28 χρόνια πριν, στις 2 Φεβρουαρίου του 1996, έφυγε από τη ζωή ο πρωταγωνιστής του ωραιότερου- ίσως- musical όλων των εποχών, Singin` in the rain.
Τα πρώτα χρόνια
«Άρχισα να χορεύω γιατί ήξερα ότι ήταν ένας τρόπος να γνωρίσω κορίτσια».
Ο Eugene Curran Kelly γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια, στις 23 Αυγούστου 1912, μεσαίος γιος πέντε παιδιών. Ο πατέρας του ήταν καναδικής καταγωγής και αγαπούσε τα αθλήματα, ιδιαίτερα το χόκεϊ. Κάθε χειμώνα ο Kelly Sr. πλημμύριζε την αυλή της οικογένειας και έφτιαχνε ένα παγοδρόμιο για χόκεϊ.
Ο Kelly Jr. αργότερα απέδωσε στο χόκεϊ μερικά από τα χορευτικά του βήματα, τα οποία περιέγραψε ως ” ανοιχτά και κοντά στο έδαφος”. Στα δεκαπέντε του ο Kelly έπαιξε με μια ημιεπαγγελματική ομάδα χόκεϊ επί πάγου. Έπαιζε επίσης ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ και συμμετείχε στη γυμναστική.
Ήταν η μητέρα του που αγαπούσε το θέατρο κι αυτό ήταν καθοριστικό για την πορεία του. Ήταν αυτή που τον έστειλε σε μαθήματα χορού. Στην αρχή ο Kelly δεν ήθελε να συνεχίσει τα μαθήματα χορού του γιατί οι άλλοι μαθητές τον κορόιδευαν. Στη συνέχεια, όμως, ανακάλυψε ότι στα κορίτσια άρεσε ένα αγόρι που μπορούσε να χορεύει, και έτσι αποφάσισε να παραμείνει στα μαθήματα.
Το 1929 ο έφυγε για το Πολιτειακό Κολλέγιο της Πενσυλβάνια, αλλά λόγω της Μεγάλης Ύφεσης, η οικογένειά του έχασε τα χρήματά της. Η Μεγάλη Ύφεση (1929–39) ήταν μια εποχή παγκόσμιων οικονομικών προβλημάτων που οδήγησαν σε παγκόσμια ανεργία και φτώχεια. O Kelly έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι και να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ για να εξοικονομήσει το κόστος του δωματίου και της διατροφής. Ενώ ήταν στο πανεπιστήμιο, ο Kelly δούλευε σε διάφορες περίεργες δουλειές για να πληρώσει τα δίδακτρα του: έσκαβε τάφρους, δούλευε σε ένα σιντριβάνι αναψυκτικών και αντλούσε αέριο. Η μητέρα του άρχισε να εργάζεται ως ρεσεψιονίστ σε μια τοπική σχολή χορού. Σκέφτηκε η οικογένεια τότε να έχει το δικό της στούντιο χορού. Το έκαναν και το στούντιο είχε μεγάλη επιτυχία.
Αφού ο Kelly αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, δίδαξε χορό για άλλα έξι χρόνια. Το 1937 έφυγε για τη Νέα Υόρκη. Πίστευε ότι ήταν αρκετά ταλαντούχος για να βρει δουλειά και είχε δίκιο. Έπιασε δουλειά στο θέατρο την πρώτη του εβδομάδα στη Νέα Υόρκη. Το αστέρι του άρχισε να ανατέλλει το 1940, όταν επιλέχθηκε ως πρωταγωνιστής στο μιούζικαλ των Rodgers and Hart “Pal Joey”.
Στο Χόλιγουντ
«Χορεύεις την αγάπη, χορεύεις τη χαρά, και χορεύεις τα όνειρα».
