξεκινήσει τον “αγώνα” τους εν όψει πιθανής εκλογής Τραμπ. Ό,τι έκαναν και το 2016 δηλαδή – “κρυφτείτε χωριανοί, έρχεται ο Σατανάς”!
Από την άλλη οι στοιχηματικές τον δίνουν στο 1,70 πλέον (έναντι 4 του Μπάιντεν), δηλαδή συντριπτικό φαβορί για προεδρία. Πέρυσι τέτοιο καιρό η απόδοση ήταν στο 3. Και οι στοιχηματικές δεν κάνουν λάθη. Όχι σε αυτά τουλάχιστον…
Επομένως, εκτός απροόπτου (διότι κι ο Τραμπ τα ‘χει τα χρόνια του), θα εκτελέσει τη δεύτερη θητεία του ως Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Κάποιοι θα έλεγαν, μεταξύ τους κι εγώ, ότι η θητεία αυτή θα είναι η “χρωστούμενη” του 2020. Τότε που “βγήκε” Πρόεδρος, αλλά… δε βγήκε.
Καθότι τελευταία στιγμή οι Δημοκρατικοί εμφάνισαν μερικές χιλιάδες επιστολικές ψήφους οι οποίες οριακά έδωσαν τη νίκη στον Μπάιντεν.
Κατ’ εμέ, τότε, πραγματοποιήθηκε η κλοπή του αιώνα. Η μεγαλύτερη νοθεία, το μεγαλύτερο πολιτικό έγκλημα στη Δύση. Και δεν το λέω ως υποστηρικτής Τραμπ, διότι δεν είμαι υποστηρικτής του.
Όντας πολίτης της Ελλάδας, ούτε ξέρω τι γίνεται στην Αμερική (σε αντίθεση με τους εγχώριους αναλυταράδες που έτρεμαν στην ιδέα Τραμπ, λες και ήξεραν τι εστί Τραμπ, παρά μόνο από ό,τι παπαγάλιζαν τα κανάλια), ούτε μπορώ να νιώσω την κουλτούρα της.
Επομένως οι εκλογές των ΗΠΑ με ενδιαφέρουν κυρίως από οικονομικής άποψης. Διότι αν η ηγέτιδα της Δύσης καταρρέει, καταρρέουμε και εμείς, καθώς “ανήκωμεν εις την Δύσιν”…
Κι όπως έχω πολλάκις εξηγήσει, ΚΑΝΕΙΣ τους δεν μπορεί να διορθώσει την οικονομία αυτή τη στιγμή. Διότι αφενός δεν είναι στο χέρι τους (η νομισματική πολιτική της Fed αποφασίζει), και αφετέρου, ακόμη κι αν ήταν, είναι πλέον πολύ αργά γι’ αυτό το τρένο.
Τρέχει με σπασμένα φρένα, και ο εκτροχιασμός είναι ζήτημα χρόνου. Και, κατά την ταπεινή μου άποψη, αναγκαίο πλέον κακό.
Αυτή η παρακμάζουσα, μη βιώσιμη, εξαρτημένη κοινωνία που καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει (και μπαλώνει τις τρύπες με τυπωμένο χρήμα), ΠΡΕΠΕΙ να αφεθεί να διαλυθεί. Είναι ο μόνος τρόπος να αναγεννηθεί, σε πιο υγιή βάση.
Ναι, θα την πληρώσουμε όλοι, αλλά ας προσέχαμε κι εμείς, αφού επιλογές μας είναι οι κυβερνήσεις μας, από τον πιο αδιάφορο βουλευτή της Ελλαδίτσας, μέχρι το μπαγάσα που στρογγυλοκάθεται στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου.
Άρα κι ο Τραμπ ανίκανος είναι να αντιστρέψει την κατάσταση τώρα – άλλωστε είχε κι αυτός την ευκαιρία του το 2017. Αν με ρωτάτε ποιον θα διάλεγα, αισθητικά και μόνο, από τους δύο, φυσικά και θα διάλεγα τον Τραμπ.
