151 χρόνια πριν, στις 28 Ιανουαρίου του 1873, γεννήθηκε μια γυναίκα ανατρεπτική που με θάρρος και τόλμη διεκδίκησε πολλά στη ζωή της. Ήταν το χαϊδεμένο παιδί της γαλλικής λογοτεχνίας, που έλεγε ότι :Οι γυναίκες σπάνια συγχωρούν τη ζήλεια και ποτέ δε συγχωρούν την απουσία.
“Μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία είναι ανεπαρκής προετοιμασία για τις ανθρώπινες σχέσεις.”
“Ότι με εξέπληττε στην τρυφερή ηλικία μου, με εκπλήσσει σήμερα ακόμα περισσότερο. Η ώρα του τέλους των ανακαλύψεων δεν θα σημάνει ποτέ. Ο κόσμος αποκαλύπτεται ξανά μπροστά στα μάτια μου κάθε πρωί που ξυπνάω και δεν θα σταματήσω να αναγεννιέμαι παρά μόνο όταν σταματήσω να ζω.” δήλωσε τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, 1954, η σπουδαία Γαλλίδα συγγραφέας Sidonie-Gabrielle Colette, καθώς έβγαινε από μια κινηματογραφική αίθουσα όπου είχε παρακολουθήσει τη μεταφορά του βιβλίου της με θέμα τη μύηση των εφήβων στον έρωτα. Μια γυναίκα ανατρεπτική που με θάρρος και τόλμη διεκδίκησε πολλά στη ζωή της.
Με τρεις γάμους, πρώτο παιδί μετά τα σαράντα της χρόνια και δύο έρωτες με μικρότερους από εκείνη άνδρες, η Collette σκανδάλισε την κοινωνία της εποχής της όσο καμία άλλη. Πέτυχε τελικά να κερδίσει κάτι σπουδαίο: να αποσπάσει όλους τους τίτλους που στην εποχή της ήταν σχεδόν απρόσιτοι στις γυναίκες. Έγινε μέλος της Βελγικής Βασιλικής Ακαδημίας, της Γαλλικής Ακαδημίας Γκονκούρ και έλαβε το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου του 1873 σε μια μικρή πόλη της Βουργουνδίας, το Saint-Sauveuren-Puisaye από μια μητέρα με ισχυρή προσωπικότητα.
Ο πρώτος της γάμος ήταν στα 20 της χρόνια με το συγγραφέα και κριτικό Henri Gauthier-Villars. Ο Gauthier-Villars, ή Monsieur Willy, όπως ήταν γνωστός, ανάγκασε τη νεαρή σύζυγό του να δημιουργεί μυθιστορήματα που θα ικανοποιούσαν τα ευφυή και οικονομικά του συμφέροντα. Η πρώτη της προσπάθεια, Claudine a l`école (1900), με την Colette Willy, έγινε γρήγορα best seller. Τρία ακόμη μυθιστορήματα του Claudine (Claudine a Paris, Claudine en ménage, Claudine s`en va), Minne και Les égarements de Minne κυκλοφόρησαν την επόμενη πενταετία. Εδώ περιγράφει αδιέξοδες ερωτικές περιπέτειες, μάλλον αυτοβιογραφικές.
“Το να είσαι ευτυχισμένος είναι ένας τρόπος να είσαι σοφός.”
Ο γάμος δεν πήγε το ίδιο καλά. Μετά το διαζύγιο με τον Willy το 1906 ύστερα από δεκατρία χρόνια γάμου, η Colette έγινε μίμος της μουσικής αίθουσας και ταξίδεψε στις πίστες με μέτρια επιτυχία για έξι χρόνια. Όμως η πειθαρχία της γραφής που επέβαλε ο Willy συνέχισε να την κρατάει. Πριν από το διαζύγιό της είχε εκδώσει τους Dialogues des betes (1904) με το πατρικό της όνομα και συνέχισε να υπογράφει με αυτόν τον τρόπο τα επόμενα έργα της, La Retraite sentimentale (1907), Les Vrilles de la vigne (1908), L`Ingénue libertine ( 1909) και La Vagabonde (1911). Το 1909 παρήγαγε και πρωταγωνίστησε στο πρώτο της έργο, En Camarades.
Από το 1910 έως το 1923 η Colette ήταν η λογοτεχνική ανταποκρίτρια της εφημερίδας Le Matin. Το 1912 παντρεύτηκε τον αρχισυντάκτη της, Henri de Jouvenel, και τον επόμενο χρόνο απέκτησαν μια κόρη, την Colette de Jouvenel, την οποία η Colette αποκαλούσε «Bel-Gazou» στα κείμενά της. Αν και ο γάμος έληξε μετά από 12 χρόνια, αυτά ήταν ιδιαίτερα γεμάτα χρόνια για την Colette. Δημοσίευσε το La Paix chez les betes (1916), μια συλλογή με ιστορίες ζώων και το Les Heures longues (1917), μια συλλογή άρθρων και ταξιδιωτικών σημειώσεων της. με τους Μήτσου (1919) και Chéri (1920), εισήλθε στην ωριμότητά της ως μυθιστοριογράφος και καλλιτέχνης, δημιουργώντας μια σειρά από αριστουργήματα του ερωτικού μυθιστορήματος που έμελλε να τελειώσει με την Gigi (1944). Οι ήρωες και οι ηρωίδες αυτών των μυθιστορημάτων, στα οποία περιλαμβάνονται τα Le Blé en herbe (1923), La Fin de Chéri (1926), La Seconde (1929), Duo (1934), Le Toutounier (1939) και Julie de Carneilhan (1941) , μοιάζουν από πολλές απόψεις με εκείνα των πρώιμων μυθιστορημάτων της Colette. Οι ασχολίες της είναι ακόμα η παιδική ηλικία, η εφηβική αγάπη, η ζήλια, η επίπληξη της αγάπης και η αναζήτηση της απόλυτης ευτυχίας στη σωματική αγάπη.
Το 1925 η Colette γνώρισε τον Maurice Goudeket, έναν νεαρό επιχειρηματία που έγινε δημοσιογράφος, με τον οποίο έμελλε να έχει τον μακροβιότερο και πιο ευτυχισμένο σύνδεσμο της. Παντρεύτηκαν στις 3 Απριλίου 1935 και δεν χώρισαν μέχρι το θάνατο της Colette. Κατά τα τελευταία της χρόνια, η Colette σταδιακά ακινητοποιήθηκε από αρθρίτιδα, αλλά συνέχισε να καταγράφει τις εντυπώσεις, τις αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις της. Δημοσίευσε το De ma fenêtre (1942), το L`étoile vesper (1946) και το Le Fanal bleu (1949), όλα ημιαυτοβιογραφικά έργα που αντικατοπτρίζουν τα χρόνια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου στο Παρίσι.
Η επίσημη αναγνώριση ήρθε αμέσως μετά τον πόλεμο. Το 1945 η Colette εξελέγη στην Académie Goncourt, της οποίας προήδρευσε από το 1949, και το 1952 στη Légion d`Honneur.Το μοναδικό της ύφος καθηλώνει το γαλλικό κοινό για μισό αιώνα.
Φεύγει από τη ζωή στο Παρίσι, στις 3 Αυγούστου στα 81 της χρόνια, καταβεβλημένη και περιτριγυρισμένη από γάτες. Ήταν η πρώτη γυναίκα που κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στη Γαλλία.“Τί υπέροχη ζωή που έζησα. Μακάρι να το είχα αντιληφθεί νωρίτερα.” ήταν κάποια από τα τελευταία της λόγια.