Παραγωγοί από το Χόλιγουντ είδαν την παράσταση στη Νέα Υόρκη και πρόσφεραν στον Kelly συμβόλαιο με την Metro Goldwyn Mayer (MGM). Εργάστηκε για την MGM για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια. Η πρώτη του ταινία στο Χόλιγουντ ήταν το For Me and My Gal (1942), στην οποία πρωταγωνίστησε δίπλα στην Judy Garland (1922–1969). Η Garland ήταν μόλις είκοσι, αλλά ήδη ένα μεγάλο αστέρι. Είχε δει τη δουλειά του Kelly και επέμενε να έχει εκείνος τον ρόλο. Του δίδαξε ακόμη πώς να παίζει για τον κινηματογράφο.
Ο Kelly έκανε μια ξεχωριστή εμφάνιση με το Cover Girl (1944). Σε ένα σημείο της ταινίας, χορεύει με μια εικόνα καθρέφτη του εαυτού του. Όπως ήταν αναμενόμενο, τράβηξε όλη την προσοχή των κριτικών. Ο Kelly είπε στο Interview , “Τότε ήταν που άρχισα να βλέπω ότι μπορούσες να κάνεις χορούς για τον κινηματογράφο που δεν φωτογραφίζονταν απλώς με χορό στη σκηνή. Αυτή ήταν η μεγάλη μου εικόνα για το Χόλιγουντ και η μεγάλη εικόνα του Χόλιγουντ για μένα.”
Ο κινηματογράφος
«Ο Fred Astaire αντιπροσώπευε την αριστοκρατία, εγώ το προλεταριάτο».
Τα πειράματα του Kelly με τον χορό και την τεχνική του φιλμ περιελάμβαναν το συνδυασμό των δύο, όπως αποδεικνύεται σε ταινίες όπως Anchors Aweigh (1945), όπου χόρεψε με ένα ποντίκι κινουμένων σχεδίων, An American in Paris (1951) και Invitation to the Dance ( 1956). Οι πρώτες του απόπειρες κινηματογραφικής χορογραφίας βασίστηκαν στις καθιερωμένες φόρμουλες του κινηματογραφικού μιούζικαλ. Αργότερα ανέπτυξε ένα σύστημα χορογραφίας φτιαγμένο για την κάμερα που λάμβανε υπόψη τις ρυθμίσεις της κάμερας, την κίνηση και το μοντάζ. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ήταν η κύρια επιρροή στη δημιουργία μιας νέας μορφής αμερικανικού χορού, που ήταν διαφορετική από τα πιο επίσημα στυλ και στυλ μπαλέτου του ευρωπαϊκού χορού. Ο Kelly χόρευε με έναν πιο ενεργητικό, αθλητικό τρόπο.
Υποδυόταν συχνά έναν άντρα που ένιωθε ότι ο καλύτερος τρόπος για να αποκτήσει αυτό που ήθελε ήταν να εντυπωσιάσει τους ανθρώπους. Ωστόσο, μαθαίνει ότι η παρρησία του (αυτοπεποίθηση χωρίς ευγένεια) προσβάλλει τους ανθρώπους. Στο τέλος τα καταφέρνει όντας ο εαυτός του. Οι χαρακτήρες του Kelly είχαν πολλά από τον “μέσο τύπο” μέσα τους και αυτή η ιδιότητα άρεσε στο κοινό. Φαίνονταν τόσο φυσικοί που οι άνθρωποι που έβλεπαν τις ταινίες του δεν συνειδητοποιούσαν πάντα πόσο πολύπλοκοι ήταν ο χορός και η χορογραφία του.
Το Singin` in the Rain
” Αν ο Fred Astaire είναι ο Cary Grant του χορού, τότε είμαι ο Marlon Brando.”