Ο τύπος, καλός ή κακός, τουλάχιστον έχει το δικό του στυλ, δικό του Twitter (σε αντίθεση με το 99% των πολιτικών και καλλιτεχνών των οποίων τα social media διαχειρίζονται άλλοι), είναι ετοιμόλογος, κι έτσι γεννά περισσότερο υλικό, ακόμη και για σάτιρα.
Επιπλέον, είναι πάντα πολύ πιο απολαυστικό να βλέπεις τα κανάλια να πολεμούν κάποιον αντί να τον χαϊδεύουν.
Ο Μπάιντεν από την άλλη, ακόμη κι όταν παραπατά στις σκάλες, δε προσφέρεται για σάτιρα. Είναι απλώς θλιβερό.
Επομένως, από αισθητικής άποψης και μόνο (δε μας μένει και τίποτα άλλο, όλοι ανίκανοι είναι) ο “πορτοκαλής” κερδίζει, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται.
Η βόμβα της οικονομίας έτοιμη να σκάσει
Άλλωστε, όσοι κόπτεστε για αυτά, και τον θεωρείτε εχθρό της Δύσης, της ελευθερίας, της λογικής, γιατί αγχώνεστε; Πιστέψτε με, το να επανεκλεγεί ο Τραμπ το 2024 θα είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σας συμβεί. Κι ο λόγος είναι πολύ απλός:
Η βόμβα της οικονομίας είναι έτσι κι αλλιώς “καλωδιωμένη” να σκάσει, χρόνια τώρα. Το τρέναραν όσο μπορούσαν επί Μπάιντεν, τα έριξαν λίγο στην πανδημία, λίγο στους πολέμους, τα μπάλωσαν με ακόμη περισσότερο τύπωμα (και πληθωρισμό), άλλαξαν ακόμη και τον ορισμό της ίδιας της ύφεσης προκειμένου να ωραιοποιήσουν το κατά τα άλλα κακάσχημο αποτέλεσμα.
Όμως το νοικοκυριό γνωρίζει πολύ καλά τι ζει τα τελευταία χρόνια, και κανένα λογιστικό ή επικοινωνιακό τρικ δεν μπορεί να το μπαλώσει αυτό.
Κι αν ο κόσμος έμοιαζε απαθής και άνευρος εμπρός στη φτωχοποίησή του, ήταν λόγω της πανδημίας και των οικονομικά καταστροφικά καραντινών, στις οποίες όλοι έβαλαν την “υπογραφή” τους, κι έτσι κατά κάποιο τρόπο αισθάνονταν συνυπεύθυνοι και αποδέχτηκαν την “τιμωρία” τους.
Όμως η πανδημία πέρασε, και τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Και καθώς το κόστος ζωής θα γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτο (ενώ παράλληλα οι οικονομικές συνθήκες δε θα είναι τόσο ευνοϊκές, λόγω στροφής νομισματικής πολιτικής – όχι τυχαία), ο κόσμος θα εξοργίζεται.
Τα επόμενα χρόνια, θα έχουμε κλιμακούμενες αναταραχές σε όλη τη Δύση, να είστε σίγουροι γι’ αυτό, και η υπόλοιπη δεκαετία μόνο ήρεμη δε θα είναι.
Νομίζετε ότι το κακό (πανδημία) είναι πίσω μας; Ίσα ίσα, εκείνο ήταν το διάλειμμα. Ξεχάσατε τις αναστολές εργασίας και το τυπωμένο χρήμα; Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα…
«Καυτή πατάτα»
Αυτή η «καυτή πατάτα» κάπου θα σκάσει, και αυτό δεν αλλάζει. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη σκάσει στα μούτρα του Μπάιντεν, στα μούτρα των Δημοκρατικών δηλαδή, δεν τους βγαίνει το να επανεκλεγούν (ίσως να μην το θέλουν κιόλας υπό αυτές τις συνθήκες), επομένως στοχεύουν στο δεύτερο βραβείο. Την (μακροπρόθεσμη) καταστροφή των Ρεπουμπλικανών.