Σε κανέναν άλλον ρόλο ο Kelly δεν ήταν πιο ελκυστικός από το Singin` in the Rain του 1952. Ένα από τα σπουδαία μιούζικαλ ταινιών όλων των εποχών, και ίσως η ταινία που σχετίζεται περισσότερο με τον Kelly, αυτή η κωμωδία αφορά το Χόλιγουντ στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και την αλλαγή από βουβές εικόνες σε “ομιλίες” (ταινίες με ήχο). Το Singin` in the Rain παρουσίασε τα σημαντικά υποκριτικά, (τραγούδια και χορευτικά) δώρα της Debbie Reynolds και του Donald O’Connor, αλλά ο Kelly ήταν αυτός που ξεχώρισε σ΄αυτήν την ταινία καθιερώνοντάς την ως ένα από τα ωραιότερα musical όλων των εποχών. Ο χορός του στο τραγούδι του τίτλου έχει γίνει σύμβολο.
Το “Singing in the rain” έχει κερδίσει την πρώτη θέση στη λίστα με τα καλύτερα μιούζικαλ όλων των εποχών και την 5η θέση στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το 1989 επελέγη να φυλαχθεί για διατήρηση στο Εθνικό Αρχείο Κινηματογράφου των ΗΠΑ από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, με αιτιολόγηση πως είναι πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.
Όταν τη φέρνεις στο μυαλό σου σκέφτεσαι εθιστικές μελωδίες και αριστοτεχνικά χορευτικά νούμερα. Τότε, ίσως εύχεσαι να αρχίσει να βρέχει για να βγεις κι εσύ έξω να τραγουδήσεις… Όπως ακριβώς έκανε ο μοναδικός Gene Kelly με την αγαπημένη ηθοποιό Debbie Reynolds. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη θρυλική ταινία στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, το “Singing in the rain”, που ένωσε στη μεγάλη οθόνη δυο χαρισματικούς ανθρώπους.
Και ποιος δεν θυμάται το ομώνυμο τραγούδι της ταινίας “Singing in the rain” από τη φωνή του συγκλονιστικού Gene Kelly…
Ποια είναι όμως η υπόθεση αυτού του υπέροχου musical που έχει κερδίσει την καρδιά όλου του κόσμου;
Κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’20 έγινε η μετάβαση από τις βωβές στις ομιλούσες ταινίες. Το κλίμα που επικρατούσε περιγράφει με χιουμοριστικό τρόπο το ” Singing in the rain” (Τραγουδώντας στη βροχή).
Ας γυρίσουμε χρόνια πίσω… Στο Χόλιγουντ του 1927 όπου οι μεγαλύτεροι αστέρες της εταιρίας Monumental είναι ο Don Lockwood (Gene Kelly) και η Lina Lamont (Jean Hagen). Ένα ζευγάρι τόσο στη μεγάλη οθόνη όσο και στη ζωή. Η Monumental ενδιαφέρεται να προσελκύσει όλο και περισσότερο κόσμο στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ενισχύει, λοιπόν, τη φήμη ότι οι δυο αστέρες είναι μαζί. Η αλήθεια είναι ότι ο Don δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τη Λίνα και εκείνη παρόλο που τον θεωρεί κατώτερό της, επιβεβαιώνει τις φήμες ότι έχουν σχέση για να αυξηθεί η δημοτικότητά της. Εκείνη την περίοδο ξεκινά ο ήχος στις ταινίες. Ο διευθυντής της εταιρίας καταδικάζει την προσπάθεια των άλλων εταιριών να γυρίσουν ομιλούσες ταινίες. Έρχεται όμως η μέρα που η Warner κυκλοφορεί το μιούζικαλ “Ο τραγουδιστής της τζαζ”, στο οποίο ακούγεται κανονικά η φωνή των πρωταγωνιστών και θριαμβεύει. Τότε είναι που όλοι οι κινηματογράφοι εξοπλίζονται με μηχανήματα νέας τεχνολογίας που είναι κατάλληλα για την προβολή των ομιλούσων ταινιών. Ο Simpson πείθεται να ακολουθήσει κι εκείνος με μια ταινία – ένα δράμα εποχής- με ήχο όπου θα πρωταγωνιστούν η Lina και ο Don . Τα δυο μεγαλύτερά του αστέρια.