Αν δε μπορείς να κερδίσεις, φρόντισε να χάσει ο αντίπαλος. Μια νίκη Τραμπ θα είναι μια Πύρρειος νίκη, την οποία μακροπρόθεσμα θα πληρώσει ακριβά το κόμμα του.
Εκτός κι αν καταφέρει να αντιστρέψει αυτήν την ωρολογιακή βόμβα.
Όμως αυτό απαιτεί εξαιρετικά ριζοσπαστικές και επίπονες μεταρρυθμίσεις που θα γονατίσουν το λαό.
Ένα λαό που, μεταξύ μας, ούτε να καταλάβει πρόκειται το γιατί πρέπει να πληρώσει, κι ακόμη κι αν το καταλάβαινε, γιατί να το δεχτεί; Μαζί τα φάγαμε; Ναι… και όχι. Περισσότερο όχι.
Η ουσία είναι ότι ο Τραμπ την έχει βαμμένη, ό,τι κι αν κάνει.
Εκτός κι αν είναι τόσο ιδεαλιστής που θα θυσιάσει τον εαυτό του, θα πάρει τις απαιτούμενες σκληρές αποφάσεις που χρειάζεται τώρα η Δύση για να γυρίσει το τιμόνι και να αποφύγουμε το παγόβουνο, γνωρίζοντας τι σημαίνει σε κόστος για τον ίδιο και την κοινωνία.
Αμφιβάλλω ότι θα το κάνει, κανείς ποτέ δεν το κάνει, κι εδώ που τα λέμε, γιατί να το κάνει; 77 χρονών είναι, όρεξη έχει για μπλεξίματα στα γεράματα;
Να τον ανεβοκατεβάζουν ως Διάολο μεταμορφωμένο στα κανάλια, να μείνει στην Ιστορία ως ο «χειρότερος» (στα μάτια του κόσμου)
Πρόεδρος; Να φοβάται ακόμη και μήπως τον δολοφονήσουν; Δεν το ’χουν σε τίποτα οι Αμερικανοί άλλωστε, το ’χουν ξανακάνει πολλές φορές…
Άσ’ το καλύτερα… Δεν πά’ να παίξεις γκολφ, φάε κι εσύ ό,τι είναι να φας, φτιάξε τα παιδιά σου, ενδεχομένως στρώσε τον δρόμο (πολιτικά) για την Ιβάνκα Τραμπ (;), και αποσύρσου ήρεμα.
Ο κόσμος άλλωστε παραμύθια θέλει, όχι γενναίες αλλαγές.
Δεν αποφεύγουμε την ύφεση
Επομένως, όπως κι αν το πιάσεις το θέμα, στατιστικά καταλήγεις στο ίδιο αποτέλεσμα: Η βόμβα θα σκάσει στα χέρια όποιου κυβερνήσει τώρα.
Θα φροντίσουν άλλωστε γι’ αυτό οι κεντρικές τράπεζες, οι οποίες όπως είπαμε είναι αυτές που ουσιαστικά αποφασίζουν.
Η Fed έχει ήδη προϊδεάσει για νομισματική σύσφιξη τα επόμενα χρόνια. Που σημαίνει δεν αποφεύγουμε την ύφεση, ό,τι κι αν κάνουμε.
Στην πραγματικότητα η ύφεση έχει ξεκινήσει, η βόμβα έχει ήδη σκάσει. Απλώς νιώσαμε μόνο το ωστικό κύμα. Οι τοξικές παρενέργειες μόλις που ξεκίνησαν.
Με άλλα λόγια, χαρά στο κουράγιο σε όποιον κυβερνήσει την επόμενη τετραετία…
Κι αυτό ισχύει απ’ άκρη σ’ άκρη της Δύσης. Απλά η Ελλάδα, ούσα στα σύνορα της αυτοκρατορίας, το βιώνει πάντα καθυστερημένα…