Οι δυο πρωταγωνιστές ξεκινούν μαθήματα ορθοφωνίας και τοποθέτησης της φωνής προκειμένου να ανταποκριθούν στα νέα δεδομένα. Ο Cosmo Brown (Donald O` Connor) βοηθά τον φίλο του Don, σε αυτή τη μετάβαση και εκείνος τα καταφέρνει περίφημα. Η Lina όμως έχει απαίσια, τσιριχτή φωνή που δεν μπορεί να βελτιώσει ό,τι και να κάνει. Τα γυρίσματα της πρώτης ομιλούσας ταινίας της Monumental ολοκληρώνονται τελικά και ακολουθεί η δοκιμαστική της προβολή. Τα αποτελέσματα είναι δυστυχώς απογοητευτικά. Ο Don θέλει πάση θυσία να σώσει την ταινία κι αποφασίζει να την μετατρέψει σε μιούζικαλ. Έχει όμως να αντιμετωπίσει το μεγαλύτερο πρόβλημα : την άσχημη φωνή της συμπρωταγωνίστριάς του η οποία χρειάζεται απαραίτητα ντουμπλάρισμα.
Τον ρόλο αυτό αναλαμβάνει η καλλίφωνη Kathy Selden που υποδύεται η 19χρονη τότε, Debbie Reynolds. Αρχικά, έχει δισταγμούς αλλά δέχεται να βοηθήσει τον Ντον και να κάνει επιτυχία το μιούζικαλ. Η ταλαντούχα Kathy με τον όμορφο και δυναμικό της χαρακτήρα πετυχαίνει να ανατρέψει τη συναισθηματική ισορροπία των πρωταγωνιστών και στο σινεμά και στη ζωή. Ο Don συνειδητοποιεί πως έχει αρχίσει να ερωτεύεται την ανερχόμενη ηθοποιό και πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη Lina.
Μετά την επιτυχημένη πρεμιέρα του μιούζικαλ, η Lina εκβιάζει την Kathy για να την ντουμπλάρει σε όλες τις ταινίες που θα γυρίσει στον μέλλον. Ο αγαπημένος της Don, σκέφτεται ένα κόλπο για να ξεσκεπάσει την παγίδα της ραδιούργας Lina.
Ο Gene Kelly με την ερμηνεία του εδώ, θα λέγαμε πως αγγίζει την τελειότητα, χωρίς υπερβολή. Πρόκειται, άλλωστε για ένα μύθο. Έναν εκφραστικό ερμηνευτή, ευφάνταστο χορογράφο, υπέροχο χορευτή, εκφραστικό ερμηνευτή. Στη σκηνή της ταινίας του ομώνυμου τραγουδιού, δεν έχουμε παρά να υποκλιθούμε στο ταλέντο του.
Κάποιοι έχουν χαρακτηρίσει τη νεαρή Debbie Reynolds σχετικά αμήχανη στο ρόλο της. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη φρεσκάδα, τη σπιρτάδα της – όπως εκείνη στο αυτοκίνητο- στην εκπληκτική φωνή της και στην προσπάθει να ανταποκριθεί στις άκρως απαιτητικές χορογραφίες του Kelly .
Όσα χρόνια και να περάσουν, το Singing in the rain θα θεωρείται το πιο λατρεμένο μιούζικαλ όλων των εποχών και… όταν βλέπουμε βροχή θα σιγοτραγουδάμε “What a glorious feeling! I’ m happy again!”
Ο Gene Kelly έφυγε από τη ζωή στις 2 Φεβρουαρίου του 1996 στο Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνια. Θα μείνει αξέχαστος για την απίστευτη συνεισφορά του στο μιούζικαλ της ταινίας μέσω χορευτικών παραστάσεων, χορογραφιών και φωτογραφιών.
